[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru – ตอนที่ 14

ชื่อเรื่อง:boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru

ตอนที่ 13

โคโมริ โชตะนั้นคือข้ารับใช้

<เจ้าหญิงน้ำแข็งสังหาร>กู่ก้องกับอีกด้านที่ห้องเรียน ทว่าในที่สุดพวกเขาก็ยอมรับกับสถานการณ์กันได้

ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะการจับคู่ระหว่างโคโมริโชตะและนัตสึคาวะนั้นน่าสงสัย

นัตสึคาวะ ชิสุคุไม่ได้ให้ค่าหรือชอบพออะไรกับโคโมริ โชตะ 

นั่นคือสิ่งที่ทุกคนในซากุระโนะมิยะคิด

เพราะอย่างงั้นถึงได้ข้อสรุปจากความรู้สึกที่ไม่ลงรอยกัน

นัตสึคาวะ ชิสุคุที่ด้านความรักสุดจะห่วยนั้น ก็

ทว่าความคิดเห็นของข้ารับใช้ของเธอนั้นทำให้ค้นพบว่าทฤษฏีนั้นผิดไป

นัตสึคาวะ ชิสุคุนั้นเป็นS แถมยังเป็นคุณหนูหัวสูงเจ้าอารมณ์แล้วยังทำตัวเหมือนลูกสาวของประธานษัท

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่โคโมริไปเข้าตากรรมการเข้า

ก็เพราะเป็นคนธรรมดาๆที่เก่งแค่เรื่องการ”อ่านบรรยากาศ”เท่านั้น

ทาสแสนสะดวกที่ไม่ว่าจะพูดอะไรก็รับฟัง นัตสึคาวะ ชิสึคุกำลังอยากได้ตัวตนแบบนั้นอยู่แล้วนี่

ถ้าเกิดสมมุติว่าทุกๆอย่างมันเหมาะเจาะกัน แล้วทำไมโคโมริ โชตะถึงได้อยู่เคียงข้างกับเธอกันละ

ถึงจะเป็นการนอกเรื่องไปสักหน่อยแต่ว่า หลังจากวันนี้จำนวนนักเรียนชายที่สารภาพรักกับนัตสึคาวะ ชิสุคุก็ได้ลดลงอย่างทันตา

ด้วยเพราะภาพลักษณ์นิสัยที่อยากเอาชนะคนอ่อนแอถูกเปิดโปง (แน่นอนว่าเข้าใจผิดเต็มประตู) โดยที่วินิฉัยกันไว้ว่าจัดให้อีกฝ่ายที่เป็นMเท่านั้น

แต่ปัญหาก็คือการสารภาพรักจากเพศเดียวกันมีเพิ่มขึ้น แต่ว่าส่วนมากจะมาแนว

[ได้โปรดฝึกตามที่ท่านพี่ชอบด้วยเถอะเจ้าค่ะ!]

เป็นเรื่องที่นัตสึคาวะ ชิสุคุ สับสนและหมดพลังไปกับคำสารภาพพวกนั้น

เอาล่ะ ทาคามิเนะไม่ได้ตั้งตัวคำพูดที่ว่าข้ารับใช้ซะจนตะลึงอ้าปากค้างอยู่ทั้งๆแบบนั้น

[ข้ารับใช้….งั้นเหรอ…ข้ารับใช้สิน้า….] สิ่งที่ทำได้มากที่สุดในตอนนี้คือการทวนสิ่งนั้นซ้ำๆ

และหัวได้กลายเป็นขาวโพลน

แล้วสิ่งที่หงุดหงิดก็คือไม่ว่าใครก็จัดการกับคลื่นความโกรธเกี้ยวที่ปรากฏออกมาได้

(ข้ารับใช้นี่มันอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!? ไม่สิไม่สิไม่สิเดี๋ยวก่อนสินัตสึคาวะ ชิสุคุ ถึงจะอายการสารภาพรักแค่ใหนแต่ข้ารับใช้นี่มัน…..)

และนี่ก็คือนัตสึคาวะ ชิสุคุ

ที่พูดเรื่องเป็นไปไม่ได้มาจะต้องเสียใจภายหลังไม่ผิดแน่ๆ

และถ้าเกิดเธอหันไปทางโคโมริ โชตะแล้วล่ะก็

[กะ เกะเกะเกะข้ารับใช้] *ล้อเรื่องgegege no kitaroหรืออสูรน้อยคิทาโร่ครับ*

(อ๊ะ….กำลังพึมพัมมังงะโยวไคเรื่องใหม่ทั้งที่กำลังไหม้เป็นสีขาวไม่ใช่รึไง! ม-มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิเน๊าะ? จู่ๆก็ไปประกาศว่าเป็นข้ารับใช้ไว้ว่าใครคงเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว…..ไม่สิ เอาแบบนี้แหละ! ถ้าเป็นแบบนี้จะให้เป็นโรคจิตรึเป็นอะไรก็จัดมาสักตั้งสิ!)

