(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 82

ในเรื่องราวของผม แมรี่ซังเรียกผมว่าเป็น’ตัวประกอบ’

ความคิดนั้นมันถูกอยู่แล้ว ถึงจะมาถูกพูดเอาป่านนี้ผมก็ไม่ได้คิดอะไร

“ตัวประกอบหรอ……อืม ผมก็คิดแบบนั้นนะ”

“…..ถ้าแสดงอารมณ์ได้ดีกว่านั้น จะเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจแท้ๆ แต่เพราะไร้อารมณ์แบบนั้น นายน่ะเคยเป็นตัวประกอบมาจริงๆสิเน้อ?”

ตรงเผงไม่มีผิดเลย ผมไม่มีอะไรจะพูดก็เลยแค่ยักไหล่ไปแบบไม่ได้ปฏิเสธ

“เข้าใจแล้ว โคทาโร่เคยเป็นตัวประกอบจริงๆด้วย……แต่ว่า เพราะแบบนั้นก็เลยสนใจมากเลย นายที่เป็นแค่ตัวประกอบ ทำไมถึงเป็นคนที่ถูกเรียวมะเกลียดได้แบบนั้นล่ะ? งั้นสินะ เป็นเพราะชิโฮะหรอ?”

“ーอย่าพูดชื่อนั้นเชียวนะ”

พอจู่ๆได้ยินชื่อเธอ ก็ทำให้ผมไม่สบายใจ

“เธออยากจะทำอะไรกับผมก็ทำไป อยากจะดูหมิ่นขนาดไหนก็ได้ อยากจะให้เป็นของเล่นของแมรี่ซังก็ได้ แต่ว่า แค่ชิโฮะที่ห้าม ถ้าเกิดเธอทำอะไรให้ชิโฮะต้องมาเกี่ยวข้องด้วยล่ะก็……ผมจะทำอะไรบางอย่างที่ทำให้แมรี่ซังไม่สนุกให้ดูได้เลยนะ?”

ผมจ้องเธอ และขึ้นเสียงออกมา

แต่ว่า สำหรับแมรี่มันคงไม่ดูน่ากลัวอะไรหรอก เธอยังคงยิ้มหน้าตาไม่ทุกข์เหมือนเดิม

“อิย้~า อย่าโกรธสิ~ น่ากลัวจะเลยน้า…….แต่ว่า สบายใจเถอะ ไม่ได้คิดจะเป็นศัตรูกับนายด้วยสิ และบางที……ชิโฮะดูจะทำอะไรเพื่อฉันไม่ได้ด้วย สบายใจเถอะ ไม่ได้คิดจะยุ่งด้วยเลย ก็เพราะ มันน่าเบื่อนี่นา”

…..จุดที่เป็นปัญหาของแมรี่ซัง บางทีอาจไม่ใช่แค่ตรงที่เป็นพวกสุขนิยมอย่างเดียว

เธอทั้งสมบูรณ์แบบ กระหายความรู้ และก็ ข้อมูลพวกนั้น เธอเป็นคนที่สามารถนำมันมาใช้ได้เพื่อทำให้ตัวเองสนุก

เพราะงั้น เธอคงจะอยู่แล้วว่าชิโฮะเป็นแบบที่เธอต้องการไม่ได้ ถ้าเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง เนื้อเรื่องจะบิดเบี้ยว ชิโฮะเคยเป็นนางเอก เพราะมีคาแรคเตอร์ที่ทรงพลังขนาดนั้น

“ฉันน่ะ ชอบคนที่จะเต้นอยู่บนฝ่ามือของฉัน ถ้าฉันสามารถเล่นกับหมากพวก ตัวประกอบสามัญชน พระเอกน่าโง่ที่ไม่คิดอะไรเลยเหมือนสัตว์แบบนั้นได้ล่ะก็ แค่นั้นก็พอแล้ว”

“นิสัยแย่จังนะ”

“รู้อยู่แล้วนะ? คิดว่าฉันเป็นตัวฉันมากี่ปีแล้ว? ผ่านมาตั้ง17ปีแล้วนะ ฉันรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วนะ?”

แมรี่ซังดูจะรู้’ตัวเอง’อยู่

เธอพยายามทำให้ไม่มีความผิดพลาด โดยการเล่นแค่ถึงจุดที่เธอเอื้อมถึง

ตรงนั้นคือจุดที่เจ้าเล่ห์และทำให้รับมือยาก

“พระเอกกับตัวประกอบ…..คน2คนที่ปกติจะไม่มีความเกี่ยวข้องกัน กำลังร้าวฉานกันอยู่ น่าสนุกดีเน้อ อืมอืม มาใช้ตรงส่วนนี้กันเถอะ ร้าวฉานกับนี่แหละสนุกดีล่ะ ฉันอยากเห็นจังเลยน้า……ตัวประกอบ หัวเราะเยาะพระเอก”

“……แบบนั้นน่ะ สนุกหรอ?”

ไม่เข้าใจ

เรื่องราวที่มีแค่ตัวประกอบหัวเราะเยาะพระเอกอย่างเดียว สนุก?

ใครมันจะไปอยากดูเรื่องราวย้อนกลับ ที่ไม่ได้ส่งผลดีอะไรต่อผลงานแบบนั้น

แมรี่ ปาร์คเกอร์น่ะ บิดเบี้ยวจริงๆนั่นแหละ

เธอน่ะผิดปกติ

“อา ใช่แล้วล่ะ เรื่องราวน่ะนะมีหลายรูปแบบเลย เรื่องราวซินเดอเรลล่าคนชั้นต่ำที่ได้เลื่อนขั้นขึ้น บทกวีความยุติธรรมที่ความยุติธรรมจะชนะเหล่าร้าย เลิฟคอมเมดี้ฮาเร็มที่จะมีน่ารักรุมรักคนเดียว…….ยังมีอีกมากมายที่ไม่ได้อธิบาย นายคิดว่าฉันชอบแนวไหนมากที่สุดล่ะ?”

แมรี่ซังเล่าต่อ

“ฉันชอบเรื่องราวที่คนที่ได้รับความสุขสม จะตกต่ำลง…….ถูกคนที่ตัวเองดูถูกเยียบย่ำ ถ้าทั่วๆไป มันคงเป็นประเภทเอาคืนรึป่าวนะ? นิฮิฮิ…….หลังจากฉันดูแล้ว ฉันก็คิดแบบนี้ตลอดเลย ระหว่างจมดิ่งอยู่ในความรู้สึกที่สุขยอดพร้อมดื่มด่ำไปกับความรู้สึกที่ดูน่าหดหู่ใจ มันก็จะมีคำคำนี้1คำออกมาปิดเรื่องตลอดเลยล่ะ”

เธอยกริมฝีปากขึ้นเหมือนกับว่ากำลังตื่นเต้น ตาเป็นประกายเหมือนหญิงสาวที่กำลังมองเห็นความฝัน เขาพูดดอกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูหลงไหล

“ーสมน้ำหน้า น่ะนะ”

คำคำนั้น เป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้น

“เพราะอย่างงั้น ฉันก็อยากจะสร้างเรื่องราวแบบนั้น ถ้าเป็นโคทาโร่กับเรียวมะ ต้องสร้างเรื่องราวอันแสนวิเศษได้แน่ๆ……นิฮิฮิ อยากเห็นจังเลยน้า ตื่นเต้นจริงๆเลย”

เอาล่ะ ได้เวลาเริ่มแล้ว

เลิฟคอมเมดี้อันบิดเบี้ยวที่มีผมเป็นตัวร้าย และริวซากิเป็นพระเอก…….กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง…….