<มุมมองของ ชิมาดะ เซย์>
ทั้งชิเกโมโตะเเละชิโฮะ กับ เซย์เเละฮิซามูระ เดินทางมาถึงสวนสนุกอันเป็นเป้าหมายได้อย่างปลอดภัย
สวนสนุกเเห่งนี้กว้างขวางเป็นอย่างมากและยังมีเครื่องเล่นหลากหลายชนิด รวมไปถึงจุดบริการต่างๆอีกด้วย
ถึงขนาดที่ไม่มีทางที่จะสามารถเล่นเครื่องเล่นทั้งหมดได้ภายในหนึ่งวันเลยทีเดียว
เซย์เเละฮิซามูระคอยเดินตามพวกเขาอยู่ห่างๆ เพื่อที่จะไล่ตามชิเกโมโตะกับชิโฮะไป
พวกเขาอยู่ในระยะที่ต่อให้สองคนนั้นหันหลังกลับมาก็คงไม่มีทางสังเกตเห็น ในขณะเดียวกันก็ยังรักษาระยะห่างเพื่อที่จะไม่ทําให้พลัดหลงกันอีกด้วย
พวกเขาเดินตามสองคนนั้นไปด้วยระยะห่างเช่นนั้น หารู้ไม่ในจิตใจของเซย์ตอนนี้มีความปั่นป่วนก่อตัวขึ้นเล็กน้อย
(ยะ.. อย่างที่คิดรู้งี้ฉันไม่น่าใส่ชุดนี้มาเลย…!)
ดูเหมือนเรื่องที่เธอกังวลมากที่สุดในตอนนี้จะเป็นเรื่องของชุดที่เธอใส่อยู่
มันคือผลลัพธ์จากการที่เธอนั่งไตร่ตรองอยู่นานก่อนที่จะเข้านอนเมื่อคืนนี้ เเม้ตอนเช้าเธอจะตื่นมาเเล้วก็ยังกังวลใจเเละคิดเเล้วคิดเล่าอยู่ดีว่าควรจะเเต่งตัวยังไงก่อนที่เธอจะออกจากบ้านมา
ชุดที่เธอใส่อยู่ตอนนี้คือเสื้อสเวตเตอร์โชว์สะดือที่ชิโฮะเเนะนํามาให้ในตอนเเรกเเล้วเธอได้ปฏิเสธไป
เซย์ลังเลเป็นอย่างมากว่าควรจะใส่เสื้อตัวนี้ดีรึเปล่า เเต่สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าของตัวเองเเล้วใส่มาจนได้
(ถึงมันจะน่าอายมากๆเลยก็เถอะ เเต่ฮิซามูระก็ดูดีอกดีใจด้วยสิ… มะ.. ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่ว่าฉันใส่มาเพื่อให้ฮิซามูระดีใจสักหน่อย!)
เธอพยายามจะเเก้ตัวภายในจิตใจของตัวเอง เเต่ก็คิดซํ้าขึ้นมาอีกรอบ
(มะ.. ไม่สิ ฉันโกหกความรู้สึกของตัวเองไม่ได้หรอก ก็จริงอยู่ที่ว่าฉันใส่เสื้อตัวนี้มาเพราะอยากให้ฮิซามูระคิดว่าน่ารักน่ะ… เเต่ปฎิกิริยาตอบสนองของหมอนั่นดันเกินกว่าที่คาดไว้น่ะสิ เลยเป็นฉันที่เป็นฝ่ายอายซะเอง…!!)
