เส้นผมสีเงินสบัดไปมา วิวที่เส้นผมที่สบัดตอนกำลังเดินไปด้วยนั้น สวยงามอย่างมาก
พอเทียบกับชิโฮะแล้ว เหมือนจะสีเข้มกว่าเล็กน้อย
ทรงผมที่ยาวกับปลายเส้นผมมีการหยักอ่อนๆนั้นเข้ากับเธอมาก ถึงจะดูเหมือนกับนางแบบ……เพียงแต่ เธอกำลังสวมผ้ากันเปื้อนที่มีรูปคุณหมีอยู่ ทำให้ดูขัดแย้งกับภาพพจน์ที่ดูโดดเด่นเลย
แต่ถึงอย่างงั้น…..เธอก็ดูเด็กอย่างมาก ขนาดที่ถ้าบอกว่าเป็นเด็กม.ปลาย ก็ไม่แปลกเลย
บุคคลที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้นั้น คิดว่าเป็นคนที่มีเสน่ห์มากในฐานะผู้หญิง
ผ่านไปไม่กี่วินาที หลังจากถูกเชิญเข้าบ้าน และมาถึงห้องนั่งเล่น
เพียงแค่ได้มองด้านหลังในเวลาแค่นั้น……ถ้าเป็นคนทั่วไป แสดงอารมณ์ออกมาไม่ถูก ด้วยความสวยของเธอ
เสน่ห์ขนาดนั้นของเธอ เล่นเอาผมเสียวสันหลังเลย
เธอใช่มนุษย์จริงๆรึป่าวนะーแม่ของชิโฮะนั้นห่างชั้นกับมนุษย์มากเกินไปจนทำให้ผมคิดแบบนั้น
“…..หืมー? จ้องขนาดนั้น มีอะไรหรอ?”
ผมคงจ้องมากไปแล้วสินะ
เธอเหมือนจะกังวลกับสายตา เลยหยุดเดินและหันมาหา
พอถูกดวงตาสีฟ้านั่นมอง ร่างกายผมก็แข็งทื่อเลย
ความงดงามที่ชวนให้นึกถึงตุ๊กตาตะวันตกที่สมบูรณ์แบบ จนทำเอาผมอยากจะหนีไปเลย
“มะ ไม่ครับ ไม่มีอะไรครับ……”
ผมละสายตา และถอยไปก้าวนึง
ผมเผลอสร้างระยะห่างไปโดยไม่รู้ตัว
แม่ของชิโฮะーซัทสึกิซังมองผม และก็ทำตาโตเหมือนประหลาดใจ
“โอยะโอยะ? ฮุมุฮุมุ เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว…..สมกับที่เป็นลูกสาวฉันจริงๆเลยน้า เหมือนจะพาคนที่น่าสนใจมาด้วยสินะ”
ในสายตาของเธอ เห็นผมเป็นแบบไหนกันนะ
ซัทสึกิซังมีสีหน้าดูสนใจไม่น้อย และก็จับไหล่ผมเบาๆ
“โคทาโร่น่ะ ไม่ถูกกับฉันรึป่าวนะ? ถูกระวังแบบนั้นเศร้าจังน้า”
“มะ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยครับ……อึก”
ไม่ใช่ว่าไม่ถูกด้วย
แน่นอนว่าไม่มีทางเกลียดด้วย
แต่ว่า ถ้าจะให้พูด……กังวล ผมสงสัยว่าคนแบบผมสามารถคุยกับคนแบบเธอ จะไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ
“เข้าใจแล้ว โคทาโร่ไม่ได้เกลียดฉัน แต่เกลียดตัวเองสินะ”
“ーーอึก”
คำเดียวทำเอาผม สะดุ้งในใจเลย
ตรงเผงเลยล่ะ เพราะถูกอัดด้วยความมั่นใจโจ่งแจ้งแบบนั้น ผมพูดไม่ออกเลย
ถูกต้องเลยที่นั้นปฏิเสธตัวเองอย่างมาก
คนอย่างผมน่ะーเพราะผมใส่คำสร้อยแบบนี้ลงไปทุกครั้ง เลยทำให้ผมดูต่ำต้อยลง
สิ่งนั้น ซัทสึกิซังพบทันทีที่เจอกันครั้งแรก
“……ทำไม ถึงรู้หรอครับ?”
