[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta – ตอนที่ 8

ชื่อเรื่อง:Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta

ตอนที่ 8

ก่อนเที่ยงในวันหยุด ผมอยู่ที่สวนสารธารณะที่อยู่ใกล้ๆบ้านของโฮชิมิยะ

แสงแดดบนท้องฟ้าส่องประกายลงบนผิว…..

วันนี้ผมกับโฮชิมิยะมีกำหนดการไปเที่ยวเล่นกันตามสัญญาที่ให้เอาไว้เมื่อคืน

เป็นการนัดเจอที่น่าสรรเสริญจริงเชียว

เพราะอยู่บ้านเดียวกันเลยคิดว่าออกไปด้วยกันเลยก็ได้แต่ด้วยที่โฮชิมิยะมุ่งมั่นว่า”มันยากาศมันสำคัญใช่มั้ยละ!”เพราะงั้นผมเลยต้องออกจากบ้านมาก่อน

ผมนั่งจ้องไปที่ทางเข้าสวนสารธารณะโฮชิมิยะก็เดินไวๆเข้ามา

“ขอโทษที่ให้รอ รออยู่รึเปล่า?”

“ก็เรื่อยๆแหละมั้ง”

“โธ่ ตรงเมื่อกี้ต้องบอกว่าพึ่งมาถึงเมื่อกี้เองไม่ใช่รึไง”

ถึงจะพูดแบบนั้นไปก็เถอะนะ…

พวกเราอยู่บ้านเดียวกันนี่สิ

การแต่งตัวของโฮชิคาวะดูเหมือนแกลที่โรงเรียนแต่ชุดผมธรรมดาสุดๆ

ทรงผมมันเป็นโพนี่เทลผูกด้วยริบบิ้น ชุดเป็นเสื้อตัวใหญ่สีขาวกับกางเกงขาสั้นสีขาว ก็ไม่ได้คิดว่าจะมาแบบเด่นสดุดตากว่านั้นหรอก

ส่วนผิวก็คงจะเป็นเรียวขาอันอวบอิ่มนั่นแหละ

“น่ารักอย่างที่คิดเลยนะ โฮชิมิยะ”

“อุเหะ!? เอ่อ…ขอบคุณ…”

โฮชิมิยะที่ถูกทำให้แก้มแดงก็เกาแก้มด้วยความเนียมอาย

เหมือนจะยังไม่ชินที่ถูกชมแฮะ แปลกจังเลยนะ

“คุโรมิเนะคุงอ่า…พ พูดแบบเป็นปกติเลยไม่ใช่รึไง….ชินกับการชมเหรอ?”

“นั้นสิน้า ก็เคยพูดกับเพื่อนสมัยเด็กหลายครั้งแหละ”

ก็นะฮารุโนะน่ะแทนที่จะอายกลับไม่อายแล้วภูมิใจว่า”ดีใจที่มีเพื่อนสมัยเด็กน่ารักแบบนี้ใช่มั้ยล่า! เหะเหะ!”

ไม่ได้เห็นผมเป็นเพศตรงข้ามเลยแม้แต่นิด

“ถ้างั้นไปกันเถอะ”

“รอเดี๋ยวก่อนโฮชิมิยะ”

“เอ๊ะ อะไรเหรอ?”

เรียกโฮชิมิยะที่เดินออกจากสวนสาธารณะแล้วเหยียบทางเท้าให้หยุด ประมาทซะจริง!

“ต้องไม่ใกล้ถนนสิ เข้ามาใกล้ๆขอบมากกว่านี้อีก”

“เอ่อ…ทางเท้ามีพื้นที่ปลอดภัยมากพออยู่แล้วด้วย…ไม่เป็นอะไรนี่?”

“กำลังดูถูกชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”

“เอ๊ะ!”

“รถมันจะพุ่งมาจากทางใหนก็ไม่รู้ ต้องระวังรอบๆตัวเอาไว้”

“น นั่นสินะ…. อือ นั่นสินะ”

หน้าของโฮชิมิยะกระตุกแล้วก็พยักหน้า

แล้วเราก็เดินเรียงแถวเหมือนเดินขบวนใกล้ๆกับขอบทางเท้า

◯

ก่อนอื่นพอพวกเรามาถึงโรงหนังก็ไปนั่งที่นั่งที่กำหนดไว้แล้วหาอะไรทำฆ่าเวลาจนถึงเวลาฉาย

ด้วยความสงสัยก็เลยคุยกับโฮชิมิยะที่นั่งข้างๆ

“หนังที่จะดูกันเนี่ยเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆงั้นสินะ?”

