บทที่ 5 บรรยากาศห้องเตียงใหญ่
หลังจากที่หลินเสว่เอ๋อได้รับข้อความตอบกลับจากเฉินตง ก็รีบไปทำเรื่องลางานกับผู้จัดการทันที ไปเตรียมตัวเรื่องเย็นวันนี้
นี่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเธอ แล้วก็เกี่ยวข้องกับอนาคตของผู้จัดการเหมือนกัน ช่องทางการติดต่อเฉินตง ผู้จัดการก็ทำผิดกฎโดยการหาข้อมูลส่วนตัวมาจากบัตรธนาคารของเฉินตง
ในตอนที่เธอเดินออกมาจากธนาคารด้วยความกังวล ตรงหน้าก็พบเข้ากับหวางเห้าที่กำลังลงจากรถ
แต่ว่า หวางเห้าไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเธอเลยตั้งแต่ต้น ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เสว่เอ๋อ วันนี้เลิกงานก่อนเวลาอย่างนั้นเหรอ?”
“หวางเห้า?!”
หลินเสว่เอ๋อตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็นึกถึงที่นัดไว้กับหวางเห้าตอนเย็นนี้ ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ใช่ ใช่จ้ะ วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย ดังนั้นก็เลยไปขอผู้จัดการลางานแล้วเลิกงานก่อนเวลาน่ะ”
“ฮ่าๆ….พอดีเลย เลิกงานเร็วขนาดนี้ พวกเราสองคนไปหาที่นั่งกัน ไปเล่นเกมกันสักสองสามตา ช่วงนี้ฉันเล่นKai（ตัวละครเกม）เก่งมากๆ พวกที่ว่าคนเดียวฆ่า5ตัวติดกันทั้งตา วันนี้จะแบกให้เธอชนะเอง” หวางเห้ายิ้มแล้วพูดขึ้น
คิ้วเรียวของหลินเสว่เอ๋อขมวดมุ่น ไอ้คนๆนี้ฟังสิ่งที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง?
มองใบหน้ายิ้มแย้มของหวางเห้า อยู่ๆเธอก็โมโหขึ้น แบกแม่มึงสิ! เย็นนี้แฟนแกจะโดนส่งไปให้คนอื่นแล้ว แกยังจะมาอวดคนเดี่ยวฆ่า5ตัวติดกันทั้งเกมอีก?
เธออดทนข่มความโกรธลงไป “หวางเห้า เย็นนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย พวกเราค่อยนัดกันใหม่ครั้งหน้านะ”
หวางเห้าชะงักไปเล็กน้อย “แต่ว่าพวกเรานัดกันเอาไว้แล้วนะ กินข้าวเย็นแล้วจะส่งเธอกลับบ้าน เสร็จแล้วคืนนี้พวกเราสองคนก็จะเล่นเกมด้วยกันไง!”
หางตาของหลินเสว่เอ๋อกระตุก ความไร้น้ำยาของหวางเห้าเธอรู้ดีตั้งนานแล้ว แต่ว่าเถียงไม่ได้ว่าหวางเห้าเป็นคนในเมือง
จากฐานะของเธอ อยากที่จะซื้อบ้านในเมือง มีสถานที่ให้เธอนั้นได้อาศัย นั้นไม่มีสิทธิ์เลยด้วยซ้ำ ต่อให้เธอมีความสัมพันธ์กับผู้จัดการ แต่เธอก็รู้ดี ว่าผู้จัดการไม่มีทางที่จะทิ้งลูกทิ้งเมียเพื่อมาหาเธอหรอก
ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าอยากจะให้หวางเห้ามารับตัวเอง เธอคงจะเตะลงไปบนตัวเขาสักทีหนึ่ง
สูดลมหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง หลินเสว่เอ๋อก็พยายามยิ้มออกมา หยิกแก้มของหวางเห้าเบา “พอแล้วน่าที่รัก คืนนี้ติดธุระจริงๆ นี่ตอนบ่ายฉันไม่ค่อยสบายลางานออกมาก่อนแล้วใช่เหรอ? มีงานอีกนิดๆหน่อยๆที่จะต้องทำโอทีชดเชย นัดของพวกเราเปลี่ยนวันเถอะนะ”
“ก็ได้ครับ” หวางเห้าคอตกตอบเสียงเศร้า
จากนั้นหวางเห้าก็เสนอที่จะไปส่งหลินเสว่เอ๋อที่บ้าน แต่หลินเสว่เอ๋อกลับปฏิเสธ หวางเห้าเลยทำได้แค่เพียงช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้หลินเสว่เอ๋อเท่านั้น
สถานการณ์ตรงหน้า โดนผู้จัดการธนาคารเห็นเข้าพอดี จึงหัวเราะเยาะออกมาไม่รู้ตัว ด่าออกมาเสียงเบาคำหนึ่ง “ไอ้โง่”
หลังจากที่ขึ้นแท็กซี่ได้แล้ว หลินเสว่เอ๋อก็เม้มริมฝีปากแดงอีกครั้ง รูปร่างที่โดนชุดยูนิฟอร์มรัดรึงให้เด่นออกมาสั่นเทา น้ำตาอยากจะไหลออกมาด้านนอกอย่างห้ามไม่อยู่
เธอทึ้งผมด้วยความกลัดกลุ้ม ดวงตาคลอน้ำตามองออกไปนอกหน้าต่าง
วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองวู่วาม เรื่องราวไหนเลยที่จะมาถึงขั้นนี้?
