กู่ฉิงซานมองไปยังลอร่าและบอลคริสตัลในมือของเธอ
“นี่มันน่าทึ่งจริงๆ”
เขาบ่นงึมงำ
เด็กสาวอายุแค่ 12 ปี แต่กลับมีความสามารถถึงขั้นผนึกโลกทั้งใบได้!
เจ้าหญิงลอร่าใช้มืออีกข้างลูบไล้บอลคริสตัล ขณะเดียวกันปากเธอก็ร่ายคาถาเสียงกระซิบ
เส้นด้ายอันอ่อนนุ่มผุดออกมาจากบอลคริสตัล และตกลงสู่เบื้องหน้าของกู่ฉิงซาน
กู่ฉิวานคว้าจับเส้นด้ายเอาไว้
บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม บรรทัดแสงตัวอักษรปรากฏขึ้นทันที
“ด้ายมิติแห่งโลกสมบัติของทริสเต้”
“คุณได้ผูกสัญญาณกับโลกมิติอนันต์อื่นๆแล้ว ดังนั้นคุณจึงไม่สามารถผูกสัญญาณกับโลกใบนี้ได้”
“วิชายุทธเทพสงคราม : ด้ายมิตินี้ไม่มีความสามารถใดๆ”
“คำอธิบายตามพงศาวดาร : คุณได้ล่วงรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับมันมาก่อนแล้ว”
“คำอธิบายไอเท็ม : ด้ายมิตินี้จะนำไปสู่โลกมิติอนันต์แห่งหนึ่งที่แฝงความคาดหวังของเผ่ามารนับล้านๆ , โลกใบนี้ถูกปกคลุมด้วยชั้นผนึกบางเบาแต่ขณะเดียวกันก็มีความสมดุลคอยคานรับกับพลังงานของโลกเอาไว้ -ขอโปรดจงอย่าได้ไปกระตุ้นมัน มิฉะนั้นแล้วมีโอกาสเป็นไปได้สูงทีเดียวที่สมดุลนี้จะถูกทำลายลง”
กู่ฉิงซานเบนสายตาไปมองลอร่า
เห็นแค่เพียงท่าทีการแสดงออกของอีกฝ่ายที่ดูตึงเครียด
เธอพยายามเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “ในความเป็นจริงแล้ว ตัวเราโชคดีที่สามารถผนึกโลกใบนี้เอาไว้ได้ ดังนั้นเจ้าห้ามขยับบอลคริสตัลนี้เด็ดขาด ขอจงเฝ้ารอให้เราสะกดมันสักครู่ มิฉะนั้นหากผนึกมีปัญหา ทริสเต้ก็จะสัมผัสถึงมันได้ทันที ”
“เข้าใจแล้ว”
กู่ฉิงซานแสดงท่าทีขึงขังจริงจังบ้างแล้วเหมือนกัน
เทียบเปรียบกับลอร่า เกรงว่าในทางตรงกันข้ามเขาอาจจะล่วงรู้ถึงความอันตรายมากกว่าอีกฝ่ายเสียอีก
-เผ่ามารนับล้านๆกำลังเฝ้ารอให้โลกใบนี้ปรากฏขึ้น เพราะมันมีระบบของราชามารอยู่!
ในขณะเดียวกัน กู่ฉิงซานก็ต้องการที่จะช่วยโลกมิติอนันต์
ซึ่งหากเผ่ามารนับล้านๆได้รับด้ายมิติของโลกใบนี้ไปแล้วล่ะก็ ..
เพียงคิด ขนจากทั้งคนทั้งร่างของเขาก็ชูชันแล้ว
ไม่ว่าโลกมิติอนันต์นี้จะอยู่ที่ใดก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วมันย่อมต้องเป็นจุดเริ่มต้นของการนองเลือดและสายลมที่สาบโฉ่ไปด้วยกลิ่นเลือดเป็นแน่!
อย่างไรก็ตาม ลอร่าดันโชคดีสามารถปิดผนึกมันได้สำเร็จ!
น่ากลัวว่าเวลานี้ ทริสเต้คงแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว
เอ … ถ้าอย่างงั้นเขาจะสามารถโยนเจ้าบอลคริสตัลนี่ไปทิ้งที่ไหนได้บ้างกันนะ?
