WDS Chapter 109 ความยุติธรรม
แดเลียระเบิดความตื่นเต้นของเธอออกมาหลายครั้งในช่วงไม่กี่วันมานี้ เริ่มจาก แม่ของเธอพาเธอมายังเมืองที่มีขนาดใหญ่อย่างน่าเหลือเชื่อ เทียบกับหมู่บ้านที่เธอเติบโตขึ้นมาแล้ว ทุกๆอย่างที่เธอเห็นที่นี่ มันดูพิเศษสำหรับเธอ
สิ่งที่ดีที่สุดก็คือ อาหาร ที่หมู่บ้าน เธอสามารถจะทานเนื้อได้เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นในรอบ 1 ปี เนื่องจากราคาที่ค่อนข้างแพงของมัน แต่ที่นี่ เธอและแม่ของเธอได้ทานอาหารอร่อยอย่างน่าเหลือเชื่อทุกมื้อ
แล้วที่สำคัญกับเธอก็คือ ขนม ที่มีหลากหลายสีสันและหลากหลายรูปแบบให้เธอเลือก ตอนนี้ เธอมักจะเดินไปรอบๆเมืองและทานขนมที่เธอต้องการ ในความเป็นจริง เธอได้ตัดสินใจแล้วว่า เธอจะเปิดร้านขายขนมขนาดใหญ่ และจะให้ขนมฟรีกับเด็กตัวเล็กๆเหมือนกับเธอ ที่ไม่สามารถจะซื้อมันได้
แน่นอน อีกสิ่งที่เธอชอบเกี่ยวกับราชอาณาจักรแห่งนี้ก็คือ ชายที่ปรากฎตัวจากอากาศเมื่อวันนั้น เขามีนกชนิดพิเศษเกาะอยู่บนไหล่ของเขา ซึ่งมองดูน่ารัก ทำให้แดเรียต้องการจะบีบแก้มของมัน เหตุผลที่เธอชอบชายคนนั้นก็เพราะ ขณะที่เขากล่าวบางอย่างออกมา แม่ของเธอก็ยิ้มอย่างสดใสที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นในชีวิตออกมา
วันนี้ แม่ของเธอพาเธอมายังอาคารแห่งหนึ่ง ที่มีชายหลายคนในชุดเครื่องแบบสีเขียวยืนอยู่รอบๆ
เฮเลนายิ้มเล็กน้อยขณะมองไปยังลูกสาวของเธอที่จ้องมองเจ้าหน้าที่ตำรวจ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอสังเกตเห็นว่า ลูกสาวของเธอที่เคยเป็นคนเก็บตัว ได้เปิดตัวเองมากขึ้น และเธอเริ่มจะดูเหมือนเด็กสาวปกติทั่วไปตามอายุของเธอแล้ว
เทียบกับไม่กี่วันก่อนที่แม่และลูกสาวแทบจะไม่ได้ทานอาหารครบมือ ในตอนนี้ พวกเธอกระปรี้กระเปร่าและมีความสุขจากการได้ทานอาหารเต็มอิ่ม หนึ่งแลนทองนับเป็นเงินจำนวนมาก แม้จะใช้เป็นค่าอาหารและขนมของแดเรียแล้ว แต่มันก็ยังคงมีเหลืออยู่อีก
ตอนนี้ เอเลนาได้รับการแจ้งให้มายังอาคารแห่งนี้ เพื่อระบุคำร้องของเธออีกครั้งต่อหน้าคนอื่นๆ
ไม่มีข้อมูลแจ้งว่าที่นั่นเป็นสถานที่เช่นไร ดังนั้น เธอจึงตกใจอย่างมากที่เห็นว่ามันเป็นอาคารขนาดใหญ่ ดูเหมือนมันจะเพิ่งได้รับการปรับปรุงใหม่เมื่อไม่นานมานี้ มีธงชั่วคราวที่แสดงทิศทางที่ต้องไปและมีการกำหนดห้องที่ชัดเจน
ตำรวจหญิงนั่งอยู่บนโต๊ะ ขณะที่มีคนราว 20 คน ต่อแถวอยู่ด้านหน้าของเธอ
เฮเลนาเข้าร่วมแถวและรออย่างอดทน ขณะจับมือลูกสาวของเธอไว้แน่น
เพียงไม่นาน ก็คือคิวของเธอ
