(WN) Love Comedy Manga ni Haitte​ shimatta node, Oshi no Make Heroine wo Zenryoku de Shiawase ni Suru – ตอนที่ 8

“เอ๊ะ​ นี่ชั้นยังอยู่ในความฝันงั้นเหรอ?”

หลังจากที่ตื่นมากินอาหารเช้าเเละสังเกตเครื่องเเบบนักเรียนของตัวเอง​ ชั้นพึมพําออกมาเช่นนั้น

ตอนเเรกชั้นไม่ได้สังเกตเลยเนื่องจากบ้านนี้เหมือนกับบ้านของชั้นในโลกเเห่งความจริงมาก​ เเต่เมื่อสังเกตที่เครื่องเเบบนักเรียน​ ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็เป็นเครื่องเเบบนักเรียนของโรงเรียน​โทโจวอิน​ใน​ “โอโจ้วจามะ”​ ไม่ผิดอย่างเเน่นอน

เเละด้วยเหตุผลบางอย่างภายในหัวของชั้นยังมีความทรงจําของ​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ในโลกเเห่งมังงะนี้อยู่

ดูเหมือนว่า​ชั้นจะยังอยู่ในความฝันนี้อยู่​ จะพูดเเบบนั้นก็คงได้สินะ?

สถานที่​นี้จริงๆเเล้วอยู่ภายในความฝันเเน่เหรอ?

ความฝันที่สมจริงขนาดนี้​ ยังจะเรียกว่าฝันได้อยู่อีกงั้นเหรอ?

บางทีชั้นอาจจะเข้ามาในโลกของมังงะ​ “โอโจ้วจามะ”​ จริงๆเเล้วก็ได้?

นอกจากนี้ยังเข้ามาเป็นตัวละครที่มีชื่อเหมือนกับในโลกจริง​อย่าง​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ อีก

“เอ๊ะ​ เอาจริงดิ?”

นี่ชั้นกลายเป็น​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ตัวละครใน​ “โอโจ้วจามะ” นั่นจริงๆงั้นเหรอ?

เเต่ว่านั่นเป็นทางเดียวที่จะอธิบายสถานการณ์​ในตอนนี้ได้

จนถึงเมื่อวานชั้นยังคิดเเค่ว่า​ “เป็นฝันที่ยาวจังน้า” อยู่เลยเเต่ดูเหมือนชั้นจะเข้ามาในโลกของมังงะจริงๆสินะเนี่ย

ถึงยากที่จะเชื่อไปหน่อย…​ เเต่สําหรับตอนนี้ชั้นรู้สึกดีใจซะมากกว่า

ก็สามารถเข้ามาในโลกของมังงะที่ชื่นชอบพร้อมทั้งยังพูดคุยกับตัวละครที่ชื่นชอบได้ด้วยนี่นะ

โอตาคุที่ไม่รู้สึกยินดีกับเรื่องมหัศจรรย์​อย่างนี้น่ะเรียกตัวเองว่าโอตาคุไม่ได้หรอก

หืม? รอเดี๋ยวนะ​ งั้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็เป็นเรื่องจริงด้วยงั้นเหรอ?

งั้นชั้นก็.. จะบอกว่าหลังจากที่มาโลกนี้ได้หมาดๆชั้นก็ไปสารภาพรักกับเซย์จังเลยงั้นเหรอ!?

เอ๊ะ​ เเบบนั้นไม่เเย่เหรอ?

เพราะชั้นคิดว่าเป็นความฝันเลยไปสารภาพรักกับเซย์จังอยู่หรอก​ เเต่ถ้ามันกลายเป็นความจริงเเละดําเนินต่อไปเรื่อยๆเเบบนี้​ รู้สึกว่าจะกลายเป็นเรื่องที่เเย่สุดๆเลยเเฮะ…

มะ.. เมื่อวานชั้นสารภาพรักกับเซย์จังไปจริงๆงั้นเหรอ?

