ーความเงียบมาเยือน
เงียบจนทำให้ปวดหัว คำพูดเพียงประโยคเดียวของผมทำให้บรรยากาศหนาวเหน็บอย่างสมบูรณ์
รู้ตัวดีว่าไม่ใช่สถานการณ์ที่จะพูดแบบนั้นออกไป
แต่ว่า วันๆที่ผมนั่งนิ่งๆไปอ่านบรรยากาศไป และปล่อยมันผ่านไปแบบนั้นน่ะ มันจบแล้วล่ะ
ถ้ายังเป็นตัวประกอบอยู่อย่างนั้น ก็จะไม่สามารถปกป้องชิโมสึกิได้
ถ้าเพื่อปกป้องเธอแล้ว….จะอะไรผมก็ทำ
ต่อให้จะต้องเป็นตัวร้ายก็ไม่เป็นไร
แค่ทำลายจุดยอดของเนื้อเรื่องเนี่ย รู้สึกว่าทำได้
“ริวซากิ นายน่ะเป็นคนที่ขี้ขลาดจังเลยนะ แค่ดูอย่างเดียวก็ประสาทกินแล้ว นายน่ะประกาศสงครามกับผมสินะ? ถ้าอย่างงั้น ก็ดวลกันอย่างยุติธรรมเซ่! มาสารภาพรักในสถานการณ์แบบเนี้ย โครตแย่เลย”
ผมค่อยๆเดินไปที่เวที
เมื่อกี้เดินไปไม่ได้เพราะมีคนขวางอยู่หรอก แต่ตอนนี้ทุกคนหลบผมและเปิดเส้นทางให้ ทำให้เดินได้ง่ายมาก
ไม่ว่าใคร ก็มองมาที่ผม
ทำหน้าดูเหมือนสับสน ดูเหมือนประหลาดใจ ดูเหมือนเรื่องประหลาด ดูเหมือนลังเล และมองมาที่ผม
‘ใครน่ะ หมอนี่?’
พวกเขาคงไม่รู้จักผมแน่ๆ
เพราะเคยเป็นตัวประกอบ จึงไม่แปลก
แต่ว่า วันนี้…..จากเหตุการณ์ตอนนี้ พวกเขาคงจะได้รู้แล้วว่าผมคือใคร
เพราะผมทำไปถึงขนาดนั้นเลยนั่นแหละ
“นากายะมะ…..อย่ามาขวางชั้นนะ ตอนนี้ ชั้นจะสารภาพรักกับชิโฮะ ทำไมถึงรีบร้อนจังล่ะ? อย่าบอกนะว่ากำลังลนอยู่? พอประมาทว่าตัวเองชนะไปแล้ว แล้วมาเห็นชั้นทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนี้ แล้วตื่นตระหนกงั้นหรอ?”
อีกด้าน ริวซากินั้นพูดเรื่องที่อยู่นอกประเด็นมา
ลน? ตื่นตระหนก? ผมใส่นาย?
