“ไม่จำเป็น ข้าไม่ได้เตรียมของขวัญเอาไว้อย่างที่พวกเจ้าพูดด้วยซ้ำ ฉะนั้นข้าไม่กล้ารับของจากพวกเจ้าหรอก!” คำพูดของล็อคเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย
พวกลูกสมุนหวาดกลัวมากจนรีบก้มหน้า
บอกตามตรงล็อคเองอยากจะลองใช้ร่างบรรเทาที่เพิ่งวิวัฒนาการมาของเขาจริงๆ!
อย่างไรก็ตามเขากลัวว่าเขาจะก่อปัญหาหากเขาคุมตัวเองไว้ไม่ดี
ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เพิ่งได้รับเทคนิคบ่มเพาะนี้มาได้ไม่นาน หลังจากให้ครุ่นคิดมากขึ้น เขาก็ตัดสินใจที่จะระงับความอยากรู้ของเขาเอาไว้
“ในเมื่อมันมีกฎเช่นนั้นอยู่ เห็นทีข้าก็คงต้องปฏิบัติตาม…” รอยยิ้มแปลก ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของล็อค
“พวกเจ้าเห็นอาหารที่พวกเจ้าทำตกไหม?” ล็อคชี้ให้พวกเขาดูเนื้อปีศาจที่พวกเขาทำตกพื้นไปก่อนหน้านี้
“นี่คือของขวัญจากข้า กินสิ…”
ทันทีที่ล็อคพูดจบ ชั้นน้ำแข็งบางๆก็เริ่มก่อตัวขึ้นที่เท้าของพวกลูกสมุน
นี่คือการเตือนจากงูหยกขาวสองหัว!
เมื่อนึกได้ว่าแบทเทิลบีสต์ของพวกเขาตายอย่างไร ทั้งสี่คนจึงรีบทำตามทันที
พวกเขากระโจนลงบนโต๊ะที่ล้มราวกับสุนัขและกินเนื้อปีศาจที่ล็อคไม่สามารถกินได้
เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูเสียใจเพียงใด แม้แต่นักเรียนจากห้องระดับทองก็เริ่มหัวเราะเยาะพวกเขา
‘ลาก่อนชื่อเสียงของเรา…’
เมื่อพวกเขากินเสร็จ พวกเขาก็กลับมาคุกเข่าลงต่อหน้าล็อคอีกครั้งทันที เพื่อเป็นการตอบโต้ ล็อคจึงให้คำเตือนกับพวกเขา “ไปบอกเจ้านายของพวกเจ้าว่าอย่ามายั่วโมโหข้าอีก หากเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง เกรงว่ามันคงไม่จบแค่แบทเทิลบีสต์ตายไม่กี่ตัว…”
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเตะก้นพวกลูกสมุนทั้งสี่!
“ไปให้พ้น!!”
ลูกสมุนทั้งสี่รีบวิ่งออกจากร้านอาหารอย่างลุกลี้ลุกลน
“ท่านครับ เอเดรียนไม่ใช่คนที่ท่านสามารถล้อเล่นด้วยได้…” หัวหน้าเชฟพูดด้วยความเป็นห่วง
หลังจากดื่มกาแฟเสร็จ ล็อคก็ตอบ “ไม่ต้องห่วง ข้าอยากเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว…”
“แล้วก็ช่วยเตรียมเนื้อปีศาจอีกจานเหมือนที่ข้าสั่งก่อนหน้านี้ด้วย ข้าชอบรสชาติของมันมาก!” ล็อคนั่งลงที่เคาน์เตอร์บาร์และสั่งอย่างไร้กังวล
“ไอ้พวกขี้ขลาด!”
ย้อนกลับไปในวิลล่าสองชั้นแห่งหนึ่งในเขตเพชร เอเดรียนกำลังสอนบทเรียนให้กับ ‘สุนัข’ ทั้งสี่ตัว!
เอเดรียนกระทืบเท้าของเขาบนลูกน้องทั้งสี่อย่างชั่วร้ายโดยไม่คิดจะยั้งแรงไว้แม้แต่น้อย
บางทีอาจเป็นเพราะนิสัยของเขา เสียงร้องด้วยเจ็บปวดจึงดังออกมาเป็นจังหวะ
“ท่านพี่! ข้าเคยบอกท่านไปแล้วว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายนัก แต่ท่านก็ไม่เชื่อข้า ขยะพวกนี้จะสามารถจัดการกับเขาได้อย่างไร?”
อลิซซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการแต่งหน้าพูดอย่างใจเย็น
“ฮึ่ม! หากข้าลงมือด้วยตัวเอง ชื่อของเจ้าสารเลวนั้นจะไม่กระจายไปทั่วสถาบันในทันทีเลยหรอกรึ?” เอเดรียนมั่นใจว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขา การจัดการล็อคจะไม่เป็นปัญหาอย่างแน่นอน
สิ่งที่เขากังวลมากกว่าคือ ‘ชื่อเสียง’ อันสูงส่งของเขา
“แต่ช่างมันเถอะ… เขาฆ่าแบทเทิลบีสต์ของเพื่อนนักเรียนในวันแรกที่เข้ามา ข้ามั่นใจว่าสิ่งที่น่าสนใจจะเกิดขึ้นหากเรารายงานเรื่องนี้ต่อสำนักงานธุรการ…” อลิซได้คิดหาวิธีที่จะใส่ร้ายล็อคเอาไว้แล้ว
เมื่อเอเดรียนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มและพูด “ถูกอย่างที่เจ้าว่า นี่เป็นเพียงวันแรกเท่านั้น เอาล่ะตกลงตามนี้ ข้าจะนำขยะสี่ชิ้นนี้ไปอธิบายสถานการณ์ต่อฝ่ายธุรการในวันพรุ่งนี้ และเมื่อล็อคถูกไล่ออกจากสถาบัน ข้าก็จะจ้างคนมาสอนบทเรียนให้กับเขา!”
อลิซหวีผมของเธอแล้วพูดว่า “แต่ข้ารู้สึกว่าเรายังสามารถทำให้ล็อคได้รับโทษที่หนักกว่านี้…”
เมื่อเข้าใจสิ่งที่น้องสาวจะสื่อ เอเดรียนจึงหันไปหาลูกน้องทั้งสี่ที่คุกเข่าอยู่กับพื้นแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ข้าจะซื้อไข่อสูรใหม่ให้กับพวกเจ้า! และไม่ต้องห่วงพวกมันจะไม่ด้อยไปกว่าตัวที่พวกเจ้าเคยมี นอกจากนี้หากเจ้าไม่พอใจกับแบทเทิลบีสต์ตัวใหม่ที่เจ้าได้รับ ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าสามารถเปลี่ยนมันได้…”
“ขอบคุณ! ขอบคุณ!”
พวกเขาไม่คิดเลยว่าเอเดรียนจะใจกว้างขนาดนี้ ไข่อสูรมันมีราคาแพงมาก และด้วยเหตุนี้เองพวกเขาจึงพอใจกับของเสนอของเอเดรียน
อย่างไรก็ตามมันมีสิ่งที่ต้องแลกเพื่อให้ได้รับมัน
“เพื่อรับประกันว่าจะสามารถขับไล่เจ้าสารเลวนี้ออกไปได้ ข้าจึงต้องขอให้พวกเจ้าทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้อีกสักเล็กน้อย!”
จากนั้นเอเดรียนก็เข้าอัดพวกลูกสมุน
…
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากรับประทานอาหารเช้าในห้องพักแล้ว ล็อคก็เดินไปยังอาคารเรียนภายใต้แสงแดดเจิดจ้า
หลังจากเดินผ่านสนามเขาก็มาถึงอาคารโบราณชั้นเดียว
นี่เป็นหนึ่งในห้องเรียนของห้องระดับเพชร
เขาได้ดูตารางเรียนของเขาสำหรับวันนี้เรียบร้อยแล้ว พวกมันทั้งหมดล้วนเป็นคาบเกี่ยวกับทฤษฎี
พูดตามตรงทั้งอลิซและตัวเขาเองถูกมองว่าเป็น “นักเรียนย้ายเข้า”
ท้ายที่สุดแล้วอัจฉริยะนั้นหายากมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับสมัครพวกเขาได้ทุกปี
ดังนั้นทางสถาบันจึงทำได้เพียงรับสมัครตามที่พวกเขาพบเท่านั้น
เมื่อเข้ามาในห้องเรียน ล็อคก็ได้รับการต้อนรับทันทีโดยสายตาของใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยหลายคน
อย่างไรก็ตามจากการที่พวกเขาหัวเราะและหยอกล้อกัน พวกเขาอาจคุ้นเคยกับที่แห่งนี้อยู่แล้ว
ห้องเรียนกว้างขวางแห่งนี้มีที่นั่งอยู่มากมาย ด้วยเหตุนี้เองล็อคจึงเลือกที่นั่งที่ดูไม่เด่นนัก
“ข้าได้ยินมาว่าแบทเทิลบีสต์ของชายที่มาใหม่เป็นระดับกุหลาบทอง…”
“จริงรึ?”