ทําเป็นว่าเรื่องเมื่อวานทั้งหมดเป็นเเค่ความฝัน​เเละตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไปชั้นเข้ามาอยู่ในโลก​ของ​ “โอโจ้วจามะ”​ จริงๆ​ เเบบนั้นคงไม่ได้สินะ…

“อ๊ะ​ จริงสิ​ โทรศัพท์​ไง!”

เมื่อวานเพราะคิดว่าเป็นความฝันชั้นเลยคุย​ RINE  กับเซย์จัง!

ถ้าประวัติการเเชทยังคงอยู่​ ก็หมายความว่าโลกนี้ดําเนินต่อจากเมื่อวาน

พอชั้นเปิดเเอพ​ RINE เเละเช็คประวัติการเเชท… ดูเหมือน​การคุย RINE​ เมื่อวานจะเละเทะมากเลยเเฮะ

ยิ่งกว่านั้นไม่รู้เพราะตื่นเต้นจากการที่เป็นตอนกลางดึกรึเปล่าหรือเพราะตื่นเต้นจากการที่คิดว่ามันเป็นความฝัน​ ชั้นส่งคําที่น่าอายสุดๆออกไปหลายคําเลย..!

“ว้าา! เอาจริงดิ​ เอาจริงดิ​ เอาจริงดิ!”

มันน่าอายมากถึงขนาดที่ชั้นตะโกนออกมาภาย​ในห้องตั้งเเต่ยังเช้าตรู่

จะว่าไป นี่ชั้นสร้างประวัติอันดํามืดตั้งเเต่มาโลกนี้เป็นวันเเรกเลยไม่ใช่เหรอ..!

ไม่! ชั้นไม่อยากยอมรับว่าการสารภาพรักกับเซย์จังจะเป็นประวัติอันดํามืดหรอก! เเต่คําพูดที่ใช้สารภาพรักบ้างล่ะ​ ข้อความที่ส่งไปบ้างล่ะ​ พวกนั้นจะเป็นประวัติอันดํามืดในชีวิตของชั้นอย่างเเน่นอน..

คุ..! ถึงจะอยากลืมก็เถอะ​ เเต่ชั้นจะไปลืมครั้งเเรกที่ได้คุยกับเซย์จังได้ยังไงล่ะ..!

ยิ่งกว่านั้นการ​ตอบสนองของเซย์จัง​ยังน่ารักสุดๆอีกต่างหาก! ถึงจะอยากลืม​ เเต่ชั้นทําใจลืมไม่ลงหรอก

การตอบสนอง​ของเซย์จังน่ารักซะจนไม่ว่ายังไงชั้นก็ไม่มีทางลืมมันลง ถึงอย่างนั้นชั้นก็อยากจะลืมคําพูดเเละการกระทําที่เเสนอับอายนั่นไปซะ…

ดูเหมือนภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก​นี่จะไม่มีทางเเก้ไขได้ซะด้วยสิ

เอาเถอะ​ ถ้าเทียบกันเเล้วความรู้สึกที่อยากจะจดจําปฏิกิริยา​ตอบสนองเเสนน่ารักน่าเอ็นดูของเซย์จังนั้นมีมากกว่าความรู้สึกที่อยากจะลืมคําพูดเเละการกระทําที่น่าอายหลายสิบเท่า​ เพราะฉะนั้นเเน่นอนอยู่เเล้วว่าชั้นจะจํามันไว้

“ประวัติการเเชทนี่ก็ด้วย​ รู้สึกอยากจะลบมันสุดๆ​ เเต่มันมีข้อความของเซย์จังอยู่​ ชั้นลบไม่ได้หรอก..!”

