*ยังต่อกับบักริว
แมรี่มักจะชื่นชมชั้นเสมอ
“เรียวมะ ยอดเลยนะกินพิซซ่าไปได้ตั้งเยอะเลย! ฉันกินแค่ชิ้นเดียวก็รู้สึกอิ่มแล้ว~”
แมรี่มักจะเฝ้ามองชั้นเสมอ
“เรียวมะเนี่ยชอบน้ำอัดลมสินะ เห็นดื่มเป็นประจำเลย!”
แมรี่มักจะใจดีกับชั้นเสมอ
“ที่จริงวันนี้ ต้องไปปาร์ตี้ตอนค่ำ? อะไรประมาณนั้นด้วยนั้นกับป๊ะป๋าด้วยนะ แต่เพราะอยากอยู่กับเรียวมะ ก็เลยเทไปซะแล้วล่ะ☆”
แมรี่รักชั้นมากกว่าใครๆ
“ถ้าอยู่ข้างๆเรียวมะ ก็รู้สึกมีความสุขมากเลยล่ะ! นิฮิฮิ…..ถ้าเป็นแบบนี้ไปตลอดก็ดีสินะ”
“อืม นั่นสินะ คิดเหมือนกันเลย….”
พูดคุยไปเรื่อยเปื่อยกับแมรี่ขณะกินพิซซ่าไปด้วย
จำไม่ได้แล้วว่า ถูกรอยยิ้มอันสดใสร่างเริงของเธอช่วยไว้กี่ครั้ง
ตั้งแต่ที่ถูกชิโฮะปฏิเสธ ชั้นก็ไม่รู้จักการยิ้มออกมาอีกเลย
ตั้งแต่ที่พ่ายให้กับนากายะมะ ก็ไม่รู้คุณค่าของตัวเองอีกเลย
แต่ก็ได้แมรี่ที่เป็นคนช่วยชั้นที่เป็นแบบนั้น
เธอแตกต่างกับชิโฮะ เพราะเธอมีความรักให้อยู่ด้วย
เธอมอบรอยยิ้มให้ชั้น เติมเต็มทุกอย่างให้ชั้น
ทั้งๆที่เธอเป็นผู้หญิงที่สุดยอดขนาดนั้นแท้ๆ แต่เธอนั้นยังชอบชั้นーเรื่องนั้นรู้สึกอยากขอบคุณมาก
แมรี่นั้นน่ารักพอๆกับชิโฮะ หน้าอกก็ใหญ่กว่า เรียนเก่งกว่า เข้ากับคนอื่นได้ ร่าเริงกว่า มีชาติตระกูล เป็นผู้หญิงที่มีความสมบูรณ์แบบเหนือกว่าชิโฮะ
การที่ได้คนแบบเธอยอมรับ ไม่มีทางที่จะไม่ร่าเริงขึ้นอยู่แล้ว
ความรู้สึกด้อยกว่านากายะมะเองก็ค่อยๆจะจางหายไปแล้ว
ไม่รู้หรอกนะว่า นากายะมะโคทาโร่ใช้วิธีการแบบไหน……แต่หมอนั่นที่ได้ชิโฮะไปครอบครองแล้ว ไม่มีทางที่จะมาหลงแมรี่ได้หรอก
เพราะเป็นชั้น แมรี่ถึงยอมรับ
เพราะเป็นชั้น ถึงสามารถครอบครองแมรี่ได้
ดังนั้น ชั้นไม่มีทางเป็นคนไร้ค่าอย่าง’ตัวประกอบ’ได้อยู่แล้ว
“จะว่าไป พักนี้ไม่เห็นยุซุกิกับคิราริเลยนะ? ยุ่งอยู่หรือป่าวน้า~”
“….บางที ก็อาจจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?”
