ตอนพิเศษ ลอร์ดเลียมชวนชิม(ฮา)
ลอร์ดที่ควบคุมดาวดวงหนึ่งเทียบได้กับราชาของดาวดวงนั้น
ในสำนักงานของผม
ผมกำลังมองดูกาแลคซีที่ผมปกครองผ่านภาพสามมิติ
มันเป็นภาพที่สวยงาม
เมื่อยื่นมือออกไป ผมสามารถซูมเข้าและซูมออกและใช้เป็นมันเป็นแผนที่ได้
เมื่อใช้มันแบบนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นผู้ปกครองของดวงดาวจริงๆ
มันเหมือนกับว่าผมมีจักรวาลอยู่ในมือ
“ทุกสิ่งในกาแล็กซี่นี้เป็นของผม แล้วผมควรทำยังไงกับมันดี?”
คนที่ตอบเสียงพึมพำของผมคือไบรอัน ซึ่งกำลังเสริฟชาเขียวและเยลลี่
“ท่านเลียม ได้เวลาของว่างตอนบ่ายสามโมงแล้วครับ”
“มันเป็นชาและขนมราคาแพงรึเปล่า? ผมจะไม่กินของถูกๆหรอกนะ”
การกินขนมที่ซื้อโดยใช้เงินภาษีของประชาชนนั้นดีที่สุด
และอันที่ราคาสูงสุดนั้นอร่อยที่สุด!
“เท่าที่ไบรอันคนนี้รู้ ชาที่ใช้นั้นดีที่สุดในท้องถิ่น และเยลลี่ก็ทำมาจากร้านที่มีประวัติศาสตร์ค่อนข้างยาวนาน”
เป็นชาที่มีราคาสูงเป็นพิเศษ
ในขณะที่ขนมหวานนั้นทำขึ้น โดยมอบหมายให้เจ้าของร้านขนมชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งเปิดมาหลายร้อยปีมาทำขนมด้วยตัวเอง
ผมไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่สำหรับขนมยามบ่ายของผม
เมื่อผมได้กินเยลลี่ ผมสัมผัสรสชาติความหวานที่กระจายไปทั่วปาก ในขณะที่ชาที่ดื่มเพื่อล้างรสหวานก็ไม่ได้ขมจนเกินไป เมื่อผสานกับรสหวานก่อนหน้า
การรวมกันของทั้งสองรสชาตินั้นน่าทึ่งมาก!
“นี่มันเยี่ยมมาก! ให้ความรู้สึกหรูหราอย่างแท้จริง!”
ไบรอันดูพอใจ
“กระผมดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น ท่านเลียม”
ผมคิดว่ามันจะเป็นแค่ชาและขนมหวานอีกชุดหนึ่ง แต่มันดีกว่าที่คิด
เอามันมาอยู่ในเมนูประจำดีกว่า
“ไบรอัน เพิ่มของหวานและชาของวันนี้ลงในเมนูประจำด้วย”
“หืม? แน่ใจหรือครับ”
“ผมมีเงิน! ผมจะทำอะไรก็ได้!”
หลังการขึ้นภาษี รายได้จากภาษีเพิ่มขึ้นอย่างมาก
ผมฝากรายละเอียดต่างๆให้อามากิ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยสนใจรายละเอียด แม้ว่าคนของเราจะทุกข์ทรมาน แต่ขนมที่พวกเขาทำนั้นกลับออกมาดี
นี่คือความสุขยังไงล่ะ
เมื่อเห็นรอยยิ้มของผม ไบรอันก็พูดขึ้น
“ท่านเลียม ถ้าอย่างนั้น…ท่านจะออกใบรับรองให้กับทั้งสองอย่างเลยหรือไม่ครับ?”
พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รับการรับรองจากลอร์ดผู้ชั่วร้าย?
บรรดาคนที่มีมันย่อมมีความรู้สึกซับซ้อนซ่อนอยู่ในตัวพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
พวกเขาจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านได้ เพราะผมเป็นผู้ปกครองกาแล็กซีนี้
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ผมยินดีจะออกให้เลย
หากได้รับใบรับรองคงถูกเชื่อมโยงกับการขึ้นภาษีแล้วจะถือว่าเราอยู่ข้างเดียวกัน
ข้างเดียวกับลอร์ดผู้ชั่วร้ายที่กดขี่ประชาชน
ถ้าผมเป็นชาวบ้านธรรมดา ผมจะไม่ไปอุดหนุนร้านที่รับรองโดยเผด็จการอย่างแน่นอน
“แน่นอน ผมจะให้ใบรับรองอย่างเป็นทางการในนามของผมเลย! ตอนนี้พวกเขาได้รับการรับรองจากลอร์ดเลียมแล้ว!”