กู่ฉิงซานลอบคิดอย่างลับๆ
แต่เขาก็ล้มเลิกความคิดนี้ไปอย่างรวดเร็ว
เพราะไม่ว่าจะเป็นที่ใดก็ตาม ก็ยังมิอาจรับประกันได้ว่าใครบางคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้นจะสามารถเอาชนะระบบของราชามารหรือแสงแห่งรุ่งอรุณทริสเต้ที่มาพร้อมกับเผ่ามารนับล้านๆได้
กู่ฉิงซานหยุดคิดอย่างไม่เต็มใจ และเอ่ยถาม “หลังจากที่ช่วยแฟนของกระหม่อม พวกเราพอจะสามารถนำโลกใบนี้ไปทิ้งได้ไหม?”
“แบบนั้นไม่ใช่เรื่องดีหรอก เจ้าสามารถทำได้เพียงนำโลกใบนี้ติดตัวกลับไปยังสมาคมกำปั้นเหล็กเท่านั้น ซึ่งหากทำได้สำเร็จแล้วล่ะก็ ผู้คนในโลกจลอดทั้ง 900 ล้านชั้นก็คงไม่มีใครจักต้องมาหวาดเกรงเผ่ามารอีกต่อไป” ล่อร่าพูดอย่างหมดหนทาง
“แล้วผนึกของฝ่าบาทจะสามารถอยู่ได้ยาวนานแค่ไหน?” กู่ฉิงซานเอ่ยถามอีกครั้ง
“พวกเราจะต้องตามหาแฟนสาวของเจ้าให้เจอภายในหนึ่งวัน”
กู่ฉิงซานมองบอลคริสตัล และเห็นว่าท้องฟ้าภายในท่วมไปด้วยสายลมและหิมะ นอกเหนือไปจากนั้นก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย
พายุหิมะมันรุนแรงเกินไป แม้ว่าทัศนียภาพใดๆก็ไม่มีเวลามากพอที่จะเหลือบมองมัน -กล่าวได้ว่าเผยโฉมออกมาให้เห็นเพียงเสี้ยวพริบตามันก็ถูกกลีบหิมะวูบเข้าไปบดบังทันที
“งั้นจากนี้กระหม่อมจะเข้าไปข้างในเอง ฝ่าบาทก็รออยู่ข้างนอกนี่ หลังจากที่กระหม่อมพาแฟนสาวออกมา ก็จะพาท่านจากไปเอง” กู่ฉิงซานกล่าว
เขาคว้าจับดาบพิภพจากในความว่างเปล่า กระชับมันเอาไว้ในมือ ตั้งท่วงท่าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้!
“ไม่ เราจะไปกับเจ้าด้วย” เด็กสาวตัวน้อยกล่าว
“เพราะอะไร?” กู่ฉิงซานย้อนถามอย่างสงสัย
“เพราะเรารู้สึกไม่ดีหากจะต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง และหากตัวเราต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เราก็จะต้องช่วยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยเช่นกัน”
“นี่ฝ่าบาทคิดจะสู้ด้วยงั้นหรือ?”
“ไม่หรอก ในโลกของวิหคหนามตนอื่นๆ วิหคหนามที่ไม่ใช่เจ้าของไม่สมควรที่จะเปิดเผยกลิ่นอายเป็นอย่างยิ่ง มิฉะนั้นแล้วตัวเราย่อมที่จะถูกค้นพบได้อย่างแน่นอน”
“เอ่า ก็ถ้าอย่างงั้นฝ่าบาทก็รออยู่ข้างนอกเถอะ เพราะยังไงซะ ท่านก็มีอายุแค่ 12 ปีเท่านั้นเอง”
“กล่าวเช่นนั้นหมายความว่ากระไร เจ้าก็อายุมากกว่าตัวเราแค่6-7ปีเท่านั้นเอง!” ลอร่าบ่นอุบออกมา
เธอเกลียดจริงๆที่คนส่วนใหญ่มองว่าเธอยังเด็ก!
