บทที่ 1 (2)
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ หญิงสาวลงลิฟต์ตัวที่เชื่อมต่อกับสตูดิโอหายไปชั้นล่างก็ยังไม่กลับมาต่างจากที่บอกเอาไว้ นอกจากกลอกตาไปมากับดื่มกาแฟให้หมดถ้วยแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำอีก ดังนั้นผมจึงลุกขึ้น
ถึงแม้ภายในห้องกว้างที่เปิดเป็นห้องเดี่ยวนั้นจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ก็สว่างจ้าเพราะแสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา มีโซฟากับเก้าอี้ตัวยาว รวมไปถึงเตียงนอนและเฟอร์นิเจอร์ถูกจัดวางไว้ทั่วห้องดูสะดวกสบาย แต่เหมือนไม่มีใครอาศัยอยู่ ดูแล้วราวกับห้องตัวอย่าง
ผมค่อย ๆ เดินพลางลูบโต๊ะไม้หรูหราด้วยปลายนิ้วและสัมผัสโซฟาหนังควายทนทาน ถัดจากโทรทัศน์ที่อยู่ห่างจากหน้าต่างมีตู้ที่เต็มไปด้วยหนังสือและวิดีโอกับดีวีดีทุกประเภท ผมมองหนังสือที่อัดแน่นเต็มตู้จากนั้นก็ดึงออกมาดูหน้าปก ส่วนใหญ่เกี่ยวกับการสอนหรือความรู้เบื้องต้นเรื่องการผลิตภาพยนตร์
การผลิตภาพยนตร์งั้นหรือ แน่นอนว่าหนังโป๊เกย์ก็จัดอยู่ในประเภทของภาพยนตร์สำหรับผู้ใหญ่ หนังสือเล่มหนาถูกแทรกอยู่ระหว่างชั้นหนังสือถัดมาเป็นดีวีดีที่ผมไม่คุ้นชื่อและไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเลยถูกสอดเอาไว้ท่าทางเจ้าของสถานที่จะชอบภาพยนตร์มาก ผมรู้สึกดีที่เรามีส่วนหนึ่งที่คล้ายกัน ผมเคาะกล่องดีวีดีด้วยปลายนิ้วพลางอ่านชื่อเรื่อง
มันเป็นหนังเก่าหรือเปล่านะ ชื่อเรื่องชัดเจน ถ้าเป็นภาพยนตร์ก็ต้องมีผู้กำกับและนักแสดงที่ผมรู้จักบ้าง แต่นี่เป็นภาพยนตร์ที่ผมเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ผมหยิบสองสามกล่องในนั้นมาเปิดดู มีเหตุผลที่ชื่อเรื่องเหล่านั้นแปลกตา พวกมันคือหนังโป๊เกย์
ชื่อเรื่องชวนให้จินตนาการแปลก ๆ ว่า ‘รอว์ มีท’ [1] มีผู้ชายรูปร่างดียืนเปลือยท่อนบนอยู่ใต้หน้าปกสีทึบ เป็นความโดดเดี่ยวที่น่าประทับใจมาก ด้านหลังของกล่องมีภาพเล็ก ๆ ที่ถูกตัดมาจากในหนังบางส่วน ไม่ว่าผมจะเป็นคนเฉยชาแค่ไหน แต่พอได้เห็นภาพแบบนี้ก็ไม่สามารถทำใจได้ดูรูปเล็ก ๆ ของพวกผู้ชายที่กอดก่ายกัน ผมก็ได้แต่เก็บมันกลับเข้าชั้นไปด้วยสีหน้าแข็งทื่อ
ปกดีวีดีด้านล่างมีรูปของผู้ชายสวมสูทและมีพื้นหลังเป็นสีดำ มันทำให้นึกถึงภาพอาหารค่ำมื้อสุดท้าย ชายหนุ่มที่สวมสูทสีดำกับเน็คไทสีไชน่าบลูอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ชายที่แยกเป็นสองฝั่ง แสดงออกถึงความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งและความกลัดกลุ้มของแต่ละคนได้ชัดเจน
ใบหน้าของผู้ชายที่ยกมือทั้งสองเหนือโต๊ะสีขาวดูโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนทั้งสิบสาม มุมปากบิดเบี้ยวตรงข้ามกับร่องรอยความเศร้าโศกที่ฉายชัดในดวงตา
ด้วยความคิดบางอย่างที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ ใบหน้าที่ดึงดูดของเขาช่างสมบูรณ์แบบราวกับประติมากรรมของมีเกลันเจโล ชื่อของภาพยนตร์เรื่องนี้คือ ‘จิ๊กโกโล่’ [2] ตัวอักษรบนหน้าปกที่ทำให้นึกถึงภาพอาหารค่ำมื้อสุดท้ายเนี่ยนะ สีหน้าเหม่อลอยหม่นหมองของชายบนหน้าปกบ่งบอกบางอย่างเป็นการเย้ยหยันความเคร่งครัดศาสนาหรือเปล่านะ ผมครุ่นคิดพลางพลิกด้านหลังของกล่อง แน่นอนว่าด้านหลังก็สนุกสนานกันใหญ่