“บอกชื่อและที่อยู่อาศัย?” ตำรวจถาม ขณะถือกระดาษชิ้นเล็กๆไว้ในมือ
“เฮเลนา หมู่บ้านเบอร์เบรี่”
“ห้องพิจารณาคดีที่ 26 ไปทางซ้ายของทางเดินแล้วขึ้นบันไดไป” ตำรวจกล่าวพร้อมชี้ไปที่บันได จากนั้น ก็ยิ้มให้กับแดเรียที่ดูน่ารัก
เฮเลนาพยักหน้าและขอบคุณ ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นบันไดและไปถึงห้องขนาดใหญ่ที่ติดเบอร์ตามที่เธอถูกบอกมา
ขณะที่เธอเดินเข้าไป เธอก็กลายเป็นแข็งข้าง การแสดงออกถึงความโกรธและความแค้นปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอ
ในตอนนั้น แม้แดเลียต้องการจะรั้งมือของแม่เธอเอาไว้ แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ ดวงตาของเฮเลนาถูกตรึงอยู่กับใบหน้าอันซูบผอมของชายที่ทำให้เธอฝันร้ายเกือบทุกวันตั้งแต่ที่สามีของเธอเสียชีวิต
“เจ้า!” เธอกรีดร้องออกมา ทำให้ทุกคนในห้องหันไปมองผู้หญิงคนหนึ่ง ที่พยายามจะวิ่งไปหาชายคนนั้น เพื่อฉีกเขาเป็นชิ้นๆ
“หยุดนาง”
เมื่อเสียงนั้นดังไปทั่วห้องโถง เฮเลน่าก็รู้สึกเหมือนมีลมรุนแรงมาปะทะเข้ากับร่างของเธอ ทำให้เธอก้าวไปข้างหน้าได้ช้าลง ลมส่งผลกระทบที่รุนแรงต่อเธอเท่านั้น สำหรับคนอื่นๆ มันเป็นเพียงลมที่พัดผ่านเท่านั้น
เมื่อลมปะทะกับใบหน้าของเธอ เฮเลนาก็กลับมาได้สติอีกครั้ง
เธอหยุดตัวเอง และเกือบที่จะสะดุดล้มไปข้างหน้า
มือที่แข็งแรงช่วยพยุงหลังของเธอเอาไว้ แล้วปล่อยให้เธอยืนขึ้นอย่างมั่นคงด้วยสองเท้าของเธอเอง ได้ยินเสียงร้องไห้ของแดเรียที่ประตู เฮเลนารีบวิ่งกลับไปและจับมือของลูกสาวเธอไว้
จอมเวทย์ที่ร่ายคาถาลมด้วยเครื่องประดับเวทมนต์ที่ได้รับมาจากพระราชวังกลับไปยังตำแหน่งของเขา เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นสบายดีแล้ว
“เชิญนั่งก่อน ศาลจะฟังคำร้องของเจ้าในไม่ช้า”
เสียงดังมาจากชายมีหนวดเคราในชุดคลุมสีขาวที่นั่งอยู่ท้ายห้อง ได้ยินเช่นนั้น เฮเลนาก็พยักหน้ารับและเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่
หลังจากนั่งลงแล้ว เธอก็มองไปรอบๆห้อง ขณะที่พยายามไม่สูญเสียการควบคุมตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นชายที่ต้องรับผิดชอบต่อครอบครัวของเธอ
ห้องถูกแบ่งออกเป็น 4 ส่วน จากกลางห้องจนถึงปลายห้อง ชายมีหนวดเครานั่งอยู่หลังโต๊ะที่มีกระดาษจำนวนมากวางอยู่ ซึ่งมันดูเหมือนกับกระดาษในมือของตำรวจหญิงก่อนหน้านี้
