[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta – ตอนที่ 4

ชื่อเรื่อง:Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta

ตอนที่ 4

หลังจากที่ผมจบอีเว้นใจเต้นที่อาบน้ำในบ้านของเด็กผู้หญิงก็เปลี่ยนเป็นเสื้อสีน้ำเงินเข้มของคุณพ่อของโฮชิมิยะในห้องเปลี่ยนเสื้อ

กลิ่นหอมกว่าที่คิดไว้ ไม่เหม็นลุงเลย กลิ่นเหมือนอยู่ในลิ้นชักมาตลอด(กลิ่นราเหรอ?)

พอเช็ดหัวแล้วก็ออกจากห้องน้ำแล้วไปห้องที่โฮชิมิยะอยู่

“ขอบคุณที่ให้อาบน้ำนะ”

“อือ ข้าวเตรียมไว้บนโต๊ะน้า~”

พอมองไปที่คาโบนาร่าที่วางอยู่ก็มีกลิ่นหอมชวนให้หิวโชยมา นี่หรือว่า…โฮชิมิยะทำเองงั้นเหรอ?

แย่แล้ว ทำไงดี

อีเว้นที่ได้กินอาหารทำเองของเด็กสาวทำเอาใจเต้นโครมครามเลย

ม ไม่ไม่ไม่ เดี๋ยวก่อนๆ

ถึงผมจะคิดว่าปลงใจให้เด็กผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กไปแล้วก็เถอะ—แต่มันหวั่นไหวไปแล้วอะ…..ใครก็ได้ฆ่าชั้นที

“ไอ้นี่อร่อยสุดๆเลยล่ะ เป็นสินค้ายอดนิยมตามร้านสะดวกซื้อเลยนะ”

“…..”

ไม่ใช่อาหารที่โฮชิมิยะทำเอง

ไม่สิแต่ว่าโฮชิมิยะเป็นคนซื้อมาแล้วอุ่นถ้างั้นจะเรียกได้ว่าเป็นอาหารที่โฮชิมิยะทำเองได้รึเปล่าละ?

…ไม่ได้สิยะ

ไม่ได้สินะครับ อือ

“ถ้างั้น เค้าจะไปอาบน้ำนะ”

โฮชิมิยะเดินออกจากห้องพร้อมกับเสื้อผ้าแล้วส่งเสียงบอกผมที่นั่งอยู่ข้างๆโต๊ะ

เอ๊ะ อาบน้ำ?

เข้าไป อาบน้ำเหรอ?

ก็ธรรมดาแหละที่จะเข้าไปแต่ที่นี่มีผู้ชายอยู่นะเฮ้ย!

แถมยังเป็นผู้ชายที่ไม่ใช่ทั้งแฟนหรืออะไรทั้งนั้นด้วย

ทั้งที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นแต่ระดับความความสัมพันธ์คือที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ไม่เคยคุยกันเลยนะครับ

ซ่า-

ผ่านไปไม่นานก็ได้ยินเสียงของฝักบัว

“…เอาเถอะกินดีกว่า”

ยังมีสติดีอยู่ช่วยไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นยังหิวด้วย

เพราะโล่งที่ตัดสินใจจะไม่ตายรึเปล่านะถึงได้เริ่มสบายใจขึ้นมาแล้ว

ปิ๊งป้อง

ทันทีที่หยิบส้อมเสียงออดก็ดังขึ้น

แขกมาเยี่ยมเหรอป่านนี้

“เอาไงดีนะ….”

ผมออกไปดีมั้ยนะ

ถ้าเกิดเป็นคนรู้จักของโฮชิมิยะล่ะก็กลายเป็นเรื่องยุ่งยากแน่ๆ จะปล่อยผ่านก็ไม่ได้ด้วย

ถ้างั้นไปเรียกโฮชิมิยะเหรอ?

“ไม่อะไม่ ไม่ไหวหรอก ให้ไปหาเด็กผู้หญิงที่อาบน้ำอยู่ไม่ได้หรอก”

ปิ๊งป่อง

ออดดังอีกรอบ

…ขอโทษด้วยไว้มาใหม่ครั้งหน้านะ

เรื่องที่ผมทำได้ในตอนนี้น่ะไม่มีแล้วล่ะ….