“รับทราบครับ กระผมจะจัดการให้ในทันที”
“ตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาแสดงไว้ในที่ที่ทุกคนสามารถเห็นได้”
“ตามที่นายท่านสั่งครับ”
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเขานำมาแสดง? ลูกค้าที่รู้สึกแย่กับผมก็จะไม่เข้าไปอุดหนุน จากนั้นร้านก็จะถูกบังคับให้พึ่งพาผมเพื่อหาทางรอด
ผมแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าพวกเขาจะแสดงสีหน้าแบบไหน
ผมจะทำลายชีวิตพวกเขาและทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนผมเพิ่งส่งคำสั่งประหารชีวิตให้พวกเขา
“ผมนี่ตั้งตารอเลยล่ะ!”
วันนี้ชาและขนมหวานช่างยอดเยี่ยม!
◇ ◇ ◇
ณ ร้านขนมเก่าแก่ที่เปิดมานานกว่าหกร้อยปี
ร้านเปิดในสมัยของอลิสแตร์ ทวดของเลียม และเปิดร้านมาเรื่อยๆ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เจ้าของร้านที่เกษียณอายุอยู่ในสภาพตึงเครียดตั้งแต่เช้า
เขาได้ส่งต่อร้านค้าให้ลูกชายของเขาแล้ว ซึ่งตอนนี้กำลังไปทำขนมที่คฤหาสน์ของเลียม
อดีตเจ้าของร้านแสดงสีหน้าเคร่งเครียด แต่ก็ยังทักทายลูกค้าที่เข้ามาที่ร้านเรื่อยๆตลอดทั้งวัน
ลูกสะใภ้ของเขาเรียก
“พ่อคะ ทำไมไม่รอเขาอยู่ข้างในล่ะ?”
“ไม่ ฉันไม่สามารถพักผ่อนในบ้านได้”
เขาประหม่ามากจนคอแห้ง
ทันใดนั้น ลูกชายของเขาก็รีบวิ่งมาที่ร้านค้า
ในมือของเขามีใบรับรองที่มีกรอบ
“พ่อ! เราทำได้แล้ว! ฉันได้รับใบรับรองจากลอร์ดเลียม!”
ลูกชายยกใบรับรองที่เขาได้รับมายกขึ้นสูง
“อะไรนะ?!”
“ต่อจากนี้วัตถุดิบจะต้องถูกจัดเตรียมไว้อย่างสม่ำเสมอ! เมื่อไรก็ตามที่ลอร์ดเลียมต้องการ พวกเขาต้องการให้ฉันไปที่คฤหาสน์เพื่อทำอาหารให้เขา!”
อดีตเจ้าของร้านยืนขึ้นจากเก้าอี้ในขณะที่ตัวสั่น
“คุณ… ทำได้ดีมาก!”
พ่อกับลูกเริ่มกอดกัน
ภรรยาของลูกชายเข้าไปในร้านทันทีและหยิบป้ายออกมา
หลังจากดำเนินการบางอย่างบนแท็บเล็ต เนื้อหาของป้ายหน้าร้านก็เปลี่ยนไป
“สินค้าที่ร้านนี้ได้รับการการันตีจากลอร์ดเลียมแล้ว!”
เมื่อเห็นคำพูดเหล่านั้น ทุกคนที่เดินผ่านย่านช้อปปิ้งก็หยุดเดินทันที
“ร้านนั้นทำขนมส่งให้ลอร์ดเลียมด้วยเหรอ?”
