WDS Chapter 120 ความรู้
แม้ข้อมูลเหล่านี้ทั้งหมดจะน่าสนใจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันไม่ได้บ่งบอกถึงเบื้องหลังของชายอีกคนที่แทรกซึมขึ้นมาบนเวทีเลย
“ฝ่าบาท โดยไม่สนใจสิ่งที่ข้ากล่าวออกมา ยังมีอีกวิธีหนึ่งที่ข้าคิดได้ ซึ่งก็คือ คาถาระดับนักรบที่ถูกเก็บไว้ในห้องสมุดพระราชวัง อย่างไรก็ตาม พวกเราไม่มีจอมเวทย์ระดับนักรบในแลนธานอร์ นี่จึงเป็นตัวเลือกที่ไม่สามารถจะทำได้”
ดวงตาของแดนีลเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำกล่าวของเคลเลอร์
ไม่มีจอมเวทย์ระดับนักรบในราชอาณาจักร แต่เขายังคงมีระบบที่สามารถจะพัฒนาคาถาซับซ้อนระดับนักรบ ให้ใครก็ตามที่อยู่ระดับของเขาสามารถจะร่ายได้
ในความเป็นจริง เขาได้ทำการผูดมัดคนชั้นสูงทั้งหมดด้วยหินสาบานตน
ด้วยเหตุนี้ คำสาบานตนจึงเป็นเหมือนสายเวทย์ที่เชื่อมต่อระหว่างคนทั้งสองที่สาบานตนต่อกัน
สถานการณ์เดียวคำสาบานเวทมนต์จะล้มเหลวก็คือ เมื่อผู้สาบานถูกบังคับให้สาบานโดยปราศจากความตั้งใจ สำหรับเหล่าคนชั้นสูง แดนีลได้ให้ทางเลือกกับพวกเขาว่า จะทำการสาบานตน หรือจะถูกฆ่าตายในทันที
เผชิญหน้ากับความตาย แม้โอกาสรอดชีวิตเพียงเล็กน้อยก็ยังคงมีความสำคัญ ดังนั้น เหล่าคนชั้นสูงทั้งหมด รวมถึงองค์ชายใหญ่ จึงสาบานตนว่า พวกเขาจะกล่าวความจริงรวมถึงกล่าวในสิ่งที่พวกเขาเคยกระทำออกมา
แต่ในตอนนี้ แดนีลได้คิดย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เขาจดจำได้ว่า ประกายในดวงตาขององค์ชายใหญ่ค่อนข้างพิเศษเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้สนใจมากนักในตอนนั้น เพราะเขาไม่คิดว่าจะมีใครกล้าเข้ามาแทรกแซง
ไม่ว่าอย่างไร การใช้เครื่องประดับเวทมนต์ระดับระดับผู้ชนะซักครั้ง ก็มีค่าอย่างมหาศาล ซึ่งศัตรูจำเป็นจะต้องพิจารณาอย่างจริงจังก่อนที่พวกเขาจะใช้ เพราะมันเป็นดั่งความสูญเสียทรัพยากรและการทำงานหนักของพวกเขาหลายปี
อย่างไรก็ตาม ก็ยังคงมีผู้แทรกแซงเปิดใช้งานมัน เพื่อช่วยองค์ชายใหญ่ ในตอนนี้ สิ่งที่ทำให้แดนีลไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือ เหตุใดชายคนนั้นถึงเลือกที่จะทำเช่นนั้น องค์ชายใหญ่มีค่ามากเช่นนั้นเลยหรือ?
เขาต้องการคำตอบด้วยตัวเอง และตอนนี้ เขามีวิธีแล้ว
“เอาละ พวกท่านทั้งหมดออกไปก่อน พวกเราจะประชุมกันอีกครั้งในอีกวัน เพื่อตัดสินใจเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำต่อไป”
เหล่าผู้บัญชาการ, เคลเลอร์ และแฟกซัล ประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นเขาไล่พวกเขาออกไปอย่างกระทันหัน ราชาไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้? แล้วตอนนี้ เขายังต้องการเวลาพักอีกวัน?
แม้พวกเขาจะประหลาดใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คัดค้านใดๆ บางคนอย่างแคสแซนดร้าคิดว่า เขาอาจจะต้องใช้เวลาเพื่อควบคุมอารมณ์ของเขา เพราะถึงอย่างไร อาจารย์ของเขาก็ได้ทรยศต่อเขา
แตกต่างจากเหล่าผู้บัญชาการที่ไม่คุ้นเคยกับราชา เคลเลอร์และแฟกซัลรู้ดีว่า แดนีลไม่ใช่คนประเภทที่ต้องหยุดพักเพื่อจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง พวกเขารู้ได้ในทันทีว่า มันจะต้องมีเหตุผลอื่น แต่พวกเขาไม่ได้ถามออกไป เพราะเมื่อถึงเวลา ราชาจะบอกกับพวกเขาเอง นี่เป็นความไว้วางใจที่พวกเขามีต่อแดนีล
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว แดนีลก็ไปที่ห้องสมุด
ห้องสมุดพระราชวัง เป็นหนึ่งในสถานที่ที่สำคัญที่สุดของราชอาณาจักรแลนธานอร์ พร้อมกับข้อมูลเกี่ยวกับโลกภายนอก มันยังมีเทคนิคลับเกือบทั้งหมดของราชอาณาจักร ยกเว้นเพียงแค่บางเทคนิค อย่างเทคนิคที่เหล่าคนชั้นสูงใช้เพิ่มศักยภาพของพวกเขา ซึ่งถูกเก็บในห้องสมุดลับ
ตลอดช่วงเวลาที่ราชอาณาจักรดำรงอยู่ ไม่เคยมีสถานการณ์เหมือนในตอนนี้ ที่ภายในราชอาณาจักร ไม่มีจอมเวทย์หรือนักสู้ระดับรบอยู่เลย แล้วนี่ก็ยังเป็นเหตุผลที่ทำให้ราชอาณาจักรอยู่ในมือของเหล่าคนชั้นสูงในก่อนหน้านี้
หลังจากไปถึง แดนีลก็พยักหน้าครั้งหนึ่งเพื่อทักทายองครักษ์ตามธรรมเนียม ก่อนจะเข้าไปภายในห้องสมุด
ทหารองครักษ์ตกใจเป็นอย่างมากที่พวกเขาเห็นราชาเดินเข้ามา พวกเขาเคยเห็นเขาในแผงหน้าจอก่อนหน้านี้ ดังนั้น พวกเขาจึงสามารถจดจำใบหน้าของเขาได้ตั้งแต่แรกเห็น
หลังจากคำนับด้วยการนั่งเข่าข้างหนึ่งแล้ว พวกเขาก็ลุกขึ้นและยืนหลังตรง เพื่อแสดงภาพลักษณ์ของทหารที่สมบูรณ์แบบ แตกต่างจากก่อนหน้านี้ ที่พวกเขาพิงเสาทั้ง 2 ด้านของประตูขนาดใหญ่ด้านหลัง
ห้องสมุดพระราชวัง เป็นสถานที่ที่น่าเกรงขาม มันมีเพดานสูงถึง 70 ฟุต และมีโคมไฟระย้าคริสตัลประดับอยู่ด้านบน
แสงธรรมชาติส่องไปยังโต๊ะและเก้าอี้สำหรับอ่านหนังสือ ทำให้ผู้อ่านรู้สึกสบายเวลาที่อ่านหนังสือที่นี่
พื้นที่ภายในสามารถจุคนได้มากกว่า 500 คน ทำให้มันเป็นสถานที่ในร่มที่ใหญ่ที่สุดที่แดนีลเคยเห็นมา
แม้หนึ่งในห้าของพื้นที่เหล่านี้จะถูกปกคลุมเอาไว้ แต่แดนีลก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะมันมีห้องอ่านหนังสือพิเศษสำหรับราชาโดยเฉพาะ
แดนีลเดินมายังเวิ้งครึ่งวงกลมแห่งหนึ่งที่ติดอยู่กับผนัง ซึ่งได้รับการประดับด้วยงานศิลปะที่งดงาม จากนั้น แดนีลก็สั่งให้ระบบเปิดมันแล้วเดินเข้าไป
ประตูเวิ้งแต่ละแห่งถูกปิดไว้เป็นอย่างดี และพวกมันต้องมีการยืนยันอัตลักษณ์ของคนชั้นสูงก่อน ถึงจะสามารถเข้าไปได้
ภายใน เขาเห็นโพเดียมที่คุ้นเคยจากในห้องสมุดเมืองและห้องสมุดสถานศึกษา
ทั้ง 2 ด้านของโพเดียม เป็นโซฟารูปตัวซีที่ดูค่อนข้างสบาย
อย่างช่วยไม่ได้ แดนีลไม่มีเวลาว่างพอที่จะนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายๆบนโซฟา
แดนีลยื่นมือไปที่โพเดียม และค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับคาถาระดับนักรบ ที่ตั้งผู้สาบานตน เพื่อให้ระบบทำการพัฒนา
หลังจากนั้น เขาก็บอกให้ระบบสร้างเวอร์ชั่นใหม่ที่ตัวเขาสามารถจะใช้งานได้
แตกต่างจากกรณีของบอลเพลิงที่เขาใช้ความซับซ้อนเพื่อเพิ่มการสร้างความเปลี่ยนแปลงที่ทรงพลังมากขึ้น นี่คือสิ่งที่ตรงกันข้าม อย่างไรก็ตาม ระบบไม่ทำให้เขาผิดหวัง ด้วยการทำให้ซับซ้อนมากขึ้น พลังงานที่จำเป็นจะต้องใช้กลายเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญมากนัก
[คาถาที่ตั้งผู้สาบานตนเล็กพัฒนาเสร็จสิ้น หากโฮสต์ต้องการจะเปิดใช้งานคาถา โปรดระบุชื่อบุคคลที่ต้องการจะหา]
ได้ยินเช่นนั้น แดนีลก็ยิ้มออกมาขณะที่บอกเป้าหมายกับระบบ แต่ไม่นานหลังจากนั้น คำตอบของระบบก็ทำให้การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป
[เป้าหมายแรก : องค์ชายใหญ่อยู่ทางตะวันออกของโฮสต์ โปรดเข้าไปใกล้เป้าหมาย เพื่อยืนยันตำแหน่งที่แน่นอน]
[เป้าหมายที่สอง : ไม่พบ ที่ตั้งถูกปิดบัง]
มันดูเหมือนว่า เหล่าคนที่อยู่เบื้องหลังอาจารย์ของเขาจะมีความรู้เกี่ยวกับสิ่งต่างๆส่วนใหญ่ภายใต้พระอาทิตย์ แม้ว่าความเป็นไปได้ที่จะถูกคาถาติดตามจะต่ำ แต่มันก็ดูเหมือนว่า พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับการตอบโต้แล้ว
สำหรับเป้าหมายแรก แดนีลไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ทางตะวันออกของแลนธานอร์ ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือ เอลดินอร์อยู่ทางตะวันตก และนิกายสังหารซ่อนเร้นอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้
ข้อมูลและความรู้ เหล่าผู้คนที่มีชื่อเสียงมักจะกล่าวว่า ‘ความรู้ก็คือพลัง’
ในความเป็นจริง แดนีลตระหนักว่า เหตุผลที่เขาสามารถวางแผนและดำเนินการทุกอย่างได้อย่างยอดเยี่ยมก่อนหน้านี้ จนเขาได้ครอบครองบัลลังก์ มันเป็นเพราะเขาได้ทำการรวบรวมข้อมูลมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้
อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เขาได้ครอบครองบัลลังก์ เขาไม่มีเวลาที่จะรวบรวมข้อมูลและความรู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดเหมือนเมื่อก่อน ดังนั้น มันจึงทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังดิ้นรน และจัดการสิ่งต่างๆเพื่อหยุดยั้งตัวเองจากการให้กำเกิดภัยพิบัติ
มันถึงเวลาแล้วที่จะแก้ไขสถานการณ์ และแดนีลไม่สามารถจะใช้เวลาอย่างเสียเปล่าได้อีก
ตระถึงสิ่งนี้ เขาตัดสินใจกลืนกินข้อมูลทุกอย่างที่นี่ ก่อนที่จะไปยังสำนักฝึกฝนหมัดแห่งความยุติธรรม เพื่อดูเทคนิคลับที่บรรพบุรุษทิ้งเอาไว้
