(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 79

เป็นครั้งแรกเลยที่ได้นั่งลิมูซีน ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยที่ขึ้นมานั่งบนรถที่มีโต๊ะและที่นั่งทรงตัวL

…..รู้สึกสงบใจไม่ได้เลยน้า มันรู้สึกไม่สบายสำหรับคนที่เกิดมาธรรมดาๆแบบผมนี่แหละ

“โคทาโร่ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ล่ะ? บ้านของนายน่ะ ไม่ได้อยู่แถวนี้ใช่มั้ยล่ะ?”

รถค่อยๆขับออกไปอย่างช้าๆ

แมรี่ซังมานั่งชิดติดข้างๆและคุยกับผม

รถก็กว้างตั้งขนาดนี้ ผมคิดว่าไม่เห็นมีความจำเป็นต้องนั่งข้างกันเลย…..อีกอย่าง ถ้าสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น เดี๋ยวคนน่ารักคนนั้นจะหึงเอาได้ ผมเลยสร้างระยะห่างออกมา

ผมเว้นห่างออกมาประมาณ2คนนั่งได้ และตอบคำถามเธอ

“ชิโฮะ……ผมมาที่บ้านของเพื่อนชิโมสึกิชิโฮะน่ะ บ้านผมก็อยู่ห่างออกไปจากตรงนี้จริงๆนั่นแหละ…..แต่ว่า ทำไมเธอถึงรู้ล่ะ?”

ครั้งนี้ตาผม คืนคำถามไปบ้าง

ผมไม่สามารถเข้าใจได้เลย ที่ผ่านมา แมรี่ซังทำเป็นไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลยนะ แต่ไม่ใช่แค่ชื่ออย่างเดียว เธอรู้ไปยันที่อยู่ รู้สึกลางไม่ดีเลย

“ถ้าตอบว่า เพราะเต็มไปด้วยความกระหายความรู้ล่ะ?”

“ผมก็จะตอบกลับว่ามันไม่เป็นคำตอบล่ะนะ”

“การเดาแย่มากเลยนะ? หรือก็คือ ถ้ามีอะไรที่ฉันไม่รู้แล้วมันไม่สบายใจ ฉันมีความสามารถทร่รู้ได้ทุกเรื่องเชียวนะ……นั่นไง เพราะพ่อแม่ฉันมีข้อดีแค่มีเงิน ฉันที่เป็นลูกสาวก็ได้ใช้ประโยชน์จากตรงนั้น ทำอะไรได้หลายอย่างเลยนะ”

เธอตอบมาไม่ตรงแบบที่ดูน่ารำคาญและก็ใช้วิธีพูดอ้อมค้อม

“หรือก็คือ…..เธอรู้ข้อมูลส่วนตัวของคนบ้านๆแบบผมดีเลยดีเลย แบบนั่นมั้ย? สิ่งที่ออกจากปากยาก ก็ใช้เงินสืบด้วยวิธีสกปรก…..เอาเป็นตีความแบบนี้ได้สินะ?”

“ไม่รู้สินะ? ถึงฉันจะไม่ได้พูดขนาดนั้น แต่ถ้าจะคิดแบบนั้น ก็ไม่ปฏิเสธนะ? ถึงอย่างไง แม้วิธีการจะต่างกันแต่ผลลัพธ์มันก็เหมือนกันด้วย ฉันน่ะ อาจจะรู้เรื่องของโคทาโร่ มากกว่าที่นายคิดเอาไว้ก็ได้นะ?”

พูดแบบนั้นแล้ว แมรี่ซังก็ไขว่ห้าง

เพราะยังชึดนีกเรียนอยู่ ทำให้กระโปรงที่สั้นนั้นมีต้นขาอวบอิ่มปรากฏออกมาเล็กน้อย เป็นแบบที่ถ้าเป็นริวซากิคงต้องสอดรู้สอดเห็นแน่ๆ แต่สำหรับผมที่ไม่ค่อยมีความใคร่นั้นตะอย่างไงก็ช่าง

จากนั้น ผมก็ละสายตาไปต้นขาเธอทันที

พอเห็นแบบนั้น แมรี่ซังไม่รู้ทำไมพยักหน้า

“เห…..โคทาโร่ไม่สนใจร่างกายของผู้หญิงงั้นหรอ? ถ้าเป็นผู้ชายทั่วไป ก็จะซื่อตรงกับความรู้สึกซักหน่อยเมื่ออยู่กับฉัน2คนแท้ๆน้า”

“……เธอไม่รู้เรื่องนั้นหรอ เธอรู้เรื่องของผม มากกว่าที่ผมคิดไม่ใช่รึไง?”

“อา อาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้ หรืออาจจะไม่เป็นอย่างงั้นก็ได้ เพราะงั้น เรื่องที่ยั่วยวนโคทาโร่ไม่ได้ เพิ่งจะรู้ตอนนี้แหละนะ?”

อะไรกัน……ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เธอเอาแต่ใช้คำพูด2แง่2ง่าม

ที่โรงเรียน เธอร่าเริงและไร้เดียงสามากกว่านี้ และมีคาแรคเตอร์ของชาวต่างชาติที่ร่าเริงแท้ๆ แต่ตอนนี้ผมไม่เข้าใจเธอเลย

นี่คือ ตัวจริงของแมรี่ซังงั้นหรอ?

เธอกำลังเล่นละครกับริวซากิ คาแรคเตอร์ที่ร่าเริงเกินไปจนน่ารำคาญ กระปรี้กระเปร่าแบบนั้น เป็นของปลอมงั้นเหรอ?

“นิฮิฮิ ตกใจล่ะสิเน้อ…..ไม่สิ คงจะสับสนงั้นสินะ? โคทาโร่คงเข้าใจฉันผิดไปสินะ? คิดว่าเป็นคนแบบไหนกันนะ? เอาเถอะ ฉันจะยังไม่บอกคำตอบที่ถูกต้องให้หรอกนะ แต่จะไบ้ให้ก็ได้ ฉันน่ะ ไม่ใช่ตัวฉันมากกว่าที่โคทาโร่คิดไว้อีกนะ”

หรือก็คือ แมรี่ซังที่ผมคิดไว้นั้น คงไม่ใช่แมรี่ตัวจริงอย่างงั้นสินะ…..