[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 24

—พักหลังนี้ริโกะชวนผมทำโน่นทำนี่บ่อยมาก

ไม่ว่าจะเป็นช่วงหลังอาหารเย็นหรือไม่ก็วันหยุด

“คุณมินาโตะคะ ว่างมั้ย? ถ้าเกิดว่าตอนนี้ไม่มีอะไรทำฉันอยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับคุณค่ะ”

เธอเอ่ยปากชวนผมทำกิจกรรมต่างๆร่วมกับเธอ แน่นอนว่าผมก็ไม่มีแผนทำอะไรเป็นพิเศษ และไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธไป จึงยอมทำตามคำขอของเธอแต่โดยดี

….และวันนี้ก็อีกครั้ง

“คุณมินาโตะ วันนี้ว่างใช่มั้ยคะ…?”

“อ่า..ว่างครับ นี่ก็นานมากแล้วที่ผมไม่ได้หยุดงานวันอาทิตย์”

“แล้วตอนนี้คิดว่าจะทำอะไรเหรอ…”

“อึม…”

ปกติผมมักจะดูหนังหลังเลิกงานในวันธรรมดา บางทีผมจะเล่นเกมบ้างเป็นบางครั้ง ผมบอกเธอออกไปแบบนั้น และที่ทำให้ผมประหลาดใจมากเมื่อริโกะพูดขึ้นมาว่าเธอต้องการเล่นเกมกับผม

“งั้นเรามาเล่นเกมกันมั้ยคะฉันอยากลองเล่นเกมที่คุณมินาโตะชอบเล่น”

ควรจะเลือกแบบไหนให้เธอดี ผมก็ไม่เคยเห็นริโกะเธอเล่นเกมมาก่อนด้วย คิดว่าเธอคงไม่มีพื้นฐานมาก่อน

ถ้าเป็นมือใหม่คงต้องเป็นเกมง่ายๆไปก่อน

“ลองอันนี้มั้ยครับ..เป็นเกมประเภทที่คุณต้องล่าสัตว์ มันเป็นเกมที่ค่อนค่างง่ายและผมคิดว่าคุณริโกะน่าจะสนุกกับมัน…”

“อึม…ฉันไม่รู้ว่าจะเล่นออกมาได้ดีรึเปล่า..แต่ว่านะมันคงจะสนุกถ้าคุณมินาโตะเล่นด้วย”

คาดหวังกันขนาดไหนเนี่ย….!

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เรานั่งลงข้างๆกันบนโซฟาห้องนั่งเล่น และเริ่มเล่นเกมที่เลือกไว้ก่อนหน้านี้บนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี มีจินเจอร์เอลเป็นเครื่องดื่มและคุกกี้เป็นของว่าง ระหว่างเล่น

[Ginger Ale-จินเจอร์เอล เครื่องดื่มอัดก๊าซกลิ่นขิง]

ตั้งแต่ที่ผมพูดออกไปว่า “ผมชอบจินเจอร์เอลมากที่สุดในบรรดาเครื่องดื่มอัดลม” ระหว่างการสนทนาเมื่อไม่นานมานี้ จากนั้นก็มีขวดจินเจอร์เอลอยู่ในตู้เย็นเป็นประจำ ความทุ่มเทและความเอาใจใส่ของริโกะนั้นละเอียดจนไม่มีที่ติเลย

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เพราะความทุ่มเทของริโกะที่ทำให้ผมตกหลุมรัก แต่ผมรู้สึกว่าความสามารถของเธอที่พยายามค้นหาสิ่งต่างๆเพื่อทำให้ผมมีความสุขนั่นแหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ผมเข้าจริงๆ

แค่เพียงได้ยินการสนทนาธรรมดาๆ และจับประเด็นให้เป็นรูปเป็นร่าง โดยไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเติมสักคำ นั่น..เป็นสิ่งที่มีคุณค่าสำหรับผมอย่าแท้จริง….

ก็…นะเธอเป็นเจ้าหญิงผู้เพรียกพร้อมนิ…

“คุณมินาโตะ…ทำไปขยับออกไปห่างขนาดนั้นละคะ..”

“เอ๊ะ!!!….ไม่เป็นไรครับอย่าสนใจเลย ก่อนอื่นเรามาเริ่มสร้างตัวละครกันเถอะ!”

ผมใช้เวลาเล่นเกมในวันหยุดกับผู้หญิงที่รัก ผมจะต้องพยายามไม่คิดอะไรเลยเถิดไปมากกว่านั้น ถ้าเกิดทำอะไรโดยไม่คิดแล้วล่ะก็คงจะเกิดหายนะขึ้นอย่างแน่นอน

จะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้แน่ใจว่าริโกะจะสนุกไปกับการเล่นเกมกับผม

…ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสอนเธอทุกอย่างตั้งแต่การสร้างตัวละครไปจนถึงเทคนิคการต่อสู้

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วก็ไปกันเลย…..!!!

===

การเคลื่อนไหวของ ริโกะ ค่อนข้างกระอักกระอ่วนเนื่องจากเธอไม่มีประสบการณ์กับเกมมาก่อน แต่ก็ผมชอบเธอที่เป็นแบบนี้นะ

โดยปกติผมจะไม่สนใจว่าตัวละครของตัวเองถูกโจมตีหรือไม่ แต่สำหรับตัวละครของริโกะ มันเป็นเรื่องที่ต่างออกไป ทุกครั้งที่มีการไล่ตามของศัตรูริโกะจะรีบวิ่งหนี เธอเอียงตัวเล็กน้อยและเผลอพูดคำว่า”อึ๊…”ออกมาเป็นบางสถานการณ์

ผมจะไม่ยอมให้เธอตายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะต้องปกป้องเธอให้ได้

“สุดยอดไปเลยคุณมินาโตะ…แข็งแกร่งจริงๆ”

ริโกะพูดออกมาพร้อมกับตาที่เป็นประกาย

“ฮะฮะ ผมแค่คุ้นเคยกับมันแค่นั้นเองละครับเดี๋ยวถ้าคุณริโกะเล่นบ่อยๆก็จะเก่งแบบนี้ได้นะ”

“ไม่เลยค่ะฉันไม่คิดแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าจะทำแบบนั้นได้ คุณเป็นคนที่น่าทึ่งจริงๆเลย มันต้องมีความลับอะไรบางอย่าง เพราะงั้น ช่วยบอกความลับความแข็งเเกร่งนั้นให้ฉันได้รึเปล่าคะ!!!”

ริโกะจ้องมาพร้อมกับดวงตาที่เป็นประการมากกว่าเดิม ส่วนตัวผมก็ไม่ได้มีเทคนิคอะไรแบบนั้นด้วย จึงเพียงตอบออกไปตรงๆโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

“ไม่รู้สิครับ….ผมคิดแค่ว่าอยากจะปกป้องคุณให้ได้”

“ปกป้องเหรอ…..ไม่ยุติธรรมเลยที่จะบอกให้ฉันห้ามออกจากพื้นที่สีน้ำเงิน”

“…….”

“…..เอ๊ะ…เดี๋ยวก่อนนะปกป้อง…แย่แล้วนี่มัน..—”

ด้วยเหตุผลบางอย่างริโกะเอาหน้าซุกลงหมอนพิงที่อยู่ในมือและเริ่มดิ้นไปดิ้นมา

“ฮะ…คุณริโกะอะไรรึเปล่าครับ?”

ฮะ!!อะไรมันเกิดอะไรขึ้น…

“..ฉ…ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายเพราะความตกใจ โม่~~…ยังไม่ทันตั้งตัวเลย!!!!”

เสียงของริโกะอู้อี้ซะจนผมแยกเนื้อหาไม่ออก ได้แต่ทำหน้างงไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงบีบหมอนแล้วกระพือไปมา

ถึงจะไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรแต่ท่าทางแบบนั้นมันก็น่ารักอยู่ดี

“…….”

มือทั้งสองข้างเธอยังคงกอดหมอนและจ้องมองมาที่ผม..

