[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru – ตอนที่ 36

“ไม่ใช่แฟน? เอ่อ ขอโทษนะคะ หัวฉันมันคงไม่ดีนั่นแหละ พอดีว่าไม่เข้าใจเลยสักนิดเลยน่ะ”

มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วมั้ย? คิดว่าสองสามชั่วโมงมานี้มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมากี่ครั้งแล้วละ

จะบอกให้รู้ไว้ข่าวแรกจากโคโมริคือ[นัตสึคาวะถูกแฟนทิ้ง]นั่นแหละนะ?

แต่ที่รออยู่หลังเลิกเรียนเป็นคำพูดที่น่าตกใจของนัตสึคาวะที่ว่า[กำลังคบกับไอ้หมอนั่นอยู่]

ค่า ตอนนี้คลุมเคลือไปหมดแล้วค่า~! กับมันสมองที่ตอนนี้มีไม่พอยังไงก็ไม่เข้าใจหรอกนะค้า

แล้วระเบิดก็ลงมาอีกลูกด้วยคำที่ว่า[ฉันกับเคนโกไม่ใช่แฟนกันหรอกนะ?]

เชี่ยอะไรวะคะ ทั้งเป้าหมายทั้งความตั้งใจของนัตสึคาวะมันจะลึกลับเกินไปล่ะป่ะ

“โอฮาชิ เคนโกน่ะก็แค่ตัวยุยง ให้โคโมริคุง—-ไม่สิ ให้โชตะคุงหึงก็เท่านั้นแหละ”

โว้ย โว้ยย โว้ยยยยยยยยยย!! ขอร้องล่ะ อย่าพูดไปมากกว่านี้เลยนะ!

จะว่าไปตอนนี้คือพูดภาษาญี่ปุ่นกันอยู่ใช่ป่ะ? ไม่ใช่ภาษาต่างดาวอะไรงี้ใช่ป่ะ?

ว่าตามตรงคือเลิกคิดไปแล้วเรียบร้อยแต่ว่า…เฮ้อ ช่วยไม่ได้

จะเปิดสมองรับแบบเต็มที่แล้วกัน ไม่งั้นบทสนทนาไม่คืบหน้าแน่ๆ

เริ่มจากข่าวแรก อันนี้แม้ว่าจะคิดจากใจจริงของนัตสึคาวะคงจะมีความผิดพลาดอะไรสักอย่าง

แล้วโคโมริบังเอิญเข้าไปเห็นก็เลยเชื่อไปอย่างนั้น และ

ต่อมาเป็นเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิด—-

แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกภาพไม่ออก เอาเถอะ ให้เดาๆก็คงเป็นความหลงจนทำให้คิดไปแบบนั้นแหละมั้ง

อย่างเช่น นัตสึคาวะร้องไห้เพราะโอฮาชิ อะไรแบบนั้น

แล้ว จากตรงนี้นี่แหละที่ทำให้ปวดหัว

“จริงๆแล้วกำลังคบกับโอฮาชิ เคนโกอยู่”

“โอฮาชิ เคนโกน่ะก็แค่ตัวยุยง ให้โคโมริคุง—-ไม่สิ ให้โชตะคุงหึงก็เท่านั้นแหละ”

ถ้าให้เดาตามคำพูดทั้งสองอันนี้

อย่างแรกในทันทีที่นัตสึคาวะอยู่กับฉันสองต่อสอง ก็ประกาศออกมาว่าโอฮาชิไม่ใช่คนรัก

อันนี้มีเหตุผลให้คิดได้ว่าการจับคู่ของนัตสึคาวะกับเคนโกนั้นก็เพื่อแสดงให้โคโมริได้เห็น

หลักฐานก็คือสิ่งที่นัตสึคาวะพูดออกมาเองว่า[แค่ตัวยุยง]

และเป้าหมายก็คือการ[ทำให้โคโมริหึง]….

….ไม่สิ รอเดี๋ยวก่อน ก็พยายามที่จะบังคับให้ตัวเองประติดประต่อแล้วแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเพื่อทำให้โคโมริหึง

เหมือนกับการโยนผู้ชายที่ทั้งรูปลักษณ์และสเป็คสูงลงไปต่อหน้าโคโมริอะไรแบบนั้น คิดยังไงมันก็ให้ผลตรงข้ามชัดๆเลยไม่ใช่รึไง?

ไม่มีทางที่อัจฉริยะแบบนัตสึคาวะไม่เข้าใจถึงเรื่องนี้หรอก….นั่นก็หมายความว่ายังมีอะไรที่ขาดหายไปอยู่—

“—คุณทาคามิเนะที่อยู่ข้างๆโชตะคุงเองก็เห็นใช่มั้ยละ? ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงที่บิดเบี้ยวไปด้วยความหึงของเขาน่ะ”

โกหกใช่ป่ะ!? ไม่ได้พลาดอะไรไปสักอย่างเลยนะ!? แล้วไอ้สีหน้ากับน้ำเสียงที่บิดเบี้ยวไปด้วยความหึงมันอะไรยะ!

ดูยังไงก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟชัดๆ! เอาจริงๆนะให้พักหน่อยเถอะ!

ให้ตายเถอะ มั่นใจ มันใจได้เลย

เพราะแบบนี้สินะในหมู่อัจฉริยะเลยมีพวกแปลกๆเยอะ

ที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะก็เพราะคิดถึงเรื่องที่คนปกติธรรมดาคิดไม่ถึง

จนถึงตอนนี้ฉันเคยอิจฉาการแข่งขันที่ไม่มีวันไปถึงที่แม้จะพยายามเหมือนของนัตสึคาวะแต่ว่า…ขอบคุณแล้วกันนะ เหมือนวันนี้ฉันจะจบจากความใฝ่ฝันและความอิจฉาได้แล้วล่ะ ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่เหมือนยัยนี่เลยโว้ย!

======จบตอน======

นางพูดความรู้สึกของคนอ่านมาเองเลยแฮะ
___________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook