[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 40

—ผ่านไปหนึ่งสถานีจาก โอฟูนะ และลงที่สถานี ฟูจิซาวะ

ซึ่งร้านอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อยู่ทางเหนือของสถานี

นิ้วมือของเรายังคงพันกันในแบบของคู่รัก และหัวเราะเยาะให้กับความอับอายของเราทุกครั้งที่สบตากัน

“อึม…เราจะไปทางไหนกันดีครับ”

ผมถามริโกะขณะดูแผนที่สินค้าข้างลิฟต์ โดยปกติการซื้อของจะใช้เวลาแค่15นาทีเท่านั้น แต่วันนี้ริโกะอยู่กับผม ถ้าทำได้อยากจะยืดเวลาช่วงนี้ให้นานที่สุด

ขณะที่ผมกำลังคิดแบบนั้นเธอก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า”ทำไมเราไม่ลองไล่ขึ้นไปดูจากด้านบนช้าๆดูล่ะคะ”

โอ้…ขอบคุณเธอมากที่แนะนำสิ่งที่ผมกำลังอยากจะทำพอดี

“เอ่อ…ถ้าคุณมินาโตะไม่ว่าอะไร”

ริโกะพูดเสริม ไม่มีทางที่ผมจะไม่ชอบมัน

ด้วยเหตุนั้น เราจึงขึ้นไปด้านบนสุดและค่อยๆ เดินชมแต่ละชั้นอย่างช้าๆ

“อา..นี่ดูเหมือนจะเป็นโซนอิเล็กทรอนิกส์นะครับ”

“ใช่จริงๆด้วยค่ะ ฉันเดาว่าเครื่องหมุนเวียนจะอยู่ในนี้แน่นอน!”

“งั้นลองเข้าไปดูกันเถอะครับ…”

หรือเป็นเพราะจับมือกัน ? เราอยู่ใกล้กันขนาดนี้ไหล่แขนและต้นขาของเราสัมผัสกันอย่างเป็นปกติ

ความรู้สึกตอนนีัมันบอกไม่ถูกจนแทบอยากจะร้องออกมาทุกครั้ง..

ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ริโกะคิดอะไรอยู่ เธอยิ้มตลอดเวลา ดูเหมือนกำลังเพลิดเพลินกับตัวเองอยู่..

ยังไงผมก็ดีใจที่เธอไม่เบื่อ….

“อ๊ะ คุณมินาโตะคะ ดูสิ! ฉันเจอเครื่องหมุนเวียนแล้ว”

เมื่อผมหันไปมองทางที่ริโกะชี้ไปก็เห็นเครื่องหมุนเวียนเรียงแถวกันอยู่ตรงข้ามของฝั่งพัดลม

มันมีหลายแบบกว่าที่ผมจินตนาการไว้มาก มีหลายราคามีหลายยี่ห้อสรุปแล้วมันยากที่ต้องเลือกสักอันจากทั้งหมดนี้

ระหว่างที่เรากำลังจดจ่อกับการเลือกอยู่นั้น พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหาในจังหวะที่เหมาะสมพอดี

[พนักงาน] สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ?

[มินาโตะ] คุณริโกะอยากถามอะไรมั้ยครับ..

[ริโกะ] นั่นสินะคะ…เอ่อคือ…ขอโทษนะคะ มีเครื่องหมุนเวียนที่แพงที่สุดในร้านนี้มั้ยคะ

[มินาโตะ] เอ๊ะ..!!

แพงที่สุด..!?

พนักงานยิ้มให้ด้วยสีหน้าแจ่มใสพร้อมกับพาเดินไปดูเครื่องที่แพงที่สุด

ริโกะพยักหน้าตามด้วยท่าทางจริงจัง

[ริโกะ] แบบนี้เป็นยังไงบ้างคะ คงจะไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร่

เดี๋ยวๆ เราใช้แค่ที่บ้าน ไม่จำเป็นต้องใช้แบบของมืออาชีพขนาดนั้นก็ได้ไม่ใช่เหรอ ?

[มินาโตะ] คุณริโกะครับ ผมคิดว่ามีแบบอื่นที่ถูกกว่านี้นะ

ผมไม่ต้องการให้ริโกะใข้เงินแบบฟุ่มเฟีอยจนเกินความจำเป็นเลยแอบเข้าไปกระซิบเบาๆ

[ริโกะ] แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่อำนวยความสะดวกของคุณมินาโตะนะคะ ฉันจะหาซื้ออันที่ดีที่สุดเท่าที่หาได้

ปัญหาคือริโกะค่อนค่างกระตือรือร้นจะซื้อแบบนี้

“อึม..แต่ว่า..”

พนักงานที่กำลังแนะนำสินค้าอยู่เหมือนจะอ่านสถานการณ์บางอย่างออกพูดขึ้นว่า

[พนักงาน] แล้วแฟนของคุณชอบแบบไหนเป็นพิเศษรึเปล่าคะ

[ริโกะ] ….แฟน..แฟนเหรอ..

ใบหน้าของริโกะเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทันที เธอเอามือมาจับของผมเบาๆ ในขณะที่เรายังจับมือกัน นัยน์ตาของเธอประกายราวกับ”คุณได้ยินมั้ย ได้ยินที่เขาพูดใช่มั้ย” ต้องการสื่อให้ผมรู้

ไม่เคยมีคนแปลกหน้ามาปฏิบัติเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันมาก่อนผมเลยไม่รู้ต้องทำตัวตามยังไงจึงได้แค่ยืนตัวเเข็งทื่อเป็นหินข้างๆ และท่าทางของริโกะที่โต้ตอบกับพนักงานก็น่ารักมากเช่นเคย

ผมดูเหมือนแฟนของริโกะ…ตอนนี้ผมขาดการติดต่อกับโลกความจริงเรียบร้อยและหลงไหลอยู่ในมิติแห่งความสุขในเวลาเดียวกัน….

นี่มันเป็นเพียงจินตนาการ!!…

ริโกะลูบฝ่ามือของตัวเองแล้วหันไปหาพนักงานพร้อมพูดว่า”ฉันจะซื้อมัน”

และทุกอย่างก็…จบ!!!!!