บทที่129 นั่นไม่ใช่หนุ่มที่มีความสามารถธรรมดา เขาคือเขยมังกร!
คำพูดนี้พูดออกมา
ในห้องโถงเหมือนกับเวลานั้นได้หยุดเดินทันที
ท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวตื่นตกใจ หน้าผากมีเหงื่อไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
เหล่าเจิ้งนั้นกลับมองอย่างมีอำนาจ จ้องมองเฉินตงด้วยความรังเกียจ
ตรงหน้าของกู้ชิงหยิ่งเปลี่ยนเป็นสีดำชั่วขณะ และร่างกายของเธอก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา
พ่อแม่โกรธแล้ว การเจอผู้ใหญ่ครั้งแรกพังอย่างยับเยินแบบนี้!
แล้วต่อไปนี้ เธอกับเฉินตงควรจะทำยังไง?
ริมฝีปากแดงขยับไปมา กู้ชิงหยิ่งค่อยๆเอ่ยปากขึ้น “เฉินตง……….”
เพิ่งจะพูดออกมา
จู่ๆเฉินตงก็ยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มอบอุ่นเหมือนสายลม
ในใจนั้นกลับเต็มไปด้วยความหดหู่ กดดันอย่างมาก
《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》ของถังป่อหู่ท่านหลงเป็นคนเอาให้เขา เขามั่นใจว่าท่านหลงไม่มีทางที่จะเอาภาพปลอมมาให้เขา
ต่อให้ภาพนี้เดิมทีจะมอบให้ท่านเมิ่ง ก็ไม่มีทางที่จะเป็นของปลอม
คนที่ทำให้ใจเขารู้สึกหดหู่นั้นเป็นท่าทีของเจิ้งโก๋โส่ว อาศัยแค่ดูแวบเดียว ก็ฟันธงว่าภาพเขียนเป็นของปลอม นี่หรือคือผู้เชี่ยวชาญ ดูมั่วหรือเปล่า!
เป็นเพราะการตัดสินที่ผิดพลาดของเหล่าเจิ้ง ทำให้การเจอผู้ใหญ่ที่มีความสุขอย่างวันนี้ พังยับเยินโดยสิ้นเชิง!
ได้ยินเสียงของกู้ชิงหยิ่ง เฉินตงยิ้มพูดกับเธอ “ชิงหยิ่ง ผมไม่เป็นไร งั้นผมไปก่อนนะ”
สถานการณ์ถูกกำหนดแล้ว ถ้าเขายังอยู่ต่อ มันเพียงแต่จะทำให้กู้ชิงหยิ่งที่อยู่ตรงกลางจะลำบากใจ
กู้ชิงหยิ่งกลับมาอยู่ข้างกายเขา ในขณะที่เขากำลังมีปัญหา สำหรับความสัมพันธ์ที่ได้มาไม่ง่ายนี้ เขานั้นทะนุถนอมมันเป็นพิเศษ
เห็นกู้ชิงหยิ่งที่ลำบากใจ มันเพียงแต่จะทำให้เฉินตงนั้นปวดใจ
“เฉินตง……….”
กู้ชิงหยิ่งอยากจะร้างเขาเอาไว้
แต่กู้โก๋ฮั้วได้ดึงตัวเธอเอาไว้ “เสี่ยวหยิ่ง หรือว่าลูกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
“พ่อคะ………..พ่อจะให้หนูเข้าใจอะไร?” ดวงตาที่สวยงามคลอไปด้วยน้ำตา เม้มริมฝีปากเอาไว้
“หลานสาว ชายคนนี้อาจถือได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถในเมืองนี้ แต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ใช้ภาพวาดปลอมมาเป็นของขวัญ ของขวัญนั้นไม่ต้องมีราคาแพงแต่ต้องเป็นของจริง ไม่มีความจริงใจ นิสัยแบบนี้ใช้ไม่ได้!”
