[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta – ตอนที่ 3

ชื่อเรื่อง:Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta

ตอนที่ 3

บ้านที่โฮชิมิยะอาศัยอยู่นั้นเป็นอพาร์ตเมนต์ไม้สองชั้น กำแพงออกดำๆบรรยากาศก็ดูเคว้งๆ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นบ้านที่สาวแกลอาศัยอยู่

“ทางนี้ๆ”

โฮชิมิยะนำทางไปหยุดที่ที่จอดจักรยาน ไอ้นั้นสินะ…

ตื่นเต้นที่ได้มาบ้านของสาวห้องเดียวกันน่ะ

มันก็นานแล้วเหมือนกันนะ

ทั้งที่เคยไปบ้านเพื่อนสมัยเด็กตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยไปบ้านของผู้หญิงคนอื่นเลย

แก๊ง แก็ง ขึ้นไปบนบันไดที่เป็นสนิมพร้อมด้วยเสียงของฝีเท้า

ห้องของโฮชิมิยะอยู่ทางด้านขวาสุดของชั้น2 อยู่ที่นี่คนเดียวงั้นเหรอ

“ทำไมโฮชิมิยะถึงได้อยู่คนเดียวเหรอ?”

“คือว่าน้า~ คุณแม่ตามคุณพ่อไปทำงานน่ะ”

“แต่โฮชิมิยะยังอยู่สินะ”

“อือ มีเพื่อนอยู่ด้วยแหละ แต่เหมือนจะกลับมาใน1ปีน่ะนะ”

“ถึงอย่างงั้นก็เหงาใช่มั้ยละ”

“นั่นสินะ แต่เพราะรู้ว่าจะได้เจอกันอีก….”

โฮชิมิยะทำเสียงหม่นๆแล้วหันหน้าหนีไปจากผม ยังจำเรื่องราวของผมได้อยู่งั้นเหรอ

“โฮชิมิยะ ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้นก็ได้ ก็อย่างที่เห็นแหละฉันยังสบายดีอยู่นะ”

“เป็นคำที่มาจากคนที่พึ่งจะฆ่าตัวตายตัวจนถึงเมื่อกี้เหรอ…”

พูดดมาแบบนั้นก็ลำบากใจแย่สิ

มนุษย์น่ะไม่ว่าเมื่อไหร่มักจะใช้ชีวิตด้วยอารมณ์และจิตใจในช่วงนั้นๆ

แต่ในกรณีของผมอาจจะไม่คงที่นิดหน่อยก็ได้

“คุโรมิเนะคุงเนี้ย ไม่ค่อยพูดเลยนะ? ถึงจะดูเป็นผู้ใหญ่ก็เถอะแต่เหมือนจะต่างกันอยู่นิดหน่อย”

“ไม่เลยสักนิด ถ้าประเมินจากสิ่งรอบๆตัวก็แค่นักเรียนชายธรรมดาๆที่จริงจังนี่นา โฮชิมิยะเองก็คิดแบบนั้นใช่มั้ยละ”

“อือ”

“…..”

พอถูกยอมรับแบบง่ายๆเหมือนถูกแทงที่ออกเลย ถึงผมจะเป็นคนพูดเองก็เถอะแต่ก็อยากจะให้หลอกกันสักหน่อยก็ดี

“อย่างที่คิดเลยผู้คนน่ะถ้าไม่ลองพูดคุยกันดูจริงก็ไม่รู้หรอก คิดว่าคุโรมิแนะคุงเป็นคนไม่พูดไม่จากซะอีกนะ”

“โหดร้ายจังนะนั่นน่ะ เจ็บชะมัด”

“ฮ่ะฮ่ะ โทษทีๆ”

หลังจากแสดงรอยยิ้มขี้เล่นโฮชิมิยะก็ก้มหัวลง ถ้าขึ้นอยู่กับสถานการณ์แล้วมันก็น่ารำคาญแต่เพราะโฮชิมิยะมีเสน่ห์เลยทำให้คิดว่าน่ารัก

ท่าทางที่เป็นมิตรที่เหมือนกับสาวแกลนั่นน่ะ

“กลับมาแล้ว”

โฮชิมิยะเปิดประตูแล้วเข้าไปที่ทางเข้า แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่และมืดมิดถึงอย่างนั้นก็ยังพูดว่า”กลับมาแล้ว”ล่ะนะ

“รบกวนหน่อยนะครับ”

“เชิญค่า”

โฮชิมิยะยิ้มอย่างอ่อนโยนตอบกลับมา ทำเอาใจเต้นนิดหนึ่งเลย

“คุโรมิเนะคุงขอโทษนะ รอตรงหน้าประตูแปปหนึ่งได้มั้ย?”

