คำเยาะเย้ยของผม ทำให้แมรี่ซังอารมณ์เสีย
“เห้อ……ดูเหมือนหมาน้อยเนี่ย จะเห่าเก่งจะเลยนะ?”
“โฮ่งโฮ่งโฮ่ーง”
“อาระ คุณหมาน้อยน่ารัก เงียบซักทีเถอะ? เพราะตอนนี้ฉันเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ส่งผมกลับบ้านซักทีสิ”
ผมไม่ได้ยอมคุยกับเธอเพราะว่าชอบซักหน่อยแท้ๆนะ
“อยากลงจากรถหรอ? ถึงแม้จะอยู่กลางผู้เขาที่ไม่มีบ้าน ไม่มีเสาไฟก็ตาม?”
“ไม่อะ ถ้าตอนนั้นผมคงเลียขาเธอเหมือนหมาน้อย เพื่อทำให้อารมณ์ดีละมั้ง เพราะแบบนั้นส่งให้ถึงบ้านด้วย”
“……น่าเบื่อจังน้า ถ้ารีแอคชั่นได้เหมือนเรียวมะซักหน่อยจะดีกว่านี้แท้ๆ”
“เพราะผมไม่ใช่พระเอกละนะ ตัวประกอบไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามตัวละครหลักอยู่แล้วด้วยนะ”
“อาระ? เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันเป็นนางเอกรองอยู่แท้ๆนะ?”
“นางเอกรองก็เป็นตัวละครหลักไม่ใช่รึไง? ความหมายมันไม่เหมือนตัวละครรองอยู่แล้วด้วย คิดว่าไม่ได้พูดอะไรแปลกไปนะ”
“…..เห้อ ตัวประกอบที่รู้ดีเรื่องเนื้อเรื่องเนี่ย น่ารำคาญจังนะ”
แมรี่ซังถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
จากนั้นเธอก็เอามือกดสวิตช์ เธอถอดฟิลเตอร์ที่บดบังวิวด้านนอกอยู่
“อะ บ้านผมล่ะ”
จากนั้นสิ่งที่ปรากฏต่อหน้า ก็คือบ้านที่คุ้นเคย
ดูเหมือนรถจะหยุดวิ่งตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้…….ผมไม่รู้สึกตัวเลยเพราะแรงสั่นมันเล็กน้อยมาก สมกับที่เป็นรถของคนรวยละนะ
“ขอบคุณที่มาส่งนะ ดีใจที่ไม่ใช่กลางภูเขา”
“ที่คิดไว้ จริงๆก็อยากเอาไปปล่อยไว้ที่ไหนซักที่นึงอยู่นะ? โคทาโร่เนี่ยเก่งเรื่องทำให้ฉันอารมณ์เสียเนอะ”
“ขอบคุณที่ชม”
อะไรกัน พอคุยกันด้วยเปลือกนอกแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย
ถ้าคุยกันมากกว่านี้ก็มีแต่จะแย่ลง ดังนั้นผมเลยตัดสินใจลงจากรถ
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”
ผู้ชายสูงอายุที่ขับรถลงมาเปิดประตูให้ ผมเลยก้มหัวขอบคุณ เขาก็ยิ้มมาให้จากนนั้นก็ก้มหัวอ่อนๆเพื่อส่ง
“ปู่ กลับเดี๋ยวนี้เลย ฉันเหนื่อยแล้ว”
“รับทราบแล้วครับ”
แมรี่ซังยังพูดจาดูเหมือนกับคุณหนูอีกด้วย
ผมหันไปมองเธอ แต่เธอไม่ได้มองผมแล้ว ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าปู่ปิดประตูและกลับไปที่นั่งคนขับ จากนั้น ลีมูซีนก็แล่นออกไป
หลังจากยืนยันได้ว่ากลับมาอย่างปลอดภัย ผมก็เปิดประตูบ้าน
“……กลับมาแล้ว”
คำที่พูดออกมา มีความเหนื่อยล้าปะปนมาด้วย
พอคุยกับแมรี่ซัง ดูจะทำให้ผมเหนื่อยจริงๆ
ผมรู้สึกคอแห้งมาก บางทีคงเพราะผมปล่อยอารมณ์ออกไปเยอะ ขณะที่ผมกำลังจะไปหยิบน้ำที่ครัว อาสึสะที่อยู่ห้องนั่งเล่นก็เรียก
“โอนี่จัง ยินดีต้อนรับ”
“อะ อืม…….กลับมาแล้ว”
หายากจังนะ ทั้งๆที่ต่อให้ผมกลับมาก็ไม่เคยพูดยินดีต้อนรับแท้ๆ
เธอที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่นั้น หันความสนใจมากทางผม
“บ้านชิโมสึกิซัง เป็นอย่างไงบ้าง?”
“…..สนใจหรอ?”
เธอบอกไม่อยากไป แต่ก็ถามแบบนั้นทันทีที่มาถึง…….อาสึสะจริงๆแล้วอยากไปสินะ?
“มะ ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อยนะ……ก็แค่ อาหารดูน่าอร่อย”
พูดแบบนั้น เธอก็ชูจอมือถือของเธอให้ผมดู
อะไรกันนะ? พอผมมองไปที่จอ ก็เห็นอาหารของบ้านชิโฮะที่ผมเพิ่งกินไป
“ชิโมสึกิซังมั่นใจมากเลยล่ะ…….อู ถ้าเอามาให้ดูแบบนี้ มันก็ต้องเสียดายแน่อยู่แล้วสิ น่าจะเมินเรื่องที่บอกตัวเองเป็นโอเน่จังและไปด้วยกันก็คงดี……”
อา จะว่าไปอาสึสะกับชิโฮะรู้เบอร์ติดต่อกันเองด้วยแฮะ
ทั้งคู่ดูจะเข้ากันได้ดีเลยนี่ ดูเหมือนเธอจะส่งข้อความหากันบ่อยด้วย ประวัติการแชทก็ดูเยอะ
สุดท้ายทั้งคู่ก็ดูสนิทกันได้
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคน รักษาจิตใจของผม
ส่วนวิธีของทั้งคู่นั้น ก็รู้สึกดูจะมีความอ่อนโยนอยู่ด้วย
มันไม่ได้เหมือนผมกับแมรี่ซังที่คุยกันแบบไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง
(น่ารักจริงๆด้วยละน้า)
บางทีคงเพราะผมคุยกับนักบิดเบือน ที่มีนิสัยบิดเบี้ยวละมั้ง
พอคิดถึงเธอสองคนแล้ว จึงทำให้จิตใจที่สกปรกของผมถูกชำระล้าง……
