[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 41

—ท้ายที่สุดเราก็ได้ซื้อของที่ต้องการมา แต่หลังจากเช็คเอาท์จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยปัญหาใหม่ก็โผล่มา

“ไม่ได้ครับ! ผมจะเป็นคนถือมันไว้เอง”

“ไม่ค่ะ ฉันให้คุณมินาโตะถือไว้ไม่ได้จริงๆ”

ใช่แล้ว เหมือนตอนที่เราไปซื้อของด้วยกันตอนนั้น และตอนนี้เราทะเลาะกันอีกครั้งว่าใครจะได้เป็นคนถือพัดลม

เครื่องหมุนเวียนที่ริโกะซื้อมานั้นเป็นแบบที่ใช้ได้นานและมีฟังก์ชั่นหลากหลาย ดังนั้นจึงมีน้ำหนักพอตัวแน่นอน ด้วยความที่ผมเป็นผู้ชาย เลยไม่มีปัญหากับมันเท่าไหร่ สำหรับริโกะที่เป็นผู้หญิงการถือมันไว้แถมยังถือมือเดียว นั่นเป็นเรื่องที่ลำบากมาก

“อึม..ถ้างั้น…อย่างน้อยก็ช่วยกันถือเหมือนไปช้อปปิ้งตอนนั้นเป็นไงครับ”

“แต่นั่นหมายความว่าเราต้องปล่อยมือกัน!!”

มันก็จริง ผมไม่อยากปล่อยมือริโกะเลย แต่ผมไม่ต้องการให้เธอถือของหนักไว้เช่นกัน

“คณจะเราถือเครื่องนี้ไว้ด้วยกันหรือจะให้ผมเป็นคนถือไว้คนเดียวครับ เลือกเลย แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณถือมันไว้คนเดียวแน่นอน”

“อือ..ไม่ยุติธรรมเลย”

ริโกะ คร่ำครวญและหมอบลงที่จุดนั้น ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องลำบากใจขนาดนี้ สำหรับผมมันค่อนค่างแปลกใหม่

“งั้นเอางี้ค่ะ เราเอาไปฝากไว้ที่สถานีก่อนเป็นยังไง!”

เธอแนะนำข้อเสนอนี้มา ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ

“ผมจะเป็นคนถือมันไว้เองครับ สบายใจได้เลย”

“แต่มันหนักไม่ใช่เหรอคะ…”

“ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมเป็นผู้ชายนะ แค่นี้สบายมาก”

“จริงๆ นะ…”

“ใช่…”

“เอ่อ…จะว่ายังไงดี…คุณมินาโตะดูเท่ห์มาก”

“ฮะ..?”

ริโกะรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ทันที

“มันวิเศษมาก ที่คุณจะแบกของหนักๆได้เบาขนาดนี้”

เธอพูดด้วยความรู้สึกชื่นชมอย่างเต็มเปี่ยมทำให้ผมรู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูก

“เวลาแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือน คุณมินาโตะเป็นสุภาพบุรุษสุดๆเลย…มันทำให้ฉัน…ประหม่า…เอ่อ..”

อ่า..เธอน่ารักเกินไป หากความแข็งแรงแตกต่างระหว่างชายกับหญิงทำให้ริโกะทึ่งขนาดนี้ ผมคิดว่าควรจะเริ่มฝึกกล้ามเนื้อขึ้นบ้าง

====

เราใช้เวลาหลายชั่วโมงในการช้อปปิ้งและเมื่อออกจากร้านขาย อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว

“ไปทานอาหารเที่ยงที่ไหนดีครับ..”

เมื่อผมถามโดยไม่คิดอะไรมาก เมื่อก่อนผมรู้สึกประหม่าอย่างมาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกสนุกและผ่อนคลาย การปรากฏตัวของท่านนางฟ้าริโกะทำให้ผมเปลี่ยนไป

“คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ..”

“อึม..ปกติแล้วคุณมินาโตะไปร้านไหนตลอดคะ”

“ผมไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร ปกติแล้วถ้าผมอยู่คนเดียวจะเลือกร้านที่ง่ายแล้วก็สะดวก…”

“งั้น..ฉันก็อยากไปที่นั่น”

“มันเป็นร้านราเม็งธรรมดานะครับ”

“ใช่ ฉันอยากลองกินอาหารที่คุณมินาโตะชอบ..”

อย่างที่ริโกะบอกแบบนั้น แต่ผมไม่สามารถพาเธอไปร้านแบบนั้นได้ หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ผมเลือกร้าน แฮมเบอร์เกอร์ที่ค่อนค่างทันสมัยท่ามกลางร้านที่ผมไปบ่อย….

จบ!!