ด้านหน้าชายคนนี้ มีโต๊ะอีก 2 ตัว วางอยู่ตรงข้ามกันในมุมสายตาของเขา ด้านหลังของโต๊ะที่อยู่ทางขวา เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าจม ราวกับเธอไม่ได้นอนมากว่าสัปดาห์แล้ว แม้เสื้อผ้าของเธอจะยังคงดูเรียบร้อยเนื่องจากการเอนชานท์ของพวกมัน แต่พวกมันก็ไม่สามารถจะเบี่ยงเบนความสิ้นหวังที่ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอได้
ด้านหลังโต๊ะอีกตัว เป็นชายร่างใหญ่ที่มีใบหน้าบิดเบี้ยว ราวกับได้เห็นบางสิ่งที่พรากสิ่งล้ำค่าที่สุดของเขาไปอยู่ตรงหน้า ด้านหลังทั้งชายและหญิง ยืนอยู่ด้วยบางคนที่ถือแท่งโลหะบางชนิดไว้ในมือ ส่วนสุดท้ายเป็นแถวของเก้าอี้ ที่เธอและแดเลียกำลังนั่งอยู่
“กล่าวต่อได้”
“ขอรับนายท่าน ตามที่ข้ากล่าว ภรรยาถูกสังหารโดยคนชั้นสูงผู้นี้ เพราะข้าปฏิเสธที่จะเข้ารับตำแหน่งองครักษ์ให้กับเธอ เนื่องจากข่าวลือบางอย่างที่ข้าได้ยินมา หลังจากนั้น เธอก็พยายามที่จะฆ่าข้าเช่นกัน แต่ข้าได้หลบหนีไปยังชนบท และใช้ชีวิตในอักลักษณ์ที่แตกต่างออกไปเสียก่อน หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้าพยายามรักษาความเกลียดชังของข้า และรอวันที่ข้าจะเอามือไปไว้รอบคอของนางและ…”
ชายคนนั้นหยุดตัวเอง เขายังคงจดจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยความโกรธ แต่เขาก็กำมือของตัวเองไว้แน่น ราวกับพยายามอดกลั้นไม่ให้กระโจนไปข้างหน้า
“นี่เป็นความจริงหรือไม่?” ชายมีหนวดเคราถามผู้หญิงคนนั้น
ความเงียบได้เข้าปกคลุมห้องพิจารณาคดีในช่วงเวลาสั้นๆ
ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะตอบว่า “ช..ใช่”
ราวกับเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบคำถาม ผู้หญิงคนนั้นกล่าวออกมาด้วยเสียงเบา
“เอาล่ะ จอมเวทย์ ปล่อยเขาจากการสาบานตนของเขา เนื่องจากท่านหญิงอราเบลลาได้ละเมิดกฎหมายเกินกว่าการจำคุกแล้ว นางจะถูกประหารในอีก 1 สัปดาห์ ที่หน้าประตูเมืองชั้นใน สำหรับเจ้า ตามคำสั่งขององค์ราชา เจ้าจะได้สิทธิ์ในการรับเบี้ยชดเชยจากรัฐบาลเป็นเวลา 50 ปี และเจ้ายังสามารถจะใช้สิทธิพิเศษในการสมัครงานใดๆได้ ตอนนี้ เจ้าออกไปได้แล้ว”
แต่ละคำกล่าวดูเหมือนจะบดขยี้จิตใจของผู้หญิงคนนั้นอย่างสิ้นเชิง ขณะที่มันก็ได้บรรเทาความเจ็บปวดที่อยู่บนใบหน้าของชายคนนั้น ในตอนท้าย ผู้หญิงคนนั้นได้ก้มหน้าลง ราวกับเธอจะหวังว่า นี่เป็นเพียงแค่ความฝัน
ได้ยินคำกล่าวของผู้พิพากษา มันก็ราวกับชายคนนั้นตกอยู่ในภวังค์ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเขาขณะที่เงยหน้าขึ้นและพึมพำว่า “ลิซซี่ ข้าทำสำเร็จแล้ว แม่มดชั่วแยกพวกเราจากกันจะตายในไม่ช้า ตอนนี้ มันถึงเวลาที่ข้าจะไปอยู่กับเจ้าและทารกในครรภ์ของพวกเราแล้ว”
“หยุดเขา!”
เห็นชายคนนั้นหยิบมีดจากในแขนเสื้อออกมา ชายมีเคราก็ตะโกนออกมาอย่างรีบเร่ง ทำให้คนที่อยู่ด้านหลังกระโดดไปจับมือและหยุดชายคนนั้นได้ทัน
“องค์ราชาได้รับร้องความยุติธรรมที่เจ้าร้องขออย่างเต็มที่ แล้วเจ้าไม่คิดที่จะตอบแทนเขาด้วยการสร้างคณูปการให้กับราชอาณาจักรที่เขารักและห่วงใยเลยหรือ? เจ้าจะเผชิญหน้ากับภรรยาและลูกของเจ้าได้อย่างไรหากเจ้าทำเช่นนั้น?”
เจ้าหน้าที่ที่เข้ามาหยุดเขากล่าวด้วยน้ำเสียงตื้นตัน ทำให้ชายร่างใหญ่หยุดดิ้นรนและคุกเข่าลงกับพื้น “ท..ท่านกล่าวถูกแล้ว ข้าเพียง..ต้องการที่จะพบพวกเขาอีกครั้ง แต่ข้าต้องแทบแทนองค์ราชา สำหรับทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อข้าและทุกคนในแลนธานอร์ นับจากนี้ไป ชีวิตของข้าจะเป็นไปตามบัญชาของเขา”
ราวกับเขาได้ตัดสินใจบางอย่าง การแสดงออกของเขาได้เปลี่ยนไปเป็นความมุ่งมั่น แต่ทุกคนก็ยังคงได้ยินสิ่งสุดท้ายที่เขาพึมพำออกมา
“ลิซซี่ ข้าจะไปพบเจ้าในเร็วๆนี้…”
เมื่อเสียงของเขาเงียบลงแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และยิ้มออกมาขณะพาชายคนนั้นออกไป
เฮเลนาค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เธอก็ค่อนข้างเข้าใจที่ชายคนนั้นต้องการจะฆ่าตัวตาย เพื่อกลับไปรวมตัวกับครอบครัวของเขาอีกครั้ง ในความเป็นจริง เธอก็เคยคิดเช่นเดียวกันนั้น เพียงแต่ เธอยังมีลูกสาวที่น่ารัก ที่สามีของเธอได้ทิ้งเอาไว้ให้เธอก่อนที่เขาจะจากไป
เจ้าหน้าที่กลับมานั่งลงอีกครั้งและกล่าวว่า “เฮเลนา เจ้าจงเดินออกมาข้างหน้า และระบุบุคคลในคดีของเจ้า”
เฮเลนาค่อยๆลุกขึ้น และเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับจับจ้องไปยังชายที่ทำลายชีวิตของเธอ
……………………………………………………………………………..
ในขณะนั้น แดนีลเคาะประตูห้องสหายรักของเขา แฟกซัล ในที่สุด มันก็ถึงเวลาที่จะค้นหา สิ่งที่รบกวนหนึ่งในสหายที่อยู่กับเขามาเกือบจะตลอดเวลา นับตั้งแต่ที่เขามาถึงโลกแห่งนี้
แฟนเพจ : WDS แปลไทย
