บทที่ 121 คุกเข่า!
น้ำเสียงที่เย็นเฉียบ ดังสะท้อนในห้องโถง
พริบตาเดียวทำให้อากาศในห้องเหมือนจะยึดเกาะติดกัน
วัยกลางคนที่มีจอนสีขาวม่านตาหด ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ท่านหลงกับคุนหลุนก็ตกใจกลัวจนหน้าซีด
ท่านหลงรีบพูดกับเฉินตง: “คุณชาย ห้ามเสียมารยาท!”
พูดจบ เขาก็รีบพูดกับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน: “คุณหญิงใหญ่ กระผมขอโทษท่านแทนคุณชาย ท่านโปรดอภัยด้วย”
“เห่อ!”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินหัวเราะอย่างเย็นชาไปหนึ่งที มองก็ไม่มองท่านหลงที่อยู่บนพื้น แต่กลับจ้องตากับเฉินตง ค่อยๆหรี่ตาลง
มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าของเฉินตงนอกจากความเย็นชา ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นๆเลย
สำหรับการจ้องตากับคุณหญิงใหญ่ ก็ยิ่งไม่มีความกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว
ตั้งแต่เขาเข้ามาในห้องโถง ก็ได้ยินบทสวดที่คุณหญิงใหญ่กำลังสวดนั้นเป็นบทสวดมนต์ดั้งเดิมที่สวดให้กับคนตาย 《กษิติครรภโพธิสัตวมูลปณิธานสูตร》
แต่เขาที่โอ้อวดว่าเป็นคนที่มีความผิด มาเพื่อขอความเมตตา เพื่อให้คุณหญิงใหญ่ยอมถอยหนึ่งก้าว ดังนั้นจึงทนระงับความโกรธเอาไว้
แต่ว่าคุณหญิงใหญ่กลับสวดมนต์ตลอดเวลา ให้เขายืนเจ็บอยู่ตรงนี้ หากไม่ใช่เพราะท่านหลงมาขัด ไม่แน่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินอาจจะสวดหนึ่งร้อยจบจริงๆก็ได้《กษิติครรภโพธิสัตวมูลปณิธานสูตร》
ระยะเวลาในการสวดหนึ่งร้อยจบ เพียงพอที่จะให้เขาเสียเลือดมากจนอาจถึงขึ้นเสียชีวิต
เขานั้นมาขอความเมตตาจริง
แต่เขาไม่ใช่คนที่จะมารักแกได้ง่ายๆ และไม่ใช่ว่าไม่ได้ไตร่ตรองมาก่อน
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินยังสวดบทคนตายให้กับเขา เขาจะอดทนทำไม?
ท่านหลงร้อนรนเหมือนกับมดที่อยู่บนเตา มองคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน ตาก็แดงหมดแล้ว
ตอนที่เข้ามาในบ้าน ทำไมเขาจะฟังไม่ออกละว่าคุณหญิงใหญ่สวดบทสวดให้คนตาย?
แต่เขาไม่กล้าห้าม!
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเห็นอาการของเฉินตงยิ่งอยู่ยิ่งแย่ คนที่เป็นคนรับใช้อย่างเขา จะกล้าพูดได้อย่างไร?
แต่คิดไม่ถึง เฉินตงนั้นก็ฟันออกว่ามันคือบทสวดที่สวดให้คนตาย อีกอย่างยังอยู่ต่อหน้าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน เปิดเผยโดยตรง
แบบนี้ถือเป็นการลบหลู่อย่างมาก!
เวลานี้ คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินค่อยๆลุกขึ้น เดินไปด้านหน้าคอมพิวเตอร์ ปิดบทสวดมนต์ ก็หยุดทันที
ในห้องโถง เงียบเหมือนป่าช้า
ไม่ว่าจะเป็นท่านหลงหรือคุนหลุน หรือชายวัยกลางคนมีจอนผมสีขาว ต่างก็มองคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินอย่างอกสั่นขวัญแขวน ถึงขึ้นเกือบจะหยุดหายใจ
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา: “ดีมาก ดีมาก ไม่เสียทีที่เป็นลูกของเต้าหลิน คาดเดาได้ยาก มีความกล้า ฉันมันคนแก่ที่ใช้การไม่ได้แล้ว ถึงได้ถูกแกเถียง”
แม้ว่าจะกำลังยิ้มอยู่ แต่ทุกคนก็สามารถรับรู้ได้ว่าคำพูดที่ออกมานั้นเชือดเฉือนมากแค่ไหน
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ทันใดนั้นคุณหญิงใหญ่ก็หันมา สายตาเปล่งแสงออกมา จ้องบีบบังคับเฉินตงโดยตรง
“ในเมื่อแกยังรู้จักแทงตัวเองให้บาดเจ็บ เพื่อมาขอให้ฉันถอยหนึ่งก้าว งั้นฉัน ทำไมจะไม่สามารถสวดบทสวดคนตายให้แก?”
