[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 2

 #หลังจากตอนนี้เป็นต้นไปจะมีเครื่องหมายการใช้คำพูดที่ดูเป็นระเบียบและอ่านง่ายขึ้น เช่น ในขณะที่พูดคุยสื่อสารกัน หรือว่าการบ่นพึมพำกับตัวเอง  มันจะไม่ปนเปกันเหมือนตอนก่อนๆหน้านี้แล้วววว :)))

~~—ท้ายที่สุดซาวะ และเพื่อนคนอื่นๆ ร่วมกันขอโทษอย่างพร้อมเพรียงกันและพูดว่า”พวกเราติดเล่นกันเกินไป ขอโทษครับต่อไปพวกผมจะระวังให้มากกว่านี้”

ฮายาเอะ ริโกะ ดูเธอเป็นกังวลเล็กน้อย ในระหว่างนั้นอาจารย์ได้พาผมไปที่โรงพยาบาลใกล้เคียงโดยที่ใช้รถส่วนตัวของเขา ก่อนหน้านี้ผมได้เปลี่ยนชุดที่เปียกโชกมาเป็นชุดพละเรียบร้อยแล้ว…

หมอบอกว่า “ไม่ใช่ไข้หวัดใหญ่อะไร…แต่ว่าไข้ของคุณน่าจะสูงขึ้นในอีกคืนนี้” จากนั้นคุณหมอก็ได้ให้ยากับผมมา

จากนั้นผมต้องใข้เวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อไปรับน้ำเกลือดังนั้นผมจึงโทรหาสถานที่ที่ผมทำงานพาร์ตไทม์อยู่เพื่อขอลาป่วย

..ตอนนี้ผมสามารถเคลื่อนไหวได้อยู่แต่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เต็มที่…

===

หนึ่งชั่วโมงต่อมา อาจารย์จึงได้พาผมกลับมาส่งที่อาพาร์ตเมนต์ของผม

“ผมขอโทษนะครับอาจารย์ เกี่ยวกับเรื่องในวันนี้ และขอบคุณมากๆที่ช่วยเหลือผม”

เมื่อผมขอบคุณอาจารย์ ที่ไปส่งผมที่โรงพยาบาลเสร็จ เขาก็ได้หัวเราะเบาๆและได้พูดออกมาว่า”นายเองก็มีวันที่แย่เหมือนกันนะ”

“นายแน่ใจใช่ไหมโอเครึเปล่า…ให้ชั้นตามไปส่งถึงห้องไหม”

“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ ที่นี่มีลิฟต์ มันสะดวกอยู่พอสมควรเพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ”

“อ้อ..งั้นเหรอ งั้นช่วงวันหยุดนนี้นายก็พักผ่อนให้มากล่ะ…ถ้ามีอะไรก็โทรเรียกหาชั้นได้ตลอดเวลาเลย”

“ครับ!”

หลังจากที่ผมกล่าวขอบคุณอาจารย์อีกครั้งเสร็จอาจารย์คนนั้นก็ได้เปิดประรถยนต์ส่วนตัวของเขาและมุ่งหน้าออกไปในที่สุด….

ส่วนตัวผมนั้นหันหลังและเดินมุ่งตรงกลับไปที่อาพาร์ตเมนต์ทันไดนั้น….เมื่อเดินมาถึงที่หน้าประตูลิฟต์ผมรู้สึกแปลกใจมากกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นั่นเป็นเพราะว่าผมเห็น ฮาเนาเอะ ริโกะ นั่งกอดเข่าอยู่ตรงหน้าทางเข้าลิฟต์ของอาพาร์ตเมนต์

“เอ๊ะ!..คุณฮานาเอะ?”

…เธอมาทำอะไรที่นี่?

“อ๊ะ…กลับมาแล้วเหรอ..อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง—?”

เมื่อเธอได้ยินเสียงของผม เธอก็เงยหน้าขึ้นมองมาที่ผมอย่างจริงจังและวิ่งเหยาะๆมาที่ผม รู้สึกเหมือนสุนัขที่รอเจ้าของกลับมาที่บ้าน

“ท..ทำไม??”

ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก เพราะเธอเองก็ไม่ได้อาศัยอยู่ในอาพาร์ตเมนต์แห่งนี้

…เธอไม่ได้มานั่งรอที่นี่เพื่อให้ผมกลับมาใช่ไหม—??

ไม่..ไม่ ไม่ ไม่มีทาง…

เธอไม่ได้รอผม…

“ฉันขอโทษ…ฉันมารอคุณ….ฉันเป็นห่วงคุณจริงๆนะ”

“!!…”

ผมชะงัก…เมื่อเธอพูดออกมา…ความคิดของผมมันผิดทั้งหมด

“ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?”

