เอาฮารุโนะแบกขึ้นบนหลังแล้วรีบวิ่งไปที่อพาร์ตเมนต์ของโฮชิมิยะอย่างเต็มกำลัง
ผมทิ้งร่มเอาไว้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาย้อนกลับไปเอา
“โฮชิมินะ! ฮารุโนะน่ะ ฮารุโนะ…..!”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ………..คุณฮารุคาเสะ!?”
โฮชิมิยะส่งเสียงด้วยความประหลาดใจในตอนที่เห็นพวกผมปรากฏตัวที่ทางเข้าด้วยตัวเปียกโชก
“ฮารุโนะอยู่ใกล้ๆกับอพาร์ตเมนต์นี่เอง! แถมยัง…นั่งตากฝนอีก!”
“ก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอก แต่ตอนนี้ทำให้ร่างกายอุ่นขึ้นก่อน เดี๋ยวไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้นะ”
“อา! ฝากด้วยนะ!”
โฮชิมิยะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
ผมวางฮารุโนะให้พิงกำแพงที่ทางเข้า
“ฮารุโนะเป็นอะไรรึเปล่า?”
“…..อือ?”
ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้ว คงเป็นเพราะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ ก็เลยเหม่อมองไปรอบๆ
“ดีจังเลย….! ถ้าเกิดว่าไม่ลืมตาขึ้นมาแล้วล่ะก็……..!”
“….ที่นี่ที่ใหน?”
“บ้านของโฮชิมิยะน่ะ”
“…….บ้านของอายานะจัง?”
“เอาผ้าเช็ดตัวมาให้แล้วนะ อ๊ะ ฟื้นแล้วสินะคุณฮารุคาเสะ”
“……อายานะจัง……”
“ก่อนอื่นไปอาบน้ำก่อนน่าจะดี ต้องทำให้ร่างกายอุ่นไว้”
“น นั่นสินะ! ฮารุโนะเดี๋ยวจะถอดเสื้อให้นะ!”
“……เอ๊ะ?”
ถ้าอยู่ทั้งๆสภาพนี้ฮารุโนะอาจจะเป็นหวัดก็ได้
ผมก็เลยเอื้อมมือไปที่เสื้อของฮารุโนะแล้วรีบปลดกระดุมออก
“ค คุโรมิเนะคุง!? ทำอะไรน่ะ!”
“ร ริคุจังลามก”
……เอ๊ะ?
พอได้ยินเสียงตื่นตระหนกของทั้งสองก็เข้าใจได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไร
กำลังปลดกระดุมเสื้อแล้วก็เปิดหน้าอกของฮารุโนะ—–
“แย่ที่สุด–! คุโรมิเนะคุงแย่มาก–! ในเวลาแบบนี้ยังทำเด็กผู้หญิงที่กำลังอ่อนแอ…!”
“ม ไม่ใช่นะ! ก็โฮชิมิยะบอกให้อาบน้ำนี่นา!”
“ก็พูดนั่นแหละ แต่ก็ไม่จำเป็นจะต้องถอดตรงนี้เลยใช่มั้ยละ! จะว่าไป คุโรมิเนะคุงไม่จำเป็นต้องไปถอดให้สักหน่อย!”
“เปล่า คือว่า เพราะเสื้อมันเปียกรีบๆถอดน่าจะ……อ้าว……?”
ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ากำลังตัวเองพูดอะไรหรือกังวลอะไร
“……ริคุจังแพนิดเกินไปแล้ว….”
“……ขอโทษ”
“ก็เป็นแบบนั้น….มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่นะ แค่ฉันป่วยนิดๆหน่อยๆ…..ก็ทำท่าจะร้องไห้แล้วยังทำท่าทางแปลกๆอีก”
“……ขอโทษครับ”
ที่ทำได้มีเพียงแค่ขอโทษ
ผมน่ะมีแค่ฮารุโนะ
อาจจะเป็นข้ออ้างก็ได้แต่ผมลืมความกลัวที่จะเสียครอบครัวไปไม่ได้
ครั้งนี้กระทั้งกับฮารุโนะ…..ก็มีความรู้สึกแบบนั้น
“คุณฮารุคาเสะยืนได้มั้ย?”
“……อือ ถึงจะเวียนหัวอยู่หน่อยๆก็เถอะ”
“อ๊ะ เดี๋ยวให้ยืมไหล่นะ”
“คุโรมิเนะคุงรอในห้องนั่นแหละ นี่เป็นคำสั่ง”
“ไม่สิรอเดี๋ยวก่อนโฮชิมิยะ ฮารุโนะน่ะฉันจะ—”
“นั่งรอซะ!”
