WDS Chapter 35 แอ็กซ์เลอร์
แดนีลพยายามจะกระโดดไปทางขวาในทันที แต่เขาก็ช้าเกินไป บอลเพลิงที่มีประกายสายฟ้าปะทุอยู่รอบๆพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว มันดูราวกับว่า เขาจะไม่สามารถหลบเลี่ยงความตายครั้งนี้ไปได้
ในขณะนั้นเอง ชายหัวล้านที่ดูแข็งแกร่งก็ปรากฎตัวขึ้นจากอากาสที่ว่างเปล่าในฉับพลัน เขาสวมชุดของคนตัดไม้ ซึ่งประกอบด้วยเสื้อหนังและกางเกงขายาวสีเทา ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากได้เห็นเขาแล้ว แดนีลรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย
ชายหัวล้านคนนั้นเพียงสะบัดแขน ก็ทำให้บอลเพลิงสายฟ้าถูกเบี่ยงไปกระทบกับต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล
จากนั้น มันก็เกิดระเบิดขึ้น ซึ่งทำให้แดนีลตกตะลึงเป็นอย่างมาก เพียงแค่แรงกระแทกของมัน ก็ทำให้เขากระดอนและล้มลงกับพื้นได้แล้ว
ต้นไม่ที่ถูกกระแทก เป็นต้นไม้ขนาด 2 คนโอบ แต่ในตอนนี้ ไม่มีเหลือสภาพเดิมอีกแล้ว
สิ่งที่เหลืออยู่ มีเพียงซากไม้ที่ถูกเผาจนเกรียม และเมื่อลมพัดผ่านมา มันก็พังทลายลงกลายเป็นเพียงเศษฝุ่น พื้นดินไหม้เกรียม และราวกับมันจะมีไฟฟ้าสถิตในอากาศ เส้นผมของทุกคนจึงฟูขึ้น
ชายหัวล้านก้มลงมองไปยังสนามหญ้าที่เด็กๆกำลังนั่งอยู่ สิ่งที่เห็นก็คือ เด็กคนหนึ่งที่มีผิวสีแทนและเสื้อผ้าฉีกขาด เขากรีดร้องออกมาขณะที่ถูกยกลอยสูงขึ้นจากพื้น ดูเหมือนจะมีบางอย่างกดทับเขาจากทั่วทิศทาง ซึ่งมันได้ทำให้ร่างของเขามีการแปลงสภาพอย่างแปลกประหลาด
ขาและมือของเขากำลังเติบโตขึ้นต่อหน้าทุกคน ผิวหนังของเขาลอกออกและมีเลือดไหลซึมออกมาทั่วทุกที่ หัวของเขามีขนาดใหญ่ขึ้น จนในที่สุด เขาก็ดูเหมือนผู้ใหญ่ที่โตเต็มวัย
แต่ร่างของเขาไม่ได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น มันเริ่มบวมเป่งขึ้นและดูราวกับว่ากำลังจะระเบิด
“เพื่อความรุ่งโรจน์แด่แอ็กซ์เลอร์” เขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ร่างของเขาจะเริ่มแตกออก แดนีลรู้สึกได้ถึงความอันตราย และเขาคิดน้อยกลับไปถึงเครื่องบินทิ้งระเบิดจากโลกเดิม
ชายหัวล้านสะบัดมืออีกครั้ง ซึ่งมันได้ทำให้ฟองอากาศที่มองไม่เห็นปรากฎตัวรอบๆเด็กที่แปรสภาพเป็นผู้ใหญ่คนนั้น ดูเหมือนเวลาในฟองอากาศจะถูกหยุดเอาไว้ เพราะการแตกออกหรือระเบิดของร่างนั้นได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น
หยุดเวลา! นี่เป็นพลังในตำนาน ที่แดนีลคิดว่า จะไม่มีใครสามารถฝึกมันได้ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม แม้ว่ามันจะหยุดเวลาเพียงในพื้นที่เล็กๆ แต่แดนีลก็ยังคงตื่นตระหนกกับพลังที่น่าตกใจนี้
ฟองอากาศนั้นหายไปในอากาศ จากนั้น ชายหัวล้านก็หันมาหาแดนีล