“โอเค..ตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้วหล่ะ…รู้สึกดีกว่าเมื่อตอนอยู่ที่โรงเรียนมาก”

“ดีจัง…ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย”

ผมกระพริบตาซ้ำๆตอนนี้ผมยังคงไม่เชื่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เธอบอกว่าเป็นห่วง และกำลังรอผมอยู่

เมื่อผมลองสังเกตดูดีๆ พบว่าที่ปลายจมูกของเธอเป็นสีแดง และดวงตาของเธอแสดงถึงความหนาวเย็น

…เธอมารอผมได้นานแค่ไหนกันนะ..

ระยะทางจากโรงเรียนไปโรงพยาบาลประมาณสิบนาทีโดยรถยนต์แล้วก็มีเวลาในห้อง รอเวลาทำงานของหมอเพื่อไปรับน้ำเกลือเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง…

ผมเดินไม่ค่อยได้เพราะอาการจากพิษไข้เลยใช้เวลานานกว่าปกติจะเสร็จและจนถึงเวลากลับบ้าน. สุดท้ายผมใช้เวลามากกว่าชั่วโมงครึ่งตั้งแต่ออกจากโรงเรียนมาถึงอาพาร์ตเมนต์

ถ้าฮานาเอะ ริโกะกลับมาจากโรงเรียนและตรงมาที่อาพาร์ตเมนต์ของผม….แสดงว่าเธอรอผมอยู่นานพอสมควร

..มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม

การที่เธอมาอยู่ข้างนอกเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าๆด้วยอากาศที่หนาวเย็น เหมือนเป็นการทรมานตัวเองอย่างหนึ่ง

การรอใครสักคนในสถาณการ์ณแบบนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับสุนัขที่ซื่อสัตย์ ถ้าเป็นผมคงอยู่ได้ไม่เกิน5นาที….-.

ดั้งนั้นไม่มีทางที่เธอจะมารอผมอยู่ที่นี่ตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมง….ไม่มีทางงงง!!!

“คุณฮานาเอะ คุณมารอผมอยู่ที่นี่ทานแล้วใช่มั้ย—?”

เธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่น่ารักของเธอ

“ใช่แล้วค่ะ…ฉันรีบมาที่นี่ตั้งแต่โรงเรียนเลิกเพราะคิดว่าถ้ามาช้าอาจไม่เห็นคุณนิยามะ”

มีผู้หญิงคนนึงอยู่ที่นี่…และเป็นเหมือนสุนัขที่ซื่อสัตย์..ฮานาเอะ ริโกะ..

และด้วยเหคุผลบางอย่างฮานาเอะ ริโกะ เธอจึงเหมือนสุนัขมากเกินไป เธอเริ่มดูเหมือนสุนัขที่คาดหวังคำชมจากเจ้าของของเธอจริงๆ

ไม่ไม่ไม่…บ้าไปแล้ว!

ผมคงบ้าไปแล้วที่คิดว่าผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนเริ่มเหมือนกับสุนัข..

ในขณะที่ผมครุ่นคิด จู่ๆ หน้าของฮานาเอะ ริโกะ ก็เริ่มไม่สบายใจ

เอ๊ะ!!…แต่เดี๋ยวก่อนนะ..เธอรู้ได้ยังไงว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน..?

“ว่าแต่….เธอรู้ได้ยังไงว่าบ้านผมอยู่ที่นี่??”

“คุณซาวะเป็นคนบอกฉันเองค่ะว่าคุณอาศัยอยู่ที่นี่”

“…..”

“อ..เอ่อ..นี่ฉันทำตัวน่าเกลียดไปรึเปล่านะ////…..ฉันขอโทษที่ทำอะไรโดยพลการนะ :v”

เธอพูดด้วยสีหน้าท่าทางหดหู่ในระดับหนึ่ง

“เอ่อ..เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกช่างมันไปเถอะ”

“ฉ…ฉันสงสัยว่าคุณนิยามะจะเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ..ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันยังไม่สามารถกลับไปได้…”

..เธอเป็นห่วงผมขนาดนั้นเลยเหรอ?…ฮานาเอะ ริโกะ เป็นผู้หญิงที่ดีแค่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ ไม่เพียงแต่น่ารักอย่างเดียวแถมยังมีบุคลิกและนิสัยที่บริสุทธิ์อีกด้วย?

“อึม…ผมขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะ ผมขอโทษที่ทำให้คุณรอนาน”

“อ๊ะ..มันไม่ใช่….ไม่ต้องขอโทษ มันเป็นความคิดของฉันเองค่ะ”

“แต่ว่า…”

พวกเราทั้งสองต่างพูดไม่ออกและมีช่วงเวลาแห่งความเงียบงันชั่วครู่หนึ่งนี่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการสิ้นสุดการสนทนาของเราผมไม่สามารถปล่อยให้ฮานาเอะ ริโกะ อยู่นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว

“อ๊ะ!…มันไม่ดีเลยที่เราจะยืนคุยกันตรงนี้ตอนที่คุณไม่สบาย…”

“ไม่เป็นไรครับ อย่างไรก็ตามอาการของไข้ไม่ได้มีผลร้ายแรงอะไร ขอบคุณมากนะครับที่อุตส่าห์มา ถึงแม้อากาศจะหนาว”

“…..”