“……ครับ”
ผมก้มหัวลงอย่างสลดราวกับว่าเป็นหมาที่โดนเจ้าของดุ
แค่ตอนนี้ที่โฮชิมิยะน่ากลัว
รู้สึกว่าพึ่งพาได้ยังไงไม่รู้แฮะ
น่าเจ็บใจแต่ก็เพราะแพนิคอยู่ตอนนี้ผมก็เลยช่วยอะไรฮารุโนะไม่ได้
ฝากให้โฮชิมิยะจัดการแล้วกัน
◯
ผมรออยู่ในห้องตามคำสั่งของโฮชิมิยะเงียบๆ
หลังจะที่เช็ดหัวเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนและนั่งลงที่โต๊ะ โฮชิมิยะกับฮารุโนะกำลังอาบน้ำอยู่ เหมือนว่าจะตามน้ำอาบไปด้วยกันทั้งคู่
“จะมารับ…..พรุ่งนี้เช้าสินะ”
เมื่อกี้นี้พึ่งจะโทรหาพ่อแม่ของฮารุโนะแล้วก็อธิบายสถานการณ์
เรื่องที่ผมกำลังพักอยู่ที่บ้านของโฮชิมิยะ และเรื่องที่ฮารุโนะนั่งอยู่ใกล้ๆกับอพาร์ตเมนต์… แม่ของฮารุโนะบอกมาว่า[จะไปรับเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ] แต่ผมตอบไปว่า[กรุณารอก่อนนะครับ] เป็นความต้องการของผมที่ยังไม่อยากทิ้งฮารุโนะในตอนนี้ และ คิดว่ามันคงจำเป็นที่เราจะคุยกันตามลำพังด้วย
แม่ของฮารุโนะลังเลตามที่คาดไว้แต่ท้ายที่สุดก็ยอมตกลง เหมือนว่าจะรู้สึกได้ถึงอะไรสักอย่างกับแค่สถานการณ์นี้ เลยตัดสินใจให้ค้างที่บ้านของโฮชิมิยะ
“ยังไม่ได้ถามความสมัครใจของทั้งคู่เลย”
เอาเถอะ ช่างมันล่ะกัน บางทีพวกเธอก็คงตั้งใจเอาไว้แบบนั้น รู้สึกว่าเป็นแบบนั้น
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงสนทนาที่ครื้นเครงของสาวๆมาจากห้องน้ำ เหมือนว่าจะอาบกันเสร็จแล้ว
“ฟู่ สดชื่น~”
โฮชิมิยะส่งเสียงท่าทางสบายๆออกมาพร้อมกับเข้ามาในห้อง
หน้าที่แดงจากการอาบน้ำ ผมยาวที่หมัดเป็นโพนี่เทล
และชุดนอนสีชมพูเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“ริคุจัง ขอบคุณสำหรับเสื้อนะ”
ฮารุโนะปรากฏตัวจากข้างหลังของโฮชิมิยะและใส่เสื้อของผมอยู่
ตอนแรกก็ว่าจะให้ใส่ของโฮชิมิยะแต่มันเปียกตอนที่ตากไว้บนระเบียงไปแล้ว เพราะแบบนั้นฮารุโนะเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใส่เสื้อของผม…. อือเหมือนมีอะไรไม่รู้พุ่งมาที่อกเลย ไซส์ไม่พอดีเลยเอามือออกจากแขนเสื้อไม่ได้รวมๆแล้วคือหลวมโพรก
บรรยากาศดีจังเลย
“ฮารุโนะ สภาพร่างกายไม่เป็นอะไรนะ?”
“อือ ก็มีเวียนหัวอยู่หน่อย…..แล้วก็ไม่ได้เหนื่อยอะไร”
“เหรอ…. อย่าฝืนนะ”
“อือ”
“ต่อให้รู้สึกไม่ดีแม้แต่นิดเดียวก็ให้รีบบอกเลยนะ?”
“อือ”
“ไม่เป็นไรจริงๆใช่รึเปล่า? คงไม่ได้ฝืนหรอกนะ?”
“เซ้าซี้ไปแล้วริคุจัง…”
ถูกพูดแบบนั้นก็ตกใจ
ปากของโฮชิมิยะที่อยู่ถัดจากฮารุโนะเองก็เปิดออก
“คุโรมิเนะคุงเนี่ยชอบคุณฮารุโนะจริงๆเลยน้าา”
“เปล่าหรอก….ถ้าจะพูดให้ชัดๆ……..มันก็…..”
เพราะปฏิเสธไม่ได้เลยทำได้แค่เกาหัวด้วยความเขิน
“อ๊ะ จริงด้วย ต้องติดต่อไปหาแม่….บางทีคงจะเป็นห่วงอยู่แน่ๆ”
“ฉันโทรไปแล้วล่ะ เพราะแบบนั้นเลยตัดสินใจให้ฮารุโนะค้างที่นี่ไง”
“…..นานๆจะเห็นด้านนี้นะริคุจัง”
“มันก็ได้อยู่หรอก แต่ก็อยากจะให้บอกเค้าที่เป็นเจ้าของห้องสักหน่อย”
โดนผู้หญิงรุมตำหนิซะแล้ว
ถ้าเป็นปกติคงโกรธไปแล้ว
ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกต่างออกไปอยู่นิดหน่อยที่จะส่งฮารุโนะกลับบ้านไปตอนนี้
เพราะว่ายังไม่ได้ถามว่าทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นเลยไงละ….