เมื่อวานชั้นคิดว่า​ “เพราะนี่เป็นฝันชั้นคงจะสร้างอิมเมจของเซย์จังขึ้นมาเอง​ เเละคิดว่าเธอจะส่งข้อความเเบบนี้มาก็ได้” อยู่หรอก​ เเต่ถ้านี่เป็นความจริงล่ะก็​ มันจะต้องไม่ใช่อย่างนั้นเเน่นอน

พอคิดว่าทุกข้อความที่ส่งมา​ เซย์จังตั้งใจส่งมันโดยคิดอย่างจริงจังเพื่อชั้น… ชั้นก็รู้สึกว่ามันลํ้าค่า​ซะจนตายตาหลับได้เลย

อืม เเคปภาพหน้าจอเก็บไว้เเล้วด้วย​ ต่อจากนี้ไม่ว่าจะคุย​กับเซย์จัง​ไปอีกกี่ครั้ง​ ประวัติการเเชทนี้ก็จะยังอยู่กับชั้นไปตลอด

ทําให้มันเป็นมรดกสืบทอดประจําตระกูลเลยดีไหมนะ

เมื่อคิดเรื่องเเบบนั้นอยู่​ มีคนมาเคาะประตูห้องของชั้นจากด้านนอก

“โอนี่จัง! ถ้าไม่รีบไปโรงเรียนจะสายเอานะ!”

“อะ.. อา​ เข้าใจเเล้ว​ล่ะ​ ริเอะ”

ชั้นตอบกลับเสียงนั้น​เเละรีบสะพายกระเป๋า​ ก่อนจะออกจากห้อง

นอกห้องนั้นมีน้องสาวของชั้น​ ฮิซามูระ​ ริเอะ​ รออยู่

เเน่นอนว่าไม่ใช่น้องสาวของชั้นในโลกเเห่งความจริง​ เเต่เป็นน้องสาวของ​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ในโลก ​”โอโจ้วจามะ”​ เเห่งนี้

เป็นน้องสาวที่อายุน้อยกว่าหนึ่งปี​เเละเข้าโรงเรียนเดียวกับชั้นในฐานะนักเรียนปีหนึ่ง

เธอมีผมสีดอกลินินไว้เป็นทรงไซด์เทลพร้อมใส่ยางรัดผมอย่างน่ารัก

หน้าตาของเธอน่ารักมากๆอยู่หรอก​ เเต่เวลาเธอคุยกับ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ พี่ชายของเธอ​ เธอไม่ค่อยยิ้มให้เห็นสักเท่าไหร่เลย

น้องสาวผู้มีจิตใจเด็ดเดี่ยวที่คอยดุพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องของเธอ​ คงจะประมาณนั้นเเหละ

เวลาที่ยิ้มเธอน่ารักสุดๆ​เลยล่ะ ถึงเเม้ในเนื้อเรื่องเธอจะเเทบไม่ค่อยเเสดงด้านนั้นออกมาให้เห็นเลยก็เถอะ

ถ้าให้พูดตรงๆ​ ฮิซามูระ​ ริเอะ​ เป็นนางรองอีกคนที่เข้ามาเพิ่มสีสันให้กับเนื้อเรื่องเเละจะตกหลุมรัก​กับตัวเอก ชิเกโมโตะ​ ยูอิจิ

ริเอะเป็นที่นิยมในฐานะที่เป็นตัวละครเเนวรุ่นน้อง​ เเต่เหมือนกับเซย์​ เธอเป็นนางรองที่จะไม่มีวันสมหวัง

เเต่ว่านั่นสินะถ้าเป็นไปตามเนื้อเรื่องล่ะก็ตอนนี้​ เธอคงยังไม่ได้พบกับตัวเอก​ ชิเกโมโตะ​ ยูอิจิ​ หรอก

เมื่อวานฉากที่ชั้นเจอหลังเลิกเรียน​ ฉากที่เซย์จังปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองเพื่อฟุจิเสะ​ ยังค่อนข้างอยู่ในช่วงต้นของเนื้อเรื่องอยู่เลย