“คุณโมริโมโตะเป็นคนเนะนำมาเพราะงั้นคาดหวังได้หายห่วง”

“เห๋ คุณโมริโมะโตะคนนั้นเหรอ….เหมือนจะคาดหวังได้ล่ะนะ”

“ใช่มั้ยละ? เค้าเองก็ตั้งตารอเลย”

“จะว่าไป คุณโมริโมโตะนี่ใครอะ?”

“ไม่รู้จักหรอกเหรอ!? เด็กผู้หญิงชั้นเดียวกันไง! ที่จำไม่ได้น่ะโหดร้ายมากเลยนะ!”

ก็โหดร้ายจริงๆน่ะแหละ แต่ผมน่ะกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากฮารุโนะแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไร ช่วยไม่ได้นี่นา

พอคิดๆดูก็มีแต่ชื่อของโฮชิมิยะเท่านั้นที่ผมจำได้ดี

“ดูหนังรักๆใคร่ๆกับเพื่อนร่วมชั้นเหรอ”

“คุโรมิเนะคุง?”

“ไอ้นี่คือเดทใช่มะ”

“เอ๊ะ!? จ จู่ๆพูดอะไรออกมานะ!?”

“จะคิดยังไงก็คือเดทไม่ใช่เหรอ ออกมาดูหนังรักๆใคร่ๆกันสองคนในวันหยุด…ใครได้ยินก็คงบอกว่าเป็นเดทแหละ”

“ค เค้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย! แค่อยากมาเที่ยวเล่นกับคุโรมิเนะคุงแบบปกติเท่านั้นเอง!”

“เข้าใจแล้วใจเย็นๆสิ เอ้านี่เครื่องดืม”

ผมพูดปลอบโฮชิมิยะที่กำลังหน้าแดงและลนลานและหยิบเครื่องดื่มที่วางอยู่ตรงที่ที่วางแขนให้โฮชิมิยะ

แน่นอนว่าโฮชิมิยะที่รับไปก็เอาหลอดเข้าปากแล้วเริ่มดื่มแบบจริงๆจังๆ

“—อ๊ะ อันนั้นมันของฉันอะ”

“อือ!? แค่กๆ! ค คุโรมิเนะคุง!?”

“โทษทีๆ เป็นอุบัติเหตุตอนมาโรงหนังที่เกิดบ่อยๆนี่นะ”

“ท ทำไงดีอะ จูบทางอ้อมไปซะแล้ว…ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเค้าแท้ๆ”

“ครั้งแรกเนี่ยนะ ก็แค่จูบทางอ้อมเองไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ใช่แค่สักหน่อย!  รับผิดชอบให้เรียบร้อยเลยนะ!”

……แล้วต้องรับผิดชอบยังไงดีอะ

ฮึ้ม ผมไม่มีทางอื่นนอกงงที่โฮชิมิยะหันหน้าหนีราวกับว่าโกรธอยู่

◯

“”…….””

หลังหนังจบพวกเราก็ไปเดินรอบๆเมืองด้วยท่าทางอึดอัด โฮชิมิยะนั้นเดินนำหน้าผมไปไกลและกำลังแกล้งทำเป็นคนอื่นอยู่

ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้น่ะเหรอ ไม่ได้เกิดจากการจูบทางอ้อม แต่ปัญหามันอยู่ที่เนื้อหาของหนังต่างหากละ มันมีฉากอีโรติกอยู่ด้วย

เป็นการแสดงแบบเบาๆไม่ใช่หนังที่ขายความลามกอะไรแต่ว่า…..

กับเพื่อนต่างเพศที่มาดูด้วยกันมันทำให้อึดอัด แถมยังไม่ได้เป็นคนรักหรืออะไรมากกว่านั้นกันด้วย

“โฮ้ย โฮชิมิยะ”

“…………….ลามก”

“ไหงงั้นละ”

โฮชิมิยะไม่แม้จะเหลียวหลังมาตำหนิ ไม่สมเหตุสมผลเลยนะ

เท่ากับว่าต้องใช้เวลาทั้งวันหนึ่งวันยอมรับบรรยาศทรมารแบบนี้ไป เดี๋นวนะ ไม่ใช่แค่หนึ่งวันสักหน่อย

ถึงจะไม่ได้กำหนดระยะเวลาแต่ว่าต่อไปนี้ผมจะต้องค้างที่บ้านของโฮชิมิยะเพื่อป้องกันสตอล์กเกอร์ ยังไงก็ต้อง

เปลี่ยนบรรยากาศ….

