ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังกังวลกับสายตาของคนอื่นแบบนั้นอีก ร่องรอยเพียงเท่านี้ ผ่านไปอีกไม่กี่วันมันก็จางหายไปหมดอยู่ดี หากทำได้การสลักร่องรอยของตัวเองลงไปก็ถือเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้เช่นกัน จองอูจึงประทับจูบแผ่วเบาที่ต้นคอของซองจู แล้วก้มหน้าลง
“งั้นถ้าเป็นตรงที่มองไม่เห็นก็ไม่เป็นไรงั้นสิ?”
“นั่นมัน คือ…มัน อือ อื้ม!”
จองอูถอดใจจากต้นคอและขยับมาขบกัดลงไปแถวๆ ลาดไหล่ของซองจูแทน ขบเม้มฟันลงไปบนผิวพร้อมกับดูดดุนเบาๆ จนอีกคนร้องคราง มันให้ความรู้สึกที่ดีเอามากๆ เขารู้ดีว่าสิ่งที่ซองจูแสดงออกมานั้นไม่ได้เกิดจากความต้องการของตัวเองเลย แต่ในเวลานี้การตอบสนองต่อการเล้าโลมที่ได้รับจากเขาอย่างสัตย์ซื่อ ก็เป็นความสุขที่อีกคนปรารถนาจากสัมผัสของเขา
ทำไมกัน เพราะอะไรฮันซองจูจึงทำให้เขารู้สึกถูกใจได้ขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ที่ไม่เคยชอบใจในตัวเขา คนอวดดีที่อย่างไรก็คงไม่มีวันที่เขาจะยอมเปิดใจให้ ทำไมถึงได้กุมหัวใจของเขาเอาไว้ได้กันนะ เป็นเรื่องที่แม้ตัวเขาเองก็ไม่อาจจะเข้าใจมันได้เลย แต่ในตอนนี้จองอูได้ตระหนักแล้วว่า ตัวเขาไม่มีทางปล่อยฮันซองจูไปได้อีกแล้ว ถึงจะไม่แน่ใจว่านี่คือความรักหรือไม่ แต่ที่แน่นอนคือความรู้สึกที่มีมันเกินกว่าความสนใจเพียงผิวเผินไปแล้ว เหตุการณ์นี้ถือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิตของคิมจองอูเลย
น่าสับสน แน่นอนว่าตัวเขาที่ไม่ได้รู้จักสิ่งที่เรียกว่าความรักเลยนั้น มันช่างน่าสับสน ความจริงที่เด่นชัดในตัวเขาคือเขาไม่เคยได้รับความรักเลย ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้น แม้จะโต้แย้งไปว่ามันไม่ใช่ แต่ที่มันท่วมท้นอยู่ในใจอย่างมากมายนี้ก็มากเกินกว่าที่จะสามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นจองอูจึงยิ่งกอดรัดซองจูแน่นขึ้น แม้ว่าจะต้องทำเช่นนี้ แต่หากสามารถไขว่คว้าอีกคนไว้ได้ หากสามารถฝากฝังตัวตนของเขาเอาไว้ในตัวของอีกคนได้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ถึงอีกคนก็ไม่ใช่คนแบบที่ต้องการคว้าไว้ แต่ตอนนี้ก็คว้าเอาไว้ได้แล้ว
“ฮึก! อื้อ! ได้ ได้โปรด ใหญ่ ใหญ่ไป อื้อ! อื้อ อ้า อึก!”
