WDS Chapter 87 การตัดสินใจของราชา
ไม่กี่นาทีก่อน
ราชาเป็นหนึ่งในคนที่สับสนมากที่สุดที่เห็นแดนีล ที่อยู่ในรูปร่างของวาราเนล เดินเข้ามาใกล้สิ่งกีดขวางและประกาศว่า เขาเป็นคนเปิดเผยความลับของเครื่องประดับเวทมนต์ให้ภายนอกรู้
วาราเนลเป็นเพียงเด็กน้อยขี้ขลาดที่แทบจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย หากเป็นลาราเวลคงจะแตกต่างออกไป เขาเป็นคนฉลาด ดังนั้น ความจริงที่ว่า เขาเลือกที่จะช่วยศัตรูหลังจากได้รับอิทธิพลจากปู่ของเขา มันเป็นสิ่งที่เชื่อได้
ขณะที่ราชาหันกลับมาด้านหลัง เขาก็เห็นการแสดงออกที่เหมือนสูญเสียทุกอย่างบนใบหน้าของจอมเวทย์ราชสำนัก
คำสาบานตนเวทมนต์ เป็นสิ่งที่เขาทำกับทุกคน หรือใช้สิ่งพิเศษที่เรียกว่า หินคำสาบานตน ราชอาณาจักรมักจะใช้อย่างหลัง สาเหตุหลักเป็นเพราะ คำสาบานตนเวทมนต์นั้นผูกเข้ากับวิญญาณ คำสาบานตนนั้นเหมือนดั่งเชื้อกที่ผูกวิญญาณไว้แน่น หากมีจำนวนมากเกินไป มันจะทำให้วิญญาณแตกสลาย และทำให้คนผู้นั้นตายได้
ดังนั้น มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะให้บุคคลสำคัญสาบานตนซ้ำๆ ขณะที่มีการผลัดเปลี่ยนตำแหน่งราชา สิ่งที่ดีที่สุดก็คือ การใช้หินสาบานตนที่ราชาสามารถจะบังคับได้
ในความเป็นจริง ราชาต้องขู่เคลเลอร์ด้วยการใช้หินสาบานตน ขณะที่เขาตัดสินใจรับข้อเสนอของนิกาย กระนั้น เคลเลอร์ก็ยังคงต่อต้าน จนเขาเกือบที่จะตายลงจริงๆ อย่างไรก็ตาม ในวินาทีสุดท้าย เขาก็ได้ยอมตกลง ราวกับเขายึดมั่นอยู่กับความหวังบางอย่าง
เหตุการณ์นี้เป็นการยืนยันอีกครั้งถึงความสงสัยของราชาที่ว่า เคลเลอร์วางแผนการบางอย่างลับหลังเขา ความสงสัยนี้เกิดขึ้นนานมาแล้ว เนื่องจากการกระทำบางอย่างที่ผิดปกติของเขาในฐานะจอมเวทย์ราชสำนัก ตั้งแต่นั้นมา ราชาก็ได้สั่งให้จอมเวทย์ราชสำนักใหญ่ จับตาดูเขามาโดยตลอด
นี่เป็นเหตุผลที่เคลเลอร์ ต้องระมัดระวังในการมาพบกับแดนีล ในความเป็นจริง ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาไม่ได้พบกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถจะทำอะไรเพื่อเป็นการช่วยเหลือแดนีลได้ เพราะเขาจำเป็นจะต้องได้รับคำสั่งของราชาก่อน
ตอนนี้ การแสดงออกของจอมเวทย์ราชสำนัก เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เห็นวาราเนลเดินเข้ามาในสิ่งกีดขวาง
ความหวาดกลัวที่จะสูญเสียบางสิ่ง ที่เขายึดติดกับมันด้วยชีวิตของเขา
การแสดงออกนี้ทำให้ราชาเข้าใจ
การเข้าสู่พระราชวังของแดนีล
ความเฉื่อยชาที่ชัดเจนของจอมเวทย์ราชสำนักจนถึงตอนนี้
การเข้ามาในห้องของวาราเนลด้วยการนำของจอมเวทย์ราชสำนัก
เมื่อสิ่งไร้เหตุผลเกิดขึ้น มันจะเป็นเพราะตัวแปรที่ถูกมองข้าม ในสถานการณ์นี้ แดนีลก็คือ ตัวแปรนั้น
