[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 57

 [Tập 57] – buổi sáng ngọt ngào của những người yêu nhau 

========

ไม่กี่วันที่แล้วผมกับริโกะได้เริ่มออกเดทกันอย่างเป็นทางการ

ริโกะเริ่มสัมผัสผมทุกวัน ตามที่เธอเคยบอกไว้ในคืนแรกของเรา

ผมไม่รู้ว่านั่นทำให้ ระดับความพร้อมของเราทั้งคู่สูงขึ้นจริงหรือไม่

แต่เมื่อได้รักเธอแล้ว ก็ไม่มีข้อตำหนิใดๆ

ถ้าผมอธิบายว่าวันนั้นเป็นอย่างไร

ผู้ชายทุกคนที่เจอในสถานการณ์แบบนั้นคงปฏิเสธไม่ได้อย่างแน่นอน

—เช้าของวันนี้

ขณะที่ผมกำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำหลังจากตื่นนอน ริโกะที่เสร็จจากการเตรียมอาหารเช้าก็ได้เดินเข้ามาทีหลัง..

ก่อนที่เราจะเริ่มออกเดท เราทั้งคู่ต่างสงวนตัวและไม่ใช้ห้องน้ำเมื่อมีอีกคนอยู่ข้างใน

แต่เธอได้แสดงให้ผมเห็นถึงความสุขอันหอมหวานของการได้ใช้ห้องน้ำร่วมกัน…

ริโกะยิ้มให้ เมื่อผมเห็นเธอในกระจก และพูดว่า”ฉันจะแปรงฟันด้วย” หลังจากนั้นเธอใช้มือทั้งสองของเธอกอดผมเข้ามาจากด้านหลัง

ผมเริ่มแปรงฟันก่อนแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่สามารถทำแบบนั้นกับเธอกลับได้เนื่องจากมืออีกข้างนั้นไม่ว่าง

ริโกะกอดผมแน่นครู่หนึ่ง จากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างพึงพอใจแล้วค่อยๆคลายอ้อมกอดของเธอออก

“กลิ่นของคุณมินาโตะ…”

“…!”

เธอเริ่มเข้ามาแปรงฟันข้างๆผม แขนของเรายังคงอยู่ในระยะสัมผัสกันพอดี

ในช่วงสองสามวันแรก ผมรู้สึกประหม่าอย่างมากในการสัมผัสกับเธอ และทุกครั้งที่แขนและไหล่ของเราสัมผัสกัน ผมจะค่อยๆขยับออกมาจากเธอโดยตีตัวออกห่างไปอีกฝั่ง แต่ด้วยความที่เป็นตอนนี้เธอยิ่งขยับตามเข้ามาใกล้มากขึ้นเท่านั้น…

“คุณมินาโตะคะ…อย่าพึ่งไป..”

เมื่อผมแปรงฟันเสร็จแล้วขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำไป ริโกะเธอขอร้องและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เมื่อนั้นผมได้เข้าใจเจตนาความรู้สึกของเธอทันที

คู่รักควรจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือ.. เมื่อคิดแบบนั้นแล้วผมก็รู้สึกจั๊กจี้แล้วก็อายในเวลาเดียวกัน

ที่แย่ไปกว่านั้นบางครั้งริโกะก็เล่นอุบายน่ารักๆของเธอด้วยมือซ้ายที่ว่างอยู่ของเธอขณะแปรงฟัน เธอมักจะดึงเสื้อเครื่องแบบของผมหรือไม่ก็ใช้นิ้วจิ้มเอวผมเบาๆ

ผมรักเธอมาโดยตลอด ตอนนี้เราคบกันแล้ว ความน่ารักของเธอยังคงไม่มีขีดจำกัด ไม่เพียงแต่ดูน่ารัก แต่การกระทำของเธอน่ารักจนผมแทบใจจะขาด…

หลังจากที่เราแปรงฟันเสร็จแล้ว ริโกะได้สำรวจความเรียบร้อยและรูปร่างหน้าตาของผม แม้ว่าผมจะอยู่โรงเรียนมัธยมปลายมาสามปีแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยเก่งเรื่องการผูกเนคไทมาก่อน ด้วยเหตุนี้ริโกะจึงเป็นคนอาสาดูแลเรื่องนี้ให้เสมอ

“ถ้าอย่างนั้น คุณมินาโตะก้มหน้าเหมือนทุกทีด้วยค่ะ..”

“รบกวนด้วยครับ…”

ผมโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้มือของริโกะเอื้อมมาได้ทั่วถึง ไม่ว่าผมจะประสบกับมันมากี่ครั้ง ช่วงเวลาที่เธอเอื้อมมือมาหาพร้อมกับกำลังผูกเนกไทอยู่ ทำให้ผมรู้สึกประหม่าจนอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจทุกครั้ง

“สมบูรณ์แบบค่ะ…!! ต่อไปก็จัดทรงผม…”

“ข-ขอบคุณครับ..”

