[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 54

—”ผมชอบคุณนะ ชอบที่สุดเลย..”

“….”

ตั้งแต่ที่ผมเริ่มชอบริโกะ ผมปิดกั้นความรู้สึกของผมไว้แม้กระทั่งตัวเองและคนรอบข้าง

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้…

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ว่าผมตัดสินใจจะสารภาพ..แต่เป็นผลของความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมา

“คุณมินาโตะ…ชอบฉัน..”

ริโกะค่อยๆคลายอ้อมกอดของเธอออกจากด้านหลังของผมขณะที่เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน ร่างกายที่อบอุ่นของเธอก่อนหน้านี้ก็ได้ผละออกไปในที่สุด

พฤติกรรมและการตอบสนองนี้…

วินาทีที่ผมคิดว่าจะถูกปฏิเสธ จิตใจกับร่างกายของผมได้หยุดนิ่งไปพร้อมๆกัน

ริโกะเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยแววตาที่น่ารักของเธอ

เราทั้งสองเปียกฝนและสบตากัน..

“คุณมินาโตะ…เมื่อกี้บอกฉันใช่ไหมว่าคุณชอบฉัน”

เธอถามผม และผมก็รู้ได้ทันทีว่าผมได้ทำอะไรที่อุกอาจเกินตัวไปเรียบร้อยแล้ว

ในขณะที่ผมกำลังถูกกลืนกินด้วยความอัปยศที่ตามมาทำให้ผมไม่สามารถหยุดความคิดวุ่นวานของตัวเองได้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…ฉันคงเข้าใจผิดไปเอง เมื่อกี้ที่คุณบอกว่าชอบฉันมันคงเป็นแบบเพื่อนใช่มั้ย ฉันรู้ค่ะ”

ริโกะยิ้มน้อยๆให้ผม ตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าเธอกำลังให้ความสนใจกับสิ่งนี้ ถ้าผมอาศัยจังหวะนี้ในการแสร้งทำเป็นบอกว่าไม่ได้สารภาพ เรื่องทุกอย่างก็ยังปกติ..

มันบ้ามากที่จะบอกว่าผมชอบเธอในขณะที่ผมไม่มีโอกาสสมหวังในตอนนี้

ผมคงจะเสียสติไปแล้ว…

ผมรู้เรื่องนี้ดีว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นผมไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเธอไปได้ ความรู้สึกแบบคนรัก..

“ผมขอโทษครับ..คุณริโกะ..ไม่ใช่แบบนั้น ที่ผมชอบคุณไม่ใช่ในฐานะเพื่อน แต่เป็นในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง”

“ป-เป็นไปไม่ได้…”

ริโกะเบิกตากว้างแล้วเอามือทั้งสองข้างปิดปากของเธอ แน่นอนว่าเธอจะต้องประหลาดใจกับคำสารภาพอันสุดกระทันหันแบบนี้

จากนั้นผมค่อยๆลดความกังวลของตัวเองลง กำหมัดแน่นแล้วบอกสิ่งที่อยู่ในใจผมมาตลอด..

“ผมรู้ครับ..ว่าคุณริโกะมีคนอื่นที่ชอบอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้น…ผมก็ยังห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่”

ตอนนี้ร่างกายของผมตึงเครียด ใบหน้าร้อนผ่าว และขาของผมก็สั่นเล็กน้อย ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เลยไม่สามารถจินตนาการว่าการพูดถึงความรู่สึกของตัวเองออกไปนั้น มันน่ากลัวแค่ไหน…

“ผมรู้..ว่าผมไม่ดีพอที่จะทำให้คุณมาชอบผมเลย ทั้งที่เป็นแบบนั้น คุณเป็นคนที่น่ารัก…น่ารักมาก ผมอดไม่ได้ที่จะบอกว่าผมชอบคุณ ได้ยินแบบนี้แล้วคุณคงจะสับสนใช่มั้ยล่ะครับ…”

“…..”

“เอ่อ..ไม่ใช่ว่าผมจะให้คุณตอบหรืออะไรนะครับ ผมแค่อยากจะบอกความรู้สึกของผมแค่นั้นเอง ผมรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่สุภาพ แต่ถึงผมจะมีความรู้สึกแบบนี้อยู่แต่ผมก็จะพยายามอย่างเต็มที่ ดั้งนั้น..อนุญาติให้ผมชอบคุณแบบนี้..—”

“ชอบ..”

ยิ่งผมพูดมากเท่าไหร่คำสารภาพของผมยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆเท่านั้น ในช่วงหลังของการพูด น้ำเสียงของผมเริ่มอ่อนลงด้วยความท้อแท้

“ชอบ…ฉันเองก็ชอบคุณมินาโตะมากเหมือนกัน”

“อะ…”

เกิดอะไรขึ้น..แบบนี้มัน..

ริโกะไม่ ควร ชอบ ผม แต่เป็นอีกคนสิแล้วทำไม..เธอถึงบอกว่าชอบผมตอนนี้..

ผมเพียงแค่บอกความรู้สึกของผมว่ารู้สึกอย่างไร และเธอก็ตอบสนองความรู้สึกของผมกลับ..

ผมไม่ได้คาดหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น จิตใจของผมไม่สามารถทันกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันได้…

“….ด-เดี๋ยวก่อนนะครับ..”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย..ฮึ!!..ความฝันของฉันกำลังจะเกิดขึ้นจริง…”

“อ๊ะ…”

ริโกะมองขึ้นไปบนฟ้าและเริ่มร้องให้ออกมาด้วยความซาบซึ้งราวกับเด็กสาวตัวน้อยที่กำลังสมหวังกับบางสิ่งบางอย่าง…

จบ!!!! แยกย้ายๆ แฮปปี้เอนดิ้งละ