(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 19

ดูเหมือนชิโมสึกิจะแอบตามผมมา

มะ ไม่รู้สึกตัวเลย……มีสตอล์กกิ้งพอตัวเลยนะ รู้สึกกลัวนิดหน่อยแล้วสิ

“เพราะอย่างนั้น ขอรบกวนด้วยนะ? อะ พ่อแม่อยู่รึป่าว? อยากจะทักทายซักหน่อย ฉันน่ะถ้าเป็นวัยคุณลุงคุณป้าแล้วจะรู้สึกอาย…..ซะเมื่อไหร่! ถึงจะมีนิสัยเสียที่จะประหม่าเวลาอยู่หน้าผู้คนนิดหน่อย ก็เถอะ แต่ถ้าเป็นคนวัยป๊ะป๋ากับหม่าม้าก็คุยได้ปกตินะ?”

พูดเองด้วยล่ะว่าอาย

อย่างไงก็เถอะ เหมือนเธอจะมีความสุภาพด้วยนะ ถึงคำพูดจะแบบนั้นก็เถอะ แต่ท่าทางการแสดงออกหรืออะไรหลายๆอย่างทำให้รู้สึกได้แบบนั้น เหมือนจะให้ความสำคัญกับพ่อแม่มากด้วย บางทีคงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี

ยิ่งรู้จักมากเท่าไร ก็ยิ่งมองเห็นเสน่ห์ของผู้หญิงที่ชื่อชิโมสึกิ ชิโฮะมากขึ้น

ผมรู้สึกว่ามนุษย์ที่มีภาชนะเก็บความรู้สึกที่มีก้นอยู่ลึกมากแบบเธอนี่ หาได้ยากเลยล่ะ

(ขยายตรงนี้ละกัน ผมไม่รู้จะแปลว่าอะไรดี เอาเป็นประมาณว่า คนที่มีพื้นที่ไว้เก็บสิ่งที่อยากจะพูด นู่นนี่นั่น อยู่เยอะ อะไรทำนองนี้ครับ ความหมายมันไม่ชัดเจนเท่าไร)

“ไม่ล่ะ ไม่เป็นไรหรอก เพราะพ่อแม่อยู่ต่างประเทศน่ะ”

เอาเถอะ เพราะพ่อแม่ไม่อยู่เลยไม่ต้องกังวล

เปิดประตู แล้วก็เชิญเธอเข้ามา

“อืม แหมแหม…..น่าเสียดายมากเลยล่ะ ตั้งใจจะมาพบหน้าป๊ะป๋ากับหม่าม้าของนากายะมะคุงแท้ๆ อยากจะเห็นอัลบั้มรูปตอนเด็กของเธอ และก็คุยเรื่องอดีตด้วย”

“ถึงจะดูอัลบั้มไปกดไม่คิดว่าจะสนุกหรอกนะ…..แล้วก็น่าอายด้วยปล่อยผมไปเถอะ”

ยังแปลกเหมือนเดิม

อัลบั้มรูปของตัวประกอบอย่างผม ดูไปก็มีแต่ความน่าเบื่อ

แต่ว่า ชิโมสึกิกับสนใจอย่างมาก

เธออยากจะรู้เรื่องของผมแทบใจจะขาด

“รบกวนด้วยค่~า หืーม อย่างนี่นี้เองอย่างนี้นี่เอง…..ที่นี่คือที่ที่นากายะมะคุงเกิดและเติบโตมาสินะ กว้างกว่าบ้านฉันนิดหน่อยรึป่าวนะ? แต่ว่า เพราะสัดส่วนแบบนี้ทำให้เห็นหน้าครอบครัวได้ทันที วิเศษไปเลยล่ะ”

ชิโมสึกิ มองซ้ายมองขวาสำรวจบ้านอย่างสนใจ

จริงๆ มันก็แค่บ้านครอบครัวเดี่ยวธรรมดาๆหลังนึง คิดว่าไม่ได้มีอะไรน่าสนใจหรอกนะ

ก่อนอื่น ผมพาเธอไปห้องนั่งเล่นก่อน ไม่ใช่ห้องผม และสำหรับผมคิดว่า เสริฟชากับขนมให้เธอและคุยเรื่อยเปื่อยระหว่างทานขนมก็น่าจะดี……แต่ดูเหมือนจะล้มเหลว

