(Yaoi) พักใจกับนายรูมเมท – ตอนที่ 2-18

คำพูดนั้นยิ่งทำให้อีกคนเบะปากออกมาด้วยความไม่พอใจ เห็นแบบนั้นแล้วอย่างกับเด็กๆ เลยนะ เด็กโข่งที่อายุเกินสามสิบห้าแล้วด้วย ไม่รู้ว่าตัวเขาไปมีใจให้กับคนแบบนั้นได้ยังไงกัน จองอูยังคงเตรียมอาหารต่อไปอย่างทอดถอนใจ 

เขาตอกไข่ไก่ใส่ลงชามพร้อมกับใช้ส้อมตี แล้วเทราดลงไปบนกระทะที่ร้อนได้ที่ กลิ่นหอมชวนน้ำลายสอกับไข่ที่เริ่มจับตัวเป็นก้อนบนกระทะ เมื่อคนให้เข้ากันอีกไม่กี่ครั้ง ไข่ก็เริ่มสุกได้ที่พร้อมรับประทาน เขาเติมส่วนผสมเพื่อเพิ่มรสชาติเข้าไปอีกเล็กน้อย รอจนไข่เกือบจะสุกดีแล้ว ก็เทจากกระทะลงในจานที่เตรียมเอาไว้ จากนั้นจึงนำเอาเนื้อและผักที่หั่นไว้เป็นขนาดพอดีคำใส่ลงในกระทะใบข้างๆ กันจนเกิดเสียงดังฉ่าขึ้น ปรุงรสให้พอดีด้วยรสชาติที่ไม่เค็มนักในแบบที่ซองจูชอบ หลังจากนั้นก็เทลงไปที่ข้างๆ ไข่เมื่อครู่ ราดลงบนขนมปังโทสต์ชิ้นหนาที่อบจนกรอบ เพียงเท่านี้อาหารกลางวันก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย หลังจากที่จองอูเผลอตัวมารับหน้าที่ในการเตรียมอาหาร มื้อกลางวันของทั้งคู่จึงได้เปลี่ยนมาเป็นเช่นนี้ 

“เสร็จแล้ว มาเร็ว” 

ซองจูที่มองดูจองอูทำอาหารอยู่บนโซฟา จึงได้รีบวิ่งไปที่โต๊ะอาหารตามเสียงเรียกของอีกคนทันที 

“เอ่อ ฉันไม่ชอบถั่วฝักยาว ไม่ใส่ไม่ได้เหรอ” 

“ทำอะไรให้ก็กินไปเถอะ ต้องกินแบบนี้แหละ ดีต่อร่างกายด้วย”   

“ไม่สิ ถั่วปกติก็ชอบแหละ แต่ฉันไม่ชอบความรู้สึกเวลาเคี้ยวโดนถั่วฝักยาวนี่” 

“กินเข้าไปให้หมดนั่นล่ะ” 

“ชิ” 

เมื่อตระหนักได้แล้วว่าดื้อดึงอย่างไรอีกคนก็ไม่ยอมรับฟัง ซองจูจึงหุบปากลงทันที หากดึงดันต่อไป แล้วเกิดจองอูบอกว่าจะไม่ทำให้กินอีก คนที่จะเสียก็มีแต่เขาเท่านั้นแหละ ซึ่งเขาก็รู้อยู่แก่ใจดี ซองจูเขี่ยถั่วฝักยาวที่ไม่ชอบไปไว้ตรงมุมจาน พร้อมพึมพำออกมา 

“ถ้ากินหมดต้องชงกาแฟให้นะ” 

“เมื่อกี้ก็กินไปแล้วไม่ใช่รึไง?” 

“นั่นเรียกว่ากาแฟได้ที่ไหน น้ำปีศาจชัดๆ” 

ด้วยไม่รู้ว่ามันต้องทำอย่างไรกันแน่ การดริปกาแฟนั่นดูไม่ง่ายเอาเสียเลย สุดท้ายแล้วก็ต้องล้มเลิกไป โดยไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองได้สร้างความพินาศทิ้งไว้ในห้องครัวขนาดไหน จองอูทำเพียงพยักหน้ารับกับคำสั่งของอีกคน ไม่ว่าจะพูดอย่างไร สุดท้ายหน้าที่ชงกาแฟก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี ไม่จำเป็นที่จะต้องเถียงให้บรรยากาศมันน่าอึดอัด เพราะเกิดความรู้สึกไม่ดีระหว่างกันขึ้น 

“วันนี้ฉันจะดื่มแบบที่นายดื่มนะ” 

“ไม่อร่อยขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ” 

“ใครสนล่ะ” 

เขาเลือกเมล็ดกาแฟรสอ่อนๆ และติดเปรี้ยว อย่างที่อีกคนชอบให้ตลอด เกือบลืมไปแล้วว่าอีกคนเคยอยากดื่มกาแฟในแบบของเขา ถ้าเกิดไม่ถูกใจขึ้นมาคงได้ทำหน้ามุ่ยเป็นแน่ ไม่รู้จะอยากลองของคนอื่นทำไมกัน เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถจะเข้าใจได้จริงๆ แต่จองอูก็ทำเพียงพยักหน้ารับไปเท่านั้น 

