(wn)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 108

แมรี่ที่ตัดสินใจเลือกคำพูดตอนจบได่แล้ว ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“เพราะอย่างงั้น พรุ่งนี้ก็ฝากด้วยนะ แค่ทำตามที่ฉันสั่งอย่างเดียวก็พอแล้ว…..ถ้าไม่ทำตามที่บอกล่ะก็ เธอคนที่นายชอบมากอาจจะต้องมาพัวพันด้วยก็ได้ ระวังไว้ด้วยนะ”

“อา แน่นอน ขอแค่ไม่ยุ่งกับชิโฮะ อยากจะทำอะไรก็เชิญ”

พอพยักหน้าให้ แมรี่ซังก็เผยรอยยิ้มที่ดูชั่วร้ายออกมา

……ไม่เหมือนกับชิโฮะเลยจริงๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่ารักเลย

ริวซากิมันคิดว่ารอยยิ้มนี้มันมีดีตรงไหนกัน

เอาเถอะ…..หมอนั่น มันไม่รู้ด้วยว่า’ของจริง’เป็นอย่างไง ก็ช่วยไม่ได้

ผมไม่เคยคิดว่า บุคคลที่ไม่เคยรักใครจริงและเป็นเพียงคนที่มีชีวิตอยู่เพื่อถูกรักอย่างเดียว จะสามารถรักใครได้ ดังนั้น ริวซากิคงไม่มีทางได้พบเห็นก็รอยยิ้มอันแสนวิเศษของผู้หญิงที่ถูกรักได้หรอก

ทั้งๆที่ ถ้าแค่ต้องการก็สามารถเอามันมาได้แท้ๆ

ไม่ว่าจะ อาสึสะ คิราริ ยุซุกิ ใครก็ได้ ถ้าหมอนั่นเอาจริงและรักคนคนนั้นจริง หมอนั่นเองก็คงอาจจะพบกับ’ความสุข’ได้แท้ๆ

(เลิฟคอมเมดี้ของริวซากิ คงมาได้แค่นี้สินะ)

ผมยอมแพ้แล้วล่ะ

หมอนั่นมันก็เป็นแค่พระเอกฮาเร็มธรรมดาๆ ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น

บางทีคงจะโดนแมรี่ซังเอาต้มไปยำทำแกงตามใจชอบ จนถึงจุดจบเลยก็ได้

ให้ผู้อ่านได้รู้สึกถึง’การสมน้ำหน้า!’และเนื้อเรื่องก็จบลงโดยที่หมอนั่น ไม่ได้รับอะไรเลย

ทำไมถึงเป็นคนที่น่าสงสารขนาดนั้นกันนะ?

…..เอาเถอะ ผมไม่ได้รู้สึกเห็นใจอยู่แล้ว

นี่มัน เป็นเรื่อฃราวที่หมอนั่นขีดเขียนออกมาเอง มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย…..ก็อยากจะพูดแบบนั้นนะ แต่น่าเสียดายที่ผมนั้นอยู่ในตำแหน่งตัวร้าย จึงต้องยอมเล่นร่วมกับหมอนั่นไปจนถึงตอนจบ

เพราะแบบนั้นอย่างน้อยๆ ผมก็ขอเฝ้ามองไปจนถึงตอนจบเลยละกัน

คอยไล่ต้อนไล่ริวซากิให้จนมุม ในฐานะของตัวร้าย

นั่นเป็นเพียงหนทางเดียวที่ผมจะทำได้

(แต่ว่า อืーม…..ช่างริวซากิไปก่อน แต่ว่าหลังจากนั้น……ผมเนี่ยจะสร้างฮาเร็มได้จริงๆหรอ?)

แต่ว่า ผมก็สามารถพูดได้เต็มคำว่า เรื่องราวหลังจากตอนจบของเลิฟคอมเมดี้ของริวซากิ มันจะเพอร์เฟคได้อย่างที่พูด

ก็เพราะแมรี่ซังนั้น ไม่ได้สนใจตัวตนของเธอคนนั้นเลย

เธอคิดถึงแต่บทเรื่องราวที่ไม่มีเธอมีส่วนร่วมอยู่ในนั้น

ก็เพราะ ตัวตนของเธอนั้นมันยากเกินที่แมรี่ซังจะควบคุมได้

…..ถ้าหากว่าไม่มีเธออยู่ก็อาจจะเป็นไปแบบนั้นจริงๆก็ได้

(ก็ชิโฮะเป็นสาวยันสุดน่ารักนี่นะ)

ชิโมสึกิชิโฮะนั้น เธอค่อนข้างจะหึงแรงมากกว่าคนปกติเล็กน้อย

เพราะฉะนั้น ตราบใดที่เธอยังอยู่ คงไม่ยอมให้มีฮาเร็มอยู่แล้วล่ะ

(ตัวละครตัวหนึ่งที่เคลื่อนไหวเอาเองตามอำเภอใจ คงจะน่ารำคาญใจมาก….บางทีแมรี่ซังอาจจะรู้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจเธอสินะ?)