จากนั้นเธอใช้มือของเธอค่อยๆลูบผมไปตามแนวเบาๆมัน…ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังลูบหัวแมวอยู่เลย…

“ฮิฮิ…วันนี้คุณนอนได้น่ารักจังเลยนะคะ..”

“น่าอายจัง…ผมพยายามนอนระมัดระวังที่สุดแล้วนะครับ…ขอโทษนะที่ต้องทำให้คุณเดือดร้อน…”

“เอ๊ะ…ขอโทษทำไมละคะ ฉันชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่จะได้สัมผัสเส้นผมของคุณมินาโตะนะ แล้วอีกอย่างฉันเองก็ชอบนิสัยการนอนของคุณมินาโตะด้วย ไม่มีเหตุผลต้องแก้ไขอะไรเลยนะคะ…”

“ถ้าคนอื่นได้ยินแบบนี้ผมคงอายตายแน่ๆเลยครับ..”

“ฮิฮิ..ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกค่ะ เพราะคุณมินาโตะผู้น่ารักคนนี้มีไว้สำหรับฉันคนเดียวยังไงล่ะ❤️..”

“…..”

คนที่เป็นเจ้าของความน่ารักนั่นมันคืออะไร…

จากนั้นริโกะค่อยๆหวีผมอย่างระมัดระวัง ใช้ไอน้ำเพื่อทำให้ผมกลับไปอยู่ในรูปคงเดิมแล้วสุดท้ายทำความสะอาดด้วยเครื่องเป่าผม

“คุณริโกะครับ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ”

“ฉันก็ขอบคุณเหมือนกันค่ะ ฉันมีความสุขมากที่ได้บริการคุณมินาโตะมากกว่าเดิม..”

“ผมคิดว่าบางทีเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่ว่าเราจะคบกันแต่งงานกันนานแค่ไหน ผมคิดว่ามีบางอย่างที่ผมควรหัดทำด้วยตัวเองได้เเล้ว”

“แบบนั้นไม่ได้นะ…”

“ถ้าเป็นแบบนี้ ผมคงเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นเลยใช่มั้ย..”

“คุณมินาโตะที่ต้องการฉันอยู่ตลอดเวลา..นั่นคือความปรารถนาของฉันค่ะ”

“ค-คุณริโกะ..”

=====

หลังจากทำความสะอาดรูปร่างหน้าตาเสร็จแล้ว ผมหยิบกล่องอาหารกลางวันที่ริโกะทำไว้ในลงในกระเป๋าแล้วแยกย้ายกันออกจากบ้าน แม้ว่าเราจะออกเดทหรือคบกันแล้ว แต่เราก็ต้องเก็บความจริงที่ว่าเราแต่งงานและอยู่ด้วยกันไว้เป็นความลับ ดังนั้นเราจึงไม่สามารถทำอะไกับมันมากได้…

“ผมจะไปรอคุณที่สถานีเหมือนเดิมนะครับ..”

“ฉันจะไปถึงที่นั่นภายใน5นาทีค่ะ..”

บทสนทนาเราแลกเปลี่ยนกันตามปกติที่ทางเข้า และความเงียบหลังจากนั้นก็เริ่มแทรกเขามาเล็กน้อย…

“เอ่อ..คือ วันนี้ขอกอดอีกครั้งได้มั้ยคะ…”

ผมรู้สึกอายที่จะขอยืนยันคำพูดของเธออีกครั้ง คงจะง่ายกว่านี้ถ้าผมอยู่เงียบๆเหมือนตอนที่แปรงฟันเมื่อเช้า เดาว่าเธอคงคิดว่ามันเป็นกิจวัตรประจำก่อนที่เราจะออกไป ผมคิดว่านั่นเป็นเหตุผลที่เธอพูดแบบนี้ออกมา…

หูของเธอก็แดงเช่นกัน และผมรู้ว่าเธอไม่ชอบที่ผมอาย ผมแน่ใจว่าเธอพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปิดระยะห่างระหว่างเราด้วยวิธีการของเธอเอง

“….-ได้สิครับ…”

ผมกางเเขนออกพร้อมรับอ้อมกอดของริโกะ สิ่งนี้ทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนในหน้าของเธอทันที ซึ่งทำให้ผมมีความสุขมาก ริโกะกระโดดเข้ามากอดผมแล้วสูดหายใจเข้าอย่างมีความสุข

ผมได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเธอ มันรู้สึกประหม่า เขินอาย แต่ก็สบายใจทุกครั้งที่สัมผัส

“ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ…”

“แล้วเจอกันะครับ..”

นี่คือวิธีที่เราใช้เวลาร่วมกันทุกเช้า ในตอนเย็นนิโกะเธอจะทักทายผมกลับด้วยกิจวัตร”อาบน้ำ อาหารเย็น หรือฉัน”

แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง….

จบ!!!!!