“กลิ่น ละมั้ง? ฉันน่ะ เกิดมาพร้อมกับความอ่อนไหงต่อกลิ่นน่ะ เพราะแบบนั้น อารมณ์อีกฝ่าย? อะไรทำนองนั้น ก็ออกมากับกลิ่นด้วย……ขอโทษนะ ที่พูดอะไรแปลกๆ”
…..ไม่ล่ะ เข้าใจเลย
อย่างน้อย ก็เข้าใจสิ่งที่ซัทสึกิซังพยายามจะบอก
ชิโฮะเองก็ชอบพูด’หูฉันดี’อยู่บ่อยๆ
บางที การรับรู้แปลกๆนั่นคงสืบทอดมาจากแม่ของเธอ
ก่อนหน้านี้ เธอก็กล่าวเกี่ยวกับริวซากิว่า’เพราะส่งเสียงที่ไม่ชอบออกมาเลยไม่ถูกด้วย’ แล้วก็ ซัทสึกิซังก็อาจจะเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายได้จากกลิ่นเหมือนกับแบบนั้นก็ได้
“ควรส่วนใหญ่น่ะนะ พอมองฉันแล้วจะชอบส่งกลิ่นแปลกๆออกมา…..แต่นั่นนะเพราะเธอไม่มีก็เลยตกใจ”
…..อา แบบนั้นเองหรอ
เมื่อกี้ที่เห็นทำหน้าตกใจ ก็คิดอยู่ว่าเรื่องอะไรซะอีก……แต่ดูจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำให้ผมสบายใจ
หรือก็คือ ซัทสึกิซังนั้นงดงามมากเกินไป
นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดา……บางที ตอนที่คนทั่วไปมองซัทสึกิซัง อารมณ์อย่างแรกที่จะถูกกระตุ้นออกมา
ถ้าเป็นผู้ชาย ก็มีความต้องการอยู่ลึกๆในใจ
ถ้าเป็นผู้หญิง ก็มีความริษยาอยู่ลึกๆในใจ
ความผิดปกติของคนคนนี้มันประมาณนั่นเลย
แต่ว่า เพราะผมที่มีนิสัยของอดีตตัวประกอบและก็ด้อยค่าตัวเอง ทำให้ผมไม่เคยมีความรู้สึก ความต้องการลึกๆอะไรเลย
เพราะฉะนั้น ผมจึงไม่ได้มีความอยาก ไม่ได้มีความริษยาจนปองร้าย ผมแค่รู้สึกว่าโดนตัวตนกดทับทับเท่านั้น
เอาเถอะ ก็แค่ผมไร้คาแรคเตอร์ ไม่ได้หมายความว่าผมสุดยอดตรงไหน
“จากโคทาโร่ ได้กลิ่นที่ไร้ความโลภ……นี่เป็นกลิ่นของคนที่วิเศษเลยนะ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ”
แต่ว่า ซัทสึกิซังยังให้ค่าคนแบบผมอีก
“สมกับที่เป็นผู้ชายที่ชีจังสนใจเลยน้า…..สามีของทางนี้ก็มีกลิ่นที่วิเศษนะ แต่ดูจะมีเสน่ห์ที่แตกต่างกันอยู่”
พูดแบบนั้นแล้วก็ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจมาให้
“ーーー-อา”
ไม่ได้การ ผมรู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางและมีเหงื่อไหลออกมา
การที่คนอย่างผมคุยกับซัทสึกิซังมันดูเสียของจริงๆนั่นแหละ
ถูกยิ้มให้แบบนั้นน่ะーเรื่องแบบนั้น ผมรู้สึกว่าไม่ควรให้มันเกิดขึ้นเลย
ถ้าหากว่า มีคนแบบนี้อยู่ที่โรงเรียนเดียวกันล่ะก็…….แค่คิดผมก็ตัวสั่นแล้ว ที่ผ่านมา เธอต้องกุมหัวใจผู้ชายได้จำนวนมาก และขยี้ทิ้งมาแล้วแน่ๆเลย
(เสน่ห์เหนือมนุษย์ของชิโฮะ ได้รับมาจากคนคนนี้งั้นหรอ)
เสน่ห์ร้ายที่มำให้พระเอกฮาเร็มคลั่งได้ ตอนแรกผมก็สงสัยว่ามันมาจากไหนーในที่สุดก็เข้าใจแล้ว
สายเลือดของซัทสึกิซัง ที่ทำให้สาวบ๊องอย่างชิโฮะเป็นนางเอกได้
ถ้าลองคิดดูดีๆ ที่ชิโฮะได้เป็นนางเอกมันค่อนข้าง……ไม่สิ เธอบ๊องมากเกินเอาเรื่องเลย
การเรียน กีฬา งานบ้าน สนทนา และอื่นๆ ชิโฮะมีอะไรมากมายเลยที่ทำให้เธอไม่เหมาะเป็นนางเอก
ภ้าคิดตามปกติ เธอคงอยู่ได้แค่ในส่วนตัวละครรอง เธอที่มีสายเลือดของซัทสึกิซังถึงทำให้ถูกดันขึ้นไปเป็นนางเอก
แต่ว่าถึงอย่างนั้นแล้วーーตรงส่วนนั้น ก็มีคำถามอีก1อย่างปรากฏขึ้นมาในหัวของผม
(ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไม ชิโฮะถึงได้เป็นมิตรง่ายขนาดนั้นล่ะ?)