ปิ๊งป่อง

ปิ๊งป่อง

ปิ๊งปิ๊งปิ๊งป่อง

ปิ๊~งป่อ~ง ปิ๊งปิ๊งปิ๊งปิ๊งป่อง

“หนวกหูเฟ้ย!”

กดออดเยอะเกินไปไม่ใช่รึไง!

ไม่สิ อาจจะเป็นเรื่องด่วนก็ได้

โธ่เว้ย ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปเลยเหรอ

ผมตัดสินใจเดินไปประตูทางเข้าแล้วเปิดประตูออกช้าๆ

“อายานะจัง!——ใครอะ?”

ที่อยู่ตรงนั้นเป็นสาวสวยที่ไว้ผมประบ่า

ดูๆแล้วอายุน่าจะเกินนักศึกษามหาลัยไป—-หน่อยหนึ่ง รึเปล่า?

ใส่เสื้อหลวมๆกับกางเกงขาสั้น ชุดนอนสินะ

โครงหน้าที่จัดเรียงอย่างสวยงามเรียกได้ว่าเป็นสาวงามเลย

รวมๆแล้วอิมเมจของเธอเป็นพี่สาวแสนสวยที่ดูเอาการเอางานไงละ

“เอ่อ ผมคุโรมิเนะ ริคุครับ”

“ที่นี่ห้องของอายานะนี่…อ๊ะรึว่าเป็นแฟน?”

“เปล่า ไม่ใช่หรอกครับ”

“งั้นใครกันยะ! เอ๊ะคนน่าสงสัย?”

“ดูเป็นคนน่าสงสัยเหรอครับ? เอ๊ะ ทั้งที่ดูไม่เป็นอันตรายต่อมนุยษ์กับสัตว์แท้ๆ? ผมเป็นเพื่อนร่วมชั้นของโฮชิมิยะครับ”

“หืม”

คุณพี่สาวลึกลับแสนสวยจ้องผมตั้งแต่ตัวจรดเท้าด้วยท่าทางสงสัย อึดอัดโคตร

“แล้ว ทำไมเพื่อนร่วมชั้นถึงได้อยู่ที่ห้องของเด็กผู้หญิงซะจนป่านนี้ด้วยละ?”

“นั่นมัน….ผมกำลังหนีออกจากบ้านน่ะครับ”

“หนีออกจากบ้าน?”

เผลอโกหกแบบไม่ได้ตั้งใจไปซะแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากไปต่อแล้ว

“ครับ ทะเลาะกับครอบครัวมานิดหน่อย…..แล้วรู้สึกหมดอาลัยตายอยากก็เลยมาที่ภูเขาน่ะครับ พอแวะไปร้านสะดวกซื้อก็เจอโฮชิมิยะก็เลยให้ค้างที่บ้านน่ะครับ”

“เห๋ อายานะจัง ยังเป็นมิตรเหมือนเดิมเลยน้า ไม่ระวังเกินไปแล้ว”

“นั่นสินะครับ”

“…..อย่างที่คิด คิดจะทำไอ้นั่นใช่มะ?”

“หา?”

ผู้หญิงลึกลับยิ้มแฉ่งออกมา

“ถ้าพูดถึงไอ้นั่นก็ต้องไอ้นั่นใช่มั้ยละ ไอ้นั่นน่ะ ชายหญิงสุขภาพดีอยู่ใต้ชายคาด้วยกัน…ไม่มีทางไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้วใช่มั้ยละ!”

“จู่ๆคาแลคเตอร์ก็เปลี่ยนไปเฉยเลยนะครับ”

ตอนแรกก็ให้ความรู้สึเป็นพี่สาวที่ดีอยู่หรอก ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นพี่สาวแรงดันสูงแทนซะงั้น

กลิ่นเหมือนโรคจิตยังไงไม่รู้แฮะ

…ไม่สิ ยังเร็วไปที่จะตัดสิน

“อ๊ะ ฉันชื่อมอนโด จิฮารุ อาชีพนักเขียนมังงะลามกค่า!”