“เข้าใจแล้ว”

โฮชิมิยะถอดรองเท้าที่ทางเข้า เดินผ่านไปทางครัวแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง คงจะทำความสะอาดล่ะมั้ง

ดูๆแล้วเป็น1Kเหรอ ครัวอยู่ใกล้ๆกับทางเข้า ห้องน้ำกับที่อาบน้ำอยู่ด้วยกัน ห้องที่โฮชิมิยะเข้าไปคงจะเป็นพื้นที่ที่ใช้ชีวิตประจำวันล่ะมั้ง

“ขอโทษน้า~ ที่ทำให้รอ”

โฮชิมิยะกลับมาภายในเวลาที่ไม่ถึง10นาที 

ต้องขอบคุณไฟในห้องที่ทำให้เห็นหน้าของเธออย่างชัดเจนแต่ว่าบนแก้มของเธอมีคาบน้ำตาอยู่

….ไม่รู้สึกถึงหน้าของตัวเองเลยงั้นเหรอ?

“เชิญเข้ามาได้เลย”

โฮชิมิยะนำทางเข้าไปในบ้านโดยที่อีกด้านนั้นเป็นครัว เป็นห้องที่ดูเป็นผู้หญิงโดยที่มีสีชมพูเป็นพื้นฐาน

ประมาณ8เสื่อล่ะมั้ง เตียง ชั้นวางของ ทีวี โต๊ะ…ถูกจัดไว้อย่างดีเพื่อที่จะทำให้ไม่รู้สึกว่าห้องเล็ก

มีภาพครอบครัววางไว้อยู่บนโต๊ะ เป็นภาพพ่อแม่ที่ดูใจดีและใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับโฮชิมิยะ3คน— ในหัวมันแปล๊บอยู่แว๊บหนึ่ง แค่แว๊บเดียวเท่านั้นจริงๆ

“เป็นไงบ้าง? ห้องของเค้า…แปลกเหรอ?”

“เปล่า แต่ก็ไม่ได้ไปห้องผู้หญิงจนออกความเห็นได้หรอกนะ”

คิดว่ามันเป็นระเบียบยิ่งกว่าห้องเพื่อนสมัยเด็กอีก

“ให้ค้างได้จริงๆเหรอ?”

“อือ แน่นอน”

“แฟนละไม่เป็นไรเหรอ? คิดว่าเดี๋ยวจะเป็นปัญหาเอานะ…”

พอผมพูดไปแบบนั้นโฮชิมิยะก็รีบส่ายหัว

“ม ไม่มีๆ! เค้าน่ะไม่มีแฟนอะไรนั่นหรอกนะ”

“จริงเหรอ คงเคยถูกสารภาพรักใช่มั้ยละ?”

“ไม่เคยๆ! ไอ้การสารภาพรักน่ะ….”

เพราะว่าแปลกใจที่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าโกหกอะไร

ปุปปับก็คงไม่เชื่อแหละนะ แต่ผู้หญิงแบบโฮชิมิยะเป็นตัวตนที่เกิดมาเป็นที่นิยมนี่นา

“มีอยู่รอบตัวฉันเยอะเลยล่ะ ผู้ชายที่ชอบโฮชิมิยะน่ะ”

“เอ๊ะ เอ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋! โกหก ต้องโกหกแน่!”

“เรื่องจริง ไม่ว่าโฮชิมิยะจะคิดยังไงกับตัวเองแต่ที่เป็นผู้หญิงที่น่ารักสุดๆน่ะเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว แน่นอนว่าเป็นที่นิยมสุดๆเลยล่ะ”

ที่ว่าเป็นที่นิยมน่ะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

ถ้าอยากจะทำการจัดอันดับในห้องเธอจะต้องขึ้นอยู่อันดับบนๆแน่ๆ

“บ บบบบ แบบนั้น…เค้าต้องทำไงดีอะ….”

