[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 52

หลังจากเดินไปตามถนนผ่านป่าเล็กๆ ประมาณ 20 นาทีพลางชมต้นไม้ ดอกไม้ และเราก็ถึงทะเลสาบในที่สุด

ขณะที่เราเดินอยู่นั้น ริโกะยิ้มให้ผมและบอกว่าเธอสนุกแค่ไหน ริโกะน่ารักเกินไป ผมต้องระวังตัวไม่แสดงอาการออกมาว่าผมหลงรักเธอ

ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมีความสุขเพียงแค่เราเดินเคียงข้างกัน

ที่นี่มีการปลูกหญ้าเทียมริมทะเลสาบ ผู้คนรอบข้างปูสาดสำหรับตั้งแคมป์ กินอาหารกลางวันกลางแดดกันอย่างสนุกสนาน

“คุณริโกะครับ เรากินอาหารกลางวันที่นี่เลยดีมั้ย?”

“ก็ดีนะคะ…ฮ๊ะ..ตรงนั้นมีร้านขายของด้วย ไปซื้อที่นั่นดีกว่าค่ะ..”

“เอ่อ..เดี๋ยวด่อนครับ..อันที่จริง..ผมทำอาหารกลางวันมาให้คุณด้วย

“เอ๊ะ..”

“ผมไม่เคยทำมาก่อนเลย ไม่รู้มันจะอร่อยรึเปล่า..”

“คุณมินาโตะทำสิ่งนี้มาเพื่อฉันเหรอ..”

“…ใช่”

“ทำด้วยตัวเอง….”

เธอหายใจเบาๆน้ำตาค่อยๆเริ่มคลอเบ้า…

“เอ่อ…ขอโทษนะครับ..คุณไม่ชอบขนาดนั้นเลย..”

“ไม่ ไม่…ฉันขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ..ความจริงแล้วฉันมีความสุขมาก..”

ริโกะยิ้มให้ผมขณะที่เธอกำลังปาดน้ำตาไปด้วย ผมรู้สึกสูญเสียคำพูดและทำได้เพียงพยักหน้าตอบกลับไปอย่างเงียบๆ

ผมไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมีความสุขขนาดนี้

ผมอยากให้บางสิ่งบางอย่างกับเธอ เมื่อได้คำนึงถึงสิ่งนั้น ผมได้ลองทำอะไรหลายๆอย่างที่ไม่คุ้นเคย

วันนี้ผมตื่นนอนตั้งแต่ตีสาม ถึงแม้จะใช้เวลามากกว่าสามชั่วโมงในการทำอาหารกลางวันกว่าจะให้อร่อย แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียดายเลย

จากนั้นผมหยิบกระเป๋าสะพายออกมาและรูดซิบด้วยความรู้สึกคลุมเครือ แล้วหยิบกล่องอาหารออกมาจากด้านใน ผมเปิดฝาออกมาต่อหน้าริโกะที่กำลังมองกล่องอาหารกลางวันด้วยความตื่นเต้นอย่างใจจดใจจ่อ

“อ่า…ไม่นะ”

ส่วนผสมทั้งหมดไปกองอยู่ด้านขวาของกล่อง ทุกอย่างผสมปนเปกันไปหมดและอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ ผมตกใจมากจนตอนนี่คิดอะไรไม่ออกเลย

อย่างน้อยก็ยอมปล่อยให้เธอกินอาหารในสภาพแบบนี้ไม่ได้

“ผมขอโทษครับ…เดี๋ยวจะไปซื้อของที่ร้านค้ามาให้ดีกว่านะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ….ฉันกินได้”

ผมกำลังเดินออกไปพร้อมกระเป๋าเงินของตัวเอง แต่แล้วริโกะคว้าแขนผมเบาๆแล้วดึงไว้

“แต่ว่า…”

“ดูนี่สิ..”

ริโกะยิ้มราวกับจะให้ความมั่นใจกับผมแล้วหยิบตะเกียบของเธอขึ้นมา จากนั้นก็ค่อยๆแก้ไขในส่วนที่อาหารมันผสมกันอย่างระมัดระวัง

“แค่นี้ก็กลับมาเป็นมื้อเที่ยงแสนอร่อยแล้ว…”

ราวกับว่าเธอร่ายมนต์ใส่ ข้าวกล่องกลับสู่สภาพคล้ายปกติ หากสังเกตดีๆพบว่าไข่เจียวเปลี่ยนสีเล็กน้อย มะเขือเทศบางส่วนยังคงยับไม่เป็นรูป แต่อย่างไรก็ตามผมต้องยอมรับมัน

เพราะถ้าหากปฏิเสธก็เท่ากับว่าผม ปฏิเสธความเห็นอกเห็นใจและการพยายามแก้ไขปัญหาของเธอด้วย

“มันเป็นเรื่องยากที่จะพกกล่องอาหารกลางวันใช่มั้ยคะ..ฉันเองก็เป็นบ่อยๆอยู่เหมือนกัน แหะๆ..”

“อ่า..อึม..”

“คุณมินาโตะ ฉันขอกินเลยได้มั้ยคะ..”

“ได้แน่นอนครับ…”

“อึ้ม…อร่อยจังอาหารที่คุณสามีเป็นคนทำ❤️”

“แต่ว่านะครับทำไมต้องยื่นตะเกียบมาแบบนั้นด้วยล่ะ”

“อามมมม”

“เอ๊ะ…!”

“เร็วๆสิคะ..”

“ไม่ได้นะครับ..แถวนี้คนเยอะจะตาย”

“ไม่ดีอย่างนั้นเหรอคะ…”

ถ้าไม่คนหน้าตาน่ารักแบบนี้มาถาม มันจะกล้าปฏิเสธไปได้ยังไง และไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าความฝันของผู้ช่ายทุกคนชอบให้ผู้หญิงป้อนอาหารระหว่างออกเดท

มันสนุกมาก ผมควรทำให้ริโกะมีความสุข แต่นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เป็นผมคนเดียวที่มีความสุข

ตอนนี้ผมรู้ตัวแล้วว่าแผนงานที่ตั้งใจทำมาทั้งวันทั้งคืนนั้นไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

“อร่อย…..”

“ใช่มั้ยล่ะคะ!!….”

จบ!!!! ไปอีกตอนน~~