“ว้า…ฉันแพ้แล้ว”
ไหล่ของริโกะทรุดลงและก้มหน้าด้วยความสิ้นหวัง
ไม่รู้ว่ามันจบลงแบบนี้ได้ยังไง
ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการทำให้แพ้มันยากกว่าชนะ
“อึม..ทำไมเราไม่คิดว่านี่เป็นการซ้อมแล้วมาเอาจริงกันอีกรอบล่ะครับ”
“คุณใจดีมากๆเลย นั่นไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีเท่าไหร่ แต่ว่านะไว้คราวหน้าพวกเรามาเล่นด้วยกันอีกได้มั้ยคะ”
“แน่นอนครับ”
“ฉันเดาว่าคุณมินาโตะต้องชนะแน่นอน”
“ไม่ขนาดนั้นมั้งครับ แหะๆ”
แม้ว่าริโกะจะดูหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เธอก็มีสีหน้าที่พึงพอใจกับผลที่ออกมา
ผมหวังว่าเธอจะสนุกในครั้งนี้
“เอาล่ะ! คุณมินาโตะ บอกฉันมาได้เลยค่ะว่าอยากให้ฉันทำอะไร”
“….!..”
ใช่แล้ว..
ถ้าผมชนะหมายความว่าผมจะสามารถขออะไรจากริโกะได้
สิ่งที่ผมต้องการ…
เธอบอกว่าจะขออะไรก็ได้….
เอาเป็นว่า จับมือ!!
เดี๋ยวๆ!! ไม่ๆ ไม่ๆ!!
ผมรีบขับไล่ความคิดที่ไม่สมเหตุสมผลออกไปจากสมองทันที
ถ้าทำแบบนั้นก็ต่อเมื่อได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่ายเท่านั้น
ดีใจจริงๆที่รู้ตัวก่อนที่ผมจะกลายเป็นไอ้คนโรคจิตที่จ้องจะล่วงละเมิดทางเพศโดยสมบูรณ์
“เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ ดูลำบากมากเลยนะ….”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ ผมมีสิ่งที่อยากให้คุณทำแต่ มันคงจะเกินไปหน่อย”
“เอ๊ะ..? ทำไม สิ่งที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อคุณมินาโตะนะคะเพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”
“…..”
ถูกต้อง
ริโกะเป็นคนที่ชอบทุ่มเทเพื่อคนอื่น
“ฟังก่อนนะครับ ผมพูดอะไรแบบนั้นออกไปไม่ได้จริงๆ”
ใช่แล้ว…
ถ้าผมถามคำถามเหมือนที่เธอเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ล่ะ
ปกติแล้วผมไม่สามารถรวบรวมความกล้าถามคำถามเกี่ยวกับตัวเธอได้เลย
ในกรณีนี้คงไม่เป็นอะไรหรอก…
“ผ…ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้รึเปล่า..?”
“แน่นอนค่ะ ฉันยินดีตอบคำถามของคุณ”
อันที่จริงผมมีความสนใจในตัวเธอมากจนมีคำถามมากมายอยากจะถาม
แต่ถ้าจู้จี้จุกจิกเกินไปมันก็อาจไม่เป็นผลดีเท่าไหร่
ต้องเลือกคำถามอย่างเหมาะสม…
แต่ว่ายิ่งคิดมันยิ่งหนักใจขึ้นอีก
ริโกะบอกว่าเธอจะถามคำถามห้าข้อ ยิ่งผมถามคำถามมากเท่าไหร่เหมือนเป็นการขุดหลุมฝังศพตัวเองมากเท่านั้น สุดท้ายผมจึงยอมลดให้เหลือน้อยที่สุด
“ขอคำถามแรกค่ะ!”
“เอ่อ…”
ผมต้องการถามอะไรริโกะตอนนี้
อย่างแรกเลยคำถามง่ายๆที่ผูดขึ้นมาในใจเมื่อไม่นานมานี้
นี่เป็นคำถามประเภทหนึ่งที่ผมไม่สามารถถามเธอได้หากไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้
“อึม…คุณริโกะชอบคนแบบไหน”
“คุณมินาโตะสนใจคนที่ฉันชอบเหรอคะ..”
“เอ่อ..ไม่ๆ บางทีผมอาจขอคำแนะนำเกี่ยวกับคุณน่ะในเรื่องพฤติกรรมต่างๆอะไรพวกนี้”
ผมรีบปฏิเสธเธอไปอย่างเจ็บปวดแล้วริโกะก็ถอนหายใจด้วยสีหน้าผิดหวัง
“ขอโทษค่ะ…ฉันเข้าใจผิดไปเอง”
แย่แล้ว….
“เดี๋ยวก่อนแล้วคนที่คุณชอบ เขาเป็นยังไงเหรอ..”
ริโกะลืมตาขึ้นเริ่มดิ้นด้วยความเขินอาย เอาปลายนิ้วมือชี้เข้าหากันและหันหน้ามองขึ้นฟ้าอย่างมีเสน่ห์
“ฉันไม่เคยเจอใครที่ดีเท่าเขามาก่อน เขาเป็นคนคุยง่ายให้คำแนะนำที่ดี นอกจากนี้ยังเป็นคนที่ทั้งใจดีทั้งเท่มาก ฮะฮะ..”
อา…
นั่นมันตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง
ผมไม่คู่ควรกับเรื่องนั้น
ริโกะดูมีความสุขจริงๆ เมื่อพูดถึงสิ่งที่เธอชอบเกี่ยวกับอีกฝ่าย
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเพราะความอิจฉา
“ถ้าคุณชอบเขาขนาดนั้น ไม่ลองสารภาพรักกับอีกฝ่ายดูล่ะ..?”
“…….”
ริโกะที่ดูมีความสุขมากจนถึงตอนนี้กลับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปคนละแบบ
….อย่าบอกนะว่า
“…คุณถูกปฏิเสธเหรอครับ…”
“ใช่ค่ะ…”
กล้าปฏิเสธผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารักอย่างริโกะได้ยังไง?
มันเป็นไปไม่ได้
เขาคิดอะไรอยู่…
ด้วยความประหลาดใจของผม ริโกะรีบพูดแทรกขึ้นมาว่า”แต่…”
“แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ ถึงมันจะเป็นเพียงรักข้างเดียวก็ตาม เพราะมีเขา ทุกวันนี้ฉันเลยใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”
“อา….เข้าใจแล้วครับ”
เธอคงจะชอบผู้ชายคนนั้นจริงๆ…ไม่ยอมแพ้และแถมยังนึกถึงเขาตลอดถึงแม้จะโดนปฏิเสธก็ตาม
ได้ยินแบบนั้นมันก็บีบหัวใจแทบระเบิดออกมา
ถ้าขืนคุยเรื่องนี้กันต่อ ผมคงจะสติแตกก่อนแน่ จึงตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางคำถาม
“เอาล่ะคำถามสุดท้ายดีกว่า ถ้าผมบอกคุณว่า’ผมจะทำทุกอย่างตามที่คุณริโกะต้องการ’คุณจะให้ผมทำอะไร…”
“เอ…เอ๊ะ!…เอ่อ..คือ..”
ใบหน้าของริโกะเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทันที และราวกับว่าเธอสังเกตุเห็นตัวเอง เธอรีบเอามือปิดหน้าเพื่อซ่อนความตกใจไว้
ท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง…?
ผมไม่รู้ ปฏิกิริยาของเธอน่ารักจนผมเริ่มหน้าแดงตามไปด้วย
“เอ่อ…มันน่าอายเกินกว่าจะบอกคุณ”
พูดแบบนี้มันยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด”
“แน่ใจนะคะ…ว่าฉันพูดออกไปได้”
“อ่า…อึมถ้าผมสามารถทำได้”
“ตกลงค่ะ..ฉันจะบอกคุณ”
ริโกะที่ยังคงหน้าแดง เธอนั่งตัวตรงอีกครั้งและเอนตัวมาข้างหน้า มันอดไม่ได้ที่ผมจะหัวเราะเบาๆออกมากับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเธออย่างกระทันหัน
มันจะเป็นความปรารถนาที่ผมสามารถทำให้เธอสมหวังได้รึเปล่านะ…?
“เอาล่ะ…บอกมาได้เลยครับว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไร”
จบ…!!! มันคงไม่ค้างอะไรมากใช่ม้ายยยย
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย^^