“อาเร๊ะ? ทำไมถึงไม่พาไปห้องของนากายะมะคุงล่ะ? ฉันเป็นเพื่อนของเธอแท้ๆ…..ถ้าเพื่อนมาหาตามปกติก็ต้องชวนไปที่ห้องของตัวเองสิ หรือนากายะมะคุงไม่รู้จักสังคมหรอ? แปลกจังเลยนะ”

เธอหน้างง และก็ทำเหมือนกำลังพูดถึงสามัญสำนึก

ไม่สิ ทางนั้นสิที่แปลก สามัญสำนึกที่ไหน ที่ฝืนเข้าบ้านเพื่อนต่างเพศที่เพิ่งเป็นได้แค่2วัน แถมถ้าจะให้พูดละก็ขอบอกให้พาไปห้องตัวเองนี่ ไม่ปกตินะ…..คิดว่า ระ ระวังกว่านี้จะดีกว่านะ

ชิโมสึกิ มีด้านที่ค่อนข้างจะไร้การป้องกันด้วย ปกติเป็นคนระแวดระวัง และประหม่าทันทีเมื่อรู้สึกถึงคนอื่นแท้ๆ ทำไมถึงไว้ใจผมได้ถึงขนาดนี้ ไม่เข้าใจเลย

อืม จริงสิ

ที่แปลกยิ่งว่าคือ เธอที่สนใจผมเป็นอย่างมาก

เป็นเพราพมันติดคาอยู่ในผมมาตลอดเลยรึป่าวนะ

พอได้โอกาสเหมาะ ผมเลยลองถามไปแบบไม่คิด

“ห้องของผมน่ะไม่น่าสนใจหรอกนะ? ผมหมายถึง ผมเป็นมนุษย์ที่น่าเบื่อ…..ไม่ใช่ฝั่งชิโมสึกิ ที่อยากรู้เรื่องตัวประกอบแบบนี้หรอ ที่แปลก?”

คำพูดของผมทำให้ชิโมสึกิอ้าปากค้าง

ใบหน้าเหมือนกับมองคนน่ารำคาญที่กำลังเล่าเรื่องจักรวาลพร้อมกับเชื้อเชิญเข้าลัทธิแปลกๆ

“ตัวประกอบ? นากายะมะคุงหรอ? อืมー? หมายความว่าอะไรหรอ…..ฉันไม่ได้คิดว่าเธอเป็นตัวประกอบหรอกนะ ไม่เคยรู้สึกเบื่อหรือรำคาญเลยด้วย พูดเรื่องประหลาดๆออกมาได้นะ…..ทั้งๆที่แสดงท่าทางแบบนี้ให้เห็นแท้ๆ แต่กับส่งไปไม่ถึงนากายะมะคุงเนี่ย”

เธอถอนหายใจ และยิ้มออกมา

เธอพูดออกมา ด้วยรอยยิ้มที่น่ารักที่ทำให้คนเห็นมีความสุขได้

“สำหรับฉันนะ นากายะมะคุงเป็นคนพิเศษ ห้ามพูดเรื่องน่าเศร้าอย่างตัวประกอบนะ? ให้ตายสิ ตรงจุดที่ถ่อมตนนั่นก็ไม่แย่หรอก แต่จะลดค่าตัวเองไม่ได้นะ อย่างทำเรื่องน่าเศร้าอย่างการปฏิเสธตัวเองเลย……เพื่อนอย่างฉัน รู้สึกเจ็บน่ะ”

…….เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเลย

เธอพูดและยอมรับผมที่เป็นหนึ่งในคนมากมายว่า ‘พิเศษ’

ดีใจมาก แต่เหนือกว่านั้น …….ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ประหลาดใจมาก

งั้นหรอ สำหรับเธอผมเป็นคนพิเศษนี่เอง……

.

.

.

จากผู้แปล : ฉีดวัคซีนมาครับ ปวดแขนไม่รู้ว่าวันนี้จะมีตอนใหม่อีกรึป่าวครับ