“ถ้างั้นวันนี้เค้าจะไปค้างที่ห้องของคุณจิฮารุ ทั้งสองคนนอนที่ห้องนี้ก็ได้นะ”
“จะดีเหรอ?”
“อือ ได้สิ ทั้งสองคนเหมือนมีเรื่องที่จะคุยอยู่เยอะเลยด้วย เค้าคงเกะกะใช่มั้ยละ”
ไม่ได้คิดว่าเกะกะหรอก แต่ใจจริงก็อยากคุยกับฮารุโนะสองต่อสองแบบใจเย็นๆ
โฮชิมิยะเข้ามาใกล้ๆแล้วก็กระซิบที่ข้างหูของผม
“พยายามเข้านะ”
“……เอ๊ะ?”
พอพูดคำนั้นออกมาเพียงแค่คำเดียวก็ยิ้มเหมือนมีความหมายออกมาหน่อยๆ…….ไม่สิบังคับให้ตัวเองยิ้ม
“ถ้างั้นไว้เจอกันนะทั้งสองคน”
โฮชิมิยะออกไปจากห้องแล้วก็โบกมือมาเบาๆ
ประตูหน้าถูกเปิดออกแล้วก็มีเสียงปิดดังขึ้น
“……”
“……”
พอถูกทิ้งไว้ในห้องผมกับฮารุโนะก็พูดอะไรกันไม่ออก
ละสายตาออกจากกันและกัน และมองไปที่เพดาน พนัง พื้น
“เอ่อ ฉันเองก็ไปโทรหาแม่ก่อนนะ”
“อ อา นั่นสินะ”
ฮารุโนะหยิบมือถือออกมาแล้วเริ่มโทรออกไป
ดูจากเนื้อหาการสนทนาแล้วเหมือนฮารุโนะจะกำลังถูกโกรธอยู่
แถมยังก้มหัวขอโทษเหมือนกับว่ามีแม่อยู่ต่อหน้า
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ…ถูกโกรธแบบสุดๆเลยล่ะ”
พอวางสายฮารุโนะก็ยิ้มแหยๆออกมา
“มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว คุณแม่ของฮารุโนะไปคุยกับตำรวจเลยนะ?”
“อือ เหมือนจะกำลังจะค้นหาเลยล่ะ….. ฉันสร้างปัญหาให้หลายๆคนเลยสินะ”
“……ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเลยนี่”
“มันก็จริงที่สร้างปัญหาให้ใช่มั้ยละ?”
มันก็แบบนั้นนั่นแหละนะ แต่ว่ามันไม่ใช่ความเดือดร้อน แต่เป็นความเป็นห่วง ทุกๆคนแค่ให้ความสำคัญกับฮารุโนะก็เท่านั้นเอง
“ฮารุโนะ ทำไมถึงได้ไปอยู่ในที่แบบนั้นละ”
“……”
ผมมองไปที่ตาของฮารุโนะแล้วถามออกมาตรงๆ
“ตามทั้งสองคน….ออกมาน่ะ”
จริงๆด้วยสินะ ไม่มีอย่างอื่น
คำถามคือทำไมถึงได้ตามมา
“ทำไมละ?”
“เพราะว่าพอเห็นอายานะจังกับริคุจังสนิทกันแล้ว…..มันรู้สึกหงุดหงิดสุดๆเลยน่ะ”
“ง หงุดหงิดเนี่ย….”
“ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงหงุดหงิด แล้วก็ไม่รู้ตัวด้วยว่าหงุดหงิด แต่ว่า ตอนนี้น่ะเข้าใจแล้วล่ะ”
พอพูดแบบนั้นฮารุโนะก็ลดระยะห่างเข้ามา
นั่งลงข้างหน้าผม และพูดคำๆนั้นออกมาตรงๆ
“ฉัน…ชอบริคุจัง”
“เอ๊ะ”
“ไม่ใช่ในความหมายของเพื่อนสมัยเด็กหรอกนะ แต่ชอบริคุจัง…..ในฐานะเพศตรงข้าม”
======จบตอน======
ยังไงต่อละทีนี้
ーーーーーーーーーーーー
ติดตามผลงานอื่นๆกับสนับสนุนผู้แปลได้ที่
ดอกไม้ไฟ | Facebook
![[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/08/WNKonbini-goto-kara-tasuketa-jimi-tenin-ga-onaji-kurasu-no-ubude-kawaii-gyarudatta-150x150.jpg "[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta")
![[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/07/WNboku-ni-kyomi-wo-nakushita-motokano-to-osananajimi-na-kon-kano-ga-naze-ka-shurabatteru-211x300.jpg "[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru")