(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 50

ริวซากิหายไปในป่าตอนกลางคืน

ในสถานที่ที่ห่างออกไปหน่อย การเตรียมการแคมป์ไฟกำลังดำเนินการอยู่ คงจะจุดไฟกันแล้วมั้ง ถึงได้มีเสียงร้องดีใจดับขึ้นมา

สถานที่ที่มีแสงอยู่นั้น ไม่มีริวซากิ

พระเอกยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืดอยู่

คนที่ยื่นมือออกไปหาเขานั้น…..คงจะเป็นเธออย่างแน่นอน

“……ว่าแล้วเชียว เรียวมะโอนี่จังไม่รู้จริงๆสินะ”

เป็นน้องสาวของผม ที่โผล่หน้าออกมาจากเงามืด

ดูเหมือนเธอจะได้ยินบทสนทนาของผมกับริวซากิ

“ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอกนะ……แต่ว่า เห็นเรียวมะโอนี่จังดูแปลกๆไป เลยจะมาดูอาการ จากนั้น อยู่ดีๆบทสนทนาของทั้ง2คนก็เริ่มขึ้น…..สุดท้ายก็เผลอได้ยินหมดเลย”

ถึงเธอจะทำสีหน้ารู้สึกผิด แต่นี่มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะงั้นก็ช่วยไม่ได้

อีกอย่าง…..ถ้าเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง อาสึสะจำเป็นต้องรู้ถึงความทุกข์ยากของริวซากิ

เพราะว่า มีเพียงแค่นางเอกรองเท่านั้น ที่สามารถช่วยเหลือพระเอกได้

พวกเธอนั้น ต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมาอยู่เป็นประจำ

พวกเธอต้องยอมละทิ้งตัวเอง เพื่อให้คนที่ชอบมีความสุข ต้องไม่มองย้อนกับไปหาตัวเอง

เพราะเป็นตัวตนแบบนั้น…..อาสึสะที่คิดถึงเรื่องริวซากิ ถึงได้ทำหน้าดูเจ็บปวดอย่างมากออกมา

“เรียวมะโอนี่จัง เหมือนจะร้องไห้เลย”

“……..นั่นสินะ”

“เพิ่งเคยจะเห็นหน้าอบบนั้นเป็นครั้งแรกเลย”

“……..อืม”

“ใบหน้าแบบนั้น ไม่ใช่ใบหน้าของเรียวมะโอนี่จังที่อาสึสะชอบซักหน่อย”

“……..อย่างงั้นหรอ”

“เพราะแบบนั้นนะ อาสึสะน่ะ ปล่อยไว้แบบนั้นไม่ได้หรอก”

ถ้าอย่างงั้น ก็ตามไปสิ

ก็แค่เมินผมเหมือนทุกที และทำตามใจตัวเองก็ได้นี่

ถึงอย่างงั้น เธอกับหยุดชะงัก

เธอกำลังลังเล และทำสีหน้าเหมือนต้องการอะไรจากผม

“แต่ว่านะ โอนี่จัง……..ดึงความกล้าออกมาไม่ได้เลย”

เสียงที่สั่นๆก้องออกมา

ถึงจะต่างสายเลือด แต่เสียงร่ำไห้ของน้องสาวคนสำคัญนั้น…..ทำให้ปวดใจจริงๆ

“…..แค่เวลาแบบนี้ ถึงจะกลับมาเป็นน้องสาวสินะ”

ขี้โกง

ทั้งๆที่บอกว่าผม’ไม่ใช่โอนี่จังในอุดมคติ’และตัดขาดกันไปแท้ๆ แต่พอในเวลาที่ต้องการ แล้วมาขอความช่วยเหลือแบบนี้ ขี้ขลาดจังเลยนะ

“อืม รู้อยู่แล้วล่ะ ขอโทษนะคะ……..แต่ว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ขอร้องนะคะ โอนี่จัง……..ช่วยผลักดันหลังให้ที? ถึงจะเป็นน้องสาวที่ไม่ได้เรื่อง แต่ช่วยมอบความกล้าที่เจ็บปวดให้ด้วย………ค่ะ”

