[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 18

##รู้ก่อนอ่าน ชื่อสถานีรถไฟ จะใช้ A,B,Cแทนนะ ถ้าใส่เป็นภาษาไทยมันจะดูแปลกถ้าใส่อังกฤษกลัวว่าจะอ่านสะดุดหรือถ้าใส่ญี่ปุ่นนี่คงแล้วใหญ่เลยเอาเป็นว่า ABCนี่ง่ายสุดละเนอะ!! ขอให้สนุกกับการอ่าน

—เครื่องเคียงและข้าวปั้นที่ ริโกะ ทำเพื่อพวกเราทุกคนถูกบรรจุอยู่ในกล่องอาหารกลางวันสุดหรู และตอนนี้ผมก็ถือมันไว้ในกระเป๋าเป้อย่างระมัดระวัง

*ต้องรักษาให้ได้เท่าชีวิตเลย*

เราออกจากโรงเรียนโดยรถบัสตามแผนที่วางเอาไว้ และหลังจากเดินทางไปถึงที่หน้าวงเวียนสถานีโยโกฮาม่ากิจกรรมกลุ่มของเราก็ได้เริ่มต้นขึ้น!

“เอาล่ะ! เริ่มออกเดินทางกันเลยทุกคน ..ว่าแต่ต้องไปที่ไหนล่ะเนี่ย”

อาซาคุระ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่ากําลังจะไปไหนทั้งๆที่เธอเดินออกหน้าอย่างกระฉับกระเฉง และหันมองกลับมาที่ผมด้วยสีหน้าอันสิ้นหวัง

แน่นอน ซาวะ ไม่ได้ถือคู่มือการเดินทางไว้ในมือและตอนนี้ ริโกะ ผู้นำทางกำลังซื้อตั๋วรถไฟให้สำหรับพวกเราทั้งสี่คน

คิดว่าคงมีแค่ผมที่ต้องตอบเธอไป…

“อันดับแรกพวกเราต้องเดินทางออกจากสถานีโยโกฮาม่าไปขึ้นที่สถานี A แล้วขึ้นรถไฟสาย B ไปลงที่สถานี C “

ผมตอบคำถามพวกนี้ได้คล่องเหมือนหุ่นยนต์เลย..

[เรย์นะ]”โอ้! นี่นายก็เตรียมตัวมาดีนี่ นายเพื่อนสมัยเด็ก”

[มินาโตะ]”เอ่อ..ก็คงงั้นครับ”

เราสามารถตรวจสอบดูได้จากคู่มือการเดินทาง ยังไงแล้วดูแค่นั้นก็รู้จุดหมายของเราแล้วไม่ใช่เหรอ?

ผมไม่สามารถตอบนี้ออกไปได้…

[เรย์นะ]”ชั้นคิดว่านายน่ะเป็นคนที่เยี่ยมมาก เพราะชั้นไม่ค่อยสนใจอะไรพวกนี้เลย นายพึ่งพาได้จริงๆเลยนะ คุณเพื่อนสมัยเด็ก “

[ริโกะ]”เฮ้..ทุกคนฉันกลับมาแล้ว!!”

เมื่อผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จึงหันไปและเห็นริโกะถือตั๋วรถไฟอยู่ในมือของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอกำลังหายใจหอบหืดเมื่อมาถึง

เธอรีบวิ่งมาเหรอ…? เวลายังเหลืออีกมาก บางทีเธออาจกลัวว่าพวกเราจะรอนาน

เพราะว่าเธอเป็นคนแบบนั้น…

[ริโกะ]”นี่ค่ะ ตั๋วของคุณ”

[มินาโตะ]”อ๊ะ..ขอบคุณครับ”

ผมกล่าวขอบคุณและเธอก็ยื่นตั๋วให้ ผมคิดว่าริโกะแอบมองมาอยู่ครู่หนึ่ง แต่นั่นผมอาจคิดไปเองก็ได้

===

หลังจากนั้นเราก็ขึ้นรถไฟสาย A ซึ่งคนค่อนข้างแน่นมาก พวกเราทุกคนถูกผลักไปที่ด้านหลังของรถรถไฟและพลัดหลงกันในที่สุด..