ยืดออกพูดด้วยด้วยยิ้มแบบสุดๆเลยไม่ใช่รึไง ไม่สิเป็นเรื่องที่ดีที่จะภูมิใจกับงานของตัวเอง

ไม่ว่าจะเป็นอาชีพอะไร

“ริคุคุง เรียกฉันว่า[มอนมอนจัง]ได้ตามสบายเลยน้า”

“…ที่ได้ยินความหมายน่าเกลียดเนี้ยความคิดผมสกปกเกินไปสินะครับ?”

悶々もんもん – เด็กไม่ดี,อาชญากร

“เอ๊ะ? นักวาดมังงะลามกมอนมอนจังกำลังคับอกคับใจ? ไม่เอาสิโธ่ ริคุคุงลามก~”

“เอาล่ะเข้าใจแล้ว คุณน่ะโรคจิตสินะ”

เพราะชื่อมอนโด เลยเป็นมอนมอน

แถมยังเป็นนักวาดมังงะลามกอีก…

อืม แย่ล่ะไง ในหลายๆความหมายเลย

แถมยังเรียกผมด้วยชื่อเป็นปกติอีก ระยะห่างตอนเริ่มใกล้ชะมัด

“นี่นี่ มีเรื่องจะปรึกษาอยู่นิ๊ดดหน่อยอ่า”

“อะไรเหรอครับ”

“ตอนที่ทำไอ้นั่นกันอะ ช่วยอย่าเข้าใกล้กำแพงให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ได้มั้ย? ห้องฉันอยู่ข้างๆอะ”

“หา…อะไรเหรอครับไอ้นั่นที่ว่า”

“ก็เซ็–”

“ช่างเถอะครับ! ไม่ต้องพูดก็ได้ครับ”

ตอนที่เซ็ขึ้นมาก็คาดการณ์ทุกอย่างได้แล้ว ที่ไม่รู้ตัวตั้งแต่ตอนไอ้นั่นทำเอาเสียใจภายหลังเลย

แย่สุดๆ คนๆนี้รับมือยากกว่าโจรปล้นร้านสะดวกซื้ออีก

“ถักทอเรื่องราวรักบริสุทธิ์ของหนุ่มหนีออกจากบ้านกับสาวแกล แล้วในตอนสุดท้ายก็… อ๊ะ แย่แล้ว นี่มันแรงบัลดาลใจ วัตถุดิบขอบเรื่อง ความคิดมันผุดมาแล้ว ขอโทษนะริคุคุง กลับก่อนล่ะ!”

“คุณน่ะ จริงๆแล้วมาทำอะไรกันน่ะครับ..”

“หืม~? ได้ยินเสียงตะโกนของอายานะจังที่ไม่ได้เจอนานเลยมาดูสภาพการณ์น่ะ ไปน้า~”

พอโบกมือเบาๆคุณมอนโด จิฮารุก็หายเข้าใปในห้องข้างๆ

ครึ่งๆกลางๆสิน้า เป็นคนที่เหมือนกับพายุเลย

ผมที่ฉะกับโจรปล้นร้านสะดวกซื้อซึ่งๆหน้าด้วยเหตุผล อีแบบนี้เองก็ไม่ง่ายเลยเว้ย…!

“…กินคาโบนาร่าล่ะกัน เย็นซะแล้วแฮะ”

ไม่ต้องไปคิดเรื่องของพี่สาวคนนั้นให้มากความล่ะกัน

คงไม่ได้เจอกันแล้วด้วย(ขอให้เป็นงั้นทีเถอะ)

◯

“ลำบากแย่เลยสิน้า~ คุณจิฮารุเป็นคนนิสัยค่อนข้างดีใช่มั้ยละ?”