กู่ฉิงซาน “แต่กระหม่อมเกรงว่า-”
ลอร่าขัดจังหวะเขา “กู่ฉิงซาน ตัวเราทั้งได้เห็น และมีประสบการณ์มากกว่าเจ้าที่มาจากโลกกระจัดกระจายมากมากยนัก ฉะนั้นย่อมมีบางเรื่องที่เราสามารถใช้ภูมิปัญญาแนะนำเจ้าได้อย่างแน่นอน”
“แต่ท่านก็ยังเด็กเกินไป กระหม่อมเป็นห่วง-”
“เจ้าที่แม้กระทั่งไม่สามารถห้ามปรามแฟน แถมยังถูกเธอวางกับดักเข้าใส่ โดนถึงขนาดนี้ยังไปเอาความมั่นใจว่าจะประสบความสำเร็จด้วยตัวคนเดียวมาจากที่ไหนอีก?”
เจอดอกนี้เข้าไป เขาก็ไม่มีคำที่จะโต้แย้งกลับ
กู่ฉิงซานผายสองมือออก ไร้คำใดๆจะกล่าว
แต่แล้วจู่ๆเขาก็ตระหนักได้ถึงบางสิ่ง
ในหนังสือพิมพ์ของชีวิตก่อนหน้า ทริสเต้ได้เริ่มก่อสงครามขึ้น
ระบบของราชามารได้แพร่กระจายไปทั่วอัลเบอัส
ซึ่งนั่นหมายความว่า เจ้าหญิงหนามในที่สุดก็ถูกทริสเต้จับตัวได้
กู่ฉิงซานมองไปยังเจ้าหญิงตัวน้อยที่กำลังแผ่บรรยากาศโกรธขึง
นั่นสินะ
เธอเองก็เป็นกุญแจสำคัญที่จะใช้ในการหยุดทริสเต้เหมือนกัน
เขาไม่สามารถทิ้งเธอเอาไว้ให้อยู่ที่นี่เพียงลำพังได้ มิฉะนั้นแล้วหากเธอถูกจับ จุดจบคงมิแคล้วพานพบกับเรื่องน่าเศร้า
“เอาล่ะๆ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ แต่พวกเราสมควรที่จะเริ่มไปกันทันที เพราะตอนนี้มันไม่อาจล่าช้าได้แล้ว”
กู่ฉิงซานนำดาบพิภพเก็บกลับคืนเข้าไปในความว่างเปล่า
เขาคว้าจับด้ายมิติ ขณะที่อีกมือหนึ่งยื่นไปทางลอร่า
“ต้องอย่างนี้สิถึงจะค่อยสมกับเป็นสุภาพบุรุษหน่อย” ลอร่ากล่าว
แล้วเธอก็คว้าจับมือของกู่ฉิงซานและร่ายคาถามนตรา
บังเกิดม่านรังสีแสงกระพริบไหว
ทั้งสองหายไปจากห้อง
หลังจากที่พวกเขาได้จากไป บอลคริสตัลที่ลอยอยู่กลางอากาศก็ค่อยๆมุดกลับเข้าไปในเค้ก 20 ชั้นอย่างเงียบๆ
และชั้นเค้กที่แยกออกก็กลับมาประกบปิดกันดังเดิมอย่างรวดเร็ว ครีมที่อยู่ชั้นนอกละลายและรวมตัวกันอีกครั้ง ไม่เหลือทิ้งร่องรอยใดๆเอาไว้เลย
เค้ก 20 ชั้นยังคงถูกประดับประดาไปด้วยผลไม้แปลกชนิดที่มีกลิ่นหอมเย้ายวนใจจางๆแผ่ออกมา
โดยที่ทั้งสองมั่นใจว่า ต่อให้มีผู้มีสถานะถูกศักดิ์เข้ามาภายในห้องนี้ เขาและเธอก็คงจะยับยั้งชั่งใจ และทำตัวเฉกเช่นเดียวกันกับวิหคหนาม
นั่นก็คือเขาและเธอย่อมปฏิบัติตามมารยาทเป็นอย่างดี และปฏิเสธที่จะสัมผัสลงบนตัวเค้กอย่างแน่นอน
….
