[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 48

—ในอดีตผมไม่เคยคิดจะก้าวข้ามความมืดมิดออกมาเลย หากมีความคิดความหวังเล็กน้อยผมจะเลือกปฏิเสธมันทันทีโดยไม่ลังเล..

แต่ตอนนี้ผมต้องการเปลี่ยนหัวใจตัวเองให้กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับริโกะ

เอาล่ะ..

“คุณริโกะจำได้มั้ยครับเรื่องที่เราคุยกันก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเด็กชายในฝันของคุณ…”

“ที่หมายถึงรักแรกของฉันใช่มั้ยคะ?”

“ใช่ครับ เด็กคนนั้นคือรักแรกของคุณจริงๆใช่มั้ย”

“อ..อึมเขาเป็นรักแรกของฉันและฉันยังคงรักเขาเสมอ”

“อึ๊ก..!”

อ่า..ใช่แล้ว..

คำพูดของริโกะเมื่อในอดีตย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง..

-ทันทีที่ฉันเรียนจบอนุบาล คุณพ่อของฉันต้องย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ ฉันเลยไม่ได้เจอเขาอีกเลย จนกระทั่งฉันกลับมาญี่ปุ่นในฐานะนักเรียนมัธยมต้น

-เขายังคงใจดีและอ่อนโยนเหมือนที่ฉันยังเป็นเด็ก เมื่อเห็นเข้ายิ้มออกมา แค่นี้ก็ทำให้ใจฉันมีความสุขเต็มเปี่ยมแล้วล่ะค่ะ

-พอรู้ตัวอีกทีก็พอว่าตัวฉันเองนั้นได้ตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่อายุห้าขวบ..

และนั่นก็หมายความว่า..รักแรกของริโกะนั่นเป็นผมตอนอยู่อนุบาล อยู่มาจนถึงทุกวันนี้

แปลว่าคนที่ริโกะชอบ…ตอนนี้คือผม

ชั่วขณะหนึ่งผมเกือบลืมทุกสิ่งไปปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในความสุข..

ในตอนที่ผมกำลังมีความสุขอยู่นั้นจู่ๆก็เอะใจนึกอะไรขึ้นบางอย่างขึ้นได้

เดียวก่อนนะ…กลับมา..พบกันในฐานะมัธยมต้น..?

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ช่วงม.ต้นผมไม่ได้เจอกับริโกะเลยนะ จริงอยู่ที่ความจำช่วงสมัยอนุบาลของผมมันจะเลือนลาง แต่ผมจำได้แม่นเลยว่าช่วงม.ต้นเราไม่เคยจอกันมาก่อน

ดังนั้นผมพูดได้เลยว่าถ้าเจอผู้หญิงน่ารักอย่างริโกะผมจะลืมเธอไปได้อย่างไร…

แล้วใคร…ที่เป็นคนใช้ช่วงเวลาในตอนนั้นกับเธอ…

เว้นแต่ว่าคนนั้นไม่ใช่ผม…

นอกจากนี้ริโกะยังบอกว่าเธอรู้ซึ้งถึงความรักของเธอได้เมื่อได้เจอกับเขาอีกครั้ง..

-รู้สึกประทับใจในความใจดีของเขา

-รู่สึกประทับใจเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา

ริโกะกำลังคิดว่าผู้ชายที่เธอเจอในช่วงม.ต้นเป็นคนเดียวกับเด็กชายที่อยู่อนุบาล

หากพูดจริงๆก็คือเป็นความเข้าใจผิดของเธอเอง..?

ริโกะคิดว่าเธอตกหลุมรักเด็กชายอนุบาล…

แม้จะไม่ได้คิดเรื่องนั้นผมค่อนข้างมั่นใจว่าผู้ชายที่ทำให้ริโกะรู้ว่าตัวเองชอบนั้นคือผู้ชายอีกคน…ไม่ใช่ผม

แล้วชายปริศนาคนนั้นเป็นใคร…

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนผมเหมือนคนกำลังมีความสุขเพราะได้เป็นคนที่ริโกะชอบแต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนถูกผลักให้ตกลงเหวลึก…

ความรักของริโกะถูกกระตุ้นจากความทรงจำในวัยเด็กของเธอที่มีร่วมกันกับผม…

อึม…รู้สึกราวกับว่าความทรงจำของผมกับริโกะถูกชายปริศนาโขมยไปโดยสิ้นเชิง..

แต่มันก็ช่วยไม่ได้

อันที่จริงผมอยากจะบอกเธอว่าเด็กที่อยู่อนุบาลคือผมส่วนคนที่เธอเจอในช่วงม.ต้นเป็นใครก็ไม่รู้

ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงจะผิดหวังหากพบว่าความทรงจำที่มีกับชายปริศนาคนนั้นไม่ใช่ผม…

โดยทั่วไปแล้วมันดูงี่เง่าเกินไปที่จะคาดหวังว่าริโกะจะมาชอบผม…

การคาดหวังความรู้สึกที่เธอมีต่อผมจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราทั้งสองคนยอมรับซึ่งกันและกันอย่างสมบูรณ์

เห็นได้ชัดว่าปัจจุบันผมไม่ดีพอที่จะเป็นผู้ชายของริโกะเหมือนคนนั้น

แต่อย่างไรก็ตามอย่าลืมความตั้งใจของตัวเองที่พยายามทำให้ริโกะชอบ…

ถึงผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครแต่ตอนนี้ริโกะคือภรรยาของผม…

“คุณริโกะครับ…ผมจะตั้งตารอสุดสัปดาห์นี้นะ(วันนัดเดท)…พอพูดแล้วมันรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ผมรอคอยที่จะได้เริ่มต้นมัน มันตื่นเต้นกว่าที่เคยเป็นมา…อ๊ะ..นี่ผมพูดอะไรไม่ควรลงไปบ้างเนี่ย..”

“ฮิฮิ..ค่ะ! ฉันเองก็ตั้งตารอเหมือนกัน..”

“ผมจะทำให้มันเป็นวันที่พิเศษที่สุด ไว้ใจได้เลยครับ..”

เหลือเวลาอีกไม่กี่วันจะถึงสุดสัปดาห์ วันแห่งชะตากรรมกำลังจะมาถึงแล้วสินะ…

จบ!!!!!

คิดว่ามินาโตะคุงของเราจะทำออกมาได้ดีรึเปล่าาาา??