ไอ้แบบนั้น มันข้ามขั้นตอนไปไกลแล้วนะ
ผมน่ะไม่ทันได้คิดว่านายเป็นศัตรูเลยซักนิด
ก็เพราะ ริวซากิ……นายน่ะแค่สนามต่อสู้ยังไม่ได้ขึ้นไปเหยียบเลยด้วยซ้ำ
มาบอกว่าแพ้ตั้งแต่ยังไม่สู้ ช่างพูดออกมาได้นะ
“…..เน่ ทำไมถึงคิดใช้สถานการณ์แบบนี้สารภาพรักล่ะ? นายชอบชิโมสึกิมากเหรอ? รักเธอมากจริงๆเหรอ? ถ้าใช่ ก็อย่าหวังเลย”
ขึ้นบนเวที และก็จ้องตรงไปที่ริวซากิ
หมอนั่นเองก็ดูจะซ่อนความระคายระคายต่อผมไม่ได้เช่นกัน คงจะโมโหน่าดูเพราะโดนขัดขวางตอนโชว์ออฟ
“อะไรเล่าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว…..พูดอะไรของนาย ไม่เห็นเข้าใจเลย สารภาพรัก จะที่ไหนเมื่อไรก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง? ที่ทำต่อหน้าทุกคน ก็เพราะอยากจะให้รู้ไงว่าชั้นเตรียมใจจะเอาจริงขนาดไหน”
“เฮ่อ……ริวซากิเนี่ยเอาแต่ตัวเองอย่างเดียวตลอดเลยนะ เอาแต่ใจตัวเอง และก็คิดแค่สิ่งที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดี โดยไม่คิดถึงอีกฝ่ายเลยนะ”
เพื่อระเบิดความรู้สึก’เกลียดมาก’ที่ถูกบดขยี้อยู่ในใจตลอดมา
ผมปล่อยทุกอย่างออกมาตามความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง
“เพราะแบบนั้น นายน่ะถึงได้ทำร้ายอีกฝ่าย คนที่นายชอบมากนักน่ะ ตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหน……นายไม่เห็นเลยเหรอ?”
พูดแบบนั้นเสร็จ ผมก็โอบไหล่ชิโมสึกิ
เธอที่สีหน้าซีดและกัดริมฝีปากแน่นนั้น…..ทันทีที่ถูกโอบ ก็ได้เริ่มหลั่งน้ำตาชุดใหญ่ออกมา
“ーーーーเอ๊ะ?”
พอเห็นน้ำตานั้น ในที่สุดริวซากิก็รู้สึกตัว
ว่าชิโมสึกินั้น ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ขนาดไหน
“ชิโฮะ? ทะ ทำไม……ถึงร้องไห้ล่ะ?”
ร่างที่กำลังหลั่งน้ำตา ของคนที่แสนวิเศษแบบเธอ แค่มองอย่างเดียวก็ทำให้ปวดหัวใจแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงริวซากิ ผมเองก็เป็นแบบนั้น จากนั้น…..ทุกคนก็หรี่ตาลงอย่างเจ็บปวด
ณ เวลานี้ กระแสกำลังเปลี่ยน
ตอนแรก ความมึนงงนั้นล่องรอยอยู่ในอากาศ เพราะมีคนนอกอย่างผมเข้ามารบกวน…..ไม่นานนัก สิ่งนั้นก็เปลี่ยนเป็นความเห็นอกเห็นใจต่อชิโมสึกิ
จากนั้นในเวลาเดียวกัน ตัวของผมก็ได้ถูกยิมรับว่ามีความเกี่ยวข้องด้วย
“สำหรับริวซากิสารภาพรักน่ะเป็น’ของเอาไว้โชว์”หรอ? ตัวอย่างเช่น ผู้หญิงที่ถูกสารภาพรักเป็นคนใจอ่อนขี้อายอย่างมาก และก็หวาดกลัวเพียงแค่รู้สึกถึงคนแปลกหน้า ไม่เคยคิดบ้างหรอ?”
ความสนใจกำลังมารวมกัน
ทุกคนนั้น รับรู้ถึงตัวตนของผม และก็ตั้งตารอฟังกันว่าผมจะพูดอะไรออกมาอีก
เพื่อพูดไปยังพวกเขา ผมจึงจับคำมาเชื่อมกัน
“ชิโมสึกิน่ะ เป็นผู้หญิงแบบนั้นแหละ…..เพราะอย่างงั้น ช่วยอย่าทำแบบนี้เลย ทำไมล่ะทั้งที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันแท้ๆ เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้ล่ะ? ถูกสารภาพรักโชว์แบบนั้น ไม่มีทางที่เธอจะทนไหวอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?”
หัวทึบอยู่อย่างนั้น ผมไม่ยอมหรอก
ผมไม่ยอมให้ได้ฉวยโอกาสหรอก……
