บทที่ 87 ความยุ่งเหยิ่งของตระกูลเฉินและนัดของกู้ชิงหยิ่ง
ที่นัดพบคือร้านอาหารชั้นล่างในไท่ติง
เฉินตงรีบไปที่ร้านอาหาร เมื่อเห็นท่านหลงก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ
ท่านหลงในตอนนี้ดูแก่ลงใบหน้าของเขาไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าได้
คุนหลุนที่นั่งข้าง ๆ ท่านหลง สายตาดูเคร่งขรึม ขมวดคิ้วแน่น เขาน่าจะรู้อะไรบางอย่างมาก่อน
“คุณชาย”
ท่านหลงลุกขึ้น ยิ้มอย่างใจดีเหมือนเดิม
“นั่งเถอะ”
เฉินตงพยุงท่านหลงนั่งลงและถาม “ท่านหลง ช่วงที่คุณจากไปตกลงเกิดอะไรขึ้น?”
ท่านหลงยิ้มอย่างขมขื่น “เรื่องในครอบครัว นายท่านรีบเรียกกระผมกลับไป”
เฉินตงจิบชารออย่างเงียบ ๆ
“เพราะนายท่านใช้ยี่เคอ กรุ๊ปเพื่อช่วยคุณชาย” น้ำเสียงของท่านหลงดูเหนื่อยล้า
เฉินตงเลิกคิ้ว อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกตลกขึ้นมา
“เขาเป็นหัวหน้าตระกูลที่ดีจริง แม้แต่เรื่องนี้ยังตัดสินใจไม่ได้?”
ท่านหลงส่ายหัวและมองไปที่เฉินตง “ถ้าเป็นเรื่องธรรมดา แน่นอนว่านายท่านสามารถตัดสินใจได้ แต่ตอนนี้ยังมีนายท่านอีกคน นายท่านใช้ยี่เคอช่วยคุณชาย จึงทำให้คุณหญิงใหญ่โกรธ”
เฉินตงหรี่ตา “ยาย……ฉัน.?”
“ไม่ใช่”
ท่านหลงปฏิเสธและพูดช้า ๆ “ตระกูลเฉินมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน มีคนจับตามองมากมาย การได้เป็นหัวหน้าคุมทุกอย่างของตระกูล การเลือกหัวหน้าของตระกูลก็จะไม่เหมือนครอบครัวธรรมดาที่สืบทอดกิจการของพ่อแม่ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น”
เฉินตงฟังอย่างเงียบ ๆ
การสืบทอดของครอบครัวที่มีความเจริญแค่อาศัยความพยายามอย่างเดียวคงจัดการทุกอย่างในอนาคตต่อไปไม่ได้
“ดังนั้น การเลือกหัวหน้าของตระกูลเฉิน ก็ต้องเป็นหัวหน้าคนได้ โดยจะคัดเลือกผู้สมัครในกลุ่มวัยรุ่นจำนวนมากจากนั้นก็แข่งขันกันเอง คนที่ทำได้โดดเด่นที่สุดก็จะได้เป็นหัวหน้าต่อไป”
ท่านหลงพูดช้า ๆ เขากำลังอธิบาย และบอกเฉินตงเกี่ยวกับตระกูลเฉิน
“อย่างไรก็ตามแม้ว่านายท่านจะสืบทอดตำแหน่ง แต่ตระกูลเฉินก็มีกฎที่ไม่เป็นอักษรว่าเขาต้องปฏิบัติต่อพ่อแม่ของบ้านนั้นเหมือนพ่อแม่แท้ ๆ ของตัวเอง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เฉินตงก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้
มีกฎที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษร เขาไม่เคยพบพ่อมาก่อน อยู่ในตระกูลเฉินแต่ไม่สามารถให้คำมั่นสัญญาเรื่องนี้ได้
ปกติแล้วเหตุการณ์สำคัญหัวหน้าตระกูลจะเป็นผู้ตัดสิน แต่ถ้าคุณหญิงใหญ่ต้องการเข้ามาแทรกแซง หัวหน้าตระกูลก็ไม่สามารถห้ามได้
แต่ว่า จากคำพูดของท่านหลง เขาก็รับรู้อะไรบางอย่าง
เฉินตงจับจมูกของเขาพูดว่า “ท่านหลงตามที่คุณพูด พ่อของฉันน่าจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่ดีมากในตอนนั้น ไม่อย่างนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะผู้สมัครคนอื่น ๆ และกลายเป็นหัวหน้าตระกูลเฉิน”
“อันที่จริง……….” ดวงตาของท่านหลงดูมืดลงและพูดเรื่องในอดีต “ตอนนายท่านยังเด็ก เพียงวัย 20 ปีเขาก็ก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้ เขามีฝีมือที่ดีและเอาชนะผู้สมัครเข้ามาในตระกูลเฉินทุกคนได้”
“ซีด”
แม้จะเป็นเฉินตงก็อดไม่ได้ที่สีหน้าจะเปลี่ยนไป หายใจเข้าลึก
อายุเพียง 20 เขายังเพิ่งทำงานและเรียนในมหาวิทยาลัยใช้ชีวิตที่ไปวัน ๆ
แต่พ่อกลับได้รับตำแหน่งหัวหน้าตระกูล!
เขาหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความตกใจ เฉินตงถามช้า ๆ ว่า “แบบนั้นมันก็แปลกมาก ตอนนั้นถึงแม้พ่อจะทิ้งฉันและแม่ไปและกลับไปที่ตระกูลเฉิน ฉันกับแม่ก็ไม่ควรจะตกระกำลำบากขนาดนั้น อย่าน้อยพ่อก็ควรทิ้งอะไรไว้ให้พวกเราบ้าง”
ตั้งแต่เด็กเขาไม่ได้ตระหนักว่าชีวิตคืออะไร
สำหรับเขา การใช้ชีวิตผ่านไปแต่ละวันกับแม่ ถึงเรียกว่าการอยู่รอด
ถ้าพ่อเป็นคนที่เก่งกาจจริง ๆ แม้ว่าเขาจะอยู่กับแม่ เขาก็ควรมีอะไรเหลือไว้บาง แม้ว่าเขาจะกลับไปที่ตระกูลเฉินก็น่าจะมีธุรกิจอะไรเหลือติดมือให้แม่ของเขาบ้าง
แต่ในความทรงจำตั้งแต่เขาจำความได้ แม่ของเขาแทบไม่มีเวลาพักผ่อนอย่างน้อยต้องทำสองงานในเวลาเดียวกัน ทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน
ท่านหลงยิ้มอย่างขมขื่น “คุณชาย……..เมื่อพ่อของคุณจากไป ธุรกิจทั้งหมดที่เขาก่อตั้งขึ้นถูกตระกูลเฉินเอาไปหมด แต่ก็ยังเหลือเงินส่วนหนึ่งไว้ให้แม่ของคุณชาย..”
น้ำเสียงที่ยืดยาว ทำให้เฉินตงอดไม่ได่ที่จะชะงักไป
ทันใดนั้นแวตาของเขาก็เป็นประกาย “แม่ของฉัน?!”
เมื่อเห็นท่าทางของเฉินตงที่เปลี่ยนไป ท่านหลงก็ยิ้ม
เฉินตงสับสนขึ้นมาทันที
เป็นไปได้อย่างไร?
ต้องมีอะไรอยู่กอไผ่เป็นแน่!
ไม่นานเขาก็หยุดความคิดที่สับสนในใจ
สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือการหาว่าคุณหญิงใหญ่ของตระกูลเฉินทำอะไรกันแน่!
เฉินตงถาม “แท้ที่จริงแล้วคุณหญิงใหญ่ของตระกูลเฉินทำอะไรกันแน่?”
