เช้าวันต่อมา
เฉินตงเก็บของสัมภาระเสร็จแต่เช้า แล้วมุ่งหน้าไปยังสนามบิน
“คุณชาย ไม่ให้กระผมไปเป็นเพื่อนจริงหรือครับ” ท่านหลงถามอีกครั้งระหว่างขับรถ
เฉินตงขยี้จมูก “ไม่ต้องหรอก คุนหลุนยังไม่ออกจากโรงพยาบาล ท่านหลงยังต้องคอยช่วยจัดการเรื่องที่บริษัท อีกอย่างคราวนี้ผมแค่ไปหาเสี่ยวหยิ่ง ไม่น่าจะเกิดเรื่องหรอก”
ท่านหลงพยักหน้า “ถ้าเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้น คุณชายก็ติดต่อมาที่กระผมก็แล้วกันครับ กระผมจะติดต่อกับออฟฟิศตระกูลเฉินทางฝั่งนู้น”
เมื่อถึงสนามบินแล้ว ก็ดำเนินการขึ้นเครื่องบินไปได้อย่างปกติ
เมื่อขึ้นเครื่องบินแล้ว เฉินตงนั่งที่นั่งโดยสารชั้นหนึ่ง เขามองตั๋วเครื่องบินในมือแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ที่รัก ผมมาแล้ว”
อยู่ห่างกันคนละฟากฝั่งมหาสมุทร แม้ว่าจะนั่งเครื่องบินก็ยังต้องใช้เวลาสิบกว่าชั่วโมง
เฉินตงหยิบหนังสือออกมาอ่าน เวลายาวนานขนาดนี้ เขาคงจะไม่นอนหลับเพียงอย่างเดียว
หากอยากเป็นผู้ที่เก่งกว่าเดิม นอกจากพรสวรรค์แล้ว สิ่งที่จำเป็นต้องมีคือหมั่นสะสมความรู้ทีละเล็กทีละน้อย
คนที่นั่งชั้นธุรกิจส่วนมากก็จะเป็นเช่นนี้
คนยิ่งมีความสามารถมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งขยันมากขึ้นเท่านั้น
ทว่าหลังจากนั้นไม่นานนัก เฉินตงที่กำลังจดจ่ออยู่กับการอ่านก็ถูกขัดจังหวะ
“คุณผู้ชายคะ ฉันขอยืมดูหนังสือเล่มนี้หน่อยได้ไหมคะ”
เสียงอ่อนโยนราวสายน้ำ และไพเราะราวนกร้องดังเข้ามาในหูของเฉินตง
เฉินตงเงยหน้าขึ้น เขาจึงเห็นสตรีที่แต่งตัวสวยและรูปร่างดีสูงโปร่งคนหนึ่ง ผิวหน้าขาวเนียนที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อย ขาเรียวยาวของเธอดูแข็งแรงสมวัยสาวของเธอ ราวกับแสงสว่างที่วาบที่ส่องเข้าไปในดวงตาของผู้พบเห็น
“เล่มไหนครับ” เฉินตงเอ่ยถามเรียบๆ
สตรีคนนั้นชี้ “เรื่องจำนวน Monte Cristo ค่ะ”
เฉินตงยิ้มแล้วส่งหนังสือเล่มนั้นให้
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวผู้นั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วกลับไปนั่งยังที่นั่งของตัวเอง
ก็แค่เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เฉินตงไม่ได้เก็บมาคิด และอ่านหนังสือของตัวเองต่อไป
เวลาผ่านไปช้าๆ
ที่นั่งชั้นหนึ่งอยู่ในความเงียบสงบตลอดเวลา
เฉินตงอ่านหนังสืออยู่นาน จนสายตาของเขาอ่อนล้า
เขาวางหนังสือลง แล้วขอไวน์แดงกับผ้าห่มจากแอร์โฮสเตส หลังจากที่ดื่มไวน์เข้าไปแล้ว เขาก็ใส่ผ้าปิดตาแล้วเอนเก้าอี้ลงนอน
ช่วงเวลาในความฝันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้เฉินตงนอนหลับสนิทมาก
การเดินทางไปโม่เป่ย แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่แรงกดดันและความเหนื่อยล้าที่เขาได้รับยากที่จะบรรยาย
พอกลับถึงบ้าน เขาก็ยังไม่ทันได้พักผ่อน ก็ต้องออกเดินทางข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกอีกแล้ว
ตอนนี้เมื่ออยู่บนเครื่องบิน ถึงจะนับได้ว่าเป็นการหลับพักผ่อนอย่างแท้จริง
เมื่อตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างมืดสลัว
“นี่เราหลับไปนานแค่ไหนนะ”
เฉินตงยิ้มอย่างเหนื่อยล้า เมื่อก้มหน้าลงจึงเห็นหนังสือเรื่องจำนวน Monte Cristo ถูกนำมาวางไว้บนตักของตัวเองแล้ว
อ่านจบเร็วขนาดนั้นเลยหรือ
เฉินตงหยิบหนังสือจำนวน Monte Cristo ขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเล่มโปรดของเขาตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย เมื่อเขาต้องเดินทางไปทำงานก็มักจะพกมันไปด้วย
แต่เมื่อเขาพลิกเปิดแผ่นปกออก เฉินตงก็เห็นไพ่ป็อกเอซโพธิ์ดำใบหนึ่งสอดไว้ตรงหน้าแรก
“ที่คั่นหนังสือหรอ”
เฉินตงขยี้จมูกแล้วยิ้มเล็กน้อย
เขาหยิบไพ่ป็อกเอซโพธิ์ดำและเตรียมจะลุกขึ้นเอาไปคืนผู้หญิงคนนั้น แต่ในตอนนั้นกลับเหลือบไปเห็นด้านหลังไพ่มีอักษรตัวเล็กเขียนเอาไว้
“ระวัง! โปรดอยู่ในความสงบ!”