“…อืม”
ผมเดาะลิ้นพลางคิดว่ามันคงจะเป็นหนังโป๊ที่มีความหมายลึกซึ้งมากจากนั้นก็วางมันลงบนชั้นอย่างรวดเร็ว
หน้าปกของดีวีดีที่อยู่ใต้กล่องเรื่องจิ๊กโกโล่เป็นภาพเปลือยที่โจ่งแจ้งที่สุดในบรรดาหน้าปกที่ผมเห็นมาทั้งหมด ชายหนุ่มบั้นท้ายหนั่นแน่นกำลังคุกเข่าและหันหลังมองมายังกล้องทั้งที่อยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นดี ชื่อเรื่องว่า ‘แอดดิกต์ทูแอสโฮล’ [3]
‘แอดดิกต์ทูแอสโฮล’ งั้นหรือ
“…อืมม”
น้ำเสียงครุ่นคิดเล็ดลอดออกมาจากลำคอแหบแห้ง คนเราจะเสพติดตรงนั้นแบบที่ชื่อเรื่องบอกไว้ได้อย่างไรกันนะ ผมหลับตาลงและนวดกระบอกตาด้วยปลายนิ้ว ผมไม่กล้าพอที่จะพลิกดูด้านหลังของกล่องนี้ด้วยซ้ำ
ผมรีบวางกล่องลงบนชั้นหนังสือและสังเกตเห็นโลโก้สีขาวที่จุดบอดสายตา ด้านในวงรีมีโลโก้ ‘แม็คควีนเอนเตอร์เทนเมนต์’ เขียนเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นเสพติดก้น จิ๊กโกโล่ หรือเนื้อดิบ รวมไปถึงเรื่องอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้อีกหลายเรื่อง ดูเหมือนจะสร้างจากบริษัทเดียวกันสินะในระหว่างที่กำลังครุ่นคิดผมก็นึกขึ้นมาได้ เกล็นแม็คควีนดอทคอมคือชื่อโฮมเพจที่ผมคลิกดูเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ท่าทางบริษัทจะใหญ่กว่าที่ผมคิดทำให้ผมเข้าใจบ้านอิฐสีแดงน้ำตาลขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ในที่ดินราคาแพงของนิวยอร์ก
“เศรษฐีหนังโป๊ละมั้ง”
ผมยักไหล่พลางยื่นมือไปหยิบดีวีดีแผ่นอื่น ถัดจากจิ๊กโกโล่ก็สะดุดตาเข้ากับชื่อเรื่องที่คุ้นเคย นี่อาจจะไม่ใช่หนังโป๊ ไม่ว่าจะแตะตรงไหนก็เป็นกับระเบิดไปเสียหมด ผมขมวดคิ้วพลางดึงกล่องออกมา มันคือ ‘ลาสเยียร์แอทเมเรียนแบด’ [4] ของผู้กำกับอแลง เรอเนส์
มันเป็นภาพยนตร์กระแสคลื่นลูกใหม่ที่ทำลายกรอบเดิม ๆ ของภาพยนตร์ หนังเฉพาะกลุ่มกับภาพขาวดำที่งดงามบนจอภาพยนตร์และบทพูดในเชิงปรัชญาของพระเอกผู้เฉื่อยชาเป็นผลงานที่น่าประทับใจ เพราะเป็นหนังที่ยากเกินไปสำหรับภาพยนตร์ฝรั่งเศส ดังนั้นถึงจะดูหลายรอบก็ยังไม่เข้าใจเจตนาของผู้กำกับอยู่ดี บางทีหนังของตัวเองก็อาจจะเข้าใจยากเกินไปเหมือนกัน ต่อให้เป็นตัวผู้กำกับเองก็เถอะ
ตอนที่กำลังก้มดูหน้าปกที่มีรูปด้านหน้าของเดลฟีน เซริก ซึ่งเป็นนางเอก กับด้านข้างที่เหมือนนักสู้ของจอร์โจ อัลแบร์ตัซซี เงียบ ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีคนกำลังเข้ามาใกล้
“เดลฟีน เซริก ก็สวยดีนะครับ แต่ว่า”
เสียงแหบต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อรู้สึกถึงสายตาและหันกลับไปมองก็เห็นผู้ชายตัวสูงกำลังมองมาที่กล่องในมือของผม
“โดยส่วนตัวแล้วผมชอบบทพูดที่โดดเดี่ยวและเฉื่อยชาของจอร์โจอัลแบร์ตัซซี มากกว่า เสียงของเขาเซ็กซี่มากเลยละครับ”
ชายแปลกหน้าคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและสีหน้าเฉยชา
