Tobioriru Chokuzen no Dokyusei ni xxx Shiyo! to Teian Shite mita
ชื่อไทย : เพื่อนร่วมชั้นกำลังจะกระโดดตึกตาย ผมจึงตะโกนออกไปว่า Seggg
Chapter : 8 เช้าอันสดใสกับคนที่รัก!
.
.
.
เมื่อฉันตื่นนอนในตอนเช้า ฉันสังเกตว่าร่างกายรู้สึกประหลาด ไม่รู้ว่าทำไม แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้ มันคล้ายกับเวลาที่ช่วยตัวเองก่อนเข้านอน
ถึงจะเป็นฉัน ก็ไม่กล้าทำอะไรอย่างช่วยตัวเองอยู่ข้างคุรุมิซังหรอก อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าจากเมื่อวาน มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นที่โรงเรียนและหลังจากนั้น อาจจะเป็นเพราะเหตุนั้น
ขณะมองไปด้านข้างก็พบกับเตียงที่ว่างเปล่า ถึงกระนั้นก็มีความอบอุ่นเล็กน้อยยังคงเหลืออยู่ เป็นหลักฐานว่ามีคนอยู่เมื่อไม่นานมานี้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ควรลุกขึ้นและไปทักทายบุคคลนั้นดีกว่า
“ดีล่ะ อรุณสวัสดิ์!”
“…! ระ รุณสวัสดิ์”
เมื่อไปที่ห้องนั่งเล่นก็พบกับคุรุมิซังที่กำลังจัดอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะอาหาร วันนี้เธอก็ยังคงน่ารักอยู่เช่นเคย แต่สีหน้าของเธอที่แก้มแดงระเรื่อก็ได้เพิ่มความน่ารักเข้าไปอีกขั้น
“แหม ในที่สุดเราก็ได้ใช้เวลาทั้งคืนร่วมกันแล้วสิน้า คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกันแล้วล่ะงี้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันโอเคอยู่เสมอแหละ ฉันเต็มใจรอเธออีกสักหน่อยได้อยู่แล้ว”
“…อุ ร-เหรอ”
“ถ้าจำเป็นล่ะก็ ฉันไม่ลังเลเลยที่จะต้องลาออกจากโรงเรียนแล้วเริ่มทำงานตอนนี้เลย”
“ห-เห”
“…ไงก็เถอะ ทำไมถึงทำหน้าเหมือนเคี้ยวแมลงขมๆอยู่ล่ะ? รู้สึกไม่ค่อยดีเหรอ?”
“มะ ไม่ไม่อะไรสักหน่อย?”
“ไม่ไม่ เซ็นเซอร์ความรักของฉันมันกำลังตอบสนองอยู่ ไม่ผิดแน่นอน!”
“เซ็นเซอร์อะไรล่ะนั่น!?”
“เซ็นเซอร์ตรวจจับปฏิกิริยาที่เปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงของคนที่รักไง”
“นะ น่าขนลุก…!”
“ไหงงั้น!?”
หลังจากโต้เถียงกันเล็กน้อยฉันก็ไปล้างหน้า เมื่อกลับมาคุรุมิซังก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ฉันจึงนั่งลงตรงข้ามของเธอ
“น่าอร่อยจังเลยน้า”
“ก็ดูปกติไม่ใช่เหรอ?”
บนโต๊ะมีขนมปัง สลัด ไข่ข้น เบค่อน และกาแฟ
“ไม่หรอก ความปกตินั่นแหละสุดยอด คุรุมิซังเหมาะจะเป็นภรรยาที่ดีเลยน้า ของฉันน่ะ”
“ทะ ทำไมฉันถึงต้องเป็นภรรยาของนายด้วยล่ะ!? …อะ อาจจะเป็นภรรยาของคนอื่นก็ได้นี่!?”
“ไหงงั้นอ่า!?”
“ไม่สิ นายนั่นแหละทำไม พวกเราก็ไม่ได้คบกันอยู่สักหน่อย——!”