“ขนมที่พวกเขาทำอร่อยมาก เจ้าของคนปัจจุบันก็ทำได้ดีเช่นกัน”
“ฉันไม่เคยลองของพวกนี้มาก่อนเลย ฉันควรลองกินตอนนี้เลยไหมนะ”
ลูกค้าเริ่มรวมตัวกันที่ร้านทีละคน และผลิตภัณฑ์ทั้งหมดก็ถูกผู้คนที่เข้าแถวซื้อหมดอย่างรวดเร็ว
ในดินแดนแห่งนี้ ไม่มีอะไรน่าไว้ใจได้เท่ากับชื่อของเลียมอีกแล้ว
ทันทีที่สิ่งใดก็ตามได้รับการรับรองโดยชื่อของเลียม ผลิตภัณฑ์นั้นก็จะเริ่มขายออกอย่างบ้าคลั่ง
แม่บ้านที่ออกจากร้านกำลังคุยกันขณะที่พวกเขามองหาชาเพื่อกินคู่กัน
“โอ้ ร้านน้ำชาที่นั่นได้รับการรับรองด้วย?”
“ฉันสามารถสั่งซื้อผลิตภัณฑ์ของพวกเขาทางออนไลน์ได้ไหมนะ?”
“แย่แล้ว! เราช้าเกินไป เราต้องรีบจองมันก่อน”
ข้อมูลแพร่กระจายอย่างรวดเร็วและสินค้าทั้งหมดที่สั่งซื้อทางออนไลน์ได้ขายจนหมด
ในร้าน อดีตเจ้าของร้านยิ้มพร้อมบรรจุสินค้าลงในถุงขณะพูดคุยกับลูกค้า
“ฉันคิดว่าในที่สุดบรรพบุรุษกคงจะหมดห่วงเสียที”
“สุดท้าย ลูกชายของฉันก็มีฝีมือทำขนมนำหน้าฉันไปแล้ว”
เมื่อมองดูเขา คุณจะไม่คิดว่าเขาเป็นคนเดียวกับที่เครียดมาทั้งวัน
จู่ๆก็มีโทรศัพท์มาที่ร้าน
ลูกสะใภ้เป็นผู้ตอบ
“สวัสดีค่ะ จากไหนคะ?”
“สวัสดีครับ นี่คือหอการค้า เฮนฟรีย์”
มีการสั่งซื้อจำนวนมากจากหอการค้า เฮนฟรีย์
◇ ◇ ◇
ที่วงโคจรอวกาศ ของบ้านเบนฟิลด์
สำนักงานใหญ่ของหอการค้าเฮนฟรีย์ อยู่ที่นั่น
หอการค้า ซึ่งเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในฐานะหนึ่งในผู้พ่อค้าส่วนตัวซึ่งใกล้ชิดกับเลียม
โทมัส หัวหน้าหอการค้า กำลังชิมชาและเยลลี่ที่ได้รับการรับรองจากลอร์ดเลียมกับผู้บริหารคนอื่นๆ
ความคิดเห็นของผู้บริหารคือ-
“เราสามารถขายสิ่งเหล่านี้ในดินแดนนอกอาณาเขตของบ้านเบนฟิลด์ได้ไหม?”
“พวกนี่ขายได้แน่นอน แต่เราควรไปยังพื้นที่ที่พัฒนาแล้ว”
“ถ้าเรากำลังพูดถึงสถานที่ที่รู้จักชื่อของลอร์ดเลียม แล้วดินแดนของเอ็กซ์เนอร์ล่ะ?”
พวกเขาสามารถขายได้ที่ไหนบ้าง?