“ขั้นสุดของสุดยอดเลยล่ะ สร้างอิมแพ็ครุนแรงนั่นได้ในช่วงสั้นๆน่ะ”

หลังจากอาบน้ำโฮชิมิยะก็”อ่ะฮ่ะฮ่ะ..”แล้วก็ยิ่มเจื่อนๆ

ตอนนี้นั้นโฮชิมิยะใส่ชุดนอนสีชมพู รอยน้ำตาที่แก้มหายแล้วและเส้นผมที่ถูกเครื่องเป่าผมเป่าแห้งจนทั่วก็กำลังแวววาวและสะท้อนแสงอยู่

“ขอโทษนะ ที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนคงจะไม่ชอบใช่มั้ยละ?”

“ก็ไม่ได้ไม่ชอบหรอก แค่แปลกใจนิดหน่อย”

ได้บอกกับโฮชิมิยะว่าคุยอะไรกับคุณมอนโดไป 

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้บอกต้นสายปลายเหตุของไอ้นั่นไป บอกไม่ได้ต่างหาก

“เอาล่ะคุโรมิเนะคุง”

“ครับคุณโฮชิมิยะ”

ที่จะปรับเปลี่ยนพวกผม โฮชิมิยะนั่งตัวตรงอยู่บนเตียง ส่วนผมนั่งตัวตรงอยู่ที่พื้น

“นอน…ตรงใหนดี?”

“ทางเข้า—คงจะไม่ได้สินะ งั้นฉันจะนอนตรงนี้นะ”

“ตรงนี้เนี้ย…พื้นเหรอ?”

“อือ”

“จะไม่ปวดตัวเอาเหรอ?”

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าแค่นั้น”

“…เข้าใจแล้ว แต่ว่าอย่าฝืนนะ”

“โอ้”

โฮชิมิยะบอกว่า”จะปิดไฟแล้วนะ”แล้วก็ปิดไฟในห้อง จากนั้นห้องถูกล้อมไปด้วยความมืด

“ฝันดีนะคุโรมิเนะคุง”

“ฝันดีโฮชิมิยะ”

ได้ยินเสียงห่มฝูก

ในความมืดนั้นเห็นเค้าโครงของโฮชิมิยะนอนอยุ่แบบลางๆ 

…เราเองก็นอนด้วยล่ะกัน

แน่นอนว่านอนราบไปกับพื้น หลังอาจจะเจ็บกว่าที่คิดไว้ก็ได้นะเนี้ย

ช่างเถอะไม่เป็นไร

ที่แน่ๆคือเคยเห็นนักลอบสังหารกับนักฆ่าในมังงะนอนในอ่าง

ถ้างั้นกับอีแค่นอนพื้นคงไม่ได้มีปัญหาอะไรมั้ง

“……”

ไม่คิดเลยว่าจะได้นอนห้องเดียวกันกับโฮชิมิยะเลยน้า

อา ใช้เป็นข้ออ้างกับเพื่อนสมัยเด็กล่ะกัน

ไม่สิ ไม่จำเป็นต้องมีข้อแกตัวอะไรนี่?

ถูกสลัดรักแล้วด้วย

“……”

ตั้งแต่พรุ่งนี้จะทำไงดีนะ

จะต้องเจอกันกับเพื่อนสมัยเด็กแน่ๆ

ผมจะต้องทำหน้าแบบใหนดีละ

นี่อาจจะเป็นความคาดหวังที่มากเกินไปของผมก็ได้แต่เพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กคนนั้น…เลยมีความรู้สึกที่จะได้ติดต่อกันตามปกติเหมือนทุกๆที

พอคิดไปแล้วก็เริ่มเสียใจ

“ฟี้…ฟี้”

ได้ยินเสียงนอนหลับสบาย

หลับไวจังนะ

ผมเองก็รีบๆนอนดีกว่า

ตอนนี้คิดถึงมันไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร

ถ้าเกิดเพื่อนสมัยเด็กมาทักทาย”อรุณสวัสดิ์!”ด้วยหน้าเดียงสาล่ะก็ จะตอบไปว่า”หนวกหูยัยผู้หญิงเจ้าชู้”แล้วกัน

อือเอาแบบนั้นแหละ 

ตอนที่กำลังวางแผนที่ไม่มีทางจะทำได้สติก็ค่อยๆเลือนลาง

======จบตอน=====