ด้วยความเร่งรีบของผู้คนและฝูงชนที่อยู่บนรถไฟ ซาวะ และ อาซาคุระ ดูเหมือนจะถูกเบียดไปในอีกทางใดทางหนึ่ง และตอนนี้ผมมองไม่เห็นทั้งสองคนแล้ว

ผมได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับสถานีที่เราจะลงแล้วดังนั้นก็มั่นใจได้ว่าพวกเขาจะไม่เป็นอะไร

[ริโกะ]”ที่นี่คนแน่นมาก..ขยับตัวไม่สะดวกเลย”

ในรถไฟขบวนนี่เห็นนักเรียนสองสามคนใส่ชุดนักเรียนม. ปลายแบบเดียวกับเรา แต่โชคดีที่พวกเราไม่ได้อยู่ใกล้มาก

วันนี้เราคงจะคุยกันได้ อย่างน้อยพวกเราก็อยู่กลุ่มเดียวกัน..เพราะปกติเราเดินแยกทางกันตอนไปโรงเรียน แต่สำหรับวันนี้คงไม่มีปัญหาอะไร

[มินาโตะ]”อึม..แต่ว่ารถไฟสาย A เส้นทางไม่ไกลเท่าไหร่อดทนรออีกสักหน่อยนะครับ…”

[ริโกะ]”ฉันพึ่งเคยนั่งรถไฟกับคุณมินาโตะเป็นครั้งแรกเลย”

ไม่อยากเชื่อเลยว่าริโกะจะคิดแบบเดียวกัน ดวงตาของเธอหรี่ลงอย่างเขินอายต่อใบหน้าที่กำลังประหลาดใจของผม…

[ริโกะ]”มันรู้สึกผ่อนคลายดีนะคะ”

[มินาโตะ]”..อึ้ม”

[ริโกะ]”ไม่เหมือนทุกวัน ที่ฉันต้องคอยเเสร้งทำเป็นไม่รู้จักคุณมินาโตะ ตอนนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากเลยค่ะ”

ผมได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปเงียบๆโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร….แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

รถไฟเข้าโค้งและสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งขบวน ด้วยความที่ว่าคนที่อยู่ด้านในแออัดมาก ทำให้ริโกะเสียการทรงตัว

“อ๊ะ!!!”

ผมพยายามจะดึงแขนเธอเอาไว้แต่ด้วยสถานการณ์แบบนี้ทำให้ริโกะเอียงล้มลงมาทางนี้และหน้าของเธอได้ซุกเข้าที่หน้าอกของผมเต็มๆ

“ฉันขอโทษค่ะ…”

“ไม่เป็นไรครับ..ไม่ใช่ความผิดคุณเลย”

“อึ้บ!!…จะทำยังไงดี..ฉันขยัยตัวไม่ได้…”

รถไฟตอนนี้เบียดแออัดกว่าเดิม พื้นที่ที่ริโกะเคยอยู่ถูกปิดอย่างรวดเร็ว

“ฉ..ฉันขออยู่ตรงนี้สักพักได้มั้ยคะ..”

“ถ้าคุณริโกะไม่ว่าอะไรผมก็ไม่มีปัญหาครับ..”

“อึม..”

ริโกะตอบอย่างเขินอายและก้มหน้ามุดลงที่หน้าอกต่อ…

ตอนนี้ผมรู้สึกประหม่าอย่างมากที่ได้เห็นต้นคอสีขาวของเธอ ผมพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะขจัดความคิดสกปรกต่างๆออกไปและพยายามปกป้องริโกะจากการถูกเบียดจากคนรอบข้างพลางสวดอ้อนวอนอย่างสุดกำลังเพื่อให้อัตราการเต้นของหัวใจของผมลดลงก่อนที่ริโกะจะสังเกตเห็น…

จบ!!! ตอนนี้อาจไม่ยาวมาก แต่อยากถามคนอ่านว่าตอนนี้แปลออกมาได้หวานมั้ยย~~~~