[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 22

ย้อนไปอ่านตอนก่อนหน้านี้สักนิดเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านตอนนี้มากขึ้น!

—…กลางดึกเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น สรุปเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่

เมื่อผมถาม ริโกะมองมาครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอสั่นเทาแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

“…ไม่มีอะไรค่ะ”

“เอ๋…”

ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวมาก เพราะไม่คิดว่าริโกะเธอจะตอบว่า”ไม่มีอะไร” ควรจะทำยังไงดีล่ะตอนนี้ เมื่อคืนรู้สึกเหมือนว่าเธอมานั่งพิงอยู่ข้างๆจริงๆ แต่ผมก็บอกไม่ได้ว่านี่เป็นเรื่องจริงรึเปล่า…

ถ้าเกิดว่า..ผมบอกเธอไปเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วมันเกิดเป็นความฝันจริงๆล่ะก็.. ริโกะคงจะคิดว่า”ฉันคงจะไปทำอะไรแปลกในฝันของคุณสินะคะ”

…ผมมันคนงี่เง่าจริงๆ

นี่มันไม่ใช่คำถามที่ควรจะถามออกไปแต่แรกเลย

ความรู้สึกของผมมันตรงไปตรงมาจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

ไม่เคยห่วงความรู้สึกของใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย…

นี่ผมชอบริโกะมาตั้งแต่แรกเลยงั้นเหรอ—?

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกของ ซาวะที่มีต่อริโกะและความรู้สึกของผมตอนนี้ ทั้งสองสิ่งแตกต่างกันยังไง

ไม่ว่าจะคิดยังไง ผมควรจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อนแทนที่จะห่วงความรู้สึกของริโกะ

“..อ่า…ไม่มีอะไรหรอก ช่วยลืมๆเรื่องที่ผมถามไปก่อนหน้านี้ด้วยครับ!”

“ร…เรื่องนั้น—”

“ผมขอโทษที่ถามอะไรแปลกๆออกไป”

เมื่อกล่าวขอโทษเกี่ยวกับความสะเพร่าของผมแล้ว ริโกะมองกลับมาราวกับว่าจะพูดอะไรบางอย่าง และรีบหันหน้ากลับไปพร้อมพึมพำกับตัวเองว่า”เข้าใจแล้วค่ะ”

===

—ช่วงพักกลางวัน

ผมนั่งอ่านข่าวนิตยสารภาพยนตร์ตามปกติ…

“นิยามะ..ผมขอคุยด้วยหน่อยได้รึเปล่า”

“เอ๊ะ!”

ฮิโรเสะ มิทสึกิ เดินเข้ามาคุยกับผม

เขาเป็นสมาชิกที่สดใสหน้าตาดีของชมรมดนตรี และยังเป็นนักเรียนดีเด่นลำดับต้นๆของโรงเรียนอีกด้วย

ผมมองเขาด้วยความประหลาดใจ เราสองคนไม่เคยคุยอะไรเป็นการส่วนตัวมาก่อน

ฮิโรเสะ ต้องการอะไรกันแน่….

“ช่วยเอาสิ่งนี้ไปให้ คุณฮานาเอะได้รึเปล่า..”

เขายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่เหมือนจะเขียนข้อความอะไรบางอย่างไว้มาให้

“ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ..?”

“เพราะว่านิยามะ กับคุณ ฮานาเอะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันใช่มั้ยล่ะ”

ใช่แล้ว…

นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราตกลงกันไว้

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ….

“มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเอาไปให้คุณอาซาคุระแทนน่ะ..”

“นั่นแหละครับปัญหา…อาซาคุระเธอปฏิเสธและบอกแค่ว่า’อย่างน้อยก็ควรจะสารภาพรักกับริโกะโดยตรง’ “

ผมพยักหน้าพร้อมกับเห็นด้วย ถึงมันจะเป็นคำตอบแสนธรรมดาจากอาซาคุระ

เดี๋ยวก่อนนะ….นั่นคือสิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษใบนี้เหรอ?