กะแล้วเชียว ว่าเธอต้องรู้อยู่

เธอเข้าใจดีว่า ตั้งแต่นี้ไป……เธอจะต้องเจ็บปวด

ก็เพราะอาสึสะนั้น เหนือสิ่งอื่นใด…….ตอนนี้ เธอคิดจะสารภาพรักกับริวซากิ

ในเวลาแบบนี้ถ้าสารภาพออกไป อย่างไงก็ล้มเหลวแท้ๆ

ในห้องของริวซากิ มีแต่ชิโมสึกิ กำลังเจ็บปวดที่สูญเสียเพื่อนสมัยเด็กไป แต่ว่าอาสึสะนั้น……อดทนกับริวซากิที่ดูเจ็บปวดไม่ได้

เพราะงั้น เธอจะใช้ประโยชน์จาก’สารภาพรัก’ เพื่อเยียวยาริวซากิ

และผลลัพธ์นั้น ถึงจะถูกปฏิเสธก็ตาม……อาสึสะก็คิดว่ามันดีแล้ว

“…….ถ้านั่นเป็นเส้นทางที่อาสึสะเลือกแล้วล่ะก็”

อยากจะหยุดเธอ ในฐานะพี่ชาย

ไม่อยากให้น้องสาวคนสำคัญ ต้องเจ็บปวด

แต่ว่า นั่นเป็นเส้นทางที่เธอเลือกเอง

นั่นเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น หากไปชอบริวซากิ เรียวมะ……. หากไปชอบพระเอกฮาเร็ม

เพราะแบบนั้น สิ่งที่ผมจะทำได้มีเพียงอย่างเดียว

“พยายามเข้า อาสึสะน่ะ เป็น’อดีต’น้องสาวที่น่ารักของผมเชียวนะ……ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าเป็นอาสึสะล่ะก็ บางทีริวซากิอาจจะโอเคก็ได้นะ? ก็เพราะ อาสึสะน่ารักอย่างไงล่ะ”

ส่งแรงเชียร์ให้เธออย่างสุดความสามารถเพื่อให้สบายใจ

แต่ว่า ครอบครัวนั้นเป็นสิ่งที่ประหลาด…….แม้แต่คำพูดทั่วๆไป ก็สามารถทำให้สงบใจได้มากกว่าที่คิดเยอะ

“……อืม ขอบคุณนะ นั่นสินะ อาสึสะน่ะน่ารัก…..ต้องไปเป็นอะไรอย่างแน่นอนสินะ”

พูดอย่างนั้น อาสึสะก็ยิ้ม

รอยยิ้มที่น่าคิดถึงของเธอที่ไม่ได้เห็นมานาน น่ารักจริงๆนั่นแหละ

“จริงสิ……แล้วก็ ถ้าเป็นไปได้ อย่าดูตอนที่อาสึสะ ยอมพลีชีพตัวเองด้วยนะ? อืม…….ถ้าไม่ดู จะดีกว่านั่นแหละ ก็เพราะ โอนี่จังใจดีอย่างไงล่ะ……”

แต่ว่ารอยยิ้มนั้นก็มัวหมองลงในพริบตา กลายเป็นรอยยิ้มแห้งๆ

เป็นใบหน้าของอาสึสะที่ผมไม่ชอบ

“ถ้างั้น ไปแล้วนะคะ”

จากนั้น อาสึสะก็ไล่ตามหลังริวซากิไป

ที่แผ่นหลังเล็กๆของเธอ บอกคำพูดที่ตรงกันข้ามออกมา เดินไปช้าและเหมือนจะพูดว่าอยากให้ตามมาด้วย

…….อา เข้าใจแล้วล่ะ

อาสึสะ โอนี่จังกำลังตั้งใจดูอยู่นะ

เพราะอย่างนั้น พยายามเข้า…….