เริ่มกระแทกกระทั้นเข้ามาจนลึกสุดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เสียงร้องนั้นดังยิ่งขึ้นไปอีก เขาขยับสะโพกต่อเนื่องอย่างไร้สติ แม้จะบอกว่ามันเกินจะทนรับไหว แต่กลับตอดรัดส่วนที่เชื่อมติดกันเอาไว้อย่างรุนแรง ถึงอย่างไรจองอูก็ไม่คิดสนใจที่จะซักไซ้กับเรื่องนั้น เขายังคงกดกระแทกแกนกายของเขาลงไปอย่างต่อเนื่อง ขยับส่วนนั้นเข้าไปในตัวของซองจู มือซ้ายจับยึดที่บั้นท้ายของซองจูไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ปลุกเร้าจนของเหลวอุ่นร้อนทะลักออกมาจากแกนกายของอีกคนจนเฉอะแฉะ เป็นครั้งแรกที่ได้มีความสัมพันธ์กับผู้ชายเช่นนี้ เขารู้สึกได้เป็นอย่างดีถึงส่วนที่สอดประสานกันนั้น และก็ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายสั่นคลอนไปตามการขยับไหวนั่น เอ่ยอ้อนวอนในสิ่งที่อีกคนไม่สามารถรับปากได้ ในทุกๆ ครั้งมุมหนึ่งในหัวใจมักจะรู้สึกจั๊กจี้และเต้นแรงขึ้นเรื่อย มันเพราะอะไรกัน จองอูเคี่ยวเข็ญร่างกายของซองจูด้วยจังหวะความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น
“อ๊า! อ๊ะ ฮึก อื้อ…อึก! อ๊ะ อ้า! อ้า!”
สะโพกถูกยกขึ้นพร้อมกับรับการกระแทกของจองอู ทำให้ซองจูรู้สึกว่าเขากำลังจะถึงปลายทางในไม่ช้า
“อ๊ะ อื้อ!”
ในยามที่แรงกระแทกกระทั้นนั้นถูกส่งเข้าไปสัมผัสถูกจุดอ่อนไหว ซองจูได้แต่เชิดหน้าขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่สะดุดไป ในตอนนั้นเองจองอูก็ยกยิ้มออกมาอย่างสุขสม พร้อมกระแทกย้ำเข้าไปตรงจุดนั้นอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้เขาลืมกระทั่งการเปล่งเสียงออกมา ได้แต่เก็บกลืนลมหายใจหอบถี่ แกนกายของซองจูที่สงบลงเริ่มตั้งชันขึ้นอีกครั้ง แรงกระแทกกระทั้นอย่างต่อเนื่องทำให้คำพูดที่ออกมาเว้นห่าง ไม่อาจปะติดปะต่อได้
“ฮึก อื้อ… ตอนนี้ อื้อ ฮึก! นี้ อ๊ะ อ้า…อื้อ อ๊ะ อื้ออ!”
ตอนนี้สองแขนอ่อนแรงเสียจนไม่สามารถจะค้ำยันร่างกายเอาไว้ได้ ทิ้งร่างกายไปบนเตียง ศีรษะก็ฟุบแนบลงบนหมอน ดวงตาของซองจูเปรอะเปื้อนหยาดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่ว่านั่นไม่ใช่น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเสียใจ สิ่งนั้นทั้งคู่รู้ดีอยู่แล้วว่ามันเป็นเพราะความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น ทำให้หลงลืมตัวตนก่อนหน้านี้ไป ซองจูไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองไม่ได้พูดคำว่าเจ็บออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำเพียงร้องครางและอ้อนวอนต่อการปลุกปั่นอารมณ์นั่น ร่างกายยังคงสั่นเทาอยู่ แต่ว่าเป็นการสั่นไหวกับความปรารถนาที่เกินจะต้านทาน ไม่ใช่เพราะตอบรับต่อบาดแผลในจิตใจ จองอูรู้สึกดีกับการเปลี่ยนแปลงของซองจูที่เกิดจากสัมผัสของตัวเอง
“ตอนนี้ ไม่ได้ อึก…คิดแล้วใช่ไหม? หืม?”
“อือ อื้ออ! อ๊ะ ไม่…อ๊ะ อื้อ! อ้า ฉัน อื้อ มันแปลก อื้อ…”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีเอง”
“ไม่ ไม่ชอบ นี่มัน….อ๊ะ อ้า! ได้โปรด… อ้า ฮึก อื้อ!”
