(wn)Shimotsuki-san wa mobu ga suki – ตอนที่ 109

กลางเดือนตุลาคม ฤดูใบไม้ร่วงได้สิ้นสุดลง และเป็นช่วงที่ฤดูหนาวได้เข้ามาเยือน

งานโรงเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายชิราคุโมะได้เริ่มต้นขึ้น

ทั่วทั้งโรงเรียนถูกย้อมไปโดยบรรยากาศของงานโรงเรียนโดยสมบูรณ์

ระยะเวลาทั้งหมดคือ2วัน ในวันแรกจะมีแค่นักเรียนเที่ยวชมงานเท่านั้น ส่วนในวันที่2ผู้ปกครองจะสามารถเข้ามาร่วมงานได้

ตามตารางแล้วการแสดงเหมือนจะจัดขึ้นในวันที่2

ถึงมันจะเป็นเรื่องดีที่มีแค่วันเดียว แต่ถึงอย่างงั้นการเตรียมการก็ยังมีมากมายอยู่ดี

นักแสดงนั้นก็อาจจะแค่รับบทแสดงอย่างเดียวอยู่ แต่ฝ่ายที่ดูแลเรื่องของประกอบฉากกับชุดแสดงนั้นต้องลำบากกันไม่ใช่น้อยเลย

เพราะแบบนั้นทำให้ผมไปร่วมงายเลี้ยงคืนก่อนงานเริ่มไม่ได้เลย เพราะต้องมาคอยอยู่ล่วงเวลาเพื่อจัดเตรียมการต่างๆ

เพราะพวกเราเป็นแค่มือสมัครเล่นด้วย จึงเป็นธรรมดาที่ทุกอย่างล่าช้า แต่ถึงอย่างงั้นแล้ว ทุกคนก็ยังให้ให้ความร่วมมือกัน เพื่อสำเร็จเป้าหมายเดียวกันーและผมก็คิดว่า นั่นเป็นเสน่ห์อย่างนึงของงานโรงเรียน

“ชิโมสึกิซัง ตั้งใจหน่อยสิ! ดูนี่นะ ทำแค่นี้เอง ทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ?”

“อูวว…..อาสึเนียน อย่าโมโหสิ? ฉันเป็นพวกพัฒนาได้จากคำชมนะ ไม่สิ แค่ชมอย่างเดียวคงไม่พัฒนาหรอก ถ้ายอมเอาอกเอาใจซักหน่อยฉันก็จะพยายามเลยแท้ๆ แต่ถ้าดุกันแบบนั้นฉันก็ไม่มีใจจะทำหรอกนะ”

“อาสึสะไม่ได้ใจดีเหมือนโอนี่จังหรอกนะ เนี่ย แทนที่จะเอาเวลามาเถียงแบบนี้ช่วยลงมือเถอะนะ?”

“กึนึนึ….คิดถึงโคทาโร่คุงจังเลย…..ถ้าเป็นเขาล่ะก็ต้องคอยเอาใจแท้ๆเลย ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากพยายามแล้ว อยากอยู่เฉยๆแล้ว!”

“…..ถ้างั้น ถ้าบอกว่าถ้าตั้งใจทำแล่วจะส่งรูปตอนนอนของโอนี่จังให้ล่ะ?”

“ขี้ขลาดนะ เป็นยักษ์หรอ? หรือเป็นปีศาจที่ปลอมตัวมา?”

“ไม่เอาหรอ?”

“อะ ขอโทษค่ะ อยากได้ค่ะ จะพยายามแล้วค่ะเพราะอย่างนั้นได้โปรดค่ะ”

…..มีหลายจังหวะที่อยากเข้าไปตบมุขเลย

ชิโฮะเองก็กำลังพยายามในส่วนของของประกอบฉากอยู่ ตอนนี้พวกเธอกำลังทำริบบิ้นกระดาษไว้สำหรับตกแต่งอยู่ แต่ดูเหมือนว่าจะไปได้ไม่สวยเพราะความไม่ได้เรื่องของเธอล่ะนะ……อาสึสะที่เป็นนักแสดงก็เลยไปช่วย

ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลยที่พวกเธอสามารถสนิทกันได้ เพราะผมนั้นเป็นคนต่างเพศกับชิโฮะ เลยมีบางครั้งบางสถานการณ์ที่ผมอยู่กับเธอไม่ได้ แต่ว่าเพราะมีอาสึสะอยู่ด้วย ทำให้พักนี้ผมเลยสบายใจเรื่องนั้นได้

การพูดคุยกับที่อบอุ่นหัวใจแบบนี้ มองกี่ครั้งก็รู้สึกดี

ถึงจริงเพราะก็อยากมองต่อไปอีกนะ แต่เพราะว่ามันเป็นวันก่อนงานแสดงแล้ว ผมเองก็มีสิ่งที่ต้องทำเหมือนกัน