“โชคดีที่ข้าเพิ่งจะพัฒนาร่างโคลนเมื่อไม่นานมานี้ ไม่อย่างนั้น หนุ่มน้อยที่มีพรสวรรค์น่าทึ่ง คงจะถูกพรากไปจากราชอาณาจักรของข้า เจ้าคือแดนีล ใช่หรือไม่?” เขาถามพร้อมยื่นมือออกมา
ชายที่แข็งแกร่งคนนี้ มีใบหน้าเหลี่ยม, ผิวคล้ำ แม้ว่าเขาจะหัวล้าน แต่เขาก็มีเคลาสั้นๆอยู่รอบปากของเขา ไหล่และหลังของเขามีขนาดใหญ่ จนแดนีลดูราวกับเป็นเพียงเด็กทารก
แดนีลจับมือเขาอย่างงุนงง
“นั่นเป็นสายลับจากราชอาณาจักรแอ็กซ์เลอร์ที่อยู่ข้างเคียง เขาใช้เทคนิคต้องห้าม ที่ทำให้สามารถการลดอายุตัวเองลงไปขณะที่ยังคงรักษาระดับพลังเดิมเอาไว้ได้ แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยอายุขัยที่สั้นลง อา… ข้าลืมแนะนำตัวเอง ข้าชื่อ เคลเลอร์ จอมเวทย์ราชสำนักแห่งราชอาณาจักรแลนธานอร์ เวทมนต์ของข้ามีไว้เพื่อปกป้องประชาชนในแลนธานอร์ ไม่ว่าจะเป็นไพร่หรือคนชั้นสูง ข้าจะรายงานตัวกับราชาเพียงเท่านั้น และเขาก็เป็นเพียงคนเดียวในราชอาณาจักรนี้ที่สามารถจะสั่งข้าได้ เด็กน้อย ข้ายินดีที่ได้รู้จักกับเจ้า” เขากล่าว
เขาก็คือจอมเวทย์ราชสำนัก ชายคนที่ยืนอยู่เหนือทุกสิ่งในราชอาณาจักรและต่ำกว่าบุคคลเพียงผู้เดียว
แดนีลเคยได้ยินเรื่องราวของเขา การเดินทางสายเวทมนต์ของจอมเวทย์ราชสำนักที่น่าประหลาดใจ เขาเคยเป็นเพียงคนตัดไม้ที่รักในงานของตัวเอง เขามุ่งมั่นในการฝึกฝนเทคนิคของเขาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งมันได้ทำให้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองถึงวิธีสื่อสารและควบคุมอนุภาคธาตุไม้ แล้วเขาก็ได้ทำให้พวกเขาหลบเลี่ยงขวานของเขา
เมื่อจอมเวทย์ที่ผ่านมาได้เห็นปรากฎการณ์ดังกล่าว เขาได้ตกตะลึงเป็นอย่างมาก จากนั้น ในวัย 23 ปี คนตัดไม้คนนั้นก็ได้ถูกพาตัวมายังราชอาณาจักร เพื่อทดสอบความเข้าใจ เขามีระดับความเข้าใจถึงขั้นสีโลหิต ซึ่งมันได้ทำให้ทุกคนตกตะลึงเป็นอย่างมาก
ตั้งแต่นั้นมา จอมเวทย์ราชสำนักก็ได้รับเขาไปดูแล ก่อนที่จะจากไปและทิ้งให้เขารับตำแหน่งจอมเวทย์ราชสำนักแทน แต่จนถึงวันนี้ เขาก็ยังคงสวมชุดคนตัดไม้ เพราะมันทำให้เขารู้สึกสบายมากที่สุด
เขาเป็นที่รู้จักในฐานะบุรุษผู้ที่แข็งแกร่งเป็นลำดับที่สองของราชอาณาจักร เขาได้รับการกล่าวขานว่า เป็นผู้ที่มีไหวพริบปฏิภาณอันน่าเหลือเชื่อ แม้กระนั้น เขาก็ยังไม่แข็งแกร่งเพียงพอที่จะต่อต้านความต้องการของราชาได้ และทำได้เพียงปฏิบัติตามเท่านั้น
เห็นแดนีลยังคงจ้องมองเขาราวกับเห็นผี เคลเลอร์ก็หัวเราะออกมาก่อนจะหันไปหาเด็กที่กำลังจ้องมองมาที่เขา “จะเล่นอีกหรือ ลาราเวล? ข้าไม่ได้บอกให้ท่านทำการทดสอบในพระราชวังหรอกหรือ? เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่?”
เด็กคนนั้นจ้องมาที่แดนีลด้วยกระกายดุร้าย ได้ยินคำกล่าวของจอมเวทย์ราชสำนัก การแสดงออกของเขาก็กลายเป็นหวาดกลัวอย่างรวดเร็ว
“ท่านเคลเลอร์ ข้าเพียงออกมาเดินเล่น และถือโอกาสมาทดสอบด้วยเลย ข้าจะกลับเดี๋ยวนี้” เขากล่าวพร้อมกับหันหลังกลับไปในทันที พร้อมกับองครักษ์และคนรับใช้ทั้งหมดของเขา แม้ว่าเขาจะจากไป แต่แดนีลรู้สึกได้ว่า เรื่องระหว่างพวกเขายังไม่จบเพียงเท่านี้
คนที่วางเดินพันก่อนหน้านี้ก็หันหลังกลับและพยายามจะออกไป แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากเพียงใด ขาของเขาก็ไม่สามารถจะก้าวไปข้างหน้าได้ เขาเข้าใจดีว่ามันเป็นเพราะเหตุใด เขาจึงได้หันหลังกลับมาอีกครั้ง โค้งคำนับเคลเลอร์และวางถุงแลนทองไว้บนพื้น ก่อนจะหันหลังกลับออกไป
“เจ้าชนะลิงน้อยนั่น ข้าได้ดูการแสดงมาโดยตลอด มันรู้สึกดีที่ได้ต่อต้านและตบหน้าคนเช่นนั้น แต่จงระมัดระวังให้ดี เพราะการสร้างศัตรูไม่ใช่เรื่องฉลาดนัก แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ใช่คนที่เจ้าจำเป็นจะต้องเป็นกังวล แต่เขาก็เป็นคนที่มีความกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับใบหน้าของตัวเอง เขาสามารถดูการแสดงในพระราชวังได้ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะมาที่นี่ด้วยตัวเองเพื่อแสดงตัว ข้าควรจะสอนบทเรียนให้กับเขา แต่นั่นก็เป็นงานของราชา เพราะเขาเป็นลูกชายของราชา” เขากล่าวเสียงเบา ซึ่งมีเพียงแดนีลเท่านั้นที่ได้ยิน
แดนีลพยักหน้า ก่อนจะเดินไปหยิบถุงแลนทองขึ้นมา มันหนักมาก และแดนีลก็ไม่เสียใจที่ตัวเขาได้ท้าทายองค์ชาย นี่เป็นเพียงครั้งแรก และเขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับผลที่ตามมา สำหรับความยั้งคิด หากจอมเวทย์ราชสำนักรู้ว่า เขาสามารถแสดงศักยภาพขั้นสีทองออกมาได้ แต่เพียงแค่แสดงศักยภาพระดับตำนานแฝงออกมา เขาจะปิดปากอย่างแน่นอนและไม่กล่าวเกี่ยวกับการไม่ยั้งคิดอีกต่อไป
หลังจากแดนีลกลับมาแล้ว เคลเลอร์ก็อ้าแขนทั้ง 2 ข้างออก และกล่าวต้อนรับเขาว่า
“ยินดีต้อนรับสู่สถานศึกษาจอมเวทย์ประจำชาติแห่งแลนธานอร์”