“พลังโจมตีของคุณมินาโตะสูงเกินไป…/////”

เดี๋ยวก่อนนะ..ถ้าเราพูดถึงพลังโจมตีแล้วล่ะก็..ของผมมันก็ต้องมากกว่าเป็นธรรมดาอยู่แล้วเพราะว่าผมเล่นมาก่อนเธออีก

“มันก็ต้องใช่แหละครับ เพราะว่าพลังโจมตีของผมเกิดจากการที่เล่นมาได้ระยะหนึ่งแล้ว”

“มู่..~ไม่ใช่ในเกมซักหน่อย…”

ผมพูดอะไรแปลกๆออกไปรึเปล่านะ..?

คิดอะไรไม่ออกแล้วด้วยความน่ารักของริโกะมันทำให้สมองตันไปหมด…

ไม่…ทำไมถึงมีความสุขแบบนี้

ผมนึกขึ้นได้ว่าเดิมทีริโกะมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว…

แต่แล้วยังไงหล่ะ…ตอนนี้เธอมีความสุข

ใช่แล้ว ไม่ว่าผมจะสนใจหรือไม่ ก็ไม่เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

ดังนั้น แทนที่จะใช้เวลาคิดเกี่ยวกับมันและรู้สึกหดหู่ ควรเอามันออกจากหัวและใช้ช่วงเวลานี้ให้สนุกดีกว่า

เป็นเรื่องปกติที่ผมจะคิดอะไรต่างๆในแง่ลบ แต่เวลาที่ริโกะมีให้วันนี้ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่วิเศษจริงๆ

“คุณมินาโตะคะ ไอเท็มสำหรับใส่ชุดเกราะอันนี้มันคืออะไร”

“ไอเท็มเหรอ…”

“ใช่ค่ะ มันได้มายังไงเหรอ..?”

“หัวใจของมังกรจากขั้วโลก นั่นเป็นภารกิจบอสที่แข็งแกร่งมากเลย งั้นเดี๋ยวผมจะพาคุณไปตอนนี้เลย”

“ฉันจะไปเป็นตัวถ่วงรึเปล่าคะ….”

ริโกะพูดถูก เธอพึ่งเริ่มวันนี้อะไรต่างๆยังคงไม่เข้าที่เข้าทาง

ความสำเร็จจะขึ้นอยู่กับโชคเป็นอย่างมากถ้าหากเราทำสำเร็จนี่มันคงจะราวกับปาฏิหาริย์เลย

“เอาล่ะ!! คุณริโกะ มาลองดูกันครับ”

“ฮึ้ม..ฉันอาจเป็นตัวถ่วงคุณบ้างแต่จะพยายามให้มากที่สุดค่ะ”

ผมจะต้องพยายามถึงที่สุดเพื่อปกป้องริโกะ

ไม่เพียงแค่นั้น ถ้าเป็นไปได้ผมอยากเอาชนะศัตรูและทำให้เธอได้รู้สึกถึงชัยชนะเช่นกัน

ผมกัดฟันและคว้าคอนโทรลเลอร์ขึ้นมาอีกครั้ง

##จากนี้ไปมันก็จะเป็นการต่อสู้ซึ่ง…ก็ไม่มีอะไรเอาเป็นว่า ตัด!!!!

===

—45นาทีต่อมา เราชนะการต่อสู้ บอกได้เลยว่า เกือบตาย ปาฏิหารย์ที่หวังไว้ตอนแรกมันเกิดขึ้นจริงๆ

สุดท้ายก็จบลงด้วยดี ผมจะสนุกกับสถานการณ์นี้ให้มากที่สุด

เพียงเพราะผมรักใครสักคนที่มีคนรักอยู่แล้ว นั่นไม่ได้หมายความว่าต้องจมอยู่กับความคิดในแง่ลบ

แม้ว่าเธอจะมีคนที่เธอรักอยู่แล้ว แต่ผมก็มีความสุขที่ได้อยู่เคียงข้างเธอตอนนี้ ดังนั้นอย่า อย่าได้ทำลายความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ ด้วยมือของเราเอง

ฟังนะ ไอคนที่ริโกะชอบ

ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ตอนนี้ผมนั่งอยู่ถัดจากริโกะแทนคุณ…

….จบ!!

หงุดหงิดพระเอกซื้อบื้อ!!!!!!!!