“เพราะนายน้อยเกิดมาคุณหญิงใหญ่จึงกังวลอย่างมาก”
สีหน้าท่านหลงเศร้าลง “ดังนั้นตอนที่รู้ว่ายี่เคอช่วยนายน้อยไว้ เธอก็โกรธอย่างมากและเข้ามาทำการตัดสินใจแทนหัวหน้า ในเวลาเดียวกันกระผมก็ถูกเรียกกลับไป กระผมกลับมาได้ก็เป็นเพราะนายพูดกล่อมคุณหญิงใหญ่ ท่านถึงปล่อยกระผมกลับมา”
เฉินตงยิ้ม หัวใจของเขาพองโต “พูดตามความจริง คงเป็นเพราะฉันไม่มีที่มาที่ไป ไม่ใช่คนที่โตในตระกูลเฉินและได้รับการฝึกฝนตั้งแต่เด็ก บางทีในใจของคุณหญิงใหญ่ฉันคงเป็นลูกสวะ”
ท่านหลงมองอย่างตกใจ
เขากะพริบตาสองสามครั้ง แต่ไม่มีการตอบกลับใด ๆ
ตระกูลเฉินมีกฎของตระกูลเฉิน ในกฎของตระกูลเฉิน ถ้าเฉินตงไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ เขาจงใจเข้ามายุ่ง เฉินตงคงไม่มีทางได้เป็นแม้ผู้สมัครรับตำแหน่งคนต่อไป
“ฉันเข้าใจแล้ว ช่วงนี้ท่านหลงเหนื่อยมามากแล้ว”
เฉินตงลุกขึ้นยิ้มและพูดกับคุนหลุน “คุนหลุนพาท่านหลงไปพักผ่อนที่เขตวิลล่าเขาเทียนซาน ฉันยังต้องไปจัดการเรื่องต่าง ๆ ที่ไท่ติง “
“ได้ครับคุณชาย” คุนหลุนตอบ
ท่านหลงดูประหลาดใจเมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ เขาก็เตรียมรับความโกรธของเฉินตงไว้
แต่ท่าทางของเฉินตงเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิด
ช่างนิ่งสงบเหลือเกิน!
เมื่อเห็นเฉินตงกำลังจะเดินไป ท่านหลงก็ตะโกนขึ้น “คุณชาย…”
เฉินตงหยุด หันหลังให้ท่านหลงแล้วพูดว่า “ฉันจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง หัวหน้าตระกูลต้องเป็นของฉัน รุ่นที่สองจะต้องมาจากคนตระกูลฉันเช่นกัน ฉันจะให้คุณหญิงใหญ่ได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าลูกสวะ จะเอาชนะเธอผู้ที่เรียกว่าชนชั้นสูงได้อย่างไร!”
คำพูดของเขาเหมือนคำสาบานที่หนักแน่นมาก
ท่านหลงยิ้มอย่างรู้ทันและพูดว่า “คุณชายโตขึ้นแล้วแต่คุณชายต้องระวังนะ หลังจากที่กระผมกลับไปโจวเย่นชิวที่ขาหักกลับมาบ้านก็พูดว่าคุณชายเป็นคนทำเขา”
“เรื่องนี้ทำให้คุณหญิงใหญ่โกรธอย่างมากแต่ดีที่นายท่านห้ามไว้ แต่โจวเย่นชิวมีพี่ชายคนหนึ่งชื่อเฉินเทียนซืงสองพี่น้องมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เฉินเทียนซืงรักเฉินเทียนหย่างมาก จากนิสัยของโจวเย่นชิวเขาต้องการแก้แค้นให้น่นอน เขาไม่มีทางปล่อยคุณชายไป”
“เหอะ ๆ ”
เฉินตงตะคอกและเดินจากไป เสียงเย็นชาดังเข้ามาในหูของท่านหลงและคุนหลุน “เขากล้ามา ถ้าอย่างนั้นก็หักขาอีกข้างของเขา หักขาของสองพี่น้องให้หมด!”
ท่านหลงยิ้ม “ดูเหมือนกระผมจะกังวลมากเกินไป”
และในตอนที่เฉินตงเดินออกมาจากร้านอาหารกู้ชิงหยิ่งก็โทรมาพอดี
เมื่อมองไปที่หมายเลข ใจของเฉินตงก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา
เขารับสายทันที “ไง เสี่ยวเห้า”
“คืนนี้ว่างไหม? ฉันอยากนัดนาย!” น้ำเสียงของกู้ชิงหยิ่งนิ่งเรียบ แต่กลับไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ดูเย็นชา