เย็นเยียบ
ความเย็นกัดกินลึกเข้าไปถึงในกระดูกสันหลัง
มองไปยังแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ ยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา ก็จะสังเกตเห็นได้ถึงจุดสีดำหลายจุดที่กำลังเคลื่อนไหว มุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง
ซูเซี่ยเอ๋อเคลื่อนกายอย่างระมัดระวัง หลีกเลี่ยงตำแหน่งที่มีกระแสฝูงชน และมุ่งตรงไปยังทิศทางเบื้องหน้าเพียงลำพัง
สักพักหนึ่ง
เธอก็ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด และจ้องมองบรรทัดแสงตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นในสายตา
“ขอแสดงความยินดีด้วย คุณคือผู้ใช้เทคนิคเทียนซวนที่ถูกรับเลือกให้เป็น ‘ผู้เบิกทาง’ -นี่คือของขวัญจากวิหคหนาม โปรดยืนยันการดาวโหลดระบบด้วย”
จากนั้นแถบตัวเลือกก็ปรากฏขึ้นมา
“ยืนยัน / ปฏิเสธ”
ซูเซี่ยเอ๋อใช้ความคิดสั่งการเลือก ‘ปฏิเสธ’ โดยตรง
ทันใดนั้นอีกบรรทัดแสงก็ปรากฏขึ้นทันที
“กรุณาบอกเหตุผลในการปฏิเสธ”
“ไม่มีเหตุผล”
“หากคุณไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธคำเชื้อเชิญของ ‘เชื้อไฟ’ แต้มคะแนนของคุณจะถูกลดลงอีกหนึ่งระดับ”
ด้วยประโยคสุดท้ายนี้ บรรทัดแสงตัวอักษรน้อยๆก็จางหายไป
เมื่อทั้งหมดหายไปจากสายตา ซูเซี่ยเอ๋อก็บ่นออกมาด้วยความโกรธ “นี่คุณไม่สามารถปิดกั้นแจ้งเตือนอะไรพวกนี้ได้เลยหรอ?”
เพราะตั้งแต่ที่เธอเข้าสู่โลกใบนี้ ข้อมูลแจ้งเตือนดังกล่าวก็ปรากฏขึ้นมาอยู่หลายครั้ง
ทันทีที่ซูเซี่ยเอ๋อบ่นจบ หน้าต่างสถานะก็ปรากฏขึ้นในสายตาเธอ และเริ่มขีดเขียนตัวอักษรขนาดเล็กขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ขออภัยจริงๆ มันคือ ‘เกมหมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online : เชื้อไฟ’ หากไม่ได้รับพลังงานใดๆ ฉันก็ไม่สามารถปิดกั้นมันได้” ระบบตอบกลับ
—นี่คือระบบของซูเซี่ยเอ๋อ
“ทำไมเจ้าเชื้อไฟนี่ถึงตามตื๊อฉันจัง?” ซูเซี่ยเอ๋อเค้นถาม
“หากคุณจ่ายแต้มพลังวิญญาณ ฉันก็ยินดีที่จะช่วยปิดกั้นข้อมูลของมันโดยตรง”
“ปิดกั้นมันซะ” ซูเซี่ยเอ๋อกล่าวอย่างเรียบง่าย
“ฉลาดเลือกไม่เลว ดั่งเช่นเดียวกันกับที่ระบบได้เตือนคุณไว้ล่วงหน้า ว่าเมื่อครู่นี้คือระบบวิถีมาร และคุณก็ไม่สมควรที่จะดาวโหลด และเปื้อนมลทินโดยมัน”
“จะระบบวิถีมารหรือระบบแบบคุณ ฉันก็ไม่ต้องการ -ถ้าหากไม่ได้เจอกับฉิงซานแล้วล่ะก็ ไม่ว่าระบบไหนฉันก็ไม่ต้องการทั้งนั้น!”