เหล่าเจิ้งกล่าวกับกู้ชิงหยิ่งด้วยคำพูดที่ชอบธรรมและมีเหตุผล “พ่อของหนูเรียกพวกอามาช่วยหนูทดสอบทองคำชิ้นนี้ ถือว่าได้เรียกถูกคนแล้ว ไฟกองนี้อย่างอา ก็ได้เผาท่าแท้ของเขาออกมาแล้ว”
กู้โก๋ฮั้วและสาวสวยมองสบตากันแวบหนึ่ง แล้วถอนหายใจพร้อมกัน
ด้วยฐานะของตระกูลกู้ พวกเขาไม่ได้ใส่ใจว่าเฉินตงจะมีเงินมากแค่ไหน เพราะในสายตาของกู้โก๋ฮั้ว ต่อให้เขาจะมีเงินก็ไม่มีทางมากกว่าของตระกูลกู้
สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญคือจิตใจของเฉินตง หากเฉินตงจริงใจต่อกู้ชิงหยิ่งจริงๆ
ดังนั้นต่อให้จะรู้ว่าเฉินตงเคยผ่านการหย่าร้าง แต่กู้โก๋ฮั้วก็ยินดีที่จะพบเขาสักครั้ง อีกทั้งเมื่อรู้ข่าวว่าเฉินตงพีรเซลล์โครงการพร้อมกันสามโครงการ ก็ชื่นชมโดยที่ไม่ปิดบัง
ถึงขึ้น เขากับภรรยาได้แอบตัดสินใจกันแล้ว หากเฉินตงเป็นคนที่ไม่เลวจริงๆ ก็จะไม่เข้มงวดมากนัก
ไม่ว่ายังไง……..ก็เป็นคนที่ลูกสาวชอบ
แต่เมื่อทดสอบแล้ว กลับได้ผลลัพธ์แบบนี้!
“เหล่าเจิ้ง วันนี้ต้องขอบคุณนายแล้ว”
กู้โก๋ฮั้วทำท่าคารวะเพื่อแสดงความขอบคุณเจิ้งโก๋โส่ว จากนั้นก็ถอนหายใจ แล้วพูดกับกู้ชิงหยิ่งอย่างเคร่งขรึม: “เสี่ยวหยิ่งอนาคตพ่อแม่นั้นไม่ได้ขอให้หนูร่ำรวยล้นฟ้า ต่อให้เฉินตงจะไม่มีอะไร แต่เงินของครอบครัวเราก็เพียงพอสำหรับการดำรงชีวิตของพวกเธอในคนาคต”
แต่พ่อกับแม่อยากให้ลูกมีความสุข การแต่งงานขึ้นอยู่กับคนที่เรารัก แต่เรื่องของวันนี้ หนูรู้สึกว่าเฉินตงคนนี้จะเป็นสามีที่ดีเหรอ?
กู้ชิงหยิ่งตัวสั่น ดวงตาที่บวมแดงเต็มไปด้วยน้ำตา นิ่งเงียบและไม่พูด
ในเวลานี้
“ไอ้เจิ้งหัวรั้น นายมันไอ้สารเลวที่มีตาแต่ไร้แวว นายมีตาแต่ไม่รู้จักหยกฝังทองนะ!” ผู้อำนวยการหลิวที่จู่ๆก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ทุบที่อบหน้า ด่าเหล่าเจิ้งขึ้นมา
ภาพที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
ทำให้ครอบครัวของกู้โก๋ฮั่วกับเหล่าเจิ้งตะลึงไปทันที
เหล่าเจิ้งกำลังจะโต้เถียง จู่ๆผู้อำนวยการหลิวก็กัดฟันอย่างแรง แล้วใช้มือผลักหน้าอกของเหล่าเจิ้ง ผลักจนเหล่าเจิ้งเซไปข้างหลัง
“นายมันไอ้หัวรั้น เมื่อกี้เราก็ห้ามนายไม่ได้เลย!”
“ไอ้หลิว นายหมายความว่ายังไง? อยากจะต่อยกันใช่มั้ย?” ทันใดนั้นเหล่าเจิ้งก็โมโหขึ้นมาทันที
พวกเขาล้วนเป็นเพื่อนกันมานาน ต่างคนต่างเป็นผู้สูงสุดในสาขาอาชีพของตัวเอง ก็ต้องมีอารมณ์เป็นธรรมดา
ปกติทุกคนคุยกันอย่างมีความสุข แต่เมื่อถึงเวลาลงมือ มันก็ไม่มีใครยอมใครเลย!
ตาของผู้อำนวยการหลิวแดงแล้ว ก็กัดฟันด่า “นายมันเป็นไอ้หัวรั้นที่หวังดี เรื่องชกต่อยนายคิดว่าฉันกลัวนายเหรอ? ฉันแพ้ฉันก็ส่งตัวเองไปโรงพยาบาล ถ้านายแพ้ ยังต้องขอร้องให้ฉันรักษา!”
“นาย…….” เหล่าเจิ้งหน้าแดงหูแดง โกรธอย่างมาก
สถานการณ์ ก็ร้อนระอุขึ้นมาทันที
ใบหน้ากู้โก๋ฮั้วมีความตื่นกลัว รู้สึกประหลาดใจ
ทำไมเพื่อนรักของตัวเองจู่ๆก็ทะเลาะกันเองล่ะ?
ประจวบเหมาะในเวลานี้
ท่านเมิ่งก็ก้าวออกมาหนึ่งก้าว มองเหล่าเจิ้งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย “เหล่าเจิ้งนะเหล่าเจิ้ง ครั้งนี้เป็นเพราะนายเลอะเลือนแล้วจริงๆ ที่เหล่าหลิวด่านายนั้นไม่ผิดเลยจริงๆ”
“เหล่าเมิ่ง นายทำไมก็………..”
เหล่าเจิ้งแข็งทื่อไปทันทัน สีหน้าตกตะลึง
ตามมาด้วยดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง เหมือนจะรู้ตัวแล้ว
คนที่อยู่ในนี้ ท่านเมิ่งเป็นคนที่หนักแน่นที่สุด ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สามารถที่จะมีตำแหน่งที่สูงแบบนี้
“เหล่าหลิว เหล่าเมิ่ง นายสองคนหมายความว่ายังไง?” กู้โก๋ฮั้วร้อนใจแล้ว จึงเอ่ยปากถาม
สาวสวยกับกู้ชิงหยิ่งมองท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวอย่างไม่เข้าใจ
ผู้อำนวยการหลิวนิสัยใจร้อนกว่า กระทืบเท้าอย่างแรงไปหนึ่งที แล้วชี้ไปที่《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》แล้วกล่าวกับเหล่าเจิ้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
“นายช่วยดูภาพนี้โดยละเอียดอีกครั้ง หากภาพที่เฉินตงมอบให้นั้นเป็นภาพปลอม วันนี้กูจะกินภาพนี้เข้าไป!”
โครม!
เหล่าเจิ้งเหมือนโดนฟ้าผ่า อึ้งไปทันที
ท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวทวงความยุติธรรมให้กับเฉินตงพร้อมกัน
หรือว่า…….ตัวเองนั้นจะดูผิดไปจริงๆ?
ขณะนั้น เหล่าเจิ้งจึงได้หยิบ《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》ออกมากางบนโต๊ะ ถึงขั้นหยิบแว่นขยายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เพื่อมาส่องดูอย่างละเอียด
เมื่อเทียบกับเมื่อกี้ ดูเคร่งขรึมและจริงจังกว่ามาก
ในห้องโถง เงียบจนเข็มหลุนยังสามารถได้ยิน
ครอบครัวกู้โก๋ฮั้วนั้นร้อนใจยิ่งกว่า
ท่านเมิ่งกับผู้อำนวยการหลิวรู้สึกอับอายและไม่พอใจ
เตรง………
ทันใดนั้น แว่นขยายที่อยู่ในมือของเหล่าเจิ้งก็หลุนลงบนพื้น
เขาเบิกตากว้าง ค่อยๆเงยหน้าขึ้นโดยไม่อยากจะเชื่อ “จริง……..ของจริง………ภาพนี้เป็นของถังป่อหู่จริง!”
น้ำเสียงที่สั่นเครือ เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
《ภาพการท่องเที่ยวแม่น้ำเฉียนถัง》ที่ถูกผู้ลึกลับประมูลไปเมื่อสามปีก่อน ทำไมถึงมาอยู่ในมือของเด็กหนุ่มคนนี้ได้?
โครม!
คำพูดนี้ได้เข้าไปในหูของครอบครัวกู้โก๋ฮั้ว พริบตาเดียวมันก็ดังเหมือนเสียงสายฟ้าคำราม
ทันใดนั้นสีหน้าของกู้โก๋ฮั้วกับสาวสวยก็เปลี่ยนอย่างมาก
ทันใดนั้นดวงตาแดงที่เต็มไปด้วยน้ำตาของกู้ชิงหยิ่งก็เบ่งบานขึ้นมา เธอก็จับแขนพ่อแม่ของเธอทันที “พ่อคะแม่คะ มันเป็นของจริง! หนูก็พูดแล้ว เฉินตงไม่ทางโกหกพวกท่าน!”
กู้โก๋ฮั้วกับสาวสวยในใจรู้สึกสับสน สีหน้ากระอักกระอ่วน
หากภาพวาดนี้เป็นของจริง เมื่อกี้ก็เท่ากับว่าพวกเขาใส่ร้ายเฉินตงหรอกเหรอ?
“เฮ้ย………”
ท่านเมิ่งเดินไปตรงหน้ากู้โก๋ฮั๋วที่อึ้งอยู่ กล่าวอย่างมีเลศนัย “เหล่ากู้ เรื่องบางเรื่องเราไม่สามารถที่จะพูดออกมาตรงๆ แต่ว่าที่ลูกเขยที่เสี่ยวหยิ่งเลือกนั้น ไม่ใช่แค่เป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถเท่านั้น แต่เป็นถึงเขยมังกรเชียวนะ”
เมื่อคิดถึงภาพที่เห็นกับตาที่เจ้าบ้านตระกูลเฉิน กล้าไล่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินไปตายเพื่อเฉินตง ท่านเมิ่งก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเศร้าใจ
กู้โก๋ฮั้วนั้นรวยจริง แต่เมื่อเทียบกับตระกูลเฉิน ห่างกันราวฟ้ากับดิน!
เป็นเพราะความสะเพร่าชั่วครู่ของเหล่าเจิ้ง จึงได้ขับไล่มังกรตัวจริงที่แฝงตัวอยู่ในเมืองนี้ออกไป และเขากับผู้อำนวยการหลิวได้รับปากเฉินตง ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา ในเวลานี้ทำได้พูดเตือนอย่างอ้อมๆ
อารมณ์ของกู้โก๋ฮั้วนั้นสับสน แววตาล่องลอย กำลังจะเอ่ยปากพูด
ผู้อำนวยการหลิวที่อยู่ด้านข้างก็กระทืบเท้าด้วยความแรงหนึ่งที กัดฟันและตักเตือนเหล่าเจิ้งเหอที่ห่อเหี่ยว
“เหล่าเจิ้ง เราที่เป็นเพื่อนกันมาสิบกว่าปี เราหวังดีกับนายทั้งนั้น หากนายยอมฟัง ก็รีบตามไปขอโทษเลย ไม่อย่างนั้นหายนะมาเยือนนายอย่างแน่นอน”