ตอนนี้ ในความคิดของราชาเต็มไปด้วยความแค้น เขารู้ว่า ความตายของเขาได้ถูกกำหนดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นภายในน้ำมือของรองปรมาจารย์นิกายหรือกองกำลังภายนอก มันสายเกินไปแล้วที่เขาจะหลบหนีไป
ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจทำบางสิ่ง ซึ่งมันจะกลายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดหลังจากนี้ ในชีวิตของเขา เขาทำทุกอย่างเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของเขา ซึ่งก็คือ การมีชีวิตยืนยาว ตอนนี้ เมื่อความตายได้ถูกกำหนดแล้ว ความปรารถนาของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อเติมเต็มความปรารถนานั้น
คำกล่าวของรองปรมาจารย์นิกายทำให้เขารู้ว่า แดนีลต้องการจะเข้าถึงหัวใจมังกร ซึ่งในเวลานั้น ราชายืนอยู่ใกล้กับแดนีล
ดังนั้น เขาจึงไม่ลังเลใดๆและวิ่งไปหาแดนีล
ใบหน้าของเขาแสดงถึงความบ้าคลั่งของคนสิ้นหวัง ที่ต้องการจะแก้แค้น แม้จะต้องสนับสนุนคนที่เขาเคยเรียกว่ามดก็ตาม ความอัปยศและความโกรธจากการที่เขาช่วยเหลือคนทั่วไป ที่อาจจะแช่งชิงบัลลังก์นั้น ไม่สามารถจะเทียบได้กับความแค้นที่จุกอยู่ในหัวใจของเขา
ความภาคภูมิใจของราชา ไม่ใช่สิ่งที่สามารถจะดูแคลนได้ แม้ว่าเขาจะเป็นราชาที่เสียสละคนจำนวนมากเพื่อความปรารถนาของตัวเองก็ตาม ความภาคภูมิใจนี้ถูกปลุกให้ตื่นจากการกระทำของรองปรมาจารย์นิกาย มันทำให้เขาต้องการเห็นศัตรูของเขาพ่ายแพ้ ไม่ว่าจะต้องสูญเสียสิ่งใดไปก็ตาม
ดังนั้น มันจึงเป็นมือของเขา ที่ผลักหลังของแดนีล และรับการโจมตีแทน
ในฐานะราชา เขามีสิ่งกีดขวางที่ดีที่สุดจากทั้งราชอาณาจักร
แม้ว่าเขาจะมีสิ่งกีดขวางป้องกัน แต่ผลกระทบจากการปะทะกับลำแสงสีแดงนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก ทำให้เขาเกิดอาการบาดเจ็บภายใน และหากเขาไม่ได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นเพียงผู้น่ายกย่องระดับมนุษย์เท่านั้น เขายังไม่สามารถจะควบคุมร่างกายของตัวเอง ได้เหมือนระดับนักรบ
กระนั้น ขณะที่เขาล้มลงกับพื้น กลับมีเพียงความพึงพอใจอย่างบ้าคลั่งเท่านั้นในความคิดของเขา เขารู้สึกมีความสุข ที่ได้เห็นใบหน้าที่สลดของรองปรมาจารย์นิกาย
ด้านนอกพระราชวัง กรงเล็บมังกรขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้น ก่อนที่มันจะพุ่งไปที่ร่างของชายอ้วนจากเชิร์ชและชายชุดคลุมดำจากสมาคมไตรคอบร้า กรงเล็บนั้นสมจริงเป็นอย่างมาก จนผู้คนที่เฝ้าดูอยู่หน้าพระราชวังเต็มไปด้วยความสับสน ขณะที่พวกเขาขยี้ตาของตัวเอง
ในความเป็นจริง พวกเขาหลายคนไม่รู้เลยว่า มังกรในตำนาน มีกรงเล็บที่น่าเกรงขามเช่นนี้
