[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 47

วันที่7กรกฏาคม -วันทานาบาตะ

เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยเพราะมัวแต่คิดเรื่องของริโกะและอดีตของเธอ เช่นเดียวกับวันอื่นๆที่ผ่านมา ไม่เคยมีความรู้สึกนึกถึงใครสักคนทั้งคืนจนนอนไม่หลับ และน่าทึ่งมากที่ผมไม่รู้สึกว่าอยากจะเลิกชอบเธอเลยแม้แต่น้อย

รู้สึกแปลกใจกับตัวเองเล็กน้อยที่พบว่าตัวเองมีความกระตือรือร้นขนาดนี้

อย่างไรก็ตามตอนนี้ก็ยังคงง่วงอยู่….

ต้องขอบคุณความเป็นผู้ใหญ่ของผมทำให้ผ่านช่วงเรียนตอนกลางวันได้แม้จะไม่ได้นอนมาทั้งคืนก็ตาม

แต่ทันทีที่กลับถึงบ้านอาหารเย็นแสนอร่ยที่ริโกะทำไว้ให้เมื่อกินอิ่มแล้วมันยิ่งทำให้ง่วงมากขึ้นไปอีก

“ฟู่วววว”

“เป็นอะไรเหรอคะคุณมินาโตะ วันนี้ดูง่วงมาทั้งวันเลยนะ”

“เอ๊ะ…สังเกตดูผมมาตั้งแต่โรงเรียนเลยเหรอ???”

มันก็จริงที่ผมง่วงนอนมาทั้งวันแต่ยังไงผมก็ริโกะเอามือขวาจับเอวด้วยสีหน้าสงสัย

“มู่..ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด แต่ภรรยาของคุณสังเกตเห็น พฤติกรรมผิดปกติของคุณนะคะ”

“อา…ผมเข้าใจครับ”

คำว่า”ภรรยา”กับ”สามี”และความจริงที่ว่าเธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ผมรู้สึกอายขึ้นมา…

“นอกจากนี้ ทำไมคุณสามีถึงมีปัญหาในการนอนล่ะคะ เป็นไปได้มั้ยที่คุณมีปัญหาอะไรบางอย่าง..บอกฉันได้เลยนะคะ ฉันคุยกับคุณได้ทุกเรื่อง”

“….”

“อ๊ะ..หรือว่าเป็นโรคนอนไม่หลับ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องไปโรงพยาบาลนะคะ…เอ่อ..อ.”

ดูเธอจะกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มกระสับกระส่ายเรียกรถพยาบาล ผมเลยรีบไปห้ามเธอไว้..

“คุณริโกะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อคืนแค่นอนไม่หลับนิดหน่อย เห็นมั้ยผมยังปกติดี!…”

“แน่ใจใช่มั้ยคะ..’

“ช-ใช่ๆ”

“แต่ถ้าคุณยังมีปัญหากับการนอนแล้วล่ะก็…บอกฉันนะคะ!!”

“รับทราบครับ!!!”

ผมมองเข้าไปในดวงตาของริโกะ และพยักหน้าตอบกลับอย่างรวดเร็ว นั่นดูเหมือนจะทำให้เธอสบายใจในที่สุดแล้วแสดงรอยยิ้มออกมาตามปกติของเธอ

“ไม่เป็นไรจริงๆนะ…”

“ใช่! เพื่อความสบายใจวันนี้ผมจะเข้านอนเร็วกว่าปกติ”

ทันทีหลังจากนั้นสีหน้าของริโกะก็เริ่มขุ่นมัวเล็กน้อย

มันคงไม่มีอะไรหรอก.. แต่เธอดูเหมือนเพิ่งกลืนความรู้สึกของตัวเองและกลั้นอะไรบางอย่างไว้เลย

ผมอ่อนไหวต่อการเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกของเธอเช่นเดียวกับที่เธออ่อนไหวกับความรู้สึกผม

เพราะอย่างที่ริโกะบอกก่อนหน้านี่ ถึงจะเป็นผมแบบนี้ แต่ยังไงก็เป็นสามีของเธอ…

“คุณริโกะครับ..คุณกำลังคิดอะไรอยู่รึเปล่า..?”

“เอ๊ะ..?”

“อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เพราะผมนอนหลับไม่สนิทใช่มั้ย..”

“คุณรู้ได้ยังไงคะ…”

“ก็…อย่างที่คุณบอกก่อนหน้านี้…ผมเป็นสามีของคุณนะครับ..”

“……เดี๋ยวก่อน..จู่ๆก็มาพูดแบบนี้..มันทำให้ประหม่า ยังไงก็เถอะมันไม่ยุติธรรมเลย”

จากนั้นใบหน้าของเราทั้งคู่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดและเงียบกันไปครู่หนึ่ง ไม่ ไม่ ไม่..ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!

“สรุปแล้วมีอะไรกันแน่ครับ..”

“…..วันนี้เป็นวันที่เจ็ดของเดือนใช่มั้ย.”

“ใช่…”

“วันนี้เป็นวันอะไร…”

“วันทานาบาตะ..?”