“อย่าไร้สาระน่า นั่นเป็นถึงระดับศักดิ์สิทธิ์เชียวนะ…”
“ข้าจะโกหกเจ้าไปเพื่ออะไร? ลูกน้องของข้าที่อยู่ห้องทองบอกกับข้าว่าเมื่อวานนี้ในร้านอาหารของพวกเขา ชายคนนี้สู้กับคนของเอเดรียน จากลักษณะดูแล้วมันควรจะเป็นแบทเทิลบีสต์กุหลาบทอง”
ล็อคไม่ใส่ใจกับคำนินทาของเพื่อนร่วมชั้น
ท้ายที่สุดแล้วจะเป็นการดีกว่าหากเรื่องพวกนี้กระจายออกไปเพื่อให้บรรดาขุนนางเข้าใจถึงความอ่อนแอของตนเอง อีกทั้งมันยังทำให้ไม่มีใครกล้ามาสร้างปัญหาให้กับเขาอีกด้วย
การมาถึงของอลิซทำให้เหล่าเด็กชายในชั้นมีความสุขมาก
เพราะถึงอย่างไรเธอก็ทั้งสวยและรูปร่างดี
เด็กจากตระกูลผู้ดีเดินไปข้างหน้าทีละคนและทักทายอลิซด้วยมารยาทของชนชั้นสูงที่เสแสร้งดั่งเช่นปกติ
อลิซสนุกไปการการถูกประจบ ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ได้ตอบรับคำขอเดทของหลายคน
เธอรู้สึกภูมิใจกับมันมาก
หลังผ่านไปหลายสิบนาที ผู้คนก็เริ่มเข้ามาในห้องเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
ทันทีที่ชายชราในชุดคลุมยาวเดินขึ้นไปบนโพเดียม ล็อคก็รู้ว่าได้เวลาเริ่มเรียนแล้ว
“หืม? ทำไมเอเดรียนกับเพื่อนทั้งสี่ของเขาไม่มา” อาจารย์ปรับแว่นแล้วถาม
อย่างไรก็ตามมันกลับไม่มีใครตอบคำถามของเขา
หลังจากอยู่ในความเงียบได้สองนาที “ช่างเถอะ! มาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า วันนี้ เราจะมาเรียนเรื่องเกี่ยวกับธาตุดิน…”
คำอธิบายของอาจารย์นั้นละเอียดมาก หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาพูดเป็นเรื่องใหม่สำหรับล็อคอย่างสิ้นเชิง
สิ่งนี้มันได้ขยายความรู้ของเขาอย่างมาก
จากบทเรียนนี้ ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าเหตุใดทุกคนถึงแข่งขันกันเพื่อเข้าเรียนในสถาบัน
อย่างไรก็ตามก่อนที่คาบเรียนจะจบลง…
ประตูของห้องเรียนก็ถูกเปิดออก
คนแรกที่เดินเข้ามาดูเหมือนจะเป็นผู้มีอำนาจขณะคนที่เดินตามหลังมาคือเอเดรียนและลูกน้องทั้งสี่ของเขา
“ผู้อำนวยการชาร์ลส์ เกิดอะไรขึ้น?”
อาจารย์ถามคนที่ดูเหมือนตจะเป็นผู้อำนวยการ
ผู้อำนวยการคนนี้ดูจะอยู่ในช่วง 30 สำหรับคนที่เป็นถึงผู้อำนวยการฝ่ายการศึกษา เขาค่อนข้างหนุ่ม
“คุณอัลเบิร์ต ข้าคงต้องขอให้หยุดชั้นเรียนสักครู่!” ผู้อำนวยการชาร์ลส์เดินไปที่แท่นมองนักเรียนจากนั้นจึงพูดออกมา “เมื่อวานเย็นมีการทะเลาะวิวาทกันที่ร้านอาหารเขตทอง!”
“แบทเทิลบีสต์ของนักเรียนสี่คนในห้องเรียนนี้ถูกฆ่าโดยใครบางคนและนักเรียนที่เป็นเจ้าของก็ถูกทุบตี!”
ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงโบกมือให้ทั้งสี่คนที่อยู่ข้างหลังเอเดรียนเดินมาข้างหน้า
อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังไปทั่วห้องเรียน
ท้ายที่สุดแล้วหน้าตาของทั้งสี่ก็ดูตลกมาก
ใบหน้าของพวกเขาบวมเป่งเหมือนหัวหมู