รูม่านตาของเฉินตงหดลง
เวลานี้ การเผชิญหน้ากับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน เขารู้สึกว่าเหมือนถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง
เป็นเพราะเดาได้ว่าผมจะเปิดบาดแผล ดึงนั้นจึงจงใจสวดบทสวดสำหรับคนตาย?
ปีศาจจิ้งจอกชัดๆ!
“คุกเข่าลง!”
ทันใดนั้นคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยอำนาจ
เฉินตงขมวดคิ้ว ลังเลไม่แน่ใจ
สายตานั้นสับสนอย่างมาก มือขวาอดไม่ได้ที่จะกดแผลให้แน่น โกรธจนอยากที่จะสอดนิ้วเข้าไปในแผล
เข่าของลูกผู้ชายนั้นเหมือนมีทองคำ มีไว้คุกเข่าให้ฟ้าให้พ่อแม่เท่านั้น
หากเขาคุกเข่า ก็จะกลายเป็นคนที่ก้มหัวให้กำกับอำนาจของตระกูลเฉิน ไปโดยสิ้นเชิง!
และคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินนั้น มาเพื่อถามหาความผิดกับเขา!
“คุณชาย……รีบคุกเข่าลง”
ท่านที่หลงตาแดง กล่าวกับเฉินตงด้วยน้ำเสียงที่สั่งเครือ
ต่อให้ท่านหลงที่ปกตินั้นเป็นคนที่สงบเยือนเย็น เวลานี้ก็ไม่สามารถปกปิดสีหน้าที่หวาดกลัวไว้ได้
อยู่ในตระกูลเฉิน ฐานะคุณหญิงใหญ่สูงที่สุด
เวลานี้คุณท่านไม่อยู่ หากทำให้สถานการณ์แย่ไปกว่านี้ ต่อให้คุณท่านมา ก็จะไม่สามารถที่จะพลิกมันกลับมาได้อีก
เมื่อถึงเวลานั้น หากเฉินตงถูกคัดออกจากสิทธิ์ของผู้สืบทอด ทั้งหมดก็จะสูญเปล่า!
“คุณชาย……….”
คุนหลุนอยากจะพูดแต่แล้วก็ไม่พูด ทำตากะพริบๆ
“ฮู้……….”
เฉินตงถอนหายใจอย่างแรง บนใบหน้าที่เยือกเย็นก็ได้ปรากฏขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ได้ ผมจะคุกเข่า!”
ตามมาด้วย เขาพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดที่แสนสาหัสจากแผลฉีกขาดที่หน้าท้อง
เวลานี้ ราวกับว่าเวลามันได้หมุนช้าลง
ใบหน้าที่ซีดซิวเซียวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ในแววตา กลับเปล่งประกายเจิดจ้า
สองมือของเขา กำแน่นโดยไม่รู้ตัว จนเห็นเส้นเอ็นได้อย่างชัดเจน
ถึงขั้น กัดฟันแน่น จนเกิดเสียง
นี่คือการเหยียบหยาม!
เพราะการเกิดของเขาเทียบกับเฉินเทียนเซิงไม่ได้จึงได้นำมาซึ่งความอัปยศนี้
ต่อให้เขาไม่ยินยอมจะก้มหัวคุกเข่า แต่ไม่คุกเข่าก็ไม่ได้
คุกเข่าแล้ว ยังมีโอกาสที่จะกลายเป็นผู้ชนะ
หากไม่คุกเข่า สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือความพ่ายแพ้ หรืออาจจะแย่กว่านั้น
พรึบ!
เข่าได้กระทบกับพื้น ทำให้หัวใจของเฉินตงสั่นสะเทือนไปหนึ่งที
เวลานี้ เฉินตงรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ
“ฉันนึกว่าแกเป็นคนกระดูกแข็ง เป็นคนที่มีความทระนง ที่แท้เข่าของแก็สามารถงอได้ด้วย?
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินที่มองลงมาจากข้างบน มองเฉินตงโดยรอบ สายตาที่เต็มเป็นไปด้วยความดูถูก “ทำร้ายหลานรักของฉัน แกควรจะถูกลงโทษยังไง?”
