บทที่ 1 (11)
การถ่ายทำช่างล่าช้า ไม่สิ ถ้าพูดให้ชัด ๆ ก็ไม่ใช่ว่าล่าช้า แต่ถูกทำให้ล่าช้าต่างหาก ไม่รู้ว่าเพื่อเชื่อมเคมีระหว่างกันเหมือนที่แม็คควีนเน้นย้ำเมื่อครู่นี้หรือเปล่า พวกเขาจึงทิ้งผมและไคล์ไว้สองต่อสองที่ใจกลางของชั้นนี้ ไคล์ซึ่งกำลังควบคุมรีโมตและเล่นเบสบอลในนินเทนโดบอกให้ผมลองดูดีวีดีที่อัดแน่นกันบนตู้ติดผนัง
“คุณทำงานอะไรหรือครับ”
เสียงโห่ร้องดังมาจากในจอ ถึงจะเป็นแค่เกม แต่ไคล์ทำสถิติได้ค่อนข้างดีทีเดียว
“บอดี้การ์ดครับ”
“ว้าว ถ้างั้นคุณเจอพวกดาราบ่อยใช่ไหม”
ผมส่ายหน้า รู้สึกได้ถึงดวงตาเป็นประกายของไคล์และพูดต่อ
“พวกวีไอพีหรือบอดี้การ์ดของดารา…เป็นหน้าที่ของคนที่มีตำแหน่งในระดับหนึ่งครับ”
“แล้วคุณล่ะครับ”
“ผมรับผิดชอบด้านความปลอดภัยทั่ว ๆ ไปของงานครับ”
ผมเหลือบมองเขาซึ่งยักไหล่พลางตอบรับด้วยเสียงอืออาที่ผมไม่เข้าใจ เขายื่นสะโพกมาด้านหลังและแกว่งรีโมตอย่างแรงด้วยท่าทางเหมือนผู้เล่นเบสบอล ไคล์พูดพร้อมกับหันมามองผม
“ผมวาดรูปอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงครับ”
“วาดรูปในหมู่บ้านชาวประมง?”
“เป็นหมู่บ้านที่ไกลจนเกินจินตนาการเลยละ คุณเคยดูหนังเรื่องเกรทเอ็กซ์เปกเทชั่นส์ [1] ที่อีธาน ฮอว์ก กับกวินเน็ธ พัลโทรว์ แสดงไหม”
“เคยครับ”
“โอ๊ะ คุณเคยดูด้วยหรือครับ มันเป็นหนังเก่านะ อีธาน ฮอว์กในเรื่องนั้นกับตัวผมน่ะเหมือนกันมากเลย ผมเองก็ไม่รู้ว่ามีความสามารถเหมือนอีธาน ฮอว์ก หรือเปล่า แต่ผมก็กำลังพยายามหาเงินเพื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยศิลปะครับ ถึงจะเป็นเพราะหนังโป๊ แต่ตอนที่ได้มานิวยอร์กคุณไม่รู้หรอกว่าผมตื่นเต้นมากแค่ไหน”
ไคล์ที่ดวงตาเป็นประกายหัวเราะอย่างไร้เดียงสา
“คุณทอมมี่อาศัยอยู่ที่ไหนหรือครับ”
“นิวยอร์กครับ ควีนส์ ฟลัชชิง”
“โอ้ ดีจัง แต่ว่า…อืม ถ้าเป็นควีนส์ ถึงจะอยู่ในนิวยอร์ก แต่ก็ไม่เหมือนอยู่นิวยอร์กเลยนะครับ”
“ก็นะ…มหานครนิวยอร์กไม่ได้มีแต่แมนแฮตตันนี่นา”
ผมมองชายหนุ่มที่จมอยู่ในจินตนาการเกี่ยวกับมหานคร จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบกล่องดีวีดีที่อยู่ริมสุดของกำแพงออกมา มันคือพ่อมดแห่งออซ ใบหน้าของสิงโตตลกมาก ไคล์ที่เบื่อกับการเล่นเกมคนเดียวก็เลิกเล่นและวางรีโมตลงบนโต๊ะ