“ต่อหน้าฉันทุกอย่างจะไม่เป็นไร อื้ม! เพราะฉะนั้น อย่า คิดเรื่องอื่น”
ร่างกายแนบสนิทชิดกัน สะโพกที่โยกขยับอย่างบ้าคลั่งพร้อมร่างกายที่แนบสนิท ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็ว หัวใจที่เต้นกระหน่ำนี้ มันรวมถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถรับรู้ได้ หวังว่ามันจะเปิดเผยออกมา จองอูยังคงขยับเข้าไปในร่างกายของซองจูอย่างต่อเนื่อง ความปรารถนามากล้นที่ต้องการให้ทุกจังหวะที่สอดแทรกเข้าไปในตัวของซองจู สลักลึกลงในความทรงจำของอีกคน แม้ว่ามันจะเป็นความปรารถนาที่แสนทรมานก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร หากตัวของเขาทำให้อีกคนสามารถลืมเลือนผู้ชายคนนั้นได้ แม้เพียงครั้งเดียว เขาก็ต้องการให้อีกคนมองมาที่เขาบ้าง แม้จะไม่อาจมอบรอยยิ้มมาให้เขาได้ ขอเพียงยอมรับการมีตัวตนของเขา ต่อให้ต้องกดอีกคนไว้เช่นนี้ก็ไม่เป็นไร
“อ้า ฮึก อื้อ! อ๊ะ ไม่นะ ได้โปรด มันแปลก ฮึก…อื้อ!
“จะเสร็จแล้วเหรอ?”
“อือ อื้อ! ฮึก…ไป ออกไป หยุด หือ? ได้โปรด อ๊ะ อึก! ได้โปรด….จะ จองอู คิมจองอู! ฮึก…? อ๊ะ! อ๊า อื้อ!”
ซองจูอ้อนวอนขอให้หยุดพร้อมทั้งเรียกชื่อเขา ในเวลานั้นจองอูรู้สึกว่ากำลังที่ใช้กอบกุมบังเ**ยนเริ่มผ่อนคลายลง ตัวตนของเขาที่ใกล้จะไปถึงจุดสุดยอดนั้นฉีดพ่นทุกหยาดหยดออกมา จนล้นทะลักในช่องทางของซองจู ในตอนนั้นซองจูก็หวีดร้องเสียงแหลมออกมา พร้อมกับทั้งตัวที่กระตุกเกร็ง
“อ๊า!”
เกือบจะในเวลากันเดียวกัน ร่างกายที่กระตุกไหวอย่างรุนแรง พร้อมกับผนังอุ่นภายในที่ตอดรัดแน่นก็ได้นำพาให้ร่างกายของจองอูกระตุกเกร็งไปด้วย เบื้องหน้าเปลี่ยนเป็นขาวโพลน อารมณ์ที่อัดแน่นถูกปลดปล่อยออกมา เขารู้สึกได้ว่ามันล้นทะลักอยู่ในตัวของซองจู จองอูที่ยังไม่ทันจะได้ถอนแกนกายของตัวเองออกมาจากช่องทางของอีกคน รีบร้อนโอบรับร่างซองจูเอาไว้ ก่อนจะดูสีหน้าของอีกคน
ความสุขสมที่มากเกินรับไหวทำให้อีกคนหายใจออกมาอย่างหอบเหนื่อยผ่านทางริมฝีปากที่เผยอค้างไว้ พอได้เห็นสภาพเกือบจะหมดสตินั่น เขาจึงได้พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะถอดถอนตัวตนออกมาอย่างช้าๆ ร่างกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักของกันและกันจนเหนอะหนะ กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกขุ่นเคืองใจ เมื่อร่างกายกึ่งไร้สติของซองจูได้ปรากฏขึ้นในสายตา
ผิวขาวผ่องที่เต็มไปด้วยร่องรอยของการเล้าโลมและรอยฟันไปทั้งตัว ทำให้รู้สึกหิวกระหาย ร่องรอยการปลุกเร้านั้นเป็นผลงานจากตัวเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แกนกายที่พึ่งปลดปล่อยไปเมื่อครู่ กลับรู้สึกแข็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เขาถึงกับต้องหัวเราะออกมา หากซองจูไม่ได้หมดสติไป เขาก็เกือบจะถูกประณามว่าเป็นสัตว์หื่นกระหายไปแล้ว
“พรุ่งนี้คงโดนบ่นหูชาแหงๆ”