เธอยืนขึ้นและพยายามส่งเสียงดัง แต่เมื่อสบตากับฉัน เธอก็นั่งลงด้วยสีหน้าแดงก่ำ เป็นอะไรไปน่ะ?
“คุรุมิซัง?”
“…มะ ไม่มีอะไร! จะทานแล้วนะคะ!”
“? อืม จะทานแล้วนะครับ”
จากนั้นเราก็เริ่มฟาดอาหารเช้ากัน
***
ฉันถามคุรุมิซัง ขณะเพลิดเพลินกับกาแฟหนึ่งถ้วยหลังอาหาร
“จะว่าไป โรงเรียนล่ะเอาไง?”
“มองชุดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
คุรุมิซังอยู่ในชุดนักเรียน แน่นอนว่าเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนเรา มองยังไงก็กำลังจะไปโรงเรียน แต่ฉันก็ถามตรงๆว่าไปไหวแน่เหรอ
“เมื่อวานเรื่องค่อนข้างรุนแรงด้วยสิ…”
“อืม นายล่ะนะ”
“นั่นมัน เอ่อ ก็จริงอยู่”
“นายพูดจารุนแรงแถมยังพยายามใช้ความรุนแรงด้วยสิ”
“ก-ก็จริง…ขอโทษเรื่องตอนนั้นนะ ฉันเลือดขึ้นหน้าไปหน่อยจนไม่ทันคิดน่ะ”
“ม-ไม่ได้อยากให้นายมาขอโทษสักหน่อย…นายโกรธเพื่อฉันด้วยสิ ฉันดีใจนะ…นอกจากนี้ แค่นายอยู่กับฉันจนท้ายที่สุด เท่านั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ”
“คุรุมิซัง…”
คุรุมิซังยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ยังไงก็เถอะ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เพราะงั้นไปโรงเรียนกันเถอะ”
ฉันมองไปที่เธออย่างพร่ามัว ฉันมั่นใจว่าหากฉันเจอเรื่องเดียวกันกับเธอ ฉันคงแบกรับไว้ไม่ไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากมีคนใกล้ตัวทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันคงอยากจะหายไป
แต่เธอยังคงเผชิญหน้ากับมันต่อไป——นั่นคือสิ่งที่ฉันรักในตัวเธอ เป็นเหตุผลที่ฉันคอยพร่ำบอกรักเธอด้วยความรู้สึกทั้งหมด ฉันยังคงจำสิ่งที่เธอพูดเมื่อวานนี้ได้
——『คำว่ารักน่ะ ถ้าพูดออกมาพร่ำเพรื่อ…มันก็จะดูไร้ความรู้สึกน่ะสิ』
สีหน้าของคุรุมิซังขณะพูดด้วยแก้มแดงระเรื่อ ช่างน่ารักล้นเหลือกระทั่งจำได้จนตอนนี้
“รักนะ”
“เอ๊ะ!? จ-จู่ๆก็อะไรเนี่ย!?”
สุดท้ายก็หลุดพูดออกไปจนได้
“โทษทีๆ สิ่งที่คิดในหัวดันรั่วออกมาน่ะ ยังไงก็เข้าใจแล้วล่ะ ฉันขอเตรียมตัวก่อนนะ ช่วยรอสักหน่อยนะ?”
“อ-อืม เข้าใจแล้ว”
ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่กระเป๋าก็อยู่กับคิริชิมะคุง ฉันจึงเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนและพกสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋า เท่านั้นก็เรียบร้อยแล้ว
ฉันจึงออกจากอพาร์ตเม้นต์ไปหร้อมกับคุรุมิซัง
—————
ตื่นมาแล้วรู้สึกโล่งๆ( ͡° ͜ʖ ͡°)
ปล.ผมอาจจะไม่ค่อยได้อัพบนเว็บเท่าไหร่ อาจจะลงดองในเพจก่อนแล้วลงทีเดียวแบบครั้งนี้ ถ้าถามว่าทำไม ก็เพราะขี้เกี้ยจลงหลายที่ครับ
คนเหงาและง่วง | Facebook
—————
แปลผิดตรงไหนขออภัย พอดีไม่ช่ำ