เธอไม่ได้รังเกียจที่จะโดนคนรวยจีบ ถึงขนาดที่ว่าไม่ได้รังเกียจที่จะได้กระพือปีกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนรวยเหมือนกับผีเสื้อที่กระพือปีกเข้าหาดอกไม้ เพราะว่านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ มิฉะนั้นเธอก็คงจะไม่เป็นของๆผู้จัดการแค่คนเดียว
แต่ว่า เพราะว่าความวู่วามเมื่อกี้ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนแรก เปลี่ยนแปลงไปหมด
คิดถึงการพบเจอในตอนเย็น เธอก็มีความรู้สึกเสียใจและอดสู
เธอไม่สามารถที่จะเชิดหน้าได้อย่างทระนง เปิดเผยความงามของตัวเอง แล้วเชยชมเงียบๆ แต่กลับต้องทำตัวต่ำต้อยเป็นคนที่อยู่ต่ำกว่า โดนกดดันจนถึงที่สุด…….
เฉินตงเช่าบ้านหลังเล็กๆที่มีสองห้องนอนที่ละแวกใกล้เคียงกับโรงพยาบาลลี่จิง ใช้สำหรับช่วงเวลาต่อจากนี้ ดูแลมารดาแล้วก็เป็นสถานที่พักฟื้นของแม่หลังจากการรักษาในโรงพยาบาล
หลังจากที่เซ็นต์สัญญาเช่าบ้านเสร็จ เขาก็ไปตามหาบริษัทขนของต่ออย่างไม่หยุดพัก ไปขนของที่บ้านเก่าที่เคยพักอยู่กับหวางหนันหนัน
ทำให้เขารู้สึกปวดใจอย่างหนึ่งเลยก็คือ ในตอนที่เขาผลักประตูบ้านเข้าไป ภายในบ้านนั้นเละเทะไปตั้งนานแล้ว
ของทุกสิ่งที่เคยเป็นของหวางหนันหนัน ล้วนแต่โดนย้ายออกไปจนว่างเปล่าแล้ว ของที่เหลือที่เป็นของเขากับแม่ ก็โดนเทสาดกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
รูปที่ตกอยู่บนพื้น เป็นรูปแต่งงานของเขากับหวางหนันหนัน แต่ว่าตอนนี้รูปภาพนั้นโดนฉีกออกไปครึ่งหนึ่ง เหลือเพียงเขาแค่คนเดียว
แถมรูปคู่รูปเดียวของเขากับแม่ ก็ตกลงมาอยู่บนพื้น กรอบรูปแตกละเอียด ด้านบนยังมีรอยเท้าอยู่ชัดเจน
เฉินตงหยิบรูปถ่ายคู่กันของเขากับแม่ขึ้นมา กัดฟันเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คำพูดหนึ่งประโยคเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน “ในใจของคุณ ผมกับแม่ของผมมันเหลือทนขนาดนี้เลยหรือไง?”