[วันที่ 7 กรกฎาคม: เทศกาลสุดโรแมนติก นำนานของญี่ปุ่นเล่าต่อกันมาว่าคู่รัก ฮิโกโบชิ กับ โอริฮิเมะ จะไม่ได้เจอกันยกเว้นวันที่เจ็ด]

“ใช่แล้วค่ะ เป็นวันที่ฮิโกโบชิกับโอริฮิเมะจะได้เจอกัน..วันนนี้เป็นวันพิเศษ..เลยคิดว่าอยากดูดาวกับคุณมินาโตะ… แต่จริงๆแล้วมันเป็นแค่ที่คิดไว้น่ะ อย่าสนใจมันเลย คุณมินาโตะไปอาบน้ำเถอะค่ะ…”

“ไม่ได้ครับคุณริโกะเราจะจบการสนทนาแบบนี้ไม่ได้”

เธอระมัดระวังที่จะอ้างว่าเธอแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถึงแม้ผมจะรู้ช้าไปหน่อยก็บอกได้เลยว่าถ้าได้ทำแบบนั้นเธอคงจะมีความสุขมาก

เป็นความผิดของผมเองที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสาวๆคิดว่าวันทานาบาตะวันพิเศษแต่แรก..

ที่สำคัญที่สุดริโกะอยากดูดาวกับผม

อยากทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง.

ตอนนี้ความง่วงนอนของผมบินหายไปในทันที

“เอาล่ะครับ เราไปดูดาวกันเถอะ!! ตอนนี้เรามีเวลาไม่พอขึ้นเขาอย่างแน่นอน ผมจะลงค้นหาวิวดีๆแถวนี้ในอินเตอร์เน็ตดูนะ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณทำแบบนั้นไม่ได้ ต้องพักผ่อนนะคะ ลืมสิ่งที่ฉันพูดไปได้มั้ย..”

“คุณตางหากครับที่ควรลืมสิ่งที่ผมพูดไป ผมไม่ง่วงสักหน่อย!!”

“ค..คุณมินาโตะ…”

เราทั้งคู่จ้องตากันกันประมาณสองสามวินาทีจากนั้นต่างคนต่างหัวเราะให้กับคำพูดของกันและกัน

“คุณริโกะ..ถ้ามันลำบากขนาดนั้นเอาแบบนี้มั้ย เรามาดูดาวจากระเบียงบ้านกันดีกว่าครับ…”

“เอ๊ะ…”

“เป็นอะไรเหรอ…”

“มันไม่ยุติธรรมที่สุดเลยที่คุณจะเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้…”

ผมไม่ได้ตระหนักถึงน้ำเสียงของตัวเองเลย ดังนั้นผมจึงไม่ได้สังเกตว่าตัวเองใส่ความรู้สึกที่มีต่อริโกะลงไปในน้ำเสียงด้วย…อย่างไรก็ตามเธอพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของผม…

=====

จากนั้นเราสองคนเดินออกไปที่ระเบียงด้วยกัน ฝนที่ตกลงมาปรอยๆก่อนหน้านี้ก็ได้หยุดลงแล้ว ดวงดาวระยิบระยับนับไม่ถ้วนส่องประกายท่ามกลางหมู่เมฆ

“ว้าว…นั้นมันทางช้างเผือกสินะคะ..สวยจัง..”

ริโกะปรบมือของเธออย่างมีความสุขพร้อมชมดวงดาวบนท้องฟ้าไปด้วย เห็นแบบนั้นมันน่ารักมากจนผมอดไม่ที่จะชื่นชมเธอ

“ไดโปรด..มองท้องฟ้าไม่ใช่มองฉัน…”

“เอ่อ..ขอโทษ..ผมขอโทษ..ท้องฟ้าสวยกว่าปกตินะครับบางทีอาจเป็นเพราะฝนพึ่งหยุดตกใช่มั้ย..”

ผมถามริโกะที่ยืนอยู่ข้างหน้าและแหงนขึ้นมองบนท้องฟ้า

“อึม..บางทีอาจเป็นปาฏิหาริย์ของวันทานาบาตะ..”

“นั่นสินะครับ…”

ความคิดของเธอก็ยังคงน่ารักเช่นเคย…

“คุณมินาโตะคะ ขอบคุณนะที่วันนี้มาดูดาวเป็นเพื่อน ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยจากการอดนอนก็ตาม…ฉันมีความสุขมากเลยที่ได้มาดูด้วยกันกับคุณในวันนี้..”

“อา..ผมก็เหมือนกันครับ ขอบคุณนะที่ชวนมา นอกจานี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆผมไม่ค่อยรู้เรื่องงานเทศกาลเท่าไหร่ ไม่เคยคิดว่าวันทานาบาตะเป็นวันพิเศษสำหรับผู้หญิง”

“มันเป็นวันที่เกี่ยวกับเรื่องความรัก ผู้หญิงหลายคนอาจชอบวันนี้ และอีกอย่างฉันเองก็มีความผูกพันธ์กับมันเป็นพิเศษ..”

“เอ๊ะ ..ทำไมเหรอครับ”

“ฉันรู้ดีว่ามันรู้สึกยังไงกับการเฝ้ารอที่จะได้กลับไปพบกับคนรักซึ่งพลัดพรากจากกันไปนาน..”

ผมมองลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคนและเห็นใบหน้าของรอจ้องมองมาที่ผมราวกับว่าต้องการสื่อถึงอะไรบางอย่าง…

….หมายความว่าริโกะจะจำผมได้ตั้งแต่ตอนที่อยู่อนุบาลเลยรึเปล่า…?

จบ!!!!!!