(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 90

ปี1ห้อง2ของเราได้ตกลงกันทำ’โฉมงามกับเจ้าชายอสูร’ในวันงานโรงเรียน

“ยะ อยากดูลูกหมูน้อยนะ แต่มันประหม่าจนยกแขนไม่ขึ้นเลย……! อูว อยากเห็นคุณหมูน้อยร้องไห้จังเลยน้าา”

“ไม่ล่ะ มันมีแค่ชิโฮะคนเดียวเท่านั้นแหละที่อยากได้แบบนั้น ไม่ว่าทางไหนก็ไม่ได้ดูทั้งนั้นแหละ”

ถึงแม้ว่าอาการขี้อายของเธอจะค่อยๆดีขึ้นแล้วก็ตาม แต่ถึงอย่างงั้นพอไม่มีผมอยู่เธอก็ยังเงียบอยู่ดีนั่นแหละ

ผมส่งแรงเชียร์ไปในใจ เพื่อซักวันนึงถ้าเธอกล้าเปิดเผยต่อหน้าผู้คนก็คงดีน้า

ชิโฮะ พยายามเข้านะ ถ้าเป็นเธอทำได้แน่ーเนี่ย แบบนี้ยังกะเป็นผู้ปกครองเลย

…..เอาเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน

“ถ้าเช่นนั้น เกี่ยวกับการแสดงนะคะ……ถ้าดูจากเวลา ตอนนี้คงทำได้แค่เลือกตัวหลักกับคนเขียนบทสินะ ก่อนมาหาคนที่จะเป็นคนเขียนบทที่ต้องใช้เวลามากที่สุดกันเถอะค่ะ มีใครอยากเป็นไหมคะ?”

นิโอซังยิงคำถาม แต่ว่าไม่มีใครยกมือเลย ที่คาดไว้คือแมรี่ซังน่าจะเป็นคนทำ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจ

ดูเธอจะแค่อยากสนุกในโลกความเป็นจริงเท่านั้น และไม่ได้สนใจโลกที่แต่งขึ้นมาเลย

“มีใครไหมคะ? ถ้าไม่มีล่ะก็…..ให้ฉันทำก็ได้นะคะ บางที ฉันคิดว่าน่าจะเขียนออกมาได้”

“โอ้ー ยอดเลย”

เพื่อนร่วมชั้นพากันปล่อยเสียงที่ยืนดีออกมา จากคำพูดที่ไม่คาดคิด

ดูนิโอซังจะชอบพวกเรื่องราวจริงๆนั่นแหละ แน่นอนว่าไม่ได้หมายความไปทางบิดเบี้ยวแบบแมรี่ซัง แต่ไปทางบริสุทธิ์

“มะ ไม่คิดว่ามันจะออกมายิ่งใหญ่หรอกนะคะ แต่ก็จะทำเท่าที่ทำได้ค่ะ อย่างไงฉันก็เล็งคณะอักษรศาสตร์ไว้อยู่ด้วย เลยดูน่าจะเป็นผลงานที่ดีได้ค่ะ”

ถึงการพูดเธอจะเย็นชาแบบนั้น แต่เพราะหน้าเธอแดงฉากหน้าเธอคงจะพังลงมาแล้ว

“ถ้างั้น มาหาสาวสวยที่จะมาแสดงเป็นนางเอก และก็คนแสดงเป็นอสูร…….และก็คนแสดงเป็นนายพรานหล่อที่จะเข้าหาสาวสวยกันเถอะค่ะ”

ในเวลากับที่กำลังพูดแบบนั้น แมรี่ซังก็ยกมือขึ้นอย่างร่าเริง

ตื่นเต้นจนเหมือนเธอจะบอกว่ากำลังรอเวลานี้อยู่เลย

“ค่าค่ーา! ฉันอยากเล่นเป็นโฉมงามค่า ก็เป็นสาวสวยนี่นะ!”

ทุกคนต่างหัวเราะ ให้กับคำพูดที่ร่าเริงอันนั้น ในสายตาของพวกเขาคงเห็นว่าเธอเป็นสาวสวยร่าเริงละมั้ง……สำหรับผมที่เคยเบื้องหลังใบหน้านั้นแล้ว พอรู้ว่านั่นเป็นการแสดงขั้นสูงของเธอ ก็ทำให้ผมขยะแขยงอย่างเดียว

“สาวสวย สินะคะ…….มีใครสนใจอยากจะเล่นอีกไหมคะ?”