“แล้วพบกันใหม่นะครับ”

ผมพยายามเดินผมพยายามเดินผ่านเธออย่างเร่งรีบ ตอนนี้ผมรู้สึกเคอะเขินมาก อย่างไรก็ตามพอผมเดินพ่นออกมาในระยะนึงแล้วจึงเอาไหล่ไปกระแทกกับผนังอาพาร์ตเมนต์เบาๆ

“นี่…คุณโอเครึเปล่าคะ?”

เธอรีบวิ่งมาหาผมและเอามือทั้งสองข้างพยุงผมขึ้น บอกตามตรงเลยว่าตอนนี้ผมอยากจะหนีออกจากที่นี่

ฮานาเอะ ริโกะที่พยายามจะพยุงผมด้วยแขนที่เรียวเล็กของเธออยู่ ก็ได้พูดขึ้นมาว่า…

“คุณนิยามะ….”

เธอจ้องหน้าผมอย่างลังเล จากนั้นค่อยๆกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ รางกับว่าเธอกำลังรวบรวามความกล้า

ตอนนี้ผมกำลังรอคำพูดต่อไปของ ฮานาเอะ ริโกะ ผมรู้สึกอึดอัดและไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรั้งผมไว้

“ค…คือว่า…คุณนิยามะ…ถ้าไม่เป็นการรบกวน ให้ฉันเป็นคนเฝ้าไข้ให้คุณ..จะได้มั้ยคะ”

“…เอ๊ะ!!”

หมายความว่ายังไงที่จะเป็นคนเฝ้าไข้ให้ผม เธอหมายถึงเธอจะเป็นคนที่ดูแลผมในระหว่างนี้เหรอ?

ข้อเสนอนั้นเหลือเชื่อมาก จนผมไม่เข้าใจความหมายและคำพูดของเธอเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ผมจะปฏิเสธเธอในขณะที่ผมกำลังสับสน

“ไม่ๆ..ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบขนาดนั้นหรอกนะ”

“ผิดแล้วค่ะ! แค่คิดว่าจะช่วยอะไรได้สักหน่อยน่ะ อย่าคิดมากไปเลยนะคะ!!”

“แต่ผมไม่อยากให้คุณตืดหวัดจากผมนี่หน่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เคยเป็นหวัดเลย สบายใจได้!!”

“แต่ห้องของผมรกมากนะ-.-*”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะช่วยเก็บกวาดมันเอง!!”

“เอ๋…”

“แค่คิดว่าฉันเป็นหุ่นยนต์รุ่นทดลองที่เพิ่งปรากฏตัวที่บ้านของคุณในวันนี้ นั่นคือทั้งหมดที่คุณต้องคิด!

การเปรียบเทียบของเธอหมายความวว่ายังไง ผมไม่เข้าใจมันเลย…ชีวิตประจำวันที่จู่ๆก็ได้รับหุ่นยนต์(สาวสวย)ช่วยเหลือเอนกประสงค์??

“ฟังนะครับ คุณฮานาเอะ ผมดีใจที่คุณคิดแบบนั้น แต่ยังไงผมก็คิดว่าคุณควรกลับไป”

“….”

ทันทีที่ผมกำลังจะพูดปฏิเสธ คิ้วที่สวยงามของเธอก็ย่นลง เธอมองมาที่ผมอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าเธอกำลังทำให้ผมรู้สึกผิด สิ่งนี้ไม่สามารถทำให้ผมหาคำพูดที่จะปฏิเสธเธอได้

“ถ…ถ้างั้นก็…ขอรบกวนด้วยนะครับ”

รอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเธอปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนเมื่อได้ยินคำตอบของผม…

ตอนนี้ผมลืมมันไม่ได้เพราะหลงเสน่ห์เธอจนลืมหายใจ..หรือแม้แต่ความเจ็บปวดที่ขาก็ได้หายไปชั่วขณะ

ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอ ถึงมองมาที่ผมแบบนั้น แต่ผมคิดว่านี่เป็นใบหน้าที่ยิ้มราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ~~~

จบ….

===

อ้าาา~~ตอนนี้น่าจะยาวสะใจคนอ่านพอสมควรล่ะนะสภาพตอนนี้คือแบบเบลอมากกช่วงท้ายๆอาจมีบางคำที่ดูหลุดๆไปหน่อย555 ถ้าหากมีคำผิดละก็ช่วยกันจับผิดให้หน่อยน้าว่ามีเยอะมั้ย สุดท้ายนี้อยากจะบอกว่าถ้าหากแปลดีหรือไม่ดีตรงไหนสามารถเม้นบอกชี้แนะได้เลยเดี๋ยวมาไล่อ่านอย่างแน่นอน! เผื่อจะได้เอาไปปรับใช้ในตอนต่อๆไปให้ดียิ่งขึ้น ^^ ราตรีสวัสดิ์ทุกคน? (23.58 น. 27/6/64)