เพราะงั้นบางทีตอนนี้​ ฮิซามูระ​ ริเอะ​ อาจจะยังไม่มีบทออกมาในเนื้อเรื่องเลยก็ได้

หลังจากนี้​ ชิเกโมโตะ​ ยูอิจิ​ จะรู้ว่าเพื่อนสนิทของเขา​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ มีน้องสาวอยู่​ ซึ่งภายหลังเธอจะกลายมาเป็นนางรองอีกคนในเนื้อเรื่อง

ทั้งๆที่หน้าตาเธอน่ารักมากเลยเเท้ๆ​ เเต่เธอกลับเเทบไม่ยิ้มออกมาให้เห็น​พร้อมทั้งยังทําหน้าบึ้งอยู่ตลอด​

เเต่หน้าเวลาอายที่เธอทําตอนถูกชมโดย​ชิเกโมโตะ​ พร้อมพูดออกมาอย่างเขินอาย​ว่า​ [..ได้โปรดหยุดทีเถอะค่ะ!]​ นั้นน่าเอ็นดูเเละโด่งดังมากๆ

เเต่ว่าเอาเถอะ.. ถ้าให้พูด​ เธอก็คือนางรองที่ไม่สมหวังหรือนางรองที่จะไม่ได้จบกับตัวเอกนั่นเเหละ..

“…พยายามเข้านะ!​ ริเอะ!”

“ห๊ะ? อยู่ๆพูดอะไรออกมาน่ะ?”

“ไม่ต้องห่วงหรอก​ เธอน่ารักมากๆ​ สักวันจะต้องมีความสุขได้เเน่นอน”

“ห.. หาา!? พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย!?”

โอ๊ะ​ เธอกําลังเเสดงใบหน้าที่เขินอายขณะรู้สึกโกรธอยู่​ เหมือนในมังงะเลย​ น่ารักจริงๆน้า

“เเถมเสียงก็น่ารักอีกด้วย”

“พะ.. พูดอะไรออกมาตั้งเเต่เช้าน่ะ!? โอนี่จัง!”

“นั่นด้วยสินะ​ คาเเรคเตอร์ของริเอะที่เรียกชั้นว่า​ โอนี่จัง​ เนี่ยน่ารักสุดๆดีจังเลยน้า”

“อะ.. โอนี่จัง​ คนบ้า! งั้นหนูจะไปก่อนนะ!”

พอเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ​ ริเอะก็หน้าเเดงกํ่าเเละรีบลงบันไดไปชั้นล่าง

เเย่ล่ะ​ หรือชั้นจะไปทําให้เธอโกรธเข้าจริงๆซะเเล้ว

“โทษทีนะ!​ ริเอะ เราไปโรงเรียนด้วยกันเถอะ”

พอชั้นรีบลงบันไดตามไป​ ชั้นเห็นริเอะที่รออยู่หน้าประตูบ้านหลังจากที่เธอพึ่งเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ

“…หนูต้องรีบไปนะ​ โอนี่จัง”

“อา​ จริงด้วยสินะ”

ถึงเธอจะเเก้มเเดงระเรื่อเเละทําหน้าบึ้งเหมือนไม่พอใจก็จริง​ เเต่เธอก็ยังรอชั้น​ไม่ไปไหน อย่างที่คิดริเอะนี่น่ารักจริงๆเลยนะ

“มีน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้เนี่ย​ ชั้นนี่มีความสุขจังเลยน้า”

“จริงๆเลย..! ตั้งเเต่เมื่อกี้เเล้ว​ พูดอะไรออกมาน่ะ..!”