เมื่อเห็นเขา ผมก็นึกถึงปกดีวีดีเรื่องจิ๊กโกโล่ที่เพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ขึ้นมาผมรู้สึกว่าเขาคงจะเฉื่อยชาและเฉยชาสมกับชื่อจิ๊กโกโล่ที่บิดเบี้ยวและน่าหดหู่ แต่น่าจะต้องปรับความคิดก่อนหน้านี้เสียแล้ว ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลาก็จริง แต่ก็มีรังสีของความน่ากลัวที่เหมือนจะเชือดเฉือนกันอยู่ความคิดมากมายแวบผ่านไป แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น
“เกล็น แม็คควีน ครับ เอ็ดใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“ตัวจริงดูดีกว่าในรูปนะครับ”
เขาพูดเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงเฉยชาโดยไม่ได้ทำอะไรเลย ผมทำหน้ายู่นึกขึ้นได้ เขาเป็นเกย์จริง ๆ ผมตอบกลับนิ่ง ๆ ราวกับเพิ่งรับรู้
“งั้นหรือครับ”
เขาเอียงคอไปตามลาดไหล่พลางทอดสายตามองผม เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“รอนานไหมครับ”
“ไม่ครับ”
“ดื่มกาแฟไหมครับ”
“ผมดื่มไปแล้วครับ”
ชายคนนั้นถอยหลังไปเล็กน้อยและขยับไหล่ ผู้ชายที่แนะนำตัวว่าเกล็น แม็คควีน คงจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้และเป็นเจ้าของเว็บเกล็นแม็คควีนดอทคอมและแม็คควีนเอนเตอร์เทนเมนต์ ผมยืนเหม่อเพราะไม่รู้ว่าต้องทำอะไร เขาจับหลังคอและขยับศีรษะช้า ๆ ท่าทางคงจะปวดคอ
“เอ็ด ทัลบอต เป็นชื่อจริงใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“ไม่ใช้ชื่อจริงจะดีกว่า คุณควรจะคิดชื่อในวงการไว้นะครับ”
เขาลูบหลังคอ ใช้ดวงตาปรายตามองผมหัวจรดเท้าพลางพูด
ผมก็ไม่ได้คิดจะใช้ชื่อจริงอยู่แล้ว จึงบอกชื่อที่ผมคิดขึ้นได้ระหว่างทางที่นั่งแท็กซี่มานี่ออกไป
“ผมคิดชื่อไว้แล้วครับ ทอมมี่ รอสส์”
“ไม่ต้องคิดนามสกุลก็ได้นะครับ…อืม”
เขายักไหล่พลางฉีกยิ้ม รูปร่างภายนอกและบรรยากาศรอบตัวของเขาไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ทำให้ผู้คนสบายใจ นอกจากนี้เขายังไม่ได้ทำอะไรให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกสบายใจอีกด้วย เขาน่าจะพูดอะไรที่นุ่มนวลกับผมซึ่งยืนงุนงงอยู่ แต่เขาเพียงแต่หยิบกล่องดีวีดีที่ผมถืออยู่ในมือไปพลิกดูและเก็บไว้บนชั้นวางหนังสือ
“ผมคิดมาตั้งแต่ตอนที่ได้รับอีเมลแล้ว ผมแปลกใจนิดหน่อยที่คุณเอ็ดส่งอีเมลมา”
เขาพูดพลางกวาดตามองดีวีดีและหนังสือบนชั้นอย่างละเอียด
“ผมรู้ว่ามีคนที่เข้ามาดูโฮมเพจและสมัครเป็นนายแบบ แต่ไม่ค่อยมีคนเอเชียส่งอีเมลมาในหมวดภาพยนตร์สำหรับผู้ใหญ่แบบนี้เท่าไหร่”
“…”
ผมยักไหล่กับคำพูดของเขาโดยไม่ตอบอะไร ผมไม่รู้ว่าต้องตอบรับอย่างไรและไม่ค่อยอยากจะตอบสนองเท่าไหร่นัก ผมรู้สึกตั้งแต่ตอนที่ดูหน้าโฮมเพจแล้ว ถึงจะมีคนที่ดูเหมือนลูกครึ่งท่ามกลางผู้ชายเกือบร้อยคนแต่ก็ไม่เห็นคนเอเชียแบบผม หรือว่าคนเอเชียก็ถูกแบ่งแยกในวงการธุรกิจแบบนี้เหมือนกัน ในขณะที่ผมกำลังคิดแบบนั้น เขาก็เดินไปนั่งตรงที่เจนีนเคยนั่งก่อนหน้านี้
“มาทางนี้สิครับ ผมมีคำถามสองสามข้อ”
ผมนั่งลงตรงข้าม ชายหนุ่มซึ่งนั่งตัวตรงอยู่บนโซฟานุ่มและทนทานหยิบสมุดบันทึกบนโต๊ะขึ้นมาวางบนขาพร้อมกับจับด้ามปากกาพลางเอ่ยถาม
“สูงเท่าไหร่ครับ”
“6 ฟุต”
“ขนาดอวัยวะเพศล่ะ”
“…6.7”
“ขริบแล้วหรือว่ายังไม่ขริบ”