ช่างเถอะ อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าการที่หมอนั่นไม่รู้สึกอะไรหรือรู้สึกเเค่นิดเดียวละกัน
ถึงอย่างนั้นก็เถอะหมอนั่นจะตอบสนองเเรงเกินไปไหมเนี่ย… เเม้เเต่ตอนนี้ก็ยัง
“…ฮิซามูระ นายจ้องกันมากเกินไปเเล้วนะ”
“อึก… โทษทีนะ”
ในขณะเดียวกันกับที่ฮิซามูระคอยเฝ้าสังเกตพวกชิโฮะกับชิเกโมโตะนั้น ตั้งเเต่เมื่อกี้เขาก็ยังเเอบหันมามองเซย์ที่อยู่ด้านขวาของเขาเป็นระยะๆอีกด้วย
กลับกันเเล้วเวลาที่เขาเอามาใช้จ้องเซย์นานกว่าเวลาที่เอาไว้ใช้เฝ้าดูพวกชิโฮะกับชิเกโมโตะเสียอีก
“ถะ.. ถ้าถูกมองขนาดนั้น ฉันเองก็รู้สึกอายเหมือนกันนะ…”
“โทษทีนะ ขอโทษจริงๆ เเต่ชั้นว่าเซย์จังเองก็มีส่วนผิดนะ ก็ดันน่ารักซะขนาดนั้นนี่นา”
ไม่รู้เพื่อไม่ให้หันไปมองเซย์หรือยังไง ฮิซามูระเอามือซ้ายขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเอง
“กะ.. การย้ายความรับผิดชอบมาทางฉันเเบบไร้เหตุผลนั่น มันอะไรกันห๊ะ”
“ไม่สิ ก็จริงอยู่หรอกที่เมื่อกี้ชั้นพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าออกไป เเต่เรื่องที่ชุดของเซย์จังน่ารักซะจนต้องหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้เป็นเรื่องจริงนะ”
“คุ… พูดตรงๆออกมาเเบบนั้นอีกเเล้ว นี่นายไม่รู้สึกอายบ้างเลยรึไงห๊ะ?”
“ก็อายนิดหน่อยอยู่หรอก เเต่ชั้นก็เเค่พูดความจริงเองนี่นะ”
ถ้าเขาเล่นบอกกันซะขนาดนั้น เเน่นอนว่าเซย์ต้องเขินสุดๆอยู่เเล้ว
ในทางกลับกันมันคงจะดีกว่านี้ ถ้าเซย์สามารถเมินคําชมของเขาเเละคงความสงบของตัวเองไว้ได้… เเต่มันคงยังยากเกินไปสําหรับเธอ
“อะ.. เอาเป็นว่าจะจ้องฉันก็ไม่มีปัญหาหรอก เเต่อย่าลืมดูพวกชิโฮะกับชิเกโมโตะด้วยล่ะ จะได้ไม่พลัดหลงกับพวกเขา เข้าใจไหม?”
“รับทราบ สรุปชั้นมองเซย์จังได้จริงๆสินะ”
“ระ.. เรื่องนั้น… ฉันใส่ชุดนี้มาโดยเตรียมใจไว้เเล้วล่ะ ว่าจะต้องถูกมองน่ะ…”
“…เธอน่ารักสุดๆไปเลย ไม่ใช่รึไง?”
“นะ.. หนวกหูน่า!”
เซย์ผู้รู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก ได้เดินนําหน้าไปก่อน ด้วยความเร็วที่มากขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ฮิซามูระจะเดินตามเธอไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
หลังจากเดินไปไม่กี่นาที เครื่องเล่นอันเเรกที่พวกชิโฮะกับชิเกโมโตะเลือกก็คือ…
“รถไฟเหาะเหรอ… อยู่ดีๆก็เลือกอันที่ฉูดฉาดเป็นอย่างเเรกเลยเเฮะ สองคนนั้น”
“นั่นสินะ พวกเครื่องเล่นเเบบนี้ก็เป็นที่นิยมอยู่เเล้วด้วย ช่วงบ่ายๆคนจะหนาเเน่นสุดๆเลยล่ะ”
“อย่างงั้นเหรอ?”
เเถวตอนนี้ยังไม่ค่อยยาวสักเท่าไหร่ บางทีพวกเขาคงจะขึ้นเครื่องได้ในอีกไม่กี่นาทีนั่นเเหละ
ถ้าเป็นตอนบ่ายล่ะก็ การที่ต้องรอเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะได้ขึ้นเครื่อง ก็คงไม่ใช่เรื่องเเปลกอะไร เพราะฉะนั้นควรมาก่อนจะดีกว่า
“เเถมชิโฮะยังชอบอะไรเเบบนี้อย่างคาดไม่ถึงด้วยนี่นะ เเล้วชิเกโมโตะล่ะ?”
“อืม ก็ไม่ค่อยได้ยินจากหมอนั่นเท่าไหร่หรอกนะ เเต่ชั้นคิดว่าหมอนั่นคงไม่ใช่พวกที่กลัวกับอะไรเเบบนี้หรอกมั้ง”
“จะว่าไปเเล้วก็จริงนะ”
ฉันเห็นพวกเขาอยู่ในเเถว ทั้งสองคนดูตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ขึ้นรถไฟเหาะเป็นอย่างมาก พวกเขาคุยกันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ว่าไงดีล่ะ ดูน่าสนุกจังเลยนะ
“เอาล่ะ พวกเราเองก็ไปต่อเเถวด้วยดีไหม”
“เอ๊ะ? จะขึ้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าถ้าพวกเราขึ้นจะทําให้คลาดสายตากับพวกเขารึไง?”
