(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 11

“นี่ อย่าเอาแต่ซึมแล้วรีบๆทานข้าวกันเถอะ เราเสียเวลากับการอบรมไปเยอะแล้วด้วย? ฉันหิวแล้วนะ โรงเรียนถึงจะน่าเบื่อก็เถอะ แต่มีแค่ตอนทานข้าวนี่แหละที่วิเศษสุดเลย”

ไม่นะ ไม่ได้ซึมซักหน่อย

ดูเหมือนชิโมสึกิจะเห็นเป็นแบบนั้น เธอลูบที่หลังของผมเหมือนว่าจะปลอบ รูสึกเหมือนถูกทำเหมือนเป็นเด็กเลย……เอาเถอะช่างมันละกัน

“นั่งกันเถอะ? อะ หรือว่าจะเป็นโรคขี้จุกจิกทำให้นั่งข้างนอกไม่ได้? ถ้างั้นจะยืนอยู่แบบนั้นก็ได้อยู่หรอก แต่ฉันที่นั่งอยู่ก็ต้องเงยหน้ามองตลอดแบบนั้น จะเมื่อยคอเอานะ”

“ไม่มีปัญหาน่า นั่งได้”

หลังอาคารเรียนที่ไม่มีคนรู้จัก ชิโมสึกิหย่อนเอวลงไปที่พื้นต่างระดับที่ไม่สูงหรือต่ำไป ด้านข้างนั้น ผมลงนั่งโดยที่เว้นระยะห่างไว้

ถ้าเป็นตัวเลขก็น่าจะประมาณ1เมตร ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นระยะห่างของผมกับชิโมสึกิ…..แต่ก็เหมือนว่าจะไกลกันไปหน่อย

“เน่เน่ ดูสิดูสิ? ข้าวกล่องของฉัน ดูน่าอร่อยใช่ไหมล่ะ”

เธอดั้นด้นขยับเข้ามาใกล้ในพริบตา

ระยะห่างเหลือแค่ประมาณ10 เซนติเมตร

(กะ ใกล้ไปมั้ย???)

ใกล้กันขนาดที่ถ้าขยับตัวก็มีโดนกันได้ แต่ว่า ดูเหมือนนั่นน่าจะเป็นระยะห่างระหว่างเพื่อนในมุมมองของชิโมสึกิ เธอไม่ได้สนใจเรื่องความใกล้กันและก็เริ่มพูดฝ่ายเดียวต่อ

“หม่าม้าของฉันนะ ทำอาหารเก่งมากเลยล่ะ ถึงจะไม่มองในแง่ของคนในบ้าน ก็อร่อยมากเลยนะ อะ อยากลองทานทามาโกะยากิมั้ย? ถึงบ้านฉันจะเป็นคนทานหวานก็เถอะ แต่ถึงนากายะมะคุงจะชอบเผ็ดก็อร่อยแน่เลยนะ หม่าม้าฉันเก่งขนาดนั้นนั่นแหละ อะนี่ เชิญเลย ไม่ต้องเกรงใจนะ? อ้าーม”

แล้วครั้งนี้ก็ เธอใช้ตะเกียบคีบทามาโกะยากิยื่นมาให้เหมือนกับคนรัก

“เอ๊ะ? อะเระ? หืมー?”

พวกเรา คือเพื่อนกันสินะ?

คงไม่ใช่ว่า ในหัวของชิโมสึกิตอนนี้คิดว่าเราคบกันไปแล้วใช่มั้ย?

ไม่สิ ไอ้นั่นมันก็รู้สึกเป็นเกียรติอยู่หรอกนะ……จะว่าไป ผมก็ไม่มีความทรงจำว่าไปสารภาพรักหรือถูกสารภาพรักตอนไหนเลยด้วยนะ

ถ้าอย่างนั้นแล้ว ไอ้ระยะห่างที่สั้นแบบนี้มันอะไรกัน

ชิโมสึกิเองก็ดูรักใคร่ผม ขนาดที่ไม่น่าจะรู้ความหมายจริงๆของคำว่าเพื่อน

เพื่อนจะวันที่2ที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ…..ยัยนี่น่าจะกระหายตัวตนที่เรียกว่าเพื่อนอย่างมากเลยสินะ

ถ้าอย่างงั้น ปฏิเสธไปก็รู้สึกจะไม่ดี

“ไม่ทานหรอ? อร่อยแท้ๆ….”

แล้วก็ทำหน้าที่ดูเหมือนโศกเศร้าแบบนั้น ปฏิเสธไม่ได้จริงๆนั่นแหละ

“ทะ ทานครับ……”

จากนั้นผมก็ทานทามาโกะยากิที่เธอยื่นมา

รสชาตก็….รู้สึกว่าอร่อย อืม ถ้าให้พูดตรงๆคือไม่รู้เลย เพราะเพิ่งเคยถูกป้อนครั้งแรก เลยทำให้สับสน

“ไงล่ะ? อร่อยมั้ย? หม่าม้าของฉัน สุดยอดเลยใช่มั้ยล่ะ”

แต่ว่า ชิโมสึดินั้นคาดหวังคำชมอยู่ ก่อนอื่นก็เลยพยักหน้าไปก่อน

“คะ คิดว่าสุดยอดมากเลย รู้สึกว่าอร่อยด้วย”

“นั่นสินะ! อุฟุฟุ หม่าม้าของฉันนี่ล่ะก็สุดยอดจริงๆนะ? ไม่มีอาหารที่ทำไม่ได้ด้วยนะ แล้วเพราะเธอรักป๊ะป๋ามาก เวลาทำอาหารเลยใส่พลังใจไปด้วยล่ะ ฉันเองก็ได้รับผลประโยชน์จากตรงนั้นเหมือนกัน เลยมีความสุขมากเลยล่ะ”

ชิโมสึกิเหมือนจะมีความสุขมากกว่าตัวเองถูกชมเวลาแม่ตัวเองถูกชม

เธอน่าจะเป็นเด็กดีเพราะความรู้สึกของครอบครัวด้วย พอรู้ถึงด้านนี้ของเธอ ก็ทำให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

เพราะฉะนั้น เวลาทำอะไรที่ดูเหมือนคนรักกับเธอแล้ว ทำให้รู้สึกประหม่า…..