พอนึกได้ว่าใช้วันหยุดกับฮารุโนะยังไงเลยเสนอความเห็นไปจากทางด้านหลังของโฮชิมิยะ

“โฮชิมิยะ ไปเกมเซนเตอร์กันมั้ย? สนุกนะ”

“……..”

“นี่หรือว่าแกลไม่ไปเกมเซนเตอร์งั้นเหรอ?”

“ปกติก็ไปแหละ อย่างที่คิดคุโรมิเนะคุงมีอคติแปลกอยู่สินะ”

“ก็ไม่ปฏิเสธหรอก”

กำลังคิดอยู่ว่าโฮชิมิยะน่ะเป็นแกลมาตั้งแต่แรกรึเปล่า

〇

โฮชิมิยะที่แก้มย้อมเป็นสีแดงพาไปเกมเซนเตอร์ขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ

เป็นเสียงที่ดังเขย่าแก้วหูอย่างแรงจนน่าตกใจ ไม่ชินกับความรู้สึกนี้เลย

“คุโรมิเนะคุง มีเกมอะไรที่อยากเล่นอยู่รึเปล่า?”

“นั่นสินะ ฉันน่ะ–”

“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน! ก่อนอื่นมาเล่นแอร์ฮอกกี้กันเถอะ!”

“…โอ้”

อะไรละนั่นฟังหน่อยสิ—

แต่ก็เห็นด้วยแหละ จะเป็นอะไรก็ได้ ที่ตัดสินใจตอนแรกก็เพื่อให้โฮชิมิยะปรับอารมณ์

พวกเราเดินไปรอบๆร้านหาแอร์ฮอกกี้ พอเห็นแท่นก็ไปประจำที่

ถือเครื่องมือที่ถูกเตรียมเอาไว้ในมือ”รู้ทีหลังว่าเป็นไม้คลี”พอใส่เหรียญร้อยเย็นก็มีแผ่นถูกปล่อยออกมาจากทางออก

แล้วเกมก็เริ่ม

“งั้นก็เอาละนะ โฮชิมิยะ”

“อือ! จะเมื่อไหร่ก็มาเลย!”

จิตวิญญานมาเต็มเชียว

เอาเถอะ ตอนแรกๆก็ออมๆชิมรางไปก่อนล่ะกัน

ผมตอกแผ่นออกไปด้วยค้อน แผ่นพุ่งตรงไปที่โกลของโฮชิมิยะ—

แผ่นที่โฮชิมิยะตอกกลับมาด้วยความเร็วสูงสะท้อนกับกำแพงด้วยความเร็วที่ตามองตามไม่ทันจากนั้นก็เข้าไปในโกลของผมอย่างเร็ว—

“…..เอ๊ะ?”

เพียงแค่ผมกระพริบตาก็ตอบสนองไม่ได้แล้วถูกฉกคะแนนไปซะแล้ว

อะไรน่ะ ไอ้ความเร็วเมื่อกี้…?

คิดว่าบางทีอาจจะไม่ถึงเสี่ยววิเลยด้วยซ้ำ

ตอนที่ผมกำลังอึ้งอยู่โฮชิมิยะที่มีบรรยากาศแบบเยาะเย้ยก็เงยหน้าขึ้นมา

“ลืมบอกไปอย่างหนึ่ง”

“…..อะไรเหรอ?”

“เค้าน่ะในละแวกนี้ถูกเรียกว่าราชินีแอร์ฮอกกี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ”

“ม ไม่เข้าใจแบบโคตรๆ! แต่ว่าฝีมือเมื่อกี้เก่งสุดๆเลย”

ได้รรู้ความจริงใหม่อีกแล้ว โฮชิมิยะ อายานะนั้นเก่งแอร์ฮอกกี้

สุดท้าย ผมก็แพ้ยับ10-3แบบไม่ได้โต้กลับเลยสักนิด

โคตรจะแข็งแกร่ง นี่สินะราชินี

ใช้ค้อนได้อย่างอิสระมีลักษณะการตีแผ่นหลายแบบอย่างกับห็นมืออาชีพอยู่เลย

โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ดูสนุกนั้นช่างน่าประทับใจ

======จบตอน======

ต้องรับผิดชอบซะด้วย