เขาเดินไปด้านข้างและมองตู้โชว์ด้วยแววตาเบื่อหน่าย จากนั้นขยับเข้ามาใกล้ผม
“คืนนี้คุณจะนอนที่นี่ก่อนไหม”
เมื่อผมส่ายหน้า ไคล์ก็หยิบกล่องพ่อมดแห่งออซที่ผมถืออยู่ไปเขาปราดมองมันด้วยแววตาไม่ใส่ใจก่อนจะส่งกล่องคืนให้ผมอีกครั้งและพูดต่อ
“คุณบอกว่าอยู่ในนิวยอร์กนี่นา ผมจะนอนที่นี่แล้วค่อยกลับด้วยเครื่องบินพรุ่งนี้ คืนนี้เราไปคลับกันไหมครับ ผมมาแค่แป๊บเดียวก็จริงแต่จะกลับไปเฉย ๆ ก็เสียดาย”
ไคล์ที่ขยับเข้ามาใกล้วางคางบนไหล่ของผม ผมหันกลับไปมองเขาจากแรงที่กดลงมาอย่างหนักหน่วงและเชื่องช้าทำให้รู้สึกถึงหน้าอกแข็ง ๆ ของไคล์จากด้านหลัง ส่วนสูงของเราเกือบจะเท่ากัน แต่เขาเตี้ยกว่านิดหน่อยผมจึงต้องกดสายตาลงเพื่อสบตากับเขา ดวงตาสีเขียวอ่อนเหมือนใบของต้นไม้ใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิกำลังจ้องมาที่ผม เขายื่นมือเสยผมหน้าม้าหยาบกระด้างของผมที่ยาวจนถึงคิ้ว สัมผัสนั้นเบายิ่งกว่าลมหายใจ ผมจึงระมัดระวังกระทั่งการหายใจ
นี่คือเคมีที่เข้ากันแบบที่แม็คควีนต้องการใช่หรือเปล่านะ เมื่อผมมองเขาอย่างกระอักกระอ่วนด้วยความคิดที่ผุดขึ้นมา ในไม่ช้าไคล์ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาที่ลังเลและล่าถอยไปสบตาผมพร้อมกับหัวเราะแปลก ๆ เขาก้าวถอยหลังพลางจับขอบกางเกงและพูดด้วยน้ำเสียงอัดอั้นเล็กน้อย
“อา…บ้าจริง ตื่นซะแล้ว”
มือที่จับกล่องดีวีดีไว้หมดเรี่ยวแรงไปชั่วขณะ แต่ผมก็รีบคว้าไว้สุดแรงในตอนที่มันจะร่วง ผมอ้าปากโดยอัตโนมัติ จับจ้องด้านหลังของไคล์ที่หยิบรีโมตนินเทนโดขึ้นมาอย่างเหม่อลอย
ผมนั่งอยู่ในสถานที่ที่เคยถ่ายทำฉากโซโล่มาสเตอร์เบชั่น ชุดเครื่องนอนถูกเปลี่ยนไม่เหมือนกับตอนนั้น ตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืนและผมไม่ได้อยู่คนเดียว นอกจากนี้ยังมีดวงตาที่จับจ้องมากขึ้นด้วย ตากล้องที่ชื่อเจนนิเฟอร์มาสายจึงทำให้การถ่ายทำล่าช้า อันที่จริงผมรู้สึกประหลาดใจที่ผู้หญิงคนอื่น ๆ นอกจากเจนีนทำงานในบริษัทผลิตหนังโป๊เกย์
เมื่อเสียงเตือนของลิฟต์ดังขึ้นและประตูเปิด ร่างสีดำก็พุ่งพรวดออกมา คนที่แทรกตัวออกมาจากประตูลิฟต์พร้อมรูปร่างอุ้ยอ้ายสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายดอกไม้และกางเกงขาสั้นสีดำ เขาก็คือแจ็ก แบล็กนั่นเอง
“อ้าว อุ๊ย ฉันไม่รู้ เริ่มแล้วหรือยัง หรือว่า…ยังไม่…เริ่ม?”