ให้ตายเถอะ…ผมไม่อยากจะรับมันไว้เลย…

“แล้วทำไมไม่ทำตามคำแนะนำของคุณอาซาคุระล่ะครับ”

“คุณฮานาเอะ ระวังตัวและห่างเหินจากผู้ชายอย่างมากในการพูดคุย และเธอก็คงจะปฏิเสธทันทีหากนัดไปเจอกันแบบสองต่อสอง”

“..อึม”

ไม่แปลกใจที่จะปฏิเสธ เพราะว่าริโกะถูกเรียกตัวมาสารภาพรักนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เข้าโรงเรียนมา

มันคงจะลำบากน่าดูเลย…

“ยังไงก็เถอะ…ขอบคุณนะ”

“…ด…เดี๋ยวก่อน!!”

—ผมถูกบังคับ…

ตอนนี้กระดาษแผ่นนั้นอยู่ในมือของผม มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากต้องมอบมันให้ริโกะ

เป็นเรื่องที่น่าเศร้า…

จนถึงตอนนี้ ริโกะยังคงปฏิเสธทุกคำสารภาพเสมอ ไม่ว่าคนคนนั้นจะหน้าตาดีก็ตาม

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรมารับประกันความเป็นไปได้

===

ปกติหลังจากทำงานพาร์ทไทม์เสร็จแล้วผมจะรีบมุ่งหน้ากลับบ้านไปหาริโกะทันที แต่วันนี้รู้สึกเหนื่อยล้าผิดปกติ แขนขาอ่อนแรง ไม่มีแรงจะเดินต่อ ร่างกายหนักอึ้ง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะข้อความที่ได้รับมาจาก ฮิโรเสะ ตอนนี้สภาพคงจะดูเหมือนคนกำลังจะตาย

…มาถึงหน้าห้องแล้ว ริโกะเปิดประตูต้อนรับพร้อมกับคำพูดที่แสนหวานเหมือนทุกที

“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ!…เอ๊ะ..เกิดอะไรขึ้น คุณมินาโตะ สบายดีรึเปล่าคะ?”

“ไม่เป็นไร.. ผมสบายดี..”

การที่เก็บไว้กับตัวนั้นมีแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดเรื่อยๆเท่านั้น

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบกระดาษแผ่นเล็กๆที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา

“อ่ะนี่….ของคุณ”

“….?”

เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นไปและรีบเปิดดูด้วยความสงสัย ทันทีหลังจากนั้นสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด แล้วจ้องกับมาพร้อมน้ำตาแห่งความปลื้มปิติในดวงตาของเธอ

ท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง..?

ริโกะเธอ ยอมรับฮิโรเสะ รึเปล่า

“คุณมินาโตะ…กระดาษแผ่นนี้เป็นของคุณเหรอคะ?”

“ไม่ใช่ของผมหรอกครับ มีคนฝากมาให้เมื่อช่วงพักกลางวันนี้น่ะ”

“… … …ใคร? “

“ฮิโรเสะ มิทสึกิ…”

“…คุณมินาโตะขอโทษนะคะ…”

“ริโกะ คุณเป็นอะไรไป”

“ฉันรับมันไว้ไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะคะ ได้โปรดคืนมันให้เขาด้วย”

ฮิโรเสะถูกปฏิเสธ  มันไม่สมควรเลย แต่ผมกลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ดีใจแทบจะกระโดดออกมาเลย

“ตกลง……..—แต่ว่านะคุณริโกะ ทำไมถึงปฏิเสธคำสารภาพรักของทุกคนอยู่เรื่อยเลยล่ะครับ”

มันเป็นคำถามง่ายๆ ผมไม่แน่ใจทำไมเธอถึงดูไม่พอใจและอู้อี้อยู่เล็กน้อย

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ริโกะทำหน้าบึ้ง จากนั้นเหลือบมองมาพร้อมพูดขึ้นว่า..

“ฉัน…มีคนที่รักตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะ…”

เอ่า..จบแล้ว~~~