“…อ๊ะ งะ.. งั้นเหรอ นั่นสินะ”
จริงอยู่ที่ถ้าเซย์กับฮิซามูระขึ้นเครื่องเล่นล่ะก็ นั่นจะต้องเป็นหลังจากที่ทั้งสองคนนั้นลงจากเครื่องเล่นเเล้ว
ถ้าเป็นอย่างนั้น โอกาสที่พวกเขาจะพลัดหลงกับสองคนนั้นจะเพิ่มขึ้นทันที
เหมือนกับชิโฮะเเละชิเกโมโตะ เซย์เองก็อยากจะขึ้นเครื่องเล่นเพราะเธอชอบอะไรหวาดเสียวเหมือนกัน เเต่ตอนนี้คงทําได้เเค่ทนมันไว้เท่านั้น
“…งั้นพวกเราไปต่อเเถวกันไหมล่ะ?”
“เอ๊ะ? เเต่ว่าถ้าขึ้นเครื่องเล่น พวกเราจะคลาดสายตากับชิโฮะเเละชิเกโมโตะนะ…”
“ถ้าพลัดหลงกัน เเค่ RINE ถามยูอิจิว่าพวกเขาอยู่ไหนก็พอเเล้วนี่”
“…นั่นสินะ”
ชิเกโมโตะเองก็รู้เรื่องที่เซย์กับฮิซามูระมาสวนสนุกนี้เเล้วด้วย เเถมเขายังเป็นคนขอให้พวกเรามาช่วยเฝ้าระวังอีกต่างหาก กะอีเเค่เรื่องพวกเขาอยู่ไหน คงจะบอกทันทีเลยนั่นเเหละ
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเกิดระหว่างที่พวกเราขึ้นเครื่องเล่นอยู่ โทโจวอินดันเข้ามาขัดขวางสองคนนั้นล่ะ ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะจบทันทีเหรอ”
“อืม นั่นสินะ เเต่ตอนนี้ยังไม่เป็นไรหรอก พวกเราพึ่งมาถึงสวนสนุกเอง ชั้นคิดว่าเธอคงยังไม่เข้ามาขัดขวางหรอกนะ”
“ทําไมถึงมั่นใจขนาดนั้นได้ล่ะ?”
“…สัญชาตญาณของชั้นล่ะมั้ง?”
“…ดูเชื่อถือไม่ได้เลยนะ”
“เเถมถ้ามาสวนสนุกเพราะเเค่เฝ้าระวังให้พวกเขาอย่างเดียว มันก็คงน่าเบื่อนี่นา การที่ต้องเฝ้าดูพวกเขาอย่างระมัดระวังตั้งเเต่เเรกเเบบนี้ ก็ดูจะเป็นงานหนักซะด้วย ชั้นว่าพวกเราพักสักหน่อย ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่”
“ที่นายว่ามาก็จริงอยู่หรอก…”
ต่อจากนี้ก็จะเป็นช่วงเย็นเเล้ว ถ้าเกิดพวกเขาใช้เวลานานพวกเราก็ต้องเฝ้าดูพวกเขาไปจนถึงตอนคํ่าเลยทีเดียว
ขืนตั้งใจเฝ้าระวังให้พวกเขาซะตั้งเเต่เที่ยงเเบบนี้ พอถึงเวลาจริงอาจจะไม่มีเเรงหยุดโทโจวอินไว้ก็ได้
“เอาเป็นว่าก่อนอื่นพวกเราไปเข้าเเถวกันเถอะ”
“อะ…”
ในขณะที่เซย์กังวลว่าควรจะทํายังไงดีอยู่นั้น ฮิซามูระก็ได้จับมือของเธอเเละพาไปต่อเเถวขึ้นรถไฟเหาะ
“อุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่ทั้งที พวกเราเองก็มาสนุกไปด้วยกันเถอะ”
เมื่อเห็นฮิซามูระที่พูดออกมาอย่างขบขันเเบบนั้น มุมปากของเซย์ก็ยกขึ้นตามไปด้วย
“เห้อ~… เกิดสองคนนั้นโดนโทโจวอินเข้ามาขัดขวางล่ะก็ ฉันจะให้นายพยายามในส่วนนั้นเลยคอยดู”
“เอ๊ะ? ถ้าเธอมาขัดขวางจริงๆ ชั้นว่าไม่มีใครหยุดได้หรอกนะ?”