เขาถือกล้องวิ่งหอบหายใจเข้ามาพลางกรีดร้องด้วยรูปประโยคแปลก ๆ บริเวณโดยรอบที่เคยเสียงดังก็เงียบลงในพริบตา แม็คควีนพูดพร้อมกับมองเข็มนาฬิกาซึ่งชี้บอกว่าเป็นเวลาหนึ่งทุ่มสามสิบห้านาที
“อย่าทำแบบนี้สิเจน”
แม็คควีนลุกขึ้นพลางเดาะลิ้นราวกับกำลังขอร้อง ดูเหมือนว่าเจนที่เขาเรียกในตอนนี้คงจะเป็นชื่อเล่นของเจนนิเฟอร์ เขามองแจ็ก แบล็กอย่างจริงจัง
“อื้อ ขอโทษที”
แจ็ก แบล็ก ประกบมือทั้งสองข้างและก้มลงท่าทางเหมือนพระสงฆ์พนมมือ จากนั้นก็หลบเลี่ยงแม็คควีนที่เดินเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไรและจ้ำอ้าวหนีไป ในขณะที่กำลังจ้องเขาเขม็งด้วยความวิตกกังวล ไคล์ซึ่งนอนหนุนตักของผมอยู่ก็หัวเราะคิกคัก
“โอ้ อย่ามองแบบนั้นสิ เหมือนยมทูตเลย”
แจ็ก แบล็ก โบกไม้โบกมือใส่เกล็น แม็คควีน ซึ่งขยับเข้ามาใกล้เกล็น แม็คควีน ไม่สนใจและมองแจ็กที่แตะไม่ได้กระทั่งไหล่ของตัวเองเสียงบ่นพึมพำของแจ็กเบาลงเพราะสายตาหนักแน่นที่มองมา
“ฉันบอกให้มาตอนหนึ่งทุ่มไม่ใช่หรือไง ถ้ากลับไปเอากล้องที่บ้านอย่างน้อยก็ควรมาถึงตอนหกโมงเย็นสิ”
“ฉันรู้ แต่รถมันติดนี่”
“รถมันติดเวลานี้แค่ครั้งสองครั้งหรือไง”
“อา ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ พอทีเถอะน่า”
แจ็ก แบล็ก กระตุกยิ้มลอบมองทีท่าของเกล็น แม็คควีน ไม่ใช่ทั้งหงุดหงิดหรือว่าโกรธเคือง ในที่สุดแจ็กก็ไหล่ตกกับสายตาที่มองมาอย่างน่ากลัว “ขอโทษนะ” หลังจากได้ยินเสียงเอ่ยขอโทษเบา ๆ แม็คควีนก็ถอนหายใจและกลับไปยังที่นั่ง
การปรากฏตัวที่สับสนวุ่นวายของแจ็ก แบล็ก ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว เจนีนเดินไปรอบ ๆ เพื่อเริ่มการถ่ายทำที่ล่าช้าไปกว่าสามสิบนาทีและเปิดแฟลชสโตรโบสโคปบริเวณเตียงกับโซฟา ผมมองด้านหลังของแจ็กซึ่งกำลังตรวจสอบเรื่องทั่วไปสำหรับการถ่ายทำพลางนิ่วหน้ากับแสงไฟที่สว่างขึ้น
พวกตากล้องต่างก็เข้าประจำที่ของตัวเองเรียบร้อย มีเกล็น แม็คควีนกับตากล้องสามคน เจนีนและคนถือไฟ รวมทั้งหมดหกคน ตอนนี้ผมตระหนักได้ว่าต้องแสดงเคมีที่เข้ากันระหว่างผมกับชายหนุ่มที่เพิ่งจะพ้นความกระอักกระอ่วนมาต่อหน้าคนเหล่านี้
ไม่รู้เป็นเพราะไคล์ที่พูดว่า ‘ตื่นซะแล้ว’ อย่างตรงไปตรงมาเมื่อครู่นี้หรือเปล่า ผมจึงรู้สึกเลเวลอัปขึ้นมาพอสมควร ผมเกาหลังคอด้วยความไม่คุ้นชินและเขินอายแบบแปลก ๆ ผมหยิบขวดน้ำที่วางอยู่ใกล้ ๆ เพราะกังวลจนคอแห้งผาก
“เริ่มเลยนะครับ”