“นากายะมะซัง ช่วยมาทางนี้ด้วยค่ะ จะได้ลองแต่งหน้าให้”

ผมออกจากห้องเรียนมาเพราะถูกนิโอซังเรียก

ผมเดินตามเธอไป และมาถึงห้องเรียนข้างๆที่ไม่มีใครอยู่ ที่นี่เองก็เป็นสถายทร่ไว้เตรียมการแสดงเหมือนกัน เลยมีพวกเครื่องมือที่ต้องใช้อยู่ในห้องนี้ด้วย

ส่วนมุมห้องน่าจะเป็นส่วนที่เอาไว้แต่งหน้า ตอนนี้เองแมรี่ซังก็กำลังแต่งหน้าตัวเองอยู่

เพราะผมนั้นต้องรับบทเป็นอสูร จึงต้องแต่งหน้าเยอะเป็นพิเศษ ตอนเป็นอสูรนั้นก็ต้องแต่งหน้าให้ดูดุๆ และตอนที่กลับร่างได้แล้วก็ต้องกลับเป็นคนธรรมดา

เอิ่ม ที่จริงไม่ต้องแต่งหน้าก็ได้นี่นะ? ผมก็มีแอบคิดแบบนั้นอยู่ ส่วนริวซากินั้นดูดีอยู่แล้ว จึงแค่สวมชุดอย่างเดียวก็เตรียมการเสร็จสิ้น

ผมก็มีต้องสวมวิค อะไรบ้างเพื่อปกปิดตัวเอง แต่สุดท้ายก็มาลงเอยว่าต้องแต่งหน้าอยู่ดี ขอโทษด้วยละกัน ที่หน้าตาไม่ได้มีอะไรโดดเด่น

“ถ้าอย่างนั้น…..ก็ขอรบกวนด้วยค่ะ อาซากุระซัง”

จากนั้น คนที่รับหน้าที่แต่งหน้าของผมก็คือคิราริ เหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่แต่งหน้าเก่งที่สุดในห้อง คงเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นสาวแกลสินะ

“อืม รับทราบนิโกะจัง เดี๋ยวจะจัดการที่เหลือเอง เธอกลับไปเลยก็ได้นะ”

“ค่ะ แต่ว่าช่วยหยุดเรียกแบบนั้นด้วยนะคะ”

“ค่ーา ครั้งหน้าจะระวังนะ~”

หลังจากตอบกลับอย่างเย็นชา นิโอซังก็ออกจากห้องไป เธอดูจะยุ่งมากที่สุดเพราะ ต้องคอยดูแลภาพรวมทั้งหมด

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังดูจะสนุกสนานอยู่ คงจะชอบเรื่องราวมากจริงๆเลยสินะ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอคนนี้ที่ควรจะชอบเรื่องราวเอามากๆ ดันทำหน้าตาที่เบื่อหน่ายอยู่

“”…….””

ตั้งแต่ที่เจอกันที่ร้านหนังสือ ก็ไม่เคยได้พูดกันเลยซักครั้ง เลยรู้สึกสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีเอามากๆ

คิราริดูเข้มแข็งอย่างมากตอนอยู่ต่อหน้านิโอซัง แต่ทันทีที่เธอออกไปก็เปลี่ยนไปไร้สีหน้าทันที เธอคงจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน และต้องทำหน้าอย่างไงสินะ

“ฮึ ฮืม♪ เรียบร้อยแล้ว! ดีล่ะ เอาไปให้เรียวมะดูดีกว่า”

อีกด้าน แมรี่ซังที่แต่งหน้าด้วยตัวเองเสร็จ ก็ดูเหมือนจะตั้งใจพูดแบบนั้นออกมา และออกจากห้องไป บางทีคงตั้งใจที่จะสร้างสถานการณ์สองต่อสองให้พวกผม

เนื้อเรื่องของเธอคือ’คิราริมาชอบผม’ เพราะแบบนั้น เธอเลยใช้โอกาสนี้เพื่อเป็นเหตุการณ์

“…..จะว่าไงดี แบบนี้อาจจะแต่งยากหน่อยนะ”

พอแมรี่ซังออกไป คิราริก็เริ่มพูดออกมา

“แต่ว่า ก็มีเรื่องอยากจะพูดด้วยอยู่แล้ว ก็พอดีเลยล่ะนะ”

แต่ว่า ท่าทางแบบนั้น…..รู้สึกเหมือนเธอกำลังพยายามประจบอยู่เลยนะ

แบบนั้นน่ะ เป็นตัวเธอที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุดเลย…..