“ในกรณีที่โทโจวอินเข้ามาขัดขวางพวกเขาล่ะก็ อย่างเเย่สุดพวกเราก็ต้องบุกเข้าไปเเล้วลากเธอออกมาโดยใช้กําลังนั่นเเหละ”
“ต้องทําถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“อา ฉันไม่ยอมให้เธอเข้ามาขัดขวางชิโฮะเด็ดขาด”
“…ฮ่าๆ สมกับเป็นเซย์จังเลยนะ”
“หมายความว่ายังไงล่ะนั่น?”
“ความรู้สึกอันเเน่วเเน่นั้นของเธอที่คิดถึงเพื่อนก่อนตัวเองน่ะ ชั้นคิดว่ามันเท่มากเลยล่ะ”
“…งั้นเหรอ”
เป็นเซย์อีกเเล้วที่หันหน้าหนีเขาด้วยความเขินอาย
หลังจากที่ชิโฮะกับชิเกโมโตะขึ้นเครื่องเล่นไปเเล้ว จะเป็นตาของฝั่งเซย์กับฮิซามูระบ้างที่ต้องขึ้นเครื่องเล่นตามไป
ก่อนจะขึ้นเครื่องเล่น ฉันเองก็รู้สึกกังวลอยู่หรอกว่าระหว่างที่พวกเราเล่นอยู่ พวกเขาจะถูกขัดขวางไหม เเต่หลังจากขึ้นเครื่องเล่นไปเเล้ว เซย์ก็รู้สึกสนุกสนานขึ้นมาทันที
กะเเล้วไหนๆก็มาสวนสนุกทั้งที ถ้าไม่ได้เล่นอะไรเเบบนี้ ก็เสียเที่ยวกันพอดีสิ
อย่างไรก็ตาม…
“ฮิซามูระ นายนี่นะ ถ้ารู้ว่าตัวเองไม่ถูกกับรถไฟเหาะ ก็ควรบอกกันตั้งเเต่เเรกสิ…”
“ทะ.. โทษที… พอดีชั้นตื่นเต้นไปหน่อย จนลืมเรื่องนั้นไปเลย”
ดูท่าฮิซามูระจะมีเเก้วหูที่อ่อนไหวเกินคาดเลยทําให้ตอนนี้หมอนั่นรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย
หลังจากที่ลงมาจากรถไฟเหาะ ทั้งสองคนก็ได้มานั่งบนม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะพักรักษาตัวสักพัก
ฮิซามูระนอนหงายลงไปบนม้านั่งเเละพยายามจะฟื้นตัวจากเครื่องเล่นเมื่อครู่นี้
“ขอโทษนะ อีกเดี๋ยวก็คงหายเเล้วล่ะ…”
“เเม้เเต่นายก็เป็นเเบบนี้ได้เหมือนกันสินะ หุหุ~ ได้เรียนรู้อะไรดีๆมาเเล้วเเฮะ”
เซย์ผู้เป็นฝ่ายถูกเเกล้งมาตลอด ในที่สุดก็ได้รู้จุดอ่อนอย่างนึงของฮิซามูระสักที
ถึงในความเป็นจริงเเล้ว… การมีอยู่ของเซย์จะเป็นจุดอ่อนอันใหญ่หลวงที่สุดของฮิซามูระก็เถอะ
“ถ้ามันสนุกขนาดนั้น ชั้นก็ไม่ว่าอะไรหรอก… เเต่ถ้าเป็นไปได้ ช่วยอย่าเเกล้งกันทีเถอะ”
“นั่นสินะ งั้นต่อไปพวกเราไปขี่ถ้วยกาเเฟนั่นดีไหม”
“นี่คิดจะทําให้ชั้นหน้ามืดอีกรอบรึไง…”
“ฟุฟุ~ ล้อเล่นย่ะ~”
ในระหว่างรอชิเกโมโตะตอบ RINE ของฮิซามูระที่ส่งไปถามว่าพวกเขาอยู่ไหน ทั้งสองคนก็ได้พักฟื้นตัวอยู่ที่นั่น
ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides
