หลังจากเดินไปตามถนนผ่านป่าเล็กๆ ประมาณ 20 นาทีพลางชมต้นไม้ ดอกไม้ และเราก็ถึงทะเลสาบในที่สุด
ขณะที่เราเดินอยู่นั้น ริโกะยิ้มให้ผมและบอกว่าเธอสนุกแค่ไหน ริโกะน่ารักเกินไป ผมต้องระวังตัวไม่แสดงอาการออกมาว่าผมหลงรักเธอ
ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมีความสุขเพียงแค่เราเดินเคียงข้างกัน
ที่นี่มีการปลูกหญ้าเทียมริมทะเลสาบ ผู้คนรอบข้างปูสาดสำหรับตั้งแคมป์ กินอาหารกลางวันกลางแดดกันอย่างสนุกสนาน
“คุณริโกะครับ เรากินอาหารกลางวันที่นี่เลยดีมั้ย?”
“ก็ดีนะคะ…ฮ๊ะ..ตรงนั้นมีร้านขายของด้วย ไปซื้อที่นั่นดีกว่าค่ะ..”
“เอ่อ..เดี๋ยวด่อนครับ..อันที่จริง..ผมทำอาหารกลางวันมาให้คุณด้วย
“เอ๊ะ..”
“ผมไม่เคยทำมาก่อนเลย ไม่รู้มันจะอร่อยรึเปล่า..”
“คุณมินาโตะทำสิ่งนี้มาเพื่อฉันเหรอ..”
“…ใช่”
“ทำด้วยตัวเอง….”
เธอหายใจเบาๆน้ำตาค่อยๆเริ่มคลอเบ้า…
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ..คุณไม่ชอบขนาดนั้นเลย..”
“ไม่ ไม่…ฉันขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ..ความจริงแล้วฉันมีความสุขมาก..”
ริโกะยิ้มให้ผมขณะที่เธอกำลังปาดน้ำตาไปด้วย ผมรู้สึกสูญเสียคำพูดและทำได้เพียงพยักหน้าตอบกลับไปอย่างเงียบๆ
ผมไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมีความสุขขนาดนี้
ผมอยากให้บางสิ่งบางอย่างกับเธอ เมื่อได้คำนึงถึงสิ่งนั้น ผมได้ลองทำอะไรหลายๆอย่างที่ไม่คุ้นเคย
วันนี้ผมตื่นนอนตั้งแต่ตีสาม ถึงแม้จะใช้เวลามากกว่าสามชั่วโมงในการทำอาหารกลางวันกว่าจะให้อร่อย แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียดายเลย
จากนั้นผมหยิบกระเป๋าสะพายออกมาและรูดซิบด้วยความรู้สึกคลุมเครือ แล้วหยิบกล่องอาหารออกมาจากด้านใน ผมเปิดฝาออกมาต่อหน้าริโกะที่กำลังมองกล่องอาหารกลางวันด้วยความตื่นเต้นอย่างใจจดใจจ่อ
“อ่า…ไม่นะ”
ส่วนผสมทั้งหมดไปกองอยู่ด้านขวาของกล่อง ทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมดและอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ ผมตกใจมากจนตอนนี่คิดอะไรไม่ออกเลย
อย่างน้อยก็ยอมปล่อยให้เธอกินอาหารในสภาพแบบนี้ไม่ได้
“ผมขอโทษครับ…เดี๋ยวจะไปซื้อของที่ร้านค้ามาให้ดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ….ฉันกินได้”
ผมกำลังเดินออกไปพร้อมกระเป๋าเงินของตัวเอง แต่แล้วริโกะคว้าแขนผมเบาๆแล้วดึงไว้
“แต่ว่า…”
“ดูนี่สิ..”
ริโกะยิ้มราวกับจะให้ความมั่นใจกับผมแล้วหยิบตะเกียบของเธอขึ้นมา จากนั้นก็ค่อยๆแก้ไขในส่วนที่อาหารมันผสมกันอย่างระมัดระวัง
“แค่นี้ก็กลับมาเป็นมื้อเที่ยงแสนอร่อยแล้ว…”
ราวกับว่าเธอร่ายมนต์ใส่ ข้าวกล่องกลับสู่สภาพคล้ายปกติ หากสังเกตดีๆพบว่าไข่เจียวเปลี่ยนสีเล็กน้อย มะเขือเทศบางส่วนยังคงยับไม่เป็นรูป แต่อย่างไรก็ตามผมต้องยอมรับมัน
เพราะถ้าหากปฏิเสธก็เท่ากับว่าผม ปฏิเสธความเห็นอกเห็นใจและการพยายามแก้ไขปัญหาของเธอด้วย
“มันเป็นเรื่องยากที่จะพกกล่องอาหารกลางวันใช่มั้ยคะ..ฉันเองก็เป็นบ่อยๆอยู่เหมือนกัน แหะๆ..”
“อ่า..อึม..”
“คุณมินาโตะ ฉันขอกินเลยได้มั้ยคะ..”
“ได้แน่นอนครับ…”
“อึ้ม…อร่อยจังอาหารที่คุณสามีเป็นคนทำ❤️”
“แต่ว่านะครับทำไมต้องยื่นตะเกียบมาแบบนั้นด้วยล่ะ”
“อามมมม”
“เอ๊ะ…!”
“เร็วๆสิคะ..”
“ไม่ได้นะครับ..แถวนี้คนเยอะจะตาย”
“ไม่ดีอย่างนั้นเหรอคะ…”
ถ้าไม่คนหน้าตาน่ารักแบบนี้มาถาม มันจะกล้าปฏิเสธไปได้ยังไง และไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าความฝันของผู้ช่ายทุกคนชอบให้ผู้หญิงป้อนอาหารระหว่างออกเดท
มันสนุกมาก ผมควรทำให้ริโกะมีความสุข แต่นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เป็นผมคนเดียวที่มีความสุข
ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วว่าแผนงานที่ตั้งใจทำมาทั้งวันทั้งคืนนั้นไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
“อร่อย…..”
“ใช่มั้ยล่ะคะ!!….”
จบ!!!! ไปอีกตอนน~~
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-150x150.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