น้ำเสียงของซูเซี่ยเอ๋อเริ่มกลายเป็นเย็นชา
ระบบกล่าว “โปรดเข้าใจถึงปัญหานี้อย่างมีเหตุผลด้วย หากไม่ใช่เพราะการดำรงอยู่ของฉัน ก็มีโอกาสมากทีเดียวที่เชื้อไฟจะสามารถหลอกลวงคุณ และหาวิธีที่จะให้คุณดาวโหลดมันได้”
“เอาเถอะๆ ฝากจัดการด้วยก็แล้วกันนะ”
ซูเซี่ยเอ๋อพูดตัดจบ
แต่ขณะนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียง ‘โผล๊ะ!’ ดังมาจากไม่ใกล้ไม่ไกล
ซูเซี่ยเอ๋อมองย้อนกลับไป
เห็นแค่เพียงชายคนหนึ่งที่ล้มลงกับพื้น
เธออดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยเหลือเขา แต่เพียงย่ำตรงไปหนึ่งก้าว เธอก็จำต้องหยุดฝีเท้าลง
เพราะมีอีกหลายร่างถลาเข้ามา พวกเขาทั้งทิ่มทั้งแทง จ้วงสังหารชายที่พึ่งล้มลงกับพื้นไป
แล้วกลุ่มเมฆหมอกแสงสีแดงก็ผุดออกมาจากศพ ก่อนจะผลุบเข้าไปภายในร่างกายของอีกหลายคนที่พึ่งลงมือสังหารเขา
“อ่า มันช่างอบอุ่นจริงๆ” หนึ่งในนั้นกล่าวด้วยอารมณ์
“ใช่ แต่อันที่จริงแล้วพวกเราไม่ได้ฆ่าเขานี่นะ พวกเราก็แค่ส่งเขาออกไปจากโลกใบนี้ และกลับไปยังอัลเบอัสก็เท่านั้นเอง” อีกคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
คนอื่นๆหันไปมองรอบๆ และเร่งฝีเท้าก้าวต่อไปทันที
เวลามันกระชั้นชิดเกินไป ดังนั้นเพื่อที่จะให้ได้รับรางวัลที่ดี พวกเขาจะต้องเร่งข้ามผ่านผืนน้ำแข็งกว้างอย่างรวดเร็วโดยไม่สนเรื่องหยุมหยิมใดๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่ถัดไปให้เร็วที่สุด
เพราะยังไงก็ตาม พวกเขาจะไม่มีทางตายจริงๆอยู่แล้ว อย่างมากที่สุดก็แค่ถูกไล่ออกจากจากโลกใบนี้เร็วเกินไป และรางวัลที่จะได้รับก็แย่ลงเท่านั้นเอง
มันไม่มีเวลามากพอที่จะให้ทุกคนมัวมาสนใจกับเรื่องหยุมหยิมดังกล่าว
—ใช่แล้วล่ะ เพราะตามกฏเกณฑ์ของทริสเต้ มันจะไม่มีใครตกตายลงที่นี่
การต่อสู้กับคนอื่นๆจะนำมาซึ่งผลประโยชน์และรางวัลตอบแทน
หากมีคนกำลังเผชิญหน้ากับความตาย คนๆนั้นก็จะทิ้งไว้เพียงร่างลวงตาในสถานที่นั้นๆ
ขณะที่ตัวตนจริงๆจะถูกส่งกลับไปยังอัลเบอัสทันที
ซูเซี่ยเอ๋อชายตาที่เปล่งประกายงดงาม เฝ้ามองไปที่ร่างศพอย่างเงียบๆ
คนๆนี้ ได้เคยช่วยเหลือตนเองมาก่อนในการต่อสู้ก่อนหน้านี้
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงการช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ และซูเซี่ยเอ๋อก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือดังกล่าว แต่เธอก็ยังจดจำน้ำใจนั้นเอาไว้อยู่ดี
ท่ามกลางพายุหิมะ ร่างดังกล่าวค่อยๆจมลงใต้พื้นน้ำแข็ง
-เขาจะถูกส่งกลับไปที่อัลเบอัสจริงๆน่ะหรอ?
ซูเซี่ยเอ๋อรู้สึกว่ามันมีบางอย่างไม่ถูกต้อง
เธอจงใจชะลอความเร็วลง เมื่อคนอื่นๆมุ่งหน้าไปไกลแล้ว เจ้าตัวจึงค่อยๆถอยกลับไปและเอื้อมมือลงสัมผัสกับศพอย่างเงียบๆ