ชั้นเป็นคนพิเศษ หลักฐานก็เพราะถูกคนที่สมบูรณ์แบบอย่างแมรี่รัก
แต่ว่า หากหลงระเริงในจุดยืนนี้ล่ะก็ อาจจะลงเอยแบบครั้งก่อนก็ได้ーความไม่สบายใจเหล่านี้เอาออกจากอกไม่ได้เลย
เพราะอย่างงั้นครั้งนี้เลยตัดสินใจที่จะจริงจัง
ขอร้องให้ทั้งยุซุกิกับคิราริเลิกมาที่บ้าน
ก่อนหน้านี้เคยไปเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่นๆด้วย แต่พวกนั้นก็เลิกหมดแล้ว
ถึงแม้จะต้องตัดขาดกับผู้หญิงคนอื่นก็ตาม ชั้นก็อยากจะลงเอยกับแมรี่ ถ้าไม่สามารถลงเอยได้ล่ะก็ รู้สึกได้เลยว่าต่อจากนี้ไป คงจะโดนนากายะมะเหยียดหยามแน่ๆ
จะไม่ประมาทอีกแล้ว
ชั้นจะใช้ประโยชน์จากความได้เปรียบนี้ที่อยู่ใกล้ชิดแมรี่มากดว่าใคร เพื่อสร้างความสัมพันธ์พิเศษกับเธอ
แมรี่เองก็หลงชั้นอยู่ด้วย จากปีต่อไปก็คงจะรักชั้น บางทีอาจจะแต่งงานกันได้เลยก็ได้……ซึ่งเมื่อเป็นอย่างงั้นแล้ว ก็ถือว่าสำเร็จทุกอย่าง
บ้านแมรี่เองก็ร่ำรวยด้วย ชั้นคงจะได้ประโยชน์จากตรงนั้นเหมือนกัน
ชั้นสามารถใช้ชีวิตที่เหมือนกับผู้ชนะต่อนากายะมะ…..ระหว่างที่คิดเรื่องนั้น ชั้นก็กระดกน้ำอัดลม
ถ้าทุกอย่างไปได้สวย คงจะเป็นแบบนั้นแน่ๆ
พอถูกชิโฮะปฏิเสธ ชั้นก็เอาแต่คิดว่าจะทำอะไรดี….แต่ตอนนี้ก็สลัดเรื่องพวกนั้นทิ้งได้แล้ว
ทุกอย่างไปได้สวย…..ไม่สิ ต้องบอกว่าไปได้สวยอย่างมาก
เพียงแต่…..มีหนึ่งอย่างที่ยังกังวลอยู่
(ทำไมแมรี่ถึงได้เลือกให้นากายะมะเล่นเป็นพระเอกด้วยล่ะ?)
เรื่องนั้นไม่ว่าอย่างไงมันก็คาใจ
ที่ผ่านมา แมรี่ใช้ชีวิตแบบไม่ได้สนใจในตัวตนของนากายะมะเลยสักนิด เลยอาจจะคิดมากไปเองก็ได้…..แต่ว่า มันก็เอาออกจากหัวไม่ได้เลย
เพราะยังกังวลเรื่องนั้นอยู่ ทำให้ชั้นยังไม่สามารถสารภาพรักได้ทันที
ที่ตัดสินใจตอนหลังงานโรงเรียน ก็เพราะมันสบายใจมากกว่า
ถึงบนเวทีเธอเป็นคู่รักกับนากายะมะ แต่ในความเป็นจริงนั้นไม่ใช่ ชั้น…..นายพรานจะต้องแย่งโฉมงาม ดังนั้นเลยคิดจะรอจนถึงตอนนั้น
อีกนัยนึงก็คือ ชั้นมีความรู้สึกอยากจะเอาคืนนากายะมะปะปนอยู่ เพราะชั้นไม่ชอบหมอนั่นขนาดนั้นแหละ
“แมรี่ จากนี้ตลอดไป ก็ขอฝากตัวด้วยนะ?”
ไม่อยากจะสูญเสียเธอให้คนอย่างนากายะมะーเพราะมีความรู้สึกอย่างนั้นอยู่อย่างแรงกล้า เลยอาจจะทำให้เผลอพูดอย่างนั้นออกไป
แต่ว่า แมรี่ก็ยิ้มกลับมาอย่างไร้เดียงสา
“อื้ม! แน่นอนเลย!!”
พอได้เห็นรอยยิ้มนั้น ก็พาสบายใจไปด้วย
รอยยิ้มที่แสนวิเศษแบบนี้ ไม่มีทางเป็นของปลอมอยู่แล้ว
เพราะอย่างงั้น……ดูให้ดีล่ะ นากายะมะ?
ชั้นจะแสดงให้เห็นเองว่าชั้นอยู่เหนือกว่านาย