จองอูพึมพำออกมา ก่อนจะลูบไล้ลงบนแก้มของซองจู
“อื้อ…”
เจ้าตัวที่ยังคงไม่ได้สติ ค่อยๆ เบียดแก้มเข้ากับฝ่ามือของเขา ท่าทางราวกับเด็กเล็กๆ ขี้อ้อนแบบนั้น มันช่างเป็นภาพที่ดูน่ารักเสียเหลือเกิน แม้จะพอใจกับทุกสิ่ง แต่ที่ชอบมากที่สุดเขาคงจะเลือกช่วงสุดท้ายที่อีกคนเรียกชื่อเขา แล้วก็พาไปแตะจุดสุดยอดนั่นแหละ
ในช่วงเวลาที่ใกล้จะถึงปลายทาง อีกคนกลับเอ่ยเรียกชื่อเขา ทั้งที่ไม่เคยพูดให้ได้ยินมาก่อนสักครั้ง มันทำให้รู้สึกดีจนแทบบ้า เรื่องปกติที่น่าหมั่นไส้นักหนานั่น หากบอกว่าพึงพอใจออกไปคงได้ถูกด่าว่าเป็นไอ้โรคจิตกลับมาแน่นอน แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เขาก็ยังรู้สึกว่าไม่เป็นไรเลยสักนิด ถึงอย่างไรเขาก็ถูกเกลียดมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันอยู่แล้ว ถูกด่าเพิ่มมานิดหน่อยก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะอย่างไรเขาก็ไม่ใช่พวกขี้น้อยใจอะไรอยู่แล้ว จองอูก้มลงจรดหอมแก้มซองจูแผ่วเบา แล้วจึงลุกขึ้นยืน ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปอีกคนคงไม่ได้นอนแน่
ด้วยกลัวว่าอาจจะไปปลุกอีกคนได้ เขาจึงค่อยๆ ก้าวเท้าอย่างระมัดระวังไปยังทางเดินที่แยกออกมาอีกด้านหนึ่งของห้อง ที่สุดปลายทางเดินนั้นเป็นห้องอาบน้ำ เขาคว้าผ้าเช็ดตัวสะอาดในตระกร้าตรงด้านหน้าห้องอาบน้ำมาหนึ่งผืน ก่อนจะหายเข้าไปข้างในห้องอาบน้ำ ใช้ผ้าเช็ดตัวนั้นชุบลงไปในน้ำอุ่น บิดหมาดๆ แล้วจึงกลับเข้าไปในห้องที่จากมาอีกครั้ง ผมยาวยุ่งเหยิงที่มักจะยื่นลงมาปิดบังใบหน้าเสมอ สยายเต็มแผ่นหลัง เขาไม่คิดตามหายางรัดผมที่หลุดกระเด็นไปในระหว่างการร่วมรักที่ยาวนานนั่น เพียงใช้มือที่เปียกชื้นสางผมอย่างลวกๆ จองอูใช้เรียวนิ้วยาวจัดการกับเส้นผมหยักศกที่คอยปรกใบหน้าอยู่เสมออย่างง่ายๆ และบีบนวดลงบนลำคออย่างเมื่อยล้า ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินต่อไป
“ฉันเองก็คงต้องอาบน้ำสักหน่อย”
พึมพำออกมาเสียงเบา เขาออกมาจากห้องอาบน้ำพร้อมกับคว้าผ้าขนหนูสะอาดแห้งสนิทอีกผืนติดมือมาด้วย ก่อนจะเข้าไปในห้องนอน เช็ดทำความสะอาดร่างกายอีกคนที่เปรอะเปื้อนจนเหนียวเหนอะไปทั้งตัว แล้วจึงใช้ผ้าขนหนูผืนที่แห้งเช็ดซ้ำอีกครั้ง ซองจูหลับลึกเสียจนไม่ได้รู้สึกตัวเลยตลอดเวลานั้น จังหวะการหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ทำให้จองอูระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าที่ตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น แล้วสวมใส่มันให้ซองจู หลังจากนั้นก็ใช้ผ้าขนหนูที่เปียกชื้นเช็ดตัวซ้ำอีก
เขาหยิบเสื้อผ้าตัวเองที่หล่นกระจัดกระจายบนพื้นขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ แล้วเอาผ้าขนหนูและชุดคลุมอาบน้ำไปโยนลงเครื่องซักผ้า จนตลอดช่วงเวลานั้นซองจูก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา และดูท่าว่าอีกคนคงจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ ด้วย จองอูห่มผ้าให้อีกคนแล้วจ้องมองใบหน้าของซองจูอยู่เช่นนั้น
ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อจนถึงก่อนหน้านี้ กลับมาขาวซีดเช่นเดิมและเปล่งประกายใสกระจ่าง ผมที่ยังไม่ทันแห้งดีแนบสนิทไปกับหน้าผาก หลังจากใช้มือปัดป่ายออกไปแล้ว บนใบหน้าของจองอูก็ปรากฎรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงความลึกซึ้งทางร่างกาย ไม่ได้มีสายใยของความรักอะไรเลย ตัวตนที่พังทลายมาตั้งแต่ต้น ทำให้เขาปฏิเสธชีวิตที่ธรรมดาสามัญ มันไม่ใช่ชีวิตที่เหมาะกับจองอูเลย หากคิดว่าสิ่งที่มันแปลกปลอมในความรู้สึกไม่เหมาะกับตัวเขา แล้วเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมานั้นเป็นเรื่องโกหกแล้วละก็ เขาก็ได้แต่ยอมรับความจริงที่ว่าตัวเขาถูกใจฮันซองจู แม้ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ แต่หากไม่ทำเช่นนั้น ก็ไม่รู้ว่าจิตใจที่เปราะบางดังแก้วใสนี่จะมีอาการกำเริบขึ้นมาเมื่อไหร่
“ฉันรู้สึกดีนะ แล้วนายล่ะ?”
เขานั่งอยู่ริมเตียง เอ่ยถามออกมาพร้อมกับลูบไล้เบาๆ ลงไปบนกลุ่มผมของซองจูที่นอนหลับมุดหน้าเข้ากับหมอนหนุน แต่กลับไม่มีคำตอบใดกลับคืนมา
ในอนาคต เขารู้ดีว่ามันก็จะเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ถามออกไปโดยที่ไม่มีทางได้ฟังคำตอบ แม้จะคาดหวังแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ยังคงพึมพำกับตัวเองอย่างแน่วแน่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดังเช่นปกติ จองอูค่อยๆ ล้มตัวลงนอนเคียงข้างซองจู ร่างกายที่ถูกเคี่ยวกรำเป็นเวลานานจนเหนื่อยล้า ค่อยๆ ถูกความง่วงงุนเข้าครอบงำในที่สุด
ขนาดนี้คงไม่ว่าอะไรแล้วล่ะมั้ง
จองอูคิดเช่นนั้น ก่อนจะจับจองพื้นที่ข้างตัวซองจู นอนตะแคงตัวโดยใช้มือเท้าคางเอาไว้ จ้องมองภาพซองจูที่หลับลึกอยู่เช่นนี้มันก็ไม่เลวนัก แม้จะไม่แน่ใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง หลังจากที่อีกคนตื่นขึ้นมา ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก คิดได้เช่นนั้นแล้วเขาจึงค่อยๆ สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับที่ซองจูห่มอยู่
“อื้อ…”
ความเย็นที่แทรกผ่านเข้าไประหว่างช่องผ้าห่มที่ถูกยกขึ้น ทำให้ซองจูส่งเสียงครางออกมา จองอูที่ตกใจกับการขยับตัวของอีกคน จึงขยับจัดผ้าห่มคลุมกายให้อีกคน แล้วดึงตัวเข้ามากอดไว้ ร่างกายที่ค่อยๆ ขยับแทรกเข้ามาในอ้อมกอดตามแรงชักจูง ขยับหาพื้นที่ของตัวเอง ภาพนั้นทำให้เขายกยิ้มออกมา จองอูขยับศีรษะของซองจูเข้ามา แล้วกอดอีกคนไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ นานแค่ไหนแล้ว ที่เขาสามารถหลับสนิทได้โดยไม่มีฝันร้ายมารบกวนเช่นวันนี้
* * *