ถอยหลังกลับไปไม่ได้แล้ว นัตสึคาวะ ชิสุคุ ตัดสินใจออกไปอย่างไม่เกรงกลัว

[เพราะงั้นแหละยกที่ข้างๆให้หน่อยจะได้รึเปล่าละ คุณทาคามิเนะ]

[[[?]]]

(เอาจริงดิยัยผู้หญิงคนนี้…! เรียกคนที่ชอบว่าเป็นข้ารับใช้เพื่อที่จะเอาชนะงั้นเหรอ!? สมแล้วจริงๆแนเองก็ยังซ้อนความตกใจเอาไว้ไม่ได้! ถ้าจะให้เดาที่สารภาพรักไม่ได้คงเพราะอยู่ที่สารธารณะสินะ…ถึงจะทำเรื่องที่ค่อนข้างน่าเสียดายก็เถอะนะ ก็แค่รวบรวมความกล้าแล้วก็สารภาพไปตรงๆซะเกมก็จบแล้วแท้ๆ แถมยังมีแค่ฉันที่จบชีวิตด้วย เอาล่ะ จากนี้จะทำไงดีละ….)

ทาคามิเนะ มายูกะขณะที่ดูภาพรวมของสถานะการณ์ปัจจุบัน

(ข้อได้เปลียบที่ฉันมีก็คือเพื่อนสมัยเด็ก [ข้ารับใช้อะไรนั่นยกโทษให้ไม่ได้หรอก!] แถมยังบังคับให้นัตสึคาวะหลุดออกจากจุดยืนได้ด้วย แค่โจมตีด้วยความดึงดันสักหน่อยก็เป็นไปได้ที่จะกินข้าวกลางวันกับโคโมริกันสองคนแล้วล่ะมั้ง แต่นัตสึคาวะคงไม่ยอมง่ายๆแบบนั้น ดูด้วยตาก็รู้ ถ้าเป็นแบบนั้นคงดีกว่าบังคับให้ออกด้วย――)

――เหลือบมองไปที่โคโมริ โชตะ 

(ชิแกนี่ทำหน้าโง่ๆอะไรของแกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จะมีเหตุผลอะไรยังไงแต่ถูกสาวสวยสองคนแย่งวอยู่เลยนะเฮ้ย!? ทำหน้าให้มันเป็นสุขกว่านี้หน่อยสิวะ! ไม่ก็ไกลเกลี่ยอะไรสักหน่อยสิ! สมกับเป็นตัวประกอบจริงๆเลยนะ!)

โกรธแล้วงั้นเหรอ,  ทาคามิเนะ มายูกะ ทำให้เส้นเลือดเด้นขึ้นบนหน้าผาก

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอมุ่งความโกรธมาที่เขา――

(ไม่ชอบใจเลยว่ะ เยาะเย้ยกันอยู่รึไง)

[ยกโทษที่ทำให้โชจังไม่ร่าเริงไม่ได้หรอก ฉันไม่มีทางที่จะออกจากที่นั่งนี่หรอกนะ แล้วที่ทำข้าวกล่องมามีไม่ได้มีแค่คุณนัตสึคาวะหรอกนะ]

ทาคามิเนะพูดอย่างไม่เกรงกลัวแล้วหยิบข้าวกล่องออกจากถูกเพื่อให้ดู

และทันทีที่ถอดผ้าห้อน่ารักออก

[ถ้าอยากจะกินด้วยกันขนาดนั้นล่ะก็ ก็ให้โชจังเลือกข้าวกล่องที่อยากจะกินจากการเปลี่ยบเทียบรสชาติซะสิ]

[ก็อยากได้แบบนั้นอยู่แล้ว]

(ไม่ดิต้องไม่เอาสิคิรับคุณนัตสึคาวะ!! จะว่าไปแล้วความเห็นของผมละ!? อยากจะให้ทางนั้นเลือกมากกว่าซะอีก!)

[อ๊ะ ท้องผมมัน――]

[[――ไม่เจ็บหรอกนะ!!]]

โคโมริ รู้สึกได้ถึงความอันตรายถึงชีวิต และพยายามออกจากห้องเรียนด้วยเหตุผลที่เหมาะสมแต่ก็ไม่ถูกยอมรับ

มือของเขานั้นถูกนัตสึคาวะและทาคามิเนะคว้าเอาไว้ และยังแรงพอที่จะทิ้งรอยมือเอาไว้ด้วย

(ทั้งสองคนไม่ใช่คนที่จะตัดสินเรื่องสภาพท้องสักหน่อย!?)

====จบตอน====

 ดอกไม้ไฟ | Facebook