สูดลมหายใจเข้า แล้วนำรูปเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยความหวงแหน คนที่เฉินตงจ้างมาย้ายบ้านจากบริษัทเริ่มขนย้ายของ
รอจนทุกๆสิ่งย้ายมาถึงบ้านหลังใหม่ หลังจากรวบรวมจนเสร็จเรียบร้อย ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว โทรศัพท์ของเฉินตงก็ได้รับข้อความที่หลินเสว่เอ๋อส่งมาพอดี
เขาบิดขี้เกียจ แล้วก็ลุกขึ้นยืนและไปยังโรงแรมที่หลินเสว่เอ๋อกำลังอยู่
โรงแรมAlston
เป็นโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เป็นห้องที่อยู่ชั้นสูงสุด สามารถที่จะมองเห็นวิวกลางคืนของเมืองทั้งเมืองได้ผ่านหน้าต่างของกระจกบานยาว
หลินเสว่เอ๋อสวมชุดคลุมอาบน้ำ เอกเขนกอยู่บนโซฟาที่อยู่ติดกับหน้าต่างบานยาว เส้นผมยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ รู้ได้ว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องอาบน้ำได้ไม่นาน
แกว่งแก้วไวน์แดงในมือไปมา หลินเสว่เอ๋อเริ่มที่จะเมาแล้ว แก้มทั้งสองข้างเห่อแดง ตาเยิ้มกำลังมองออกไปยังวิวตอนกลางคืนที่ด้านนอกหน้าต่าง แววตากลับมีน้ำตาเอ่อคลอ
เธอมาจากชนบทแล้วเข้ามาในเมือง อยากที่จะเป็นคนเมือง ดังนั้นก็เลยคิดทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ปีนขึ้นไป
งานธนาคาร ทำให้เธอนั้นมีความสดใสเรียบร้อยและน่ารักน่ามอง แล้วก็ยังทำให้เธอเกิดความรู้สึกว่ามีความภาคภูมิใจในตัวเอง
เธอกลายเป็นแฟนของหวางเห้า นั่นไม่ใช่เป็นเพราะว่ารักมาก แต่เป็นเพราะว่าหวางเห้าสามารถให้สิ่งที่เธอต้องการได้
เงินค่าสินสอดห้าแสน บ้านหนึ่งหลัง รถราคาสามแสนหนึ่งคัน นี่ก็มากพอที่จะทำให้เธอนั้นภาคภูมิในช่วงเวลาหนึ่งแล้ว
ค่าสินสอดห้าแสนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่มาก แต่ว่าก็มากพอที่จะให้เธอนั้นซื้อบ้านหนึ่งหลังได้ก่อนแต่งงาน ใช้เป็นทรัพย์สินก่อนแต่งงาน ต่อให้อนาคตจะมีจุดหมายที่ดีกว่า เธอกับหวางเห้าหย่ากัน ก็ไม่ได้ไม่มีอะไรติดตัวเลย
เพียงแต่ว่าน่าเสียดาย ความวู่วามครั้งนั้นเมื่อตอนบ่าย กลับทำให้เธอนั้นต้องถอดโค้ทแห่งความภาคภูมิใจนั้นลง น้อมรับความอัปยศไม่มีที่สิ้นสุด
ถ้าเกิดว่าย้อนเวลาได้อีกครั้ง เธอจะต้องเลือกวิธีที่ดีกว่า และก็เป็นภาพที่ใฝ่ฝันไว้มากกว่า
ก๊อกๆ!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ประตูไม่ได้ล็อกค่ะ” หลินเสว่เอ๋อเช็ดน้ำตาที่หางตา เสียงหวานดังขึ้น
เฉินตงผลักประตูเข้ามา มองดวงไฟที่มีเสน่ห์สวยงามกับหลินเสว่เอ๋อที่นอนอยู่บนโซฟา ใบหน้าไร้อารมณ์ ภายในใจกลับเยาะเย้ยอยู่หนักๆ
ตระกูลหวางยกยอจนขึ้นหิ้ง ไม่ลังเลที่จะกดให้ผมตกต่ำ ถึงขนาดที่ว่าไม่สนใจชีวิตของแม่ ล้วนแต่อยากจะขอสาวเข้าบ้าน ตอนนี้กลับมานอนอยู่ในห้องนี้
ถ้าเกิดว่าปล่อยให้พวกเขารู้ พวกเขาจะมีปฏิกิริยาแบบไหนกันนะ?
“คุณเฉิน…….”
หลินเสว่เอ๋อลุกขึ้น เทไวน์แดงลงในแก้ว เดินไปอยู่ตรงหน้าของเฉินตง ส่งแก้วให้เฉินตง “คุณเฉิน เรื่องเมื่อตอนบ่าย เสว่เอ๋อขอโทษจริงๆค่ะ”
ภาษา กริยา ท่าทาง สีหน้า มายาร้อยเล่มเกวียน
เฉินตงรับแก้วไวน์แดงมาเงียบๆ “คุณไม่รู้เหรอครับว่า ขโมยข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าธนาคารมาใช้ เป็นปัญหาใหญ่มากเลยนะ?”
หลินเสว่เอ๋อชะงักไปแล้ว ปฏิกิริยาของเฉินตงทำให้เธอนั้นคิดไม่ถึง
แป๊บเดียว เธอยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา “ก็คนเขาอยากจะขอโทษคุณเฉินไม่ใช่เหรอคะ?”
“จะขอโทษยังไง?”
เฉินตงยิ้มน้อยๆ ดื่มไวน์แดงจนหมดแก้ว
ไม่ได้รอจนวางแก้วไวน์ หลินเสวเอ๋อที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งตัวเข้ามา
เพล้ง!
แก้วไวน์ตกลงไปอยู่บนพื้น และแตกละเอียด
เศษแก้วที่แตกเป็นชิ้นๆใต้ไฟสีแดงที่สาดกระทบ ก็เกิดเป็นแสงสีแดงสะท้อนกลับ