อาจจะไม่ดีต่อซัทสึกิซัง……แต่ว่าเพราะเธอนั้นสวยมากเกินไป แค่ยืนอยู่ต่อหน้าเฉยๆ ก็ตกอยู่ในสภาวะที่รู้สึกว่าความสกปรกของตัวเองมันปรากฏออกมาอย่างเห็นได้ชัดเลย
เพราะอย่างนั้น จึงเป็นคนที่พูดได้ยากว่าเป็นมิตรด้วยได้ง่าย
แน่นอนว่าไม่ได้หมายถึงว่าเธอเป็นมิตรด้วยยาก บรรยากาศรอบตัวเธอก็นุ่มนวลด้วยสิ และเธอไม่มีความรู้สึกเย็นชาเลยด้วย แต่ว่า ทำให้ผมรู้สึดตัวหดลง
ถึงอย่างนั้นแล้ว ตอนที่ได้พบหน้ากับชิโฮะครั้งแรกผมไม่ได้รู้สึกประหม่าเลย
ถ้าจะให้พูด……ชิโฮะอาจจะมีความเป็นนางเอกทั่วไปที่ดูแปลกเล็กน้อย
เธอน่ะ’พิเศษ’ไงล่ะ
เรื่องนั้นเป็นเพราะอะไร คิดเท่าไรผมก็ไม่รู้……แต่ว่า ทันทีหลังจากมาถึงห้องนั่งเล่น ทุกอย่างก็เคลียร์
“นี่จ้า เชิญเลย ห้องนั่งเล่นของพวกเราเองค่า…..แล้วก็สามีของทางนี้เองค่า♪”
อยู่ดีๆ ซัทสึกิซังก็เสียงดังขึ้น ก่อนหน้านี้ยังดูสงบอยู่แท้ๆ ทันทีที่เปิดประตูห้องนั่งเล่น อารมณ์เธอก็พุ่งขึ้นทันที
นั่นน่ะบางทีーผู้ชายรูปร่างอวบคนนั้นคงเป็นเหตุผลสินะ
“…..โอยะ? มาถึงแล้วงั้นเหรอ? ยินดีต้อนรับ…..โคทาโร่คุงสินะ? ขอบคุณที่คอยดูแล ลูกสาวของพวกเรานะ”
พอได้มองภาพรวมของคนคนนี้ ผมก็ตกตะลึง
(คนนี้แหละ……คนนี้แหละเหตุผลที่ทำให้ชิโฮะ’พิเศษ’ล่ะ!)
ーอ่อนโยน
ーอบอุ่น
ーนุ่นนวล
ーสบายใจ
ーสุขุม
สีหน้า เสียง สายตา ท่วงท่า รูปร่าง บรรยากาศ…..ทุกอย่าง ล้วนแต่อ่อนโยน
ต้องเป็นเพราะคนคนนี้แน่นอน
ที่ชิโฮะนั้นเป็นมิตรได้แบบนั้น ต้องเป็นผลมาจากคนนี้แน่นอน
ผมไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลย
แค่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็เหมือนได้คลายสีหน้าไปเองตามธรรมชาติ……นั่นคือความอบอุ่นที่สัมผัสได้…..
――――――――――
จากผู้แปลเนอะ : ที่จริงมันมีเรื่องแยกเป็นเนื้อเรื่องของพ่อแม่ชิโฮะ และก็จบไปแล้วด้วย เป็นเรื่องราวของลูกสาว ซัทสึกิรักพ่อ(ไม่แท้) แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นพ่อไม่แท้และนางก็บอกสักวันจะเปลี่ยนกฎหมายให้พ่อแต่งงานกับลูกได้ อะไรทำนองนั้นครับ ถ้าใครสนใจอ่าน(แบบดิบ)เดี๋ยวแปะชื่อเรื่องไว้ให้ในคอมเมนต์นะครับ