โฮชิมิยะทำหน้าแดงแล้วเอามือวางไว้บนแก้ม ไร้เดียงสาจังน้า…

ในห้องเรียนโฮชิมิยะให้ความรู้สึกเหมือนแกลที่ดูจะเป็นที่นิยมของทุกๆคนแต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลยสักนิด

ประสบการณ์ความรักก็ดูเหมือนจะน้อยกว่าผมอีก แถมยังท่วมท้นด้วย

“นี่ ฉันนอนตรงใหนได้บ้างเหรอ?”

“เอ่อ…ทำไงดีอะ ยังไม่ทันได้คิดเลย”

เตียงมีอันเดียว ฟูกสำรองก็ดูเหมือนจะไม่มีด้วย นั่งปวดหัวว่าจะทำยังไงดีกันสองคน

“ใช้เตียงของเค้า…นอนมั้ย?”

“มันจะไปได้ได้ยังไงกันเล่า….ฉันน่ะจะนอนตรงทางเข้า จะให้นอนห้องเดียวกับเด็กสาวไม่ได้หรอก”

“ไม่ได้ๆ! จะเป็นหวัดเอานะ แถมจะปวดตัวเอาด้วย!”

“แล้วจะให้ทำยังไงกันเล่า จะให้นอนเตียงเดียวกันงี้เหรอ?”

“เอ๊ะ เอ…ไม่ได้ พวกเรายังรู้จักกันไม่ดีพอ….”

“ล้อเล้นหรอก”

“คุโรมิเนะคุง….มีบุคลิกต่างจากที่เห็นอย่างที่คิดเอาไว้เลย”

โฮชิมิยะเปลี่ยนสีหน้าจากแดงแล้วหันสายตาเย็นชามา เป็นผู้หญิงที่เปลี่ยนสีหน้าได้ตลอดเลยนะ

“ฉันน่ะที่ทางเข้าได้จริงๆนะ”

“ให้แขกนอนที่ทางเข้าไม่ได้หรอกนะ อ๊ะ ถ้างั้นเค้านอนที่ทางเข้าเอง!”

“เป็นแพทเทิร์นที่แย่สุดๆเลยนะนั่น”

“ถ้างั้นฉันก็จะนอนที่หน้าประตูด้วย”

“เตียงก็ไม่มีคนสิ ไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลยไม่ใช่รึไง!”

แถมยังนอนด้วยกันที่หน้าทางเข้าด้วยแหละนะ ไม่เข้าใจความหมายแล้ว

“เรื่องที่นอนเอาไว้คิดกันทีหลังเถอะ ตอนนี้ต้องกินข้าวกับอาบน้ำสิเน๊าะ”

“ไม่ต้องดูแลกันขนาดนั้นก็ได้เฟ้ย”

“แต่ก็เหนียวเหงื่อใช่มั้ยละ? แถมยังหิวด้วยใช่มั้ยละ?”

“”เหงื่อน่ะออกอยู่หรอกส่วนท้องน่ะ—”

ทันที่ที่พูดก็มีเสียงแว่วออกมาจากท้องของผม จังหวะมันเป๊ะเหมือนมังงะไปแล้วเฟ้ย

“ฮุฮุ ตรงไปตรงมาจังเลยนะ ตอนนี้ก็ไปอาบน้ำซะสิ เดี๋ยวระหว่างนั้นจะเตรียมข้าวไว้ให้”

“…..ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“จ๊ะ ตรงไปตรงมาได้ดีมาก เสื้อเปลี่ยนก็….นั่นสินะ มีเสื้อของคุณพ่ออยู่มั้งนะ”

“จะเอาเสื้อของคุณพ่อให้เลยงั้นเหรอ?”

“อือ เหมือนจะปะปนมาตอนที่เตรียมย้ายน่ะ กำลังกังวลว่าจะทิ้งดีมั้ยเลย…เอาให้ไปเป็นคำตอนที่ถูกแล้วล่ะ”

โฮชิมิยะยิ้มอย่างอบอุ่น ผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กดีจริงๆ นี่แหละคนที่ดีจากรากเหง้า

ช่วยไม่ได้ครั้งนี้เชื่อฟังอย่างว่าง่ายหน่อยแล้วกัน

…แต่ว่า จะว่าไงดีละ ไอ้ความรู้สึกนี้ รู้สึกไม่สบายใจกับอะไรสักอย่าง

บรรยากาศของห้องนี้กับการกระทำของโฮชิมิยะ…มันมีบางอย่างผิดปกติ

ไอ้ความรู้สึกขัดๆนั่นมันอะไรกัน ลองคิดอยู่สักพักแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

======จบตอน======