ระวังอะไร?
เฉินตงชะงักไปแล้วหันไปมองผู้หญิงคนนั้นโดยอัตโนมัติ
ผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออีกเล่มหนึ่งอยู่ สีหน้าของเธอนิ่งสงบ แต่ภาพความนิ่งสงบราวรูปวาดนี้
เป็นภาพที่กำลังเตือนว่ามีเรื่องบางอย่างซ่อนเร้นอยู่
ต้องเกิดเรื่องผิดปกติขึ้นแน่!
แต่เฉินตงก็ไม่ได้โง่ถึงขั้นจะเอะอะโวยวาย เขากวาดตามองไปยังผู้โดยสารที่นั่งชั้นหนึ่งอย่างไม่แสดงอาการใดๆ
ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่าเกิดเรื่องไม่ดีบางอย่างขึ้น
ผู้โดยสารทุกคนไม่ว่าจะเป็นสัญชาติใด เวลานี้ต่างมีท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ
แม้ว่าจะพยายามเก็บอาการแค่ไหน แต่บรรยากาศแปลกประหลาดนี้ได้แผ่ปกคลุมไปทั่วห้องโดยสารชั้นหนึ่ง
และตอนนี้เฉินตงก็ได้สังเกตเห็นผู้โดยสารคนนั้นที่นั่งอยู่ด้านหน้าซ้ายมือของเขากำลังพลิกไพ่ป๊อกที่อยู่ในมือใบหนึ่ง
เมื่อก้มหน้าลงมองไพ่เอซโพธิ์ดำ เฉินตงก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น หัวใจของเขาเต้นระส่ำ
นี่คือผู้โดยสารที่ส่งไพ่ป๊อกไปทั่วห้องโดยสารชั้นหนึ่งระหว่างที่เขาหลับหรือ?
ถ้าต้องการจะส่งข่าวให้ทุกคนในที่นี้อย่างไร้สุ้มเสียง ผู้หญิงคนนั้นคงจะต้องยืมของหลายชิ้นเลยทีเดียว
หัวใจของเฉินตงกระตุกวูบก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง
การส่งข่าวเตือนแบบนี้ หรือว่า……กำลังเกิดการจี้เครื่องบิน?
นี่คือเหตุการณ์เพียงอย่างเดียวที่เฉินตงพอจะนึกออก
และในตอนที่เขากำลังมองมือของผู้หญิงคนนั้นอยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาพอดี
เมื่อสบตากัน ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มหวานให้เขา ทว่าสายตากลับล้ำลึกไม่เหลือนัยแห่งรอยยิ้ม
“อ๊าก!”
และในตอนนั้นเอง พลันเกิดเสียงร้องแหลมดังมาจากห้องโดยสารด้านหลัง
เสียงกรีดร้องนี้ราวฟ้าผ่าที่ทำลายบรรยากาศความเงียบงันในห้องโดยสารชั้นหนึ่ง
ผู้โดยสารที่นั่งชั้นหนึ่ง จากที่มีท่าทางไม่ค่อยเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงร้องนี้ก็รู้สึกราวกับสติสัมปชัญญะของตนขาดสะบั้นจึงเริ่มแสดงท่าทางตื่นตกใจออกมา
และในเวลาเดียวกันนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าย่ำถี่ๆ ดังขึ้นที่ห้องโดยสารด้านหลัง
ผู้โดยสารกลุ่มหนึ่งวิ่งรุมกันเข้ามายังห้องโดยสารชั้นหนึ่ง รวมทั้งแอร์โฮสเตสและสจ๊วตด้วย
“จี้เครื่องบิน โจรจี้เครื่องบิน!”