ท่านหลงร้อนรน “คุณหญิงใหญ่ เรื่องนี้ได้ตัดสินกันไปที่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ฮึ่ม!”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินยกมือขึ้นห้าม ใบหน้าที่วางอำนาจ “รังแกหลานรักของฉันที่เกิดมาก็เป็นคนดีมีเมตตา แล้วยังอยากทำให้เรื่องวุ่นวายอีก คิดว่าฉันตายแล้วใช่มั้ย? ร่างกายที่แข็งแรงของหลานฉัน กลับถูกทำร้ายจนเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าแค่แทงตัวเองหนึ่งแผลก็สามารถจบเรื่องนี้ได้?”
คนดี?
มีเมตตา?
เฉินตงหัวเราะอย่างเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ
ลำเอียงแบบนี้ ยังจะมาถามหาความผิด!
“คุณหญิงใหญ่ คุณชายเฉินตงก็ได้แทงตัวเองไปแล้วหนึ่งแผลแล้ว อาการบาดเจ็บนี้ คุณมองไม่เห็นเลยเหรอ?”
ท่านหลงที่ตาแดง ทวงความเป็นธรรมให้กับเฉินตงด้วยร่างกายที่สั่นเทา
“บังอาจ แค่คนรับใช้ แกมีสิทธิ์พูดเหรอ?”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินคิ้วคว่ำลง ทำตาถลน เหลือบมองเฉินตงแวบหนึ่ง: “มันที่เป็นเพียงลูกสวะ มีสิทธิ์อะไรที่จะมาเรียกร้องความเสมอภาค? ครั้งที่แล้วเป็นเทียนหย่าง ครั้งนี้เป็นเทียนเซิง ไอ้ลูกสวะอย่างแก เก่งเหลือเกิน!”
รอยยิ้มหยันบนใบหน้าของเฉินตงยิ่งชัดขึ้น
ลูกสวะเหรอ?
ใช่ลูกสวะจริงๆ!
“คุณหญิงใหญ่ คุณชายเฉินตงก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณท่าน เขาก็เป็นสายเลือดที่มีสิทธิ์ของตระกูลเฉินเหมือนกัน!” ท่านหลงตอนนี้ลืมห่วงฐานะที่ต่ำต้อยของตัวเองไปแล้ว
คำพูดของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน มันไม่ใช่ว่าเข้าข้างใครแล้ว และยิ่งไม่ใช่คนที่จะมาถามความผิดแล้ว
แต่อยากจะบีบเฉินตงให้ตายโดยตรง!
ในฐานะที่เป็นคนรับใช้ หากปกป้องเจ้านายไม่ได้ ยังจะเป็นคนรับใช้ได้อย่างไร?
“สถานะของตระกูลเฉินคืออะไร? เขาคืออะไร?”
คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินจ้องมองท่านหลง มือเรียวยาวที่เหี่ยวแห้งชี้ไปที่เฉินตง มันก็แค่ลูกสวะที่เกิดกับนางแพศยาคนนั้น จะเป็นสายเลือดที่มีสิทธิ์โดยตรงของกูลเฉินได้อย่างไร?
“แต่………”
ท่านหลงอยากจะโต้แย้ง
คุนหลุนที่คุกเข่าอยู่ก็โกรธอย่างมาก ก็อยากที่จะโต้แย้ง
ในห้องโถง บรรยากาศตึงเครียดมา
แรงอาฆาตที่ดุเดือด
ชายวัยกลางคนที่มีจอนผมสีขาวกลับขมวดคิ้วอย่างแน่น มองเฉินตงด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
“พูดได้ดี!”
เฉินตงตะโกนพูด
พริบตาเดียว คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินก็อึ้งไปเลย ท่านหลงกับคุนหลุนก็อึ้งไปด้วย
จากนั้น ภายใต้สายตาของผู้คน
เฉินตงที่กุมบาดแผลไว้ ค่อยๆลุกขึ้นมา: “คุณพูดถูก กระดูกของลูกสวะ เป็นกระดูกเหล็ก ไม่สามารถที่จะงอได้!”
“แก…….แกคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!” ทันใดนั้นคุณหญิงใหญ่โกรธจนตาจะถลนออกมาแล้ว
อยู่ในตระกูลเฉิน ไม่มีใครกล้าที่จะไม่เคารพเธอแบบนี้มาก่อน!
อยู่ด้านนอก ยิ่งไม่มีใครกล้าล่วงเกินเธอเลย!
“ในเมื่อไม่ยอมรับผม เห็นผมเป็นลูกสวะ ดูถูกแม่ผมเป็นคนชั้นต่ำ แล้วกู……..ทำไมต้องคุกเข่าให้มึงด้วย?”
เฉินตงที่เต็มไปด้วยไฟโกรธ สายตาคมเหมือนมีด
เวลานี้ มีพลังน่าเกรงขาม