ผมเคยเห็นจากกล่าวท้ายเล่มของนิยายที่คิราริแนะนำมา คนแต่งเขียนไว้ว่า ‘ที่จริงก็ไม่ได้อยากให้มันออกมาเป็นแบบนี้นะ แต่ตัวละครมันเคลื่อนไหวตามใจตัวเองจนควบคุมไม่ได้แล้ว’

ก็จริงอยู่ว่าเรื่องนั้นมีการหักมุมอยู่เล็กน้อย

ตัวละครรองได้รับความนิยมมากกว่าตัวหลักและได้ลงเอยกับพระเอก เพราะแบบนั้นทำให้เนื้อเรื่องที่ปูมาพังไม่เป็นท่า แต่คนแต่งก็บอกว่ามันช่วยไม่ได้

ด้วยเหตุนั้น ทำให้การริวิวของเรื่องนั้นมีทั้งด้านดีและด้านแย่ให้เห็นได้ชัดเจน แต่ทว่านั่นก็เป็นหลักฐานได้ว่าเรื่องนั้นมันเป็นผลงานชิ้นเอก

ไม่ว่าจะเป็นการวิจารณ์ด้านลบหรือด้านบวก หากสามารถทำให้รู้สึกกินใจได้นั่นจึงเรียกได้ว่า’ความประทับใจ’ หากผู้แต่งสามารถทำให้กินใจได้แบบนั้น ก็อาจจะถือได้ว่าเป็นความสำเร็จของชิ้นงานนั้นก็ได้

เพียงแต่ว่า แมรี่ซังคงจะไม่ได้ต้องการแบบนั้นสินะ

ก็เพราะเธอน่ะไม่ได้สนขั้นตอนวิธีการเลย เธอแค่ต้องการจะพูดว่า’สมน้ำหน้า!’เท่านั้น เธอคงจะมองชิโฮะที่เคลื่อนไหวตามอำเภอใจเป็นตัวน่ารำคาญแน่ๆ

อย่างไรก็ตาม เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เธอมันก็แค่นางเอกรองที่ถูกเพิ่มเข้ามา…..หรือก็เรียกได้ว่า’ของปลอม’นั่นเอง ไม่มีทางที่เธอจะควบคุมนางเอกที่เรียกได้ว่าเป็น’ของจริง’ได้

เพราะแบบนั้น ผมมั่นใจว่าคงพูดไม่ได้ว่าจะเป็น’การเหยียดหยาม’ในแบบที่แมรี่ซังต้องการได้หรอก ก็เพราะผมจะไม่สร้างฮาเร็มหรอก

หรือก็คือ จุดยืนของผมจะยังเหมือนเดิม และจะยังคง’สนิทกันอยู่แบบนี้’กับชิโฮะตลอดไป

(ดูสิ สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการหรอกนะ?)

แมรี่ซังดูไม่ได้จะสงสัยเรื่องที่มันจะเป็นไปตามที่เธอคิดเลย

มันมีเหตุการณ์ที่อยู่เหนือการคำนวณได้เสมอนะ จำใส่ใจไว้ซะด้วยสิ ーผมพูดกับตัวเองในใจ

ก็นะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องพูดอยู่แล้ว

สมมติถ้าผมบอกไปแล้วเธอระวังตัวขึ้นมาล่ะก็…..แบบนั้นมันน่ารำคาญออกนะ

ผมไม่ได้รู้สึกแย่หรอกที่จะได้เห็นริวซากิได้เจอกับขุมนรก

แต่ก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่แมรี่ซังต้องการ

ถ้าทั้งคู่ได้เผชิญกับเรื่องแย่ๆพอเหมาะพอควรก็คงจะดีเหมือนกัน

ท้ายที่สุดแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ…..