แต่ว่า มันยังไม่ถูกตัดสินทันที

นิโอซังกวาดสายตาเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง และก็มองมาทางนี้

ไม่สิ ที่ถูกคือไม่ใช่ผม แต่เป็นชิโฮะที่นั่งอยู่ข้างๆ

“……..สาหร่าย”

เจ้าตัวนั้นไม่รับรู้ถึงสายตา และพึมพำอะไรออกมาก็ไม่รู้

เอาเถอะ ผมก็เข้าใจสิ่งที่นิโอซังจะสื่ออยู่

ก็เพราะ ถ้าพูดถึงสาวสวยในห้องนี้แล้วล่ะก็ ชื่อแรกที่จะผุดขึ้นมานั้นคือ’ชิโมสึกิชิโฮะ’ แมรี่ซังเองก็เป็นสาวสวยอยู่หรอก……แต่ในจุดที่ไม่มีใครได้สนิทกับชิโฮะเลยนั้น ทำให้เธอมีภาพลักษณ์เป็นดั่ง’ดอกฟ้า’อยู่ด้วย

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงมีความเหมาะสมมากที่สุดในบทโฉมงาม……แต่ว่า เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้นั้น ทุกคนต่างรู้ดี

ในตอนเข้าค่าย ทุกคนนั้นเห็นชิโฮะที่ร้องไห้อยู่บนเวที

เพราะฉะนั้น ทุกคนคงเข้าใจดีว่า เธอนั้นรับบทเล่นละครบนเวทีไม่ไหวหรอก

“ไม่มีสินะคะ? ถ้าอย่างนั้น บทโฉมงามขอฝากแมรี่ซังด้วยค่ะ”

นางเอกถูกกำหนดในทันที

บทบาทที่เหลือ มีอีก2อย่าง มีบทอสูรกับนายพรานเหลืออยู่…….ถ้าคิดตามความเหมาะสม ริวซากิดูน่าจะแสดงเป็นอสูรล่ะมั้ง

ก็เป็นพระเอกนี่นะ จะได้เล่นบทพระเอกมันก็แน่อยู่แล้ว

ーก็ ทั้งๆที่คิดแบบนั้นนะ

“ค่าค่าค่ーา! ฉันขอเสนอได้ไหมนะ?”

มือที่อยู่ไม่สุขนั้นยกมาอีกแล้ว

มือนั้น แน่นอนว่าเป็นของแมรี่ซังเช่นเคย

“ฉันขอเสนอให้โคทาโร่เล่นเป็นอสูรนะ!”

…..เอาจริงดิเห้ย

คนในห้องต่างพากันโหวกเหวกจากคำพูดที่คาดไม่ถึง

“โคทาโร่เนี่ย……นากายะมะหรอ!?” “เอ๊ะ นั่นมันออกจะ……” “ไม่ได้พูดผิดใช่มั้ย?”

ทุกคนกำลังสับสน ไม่สิ ผมเองก็เข้าใจเหมือนกัน ผมนี่แหละที่สับสนหนักกว่าคนอื่นอีก

“หา!? แมรี่ ทำไม…….ถึงเป็นหมอนั่นด้วยล่ะ”

ไม่สิ แก้ใหม่ก่อน

คนที่โมโหมากที่สุดนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นริวซากิ

นางเอกที่ตัวเองสนใจ พูดชื่อของผู้ชายที่เกลียดที่สุดขึ้นมา ในใจ คงจะสงบไม่ได้อยู่สินะ

“ก็เพราะ เรียวมะไม่ชอบอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรอ? อะ หรือว่าอยากเล่นหรอ!? ถ้าอย่างนั้น ให้เรียวมะเป็นพระเอกก็ได้นะ!”

“มะ ไม่ใช่ว่าอยากจะเล่นหรอก…….ชั้นแค่คิดว่ามันไม่เมคเซนส์น่ะ ที่เสนอชื่อหมอนั่นออกมา”

ให้ตายสิ เป็นแบบนั้นเลย

คำพูดของริวซากิมีเหตุผล แต่ว่าจากคำพูดนั้น……แมรี่ซังยิ้มออกมาอย่างน่าขนลุก

เธอลืมเล่นละครตบตาและก็พูดออกมา

“ก็เพราะ…….แบบนี้น่ะมัน’น่าสนุก’กว่าอีกนะ?”

ーอา งั้นหรอ

นี่น่ะ เป็นสถานการณ์ที่แมรี่ซังวางเอาไว้จริงด้วยๆ

งานโรงเรียนทำโรงละคร

จากนั้นบทพระเอกก็ให้ผมเล่น และริวซากิก็เป็นตัวร้าย

ราวกับว่า เธอได้’เกริ่น’อะไรทิ้งไว้ เพื่อจะมีผลในภายภาคหน้าเลย……