นั่นคือสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่
เลียม นักล่าโจรสลัด
ทันทีที่บุคคลดังกล่าวได้รับรองบางอย่าง ผลิตภัณฑ์ดังกล่าวจะถูกทำให้เป็นสิ่งที่ปลอดภัยและน่าเชื่อถือสำหรับการลงทุน
กลายเป็นสินค้าที่สามารถขายได้ทันที
โทมัสกินส่วนของตนเสร็จแล้วพูดขึ้น
“ไม่เลว. การผสมผสานระหว่างทั้งสองก็ดีเช่นกัน เอามารวมกันเป็นชุดแล้วลองขายดู”
มีดาวเคราะห์หลายดวงที่มีผู้คนอาศัยอยู่ในจักรวาลนี้
หลายคนจะต้องการสินค้านี้ นั่นอาจจะรวมถึงสินค้าชนิดอื่นด้วย
“มีผลิตภัณฑ์มากมายที่เราสามารถส่งออกจากดินแดนเบนฟิลด์ได้”
โทมัสมีความสุข
ผลิตภัณฑ์พิเศษซึ่งมาจากบ้านเบนฟิลด์ที่เขาเข้าถึงได้ หมายความว่าเขามีสินค้าที่จะขายมากขึ้น
ผู้บริหารคนหนึ่งพูดขึ้นว่า
“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าผู้ค้ารายอื่นเริ่มเข้ามากดดันเรา”
โทมัสรู้สึกกังวลกับสิ่งนี้
ลอร์ดเลียมไม่มีความปราณีต่อโจรสลัด ซึ่งหมายความว่าเขาเป็นเจ้านายที่ดีมากสำหรับพ่อค้าที่เดินทางข้ามจักรวาล
มีพ่อค้าหลายกลุ่มที่ต้องการโค่นล้มพ่อค้าส่วนตัวของเลียมเช่นเขา
“–หากพวกเขามีปัญหาใด ๆ กับธุรกิจของเรา บอกพวกเขาให้นำเรื่องนี้ไปคุยกับลอร์ดเลียม ฉันไม่ต้องการจัดการกับพวกน่ารำคาญแบบพวกเขา”
◇ ◇ ◇
ณ ที่ทำงานของผม
ผมอารมณ์เสีย
อามากิได้นำถ้วยชาและขนมมาหนึ่งจาน
“นายท่าน คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลายเดือนต่อมา ชาและขนมหวานที่ผมให้ใบรับรองยังคงอร่อยเหมือนเดิม
แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“อืม…ผมแน่ใจว่าผมได้ให้การรับรองสำหรับชาและขนมหวาน แต่ทำไมมันถึงขายหมดทุกที่ในร้านค้าออนไลน์แม้กระทั้งไปรษณีย์”
อามากิก็ตอบกลับ
“มีรายการจองล่วงหน้าลากยาวไปอีกหลายปี ดิฉันคาดว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามปีกว่าที่สถานการณ์จะดีขึ้น”
ร้านค้าสามารถปรับปรุงร้านได้ พื้นที่สามารถขยายได้ สามารถจ้างบุคลากรได้มากขึ้น และอื่นๆ
แต่ทำไมมันถึงขายดีนักล่ะ?
แม้แต่โทมัสก็มาบอกกับผมว่า “ชุดน้ำชาและขนมนั้นได้รับการตอบรับค่อนข้างดี”
นี่มันไม่แปลกเหรอ?
“แต่ได้โปรดวางใจ ส่วนของนายท่านถูกปันส่วนไว้อย่างแน่นหนา ในปริมาณที่กำหนดจะถูกส่งมายังคฤหาสน์อย่างสม่ำเสมอค่ะ”
“ไม่ ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น อามากิ!”
“คะ?”
“ทำไมมันถึงขายได้แม้มีตราประทับรับรองของผม? ผมหมายถึง…ตั้งแต่ขึ้นภาษีและพยายามควบคุมทรงผมแปลก ๆ พวกเขาไม่ควรเกลียดอะไรกับใบรับรองของผมหน่อยเหรอ?”
อามากิครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“—ผู้คนจะมองว่าผลิตภัณฑ์นั้นดีจริงๆ เพราะนายท่านให้คะแนนที่ดีในการประเมินผลิตภัณฑ์”
“อา…”
จริงๆแล้ว ผมรู้สึกแปลกใจมากที่คำตอบนั้นปกติ
มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่ดีอย่างแน่นอน
ก็ไม่แปลกถ้าจะขายดี…
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมชิม มันก็เป็นผลิตภัณฑ์ชั้นเยี่ยมในอาณาเขตของผมอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ? พอผมให้ตรารับรองไป มันคงให้ความรู้สึกว่า ‘โอ้ นี่มันดีจริงๆนะ’
-ผมทำพลาด ผมเข้าใจผิดอย่างสมบูรณ์ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร
——————————————-
ไบรอัน(´；ω；｀) “มันเจ็บปวดเหลือเกิน… ไบรอันคนนี้แนะนำรายการโปรดของเขาให้กับนายท่านเลียม แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถหาสินค้าให้ตัวเองได้! เป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่ไบรอันคนนี้ไม่สามารถซื้อผลิตภัณฑ์ที่เขาโปรดปรานได้อีกต่อไป…”