กระดูกหอกขนาดยักษ์ทั้งสี่ปกคลุมไปด้วยหนังสีแดงที่ส่องประกาย เพ็งมองไปที่มั่น เกล็ดหกเหลี่ยมอันสวยงามติดอยู่ที่ผิว และพวกมันเปร่งประกายราวกับได้รับการขัดเงา
มันทั้งดูสวยงามและน่าหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
ในขณะนั้น ชายอ้วนเห็นกรงเล็กพุ่งเข้ามา และมันก็ปกคลุมร่างเขาด้วยความมืด ซึ่งมันได้ทำให้ความหวาดกลัวปรากฎบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาตระหนักได้ว่า สิ่งต่างๆผิดพลาด
ชายชุดคลุมดำที่ถูกจับด้วยความมืดเช่นกัน ก็รู้สึกเหมือนกับเขา และพวกเขาก็พยายามจะใช้คาถาบอลเพลิงทำลายมัน ความน่าเกรงขามของเผ่าพันธุ์ที่ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก ทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กรงเล็บทั้งสองประกายแสงขึ้น ขู่ว่าจะกำจัดพวกเขาในทันทีหากคิดจะต่อต้าน
กรงเล็บยังได้ทำลายปิดกั้นมิติรอบๆโดยอัตโนมัติ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาทั้งสองออกไป ดังนั้น ทั้งสองจึงทำได้เพียงยืนนึ่ง และหวังว่ากรงเล็บจะไม่กำจัดพวกเขา
กรงเล็บที่สามปรากฎขึ้นในห้องที่มีหัวใจมังกร และพุ่งเข้าไปจับร่างปรมาจารย์นิกายเอาไว้ ผู้ที่เฝ้าดูสิ่งนี้อ้าปากค้าง ไม่อย่างจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองเห็น
พร้อมกับยิ้มแห่งชัยชนะปรากฎขึ้นบนใบหน้า แดนีลลุกขึ้นมาจากจุดที่เขาล้ม มองไปรอบๆ เขามองไปยังราชาที่ถูกยิงโดยลำแสงสุดท้าย
แดนีลรู้สึกประหลาดใจเหมือนกับคนอื่นๆ สิ่งที่ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างมากที่สุดก็คือ พวกเขาเห็นราชาผู้เห็นแก่ตัว กระโดดไปข้างหน้าและช่วยแดนีลจากการโจมตีของรองปรมาจารย์นิกาย
แม้ว่าแดนีลจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาถูกผูกมัดด้วยคำสาบานตน แต่ในขณะที่เขาถูกผลัก แดนีลคิดว่า มันเป็นเคลเลอร์ที่ช่วยเขา เขาไม่คาดหวังเลยว่า คนที่ช่วยเขาจะเป็นศัตรูที่เขาเกลียดชัง
แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกขัดแย้งเกิดขึ้นในหัวใจ แต่เขาก็ยังคงใช้เครื่องประดับเวทมนต์สื่อสารในประเป๋าของเขา ถ่ายทอดคำสั่งไปยังกองทัพการปกครองของเขาที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วเมือง
ทั่วทั้งแลนธานอร์ ฝูงชนจดจ้องไปที่แผงที่อยู่ในมือของสมาชิกกองทัพการปกครองที่อยู่ใกล้กับพวกเขา แผงได้แสดงภาพห้องโถงของราชา ก่อนที่มันจะถูกเปลี่ยนมาเป็นภาพของแดนีล ที่ยืนอยู่ข้างหัวใจมังกรขนาดยักษณ์ นี่เป็นเพราะเครื่องประดับเวทมนต์รูปร่างเหมือนดวงตา ที่ลอยอยู่บนอากาศด้านหน้าเขา
ขั้นที่ 1 เข้าควบคุมรูปแบบหัวใจมังกร เขาทำสำเร็จแล้ว
ตอนนี้ มันเป็นเวลาที่จะเริ่มขั้นที่ 2
เขาจะเข้าควบคุมราชอาณาจักร ด้วยการมอบสิ่งที่พวกเขาปรารถนาให้กับประชาชน