แอร์โฮสเตสคนหนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามายังห้องโดยสารชั้นหนึ่ง แล้วร้องโดยสีหน้าแตกตื่น
เสียงตะโกนร้องนี้ทำให้ห้องโดยสารชั้นหนึ่งยิ่งวุ่นวายไปด้วยเสียงกรีดร้อง
แต่แอร์โฮสเตสยังไม่ทันจะก้าวไปถึงไหน มือหนาใหญ่สีดำขลับราวกับมือของยมราชก็ยื่นออกมาคว้าคอที่อ่อนนุ่มของแอร์โฮสเตสเอาไว้
พละกำลังที่ล้นเหลือของมือหนาหนักนั้นได้คว้าคอของแอร์โฮสเตสเอาไว้ราวกับต้องการจิกคอเธอให้ลอยขึ้นมาได้ มือหนาหนักนั้นได้จับหัวของแอร์โฮสเตสกระแทกเข้ากับผนังตัวห้องโดยสาร
ปั้ง!
เลือดสดสีแดงฉานไหลนอง
เมื่อคลายมือออก ร่างกายบอบบางของแอร์สาวก็ทรุดลงบนพื้น ใบหน้าของเธอกลายเป็นคนอีกคนที่ไม่เหมือนเดิม
“อ๊าก!”
ภาพนี้ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกสยดสยอง
เมื่อเห็นชายร่างสูงใหญ่ราวหอคอยวิ่งพรวดเข้ามา ทุกคนต่างพากันขนหัวลุก
เฉินตงนั่งอยู่บนเก้าอี้ พลางสังเกตชายผู้นี้ ร่างกายของเขาบึกบึนสูงใหญ่ราว 190 เซนติเมตร ผิวคล้ำทั้งตัว กล้ามเนื้อแข็งแรงราวหินผา
ให้ความรู้สึกดุดัน ราวกับเรี่ยวแรงกำลังจะปะทุออกมาจากกล้ามเนื้อ!
ชายรูปร่างเช่นหอคอยวิ่งเข้ามายังที่นั่งชั้นหนึ่ง แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนักบิน
“ยุ่งยากแล้ว”
เฉินตงเอามือลูบหน้าอย่างสุดจะทน “แค่จะไปหาเมียเพื่อยอมรับผิด ทำไมถึงต้องเจอคดีแบบนี้ด้วย”
ปั้ง!
และในชั่วพริบตาเดียวกัน ปลายหางตาของเขาเหลือบเห็นเงาร่างผู้หญิงคนหนึ่งถลาตัวออกมา
ถีบตรงเข้าไปที่หน้าอกกำยำของชายผู้นั้น
และด้วยพละกำลังรุนแรงเช่นนั้น ชายร่างสูงราวหอคอยจึงสูญเสียการทรงตัวและหงายหน้าล้มตึ้งลงกับพื้น
หลังจากที่ชายคนนี้ล้มลงบนพื้น ร่างผอมบางของผู้หญิงคนนั้นก็โดนแรงกระแทกจนร่างของเธอลอยมาล้มอยู่ตรงหน้าเฉินตงพอดี
และก็ผู้หญิงคนเดิม!
เฉินตงรีบพยุงหลังของหญิงสาวคนนี้โดยอัตโนมัติ ช่วยให้เธอตั้งหลักได้
“ขอบคุณ”
หญิงสาวคนนั้นมองเฉินตงอย่างซาบซึ้ง จากนั้นจึงแผดเสียงตะโกน “ทุกคนอยู่ในความสงบ ฉันคือรปภ.มืออาชีพระหว่างประเทศ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย!”
การแผดเสียงออกไปแบบนี้ ทำให้ผู้โดยสารในห้องโดยสารสงบลงได้บ้าง
จากนั้นหญิงสาวคนนี้ก็พุ่งตัวเข้าใส่ชายร่างกำยำผู้นี้ราวลูกธนู
ร่างผอมบางกับร่างบึกบึนแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
แต่สิ่งที่น่าตื่นตะลึงคือหญิงสาวผู้นี้ใช้พละกำลังต่อสู้กวัดเกี่ยวกับชายร่างบึกบึนผู้นี้
เฉินตงเฝ้ามองดูการต่อสู้ที่เกิดขึ้นพลางขยี้จมูก
“นอกจากจะกล้าจี้เครื่องบินแล้ว ยังกล้ามาคนเดียวอีก?”
ระหว่างที่เขาพึมพำ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกล่องไพ่ป๊อกกล่องหนึ่งที่หญิงสาวผู้นี้ทำตกเอาไว้ตอนกลิ้งลงบนพื้น
รอยยิ้มของเฉินตงหายไป พลางหยิบไพ่ขึ้นมา
ในตอนนั้นเอง ห้องโดยสารด้านหลัง ก็มีเสียงฝีเท้าที่หนาแน่นดังขึ้นอย่างน่าหวาดผวา เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาอีกครั้ง
ชายร่างสูงใหญ่สามคน วิ่งพุ่งเข้ามาในห้องโดยสารชั้นหนึ่งราวสัตว์ป่า
และมีชายสองคนที่กำมีดที่ถูกทำขึ้นมาพิเศษแน่นอยู่ในมือ มีดที่ยื่นออกมานั้นส่องประกายวิบวับน่าหวาดผวา……