ในโลกเเห่งความจริง.. ไม่สิสําหรับชั้นโลกนี้กลายเป็นโลกเเห่งความจริงเเทนเเล้วนี่นะ​ งั้นเรียกว่าโลกเดิมดีกว่า

ในโลกเดิมชั้นไม่มีน้องสาวหรือเเม้กระทั่งพี่น้องเลยด้วยซํ้า

ช่วยไม่ได้หรอกที่ชั้นจะรู้สึกดีใจ​ที่ได้มีน้องสาวที่เเสนจะน่ารักอย่างนี้น่ะ

ยิ่งกว่านั้นถ้าจําไม่ผิด​คนที่ทําอาหารเย็นของเมื่อวานเเละ​อาหารเช้าของวันนี้ให้ก็คือริเอะด้วยนี่นะ

พ่อเเม่ของฮิซามูระมีงานค่อนข้างเยอะ​เเละไม่ค่อยจะอยู่บ้านสักเท่าไหร่

เพราะอย่างนั้นริเอะเลยเป็นคนทําอาหารเเละพวกงานบ้านซะส่วนใหญ่

“ขอบใจที่คอยทําอาหารให้พี่มาตลอดนะ”

“มะ.. ไม่หนิ ยังไงก็ทําเป็นปกติอยู่เเล้ว..”

“เพราะเธอทําให้มาตลอด​ พี่ถึงรู้สึกขอบคุณไงล่ะ”

“จะ.. จริงๆเลย​ โอนี่จังเป็นอะไรไปน่ะ? ได้กินอะไรเเปลกๆไปตอนมื้อเช้ารึเปล่า?”

“ไม่ใช่หรอก​ ถ้าพี่กินอะไรเเปลกๆไปจริง​ คนที่ทําอาหารก็คือริเอะไม่ใช่เหรอ​ งั้นคนที่ใส่ของเเปลกๆนั่นไปก็คือริเอะนั่นเเหละ”

“ฟุฟุ~ จริงด้วยสินะ”

โอ๊ะ​ เธอหัวเราะออกมาด้วย

เธอไม่ได้ยิ้มออกมามากก็จริง​ เเต่มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย​เเละบรรยากาศ​รอบๆตัวเธออ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“อืม ว่าเเล้วเชียวเวลาริเอะหัวเราะออกมานี่น่ารักจริงๆนะ”

หลังจากพูดออกมาเเบบนั้น​ ชั้นก็ลูบหัวของริเอะ

ริเอะนั้นเตี้ยกว่าชั้นเล็กน้อย​จึงทําให้ชั้นลูบหัวของเธอได้ง่ายมาก

“ยะ.. หยุดนะ! เดี๋ยวก็ทําให้ผมของหนูพันกันหรอก!”

“อา..โทษทีนะ​ เผลอไปหน่อยน่ะ”

เพราะเธอไว้ผมเป็นทรงไซด์เทล ทิศทางของผมเธอเลยไปในทางเดียวกันซึ่งอยู่ที่หูฝั่งขวา

คิดว่าบางทีอาจเพราะชั้นลูบไปผิดทางเธอเลยโกรธรึเปล่า​ ชั้นจึงค่อยๆลูบใหม่อีกครั้งพยายามจะเเก้ให้ผมของเธอกลับไปในทิศทางเดิม

“กะ.. ก็บอกเเล้วไง​ว่า หยุดน้าา!”

ริเอะพูดอย่างนั้นเเล้วปัดมือของชั้นออกเเละหันมาทุบที่อกของชั้นเบาๆ

โอ้​ ดูเหมือนเธอจะมีเเรงเยอะกว่าที่คิดไว้นะเนี่ย

“นะ.. หนูจะไปเเล้ว​นะ​ โอนี่จัง! เดี๋ยวก็ได้ไปสายจริงๆหรอก!”

“อา​ เข้าใจเเล้ว​ล่ะ​ อย่าโกรธกันขนาดนั้นสิ”

“มะ.. ไม่ใช่ว่าโกรธอะไรสักหน่อย…”

ริเอะเเก้มเเดงระเรื่อ​ก่อนจะวางมือลงบนบางส่วนของผมที่ชั้นได้ลูบไป

อย่างที่คิดน้องสาวของชั้นนี่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆเลยนะ

ชั้นรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองผ่อนคลายลง​จากความคิดเช่นนั้น

ติดตามเพจผู้เเปลได้ที่ Ao2Sides