เขาไม่รู้ตัวเลยว่า เขากำลังทำทุกอย่างให้มันพอดีกับซองจู เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ต้องมาคอยกังวลกับเรื่องอาหารการกิน และเขาก็ทำทุกสิ่งออกมาด้วยความใส่ใจ ไม่ใช่ทำเพียงลวกๆ ให้ผ่านไปเท่านั้น เพียงแค่อีกฝ่ายบ่นพึมพำออกมาว่าอยากกินอะไร ไม่กี่วันหลังจากนั้นมันก็จะโผล่ขึ้นมาวางบนโต๊ะอาหาร ถ้าหากพูดว่ามีหนังหรือรายการอะไรที่อยากดู เจ้าตัวก็จะสละเวลาทำงานของตนออกมานั่งข้างๆ กันที่โซฟาในห้องนั่งเล่นและใช้เวลาร่วมกัน เมื่อถึงเวลาที่ปิดโทรทัศน์ พวกเขาก็จะเกลือกกลิ้งไปบนเตียงด้วยกัน เป็นเช่นนั้นมาเรื่อยๆ จนกลายเป็นว่ามันคือเรื่องปกติที่วันทั้งวันเขาจะถูกซองจูลากไปทำนู่นทำนี่ตามใจ 

หากดงฮยอนรู้ความจริงขึ้นมา ก็คงจะโมโหพร้อมกับพูดว่าตัวเองไม่ได้ส่งเขามาเพื่อให้มาทำอะไรแบบนี้ ซึ่งจองอูก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว อย่างไรเสียความสัมพันธ์กับซองจู ก็แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามเวลา ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ อีกคนเพิ่งจะเลิกรากับคนที่ไม่อาจลืมเลือนได้คนนั้น และเพราะไม่อาจอดทนต่อความรู้สึกว่างเปล่า จึงได้คิดมาพึ่งพาตัวเขาเอง ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต หากต้องจากกัน คงมีแต่เขาที่จะถูกลืมเลือนไป และในความคิดของจองอู นั่นมันก็คือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว เขาเหมือนเป็นแค่ทางที่อีกคนเพียงแวะผ่านมาชั่วครู่ก็เท่านั้น สำหรับซองจูการมีอยู่ของตัวเขามันก็คงเป็นแบบนั้นแหละ 

งั้นแล้วเขาล่ะ? สำหรับเขา ซองจูมีตัวตนอย่างไร? 

เขาหยุดความคิดเอาไว้เพียงเท่านั้น จองอูล้มเลิกกับความคิดที่เริ่มมาตั้งแต่ต้น ความคิดที่มันเกินกว่าจะรับไหว มันทำให้จองอูเจ็บปวด หากเขายิ่งค้นเข้าไปดูที่ส่วนลึกลงไปข้างใน สิ่งที่จะหลงเหลืออยู่สำหรับเขา ก็เป็นเพียงอาการนอนไม่หลับและความวุ่นวายใจก็เท่านั้น เป็นเรื่องจริงที่ว่า ฝันร้ายที่ไม่ได้มารบกวนเขาเป็นเวลาช่วงหนึ่งนั้น มันได้ย้อนกลับมาอีกครั้งเมื่อไม่นานมานี้ จองอูถูมือลงไปบนดวงตาที่ลึกโบ๋ พร้อมกับดื่มน้ำเข้าไปอึกหนึ่ง 

“นอนไม่หลับเหรอ?” 

ซองจูเอ่ยถาม ขณะจ้องมองไปยังจองอูที่ยังถือส้อมอยู่ในมือ จองอูจึงเงยหน้าขึ้นโดยไม่ตั้งใจ และได้พบกับดวงตาสีน้ำตาลกระจ่างใสที่กำลังจ้องมองมายังเขาด้วยแววตาแน่วแน่ 

“หือ?” 

“สภาพนายมันดูเพลียมากเลยนะ มีอะไรหรือเปล่า” 

ซองจูเอื้อมมือไปแตะบนหน้าผากของจองอูอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ทว่า ในตอนนั้นจองอูกลับลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง ดังนั้นมือข้างที่ยื่นออกไปจึงได้แต่ชะงักค้างอยู่กลางอากาศ สีหน้าของซองจูดูเจื่อนลงในทันที พร้อมกับจ้องมองไปยังจองอูซึ่งหันหลังให้ตัวเขา 

“กาแฟน่ะ กินแบบเย็นใช่ไหม” 

จองอูแกล้งทำเป็นไม่รับรู้กับท่าทางเช่นนั้นของซองจู เดินไปทางตู้เย็นเพื่อไปเอาเมล็ดกาแฟออกมา เขากลัวว่าซองจูจะใช้วิธีนี้ทุบกำแพงแล้วเข้ามาในจิตใจของเขาได้ 

ซองจูเหมือนจะยอมรับจองอูในฐานะพวกชอบปลีกวิเวกโดยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ทว่าจองอูกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เขาเกิดความสนใจในตัวอีกฝ่ายตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก ความรู้สึกสนใจอยากรู้เกี่ยวกับอีกคนมันเริ่มมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งการตามใจและการยอมกับท่าทางแบบเด็กๆ ของซองจู มันทำให้อีกคนเปิดใจให้มากขึ้น ยิ่งมันมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เขาเกิดความกังวลมากขึ้นเท่านั้น เขาหายใจเข้าออกอย่างต้องการทำสมาธิ ก่อนจะเริ่มบดเมล็ดกาแฟ ครัวที่เคยเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำมัน กลับฟุ้งกระจายไปด้วยกลิ่นสดชื่นของกาแฟ เช่นเดียวกับในใจของจองอูที่กำลังถูกความหม่นหมองครอบคลุมไปทั่ว 

* * * 

“อ้า อื้อ…อีกนิด อื้อ อึก! อ๊ะ! ตรงนั้น อื้อ…” 

“ตรงนี้?” 

“อ้า อื้อ! ตรง ตรงนั้น…ลึกเข้ามาอีก อึก อื้อ ฮึกก” 

ตอนนี้เขาเริ่มคุ้นเคยกับการรองรับตัวตนของอีกคน ซองจูร่อนสะโพกรับอย่างเชี่ยวชาญ และจองอูก็เพิ่มความเร็วในการสอดแทรกเข้าไปยังช่องทางของอีกคน 

“อือ อื้อ! อึก! อ๊ะ ฮึก…มัน เร็วไป…ฮือ อึก!” 

“เร็วๆ เหรอ? ชอบให้ทำเร็วกว่านี้งั้นสินะ” 

“นะ นั่นมัน! อ้า อ๊ะ อื้อ…! ไม่ ไม่เอา…อึก!” 

“ไม่เอาจริงเหรอ? ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ นายก็ตอดรัดกันแน่นไม่ใช่รึไง? นี่มันก็ชัดเจนแล้วนี่” 

“นาย มัน…อื้อ!” 

กัดฟันทนกับคำพูดลามกที่ยังคงหลุดออกมาไม่หยุด ขณะที่ร่างกายกลับตอบสนองต่อห้วงอารมณ์อย่างซื่อสัตย์ ก้นที่ยกสูงขึ้นเหมือนสุนัขแอ่นรับตัวตนของจองอู ใบหน้าของซองจูเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ปรารถนาอย่างชัดเจน ดวงตาทั้งคู่ดูเลื่อนลอยไร้หลักแหล่ง น้ำลายที่ไหลย้อยออกมาจากริมฝีปากสวย เปียกชุ่มไปบนปลอกหมอน เนื้อตัวขาวผ่องขึ้นสีแดง และเสียงครวญครางที่ดังออกมาเรื่อยๆ ทำให้รู้ได้เลยว่าซองจูจดจ่อกับสิ่งที่ทำอยู่แค่ไหน จองอูประทับร่องรอยแดงจัดเอาไว้ทั่วทุกซอกทุกมุมที่ลับสายตา ขบกัดและดูดดึง ขณะที่ส่วนสะโพกก็ขยับกระแทกย้ำเข้าไปในนั้น จนทำให้เกิดเสียงหอบหายใจ พร้อมกับเสียงครางที่เกือบจะเป็นการกรีดร้องดังก้องขึ้นมา 

“อ๊า! อึก ฮึก! อื้อออ…” 

เสียงหายใจหอบถี่ที่ดังออกมา พร้อมกับร่างกายที่บิดเร้าด้วยความหวามไหว จองอูอัดกระแทกย้ำๆ ไปที่จุดกระสันของซองจูเต็มแรง เมื่อเป็นเช่นนั้นซองจูจึงได้แต่ร้องครางออกมา พร้อมกับส่วนล่างที่เริ่มแข็งขืนขึ้นมาตามอารมณ์ที่ลุกโชน เขากำรอบมันพร้อมกับออกแรงชักรูดไปตามความยาวซ้ำๆ อยู่เช่นนั้น 

แม้จะคุ้นเคยกับการเป็นฝ่ายคอยรองรับตัวตนของอีกคนแล้ว แต่ทว่าเขาก็ยังหวาดกลัวที่การกระทำเพียงเท่านี้กลับทำให้ไปถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ได้ เช่นในตอนนี้สิ่งที่สอดค้างอยู่อย่างเป็นธรรมชาตินั่น เขาอยากจะลืมความรู้สึกของการที่มีตัวตนของอีกคนอยู่ในตัวเขา แต่ความปลุกปั่นที่กระแทกลึกเข้ามาอย่างรุนแรงนั้น ในตอนนั้นซองจูก็ได้แต่กระตุ้นความต้องการของตัวเองไปพร้อมกัน ส่วนหัวที่แข็งชูชันขึ้นพร้อมกับน้ำรักที่ไหลเยิ้ม นับเป็นการตอบสนองไปตามสัญชาตญาณโดยไร้การขัดขืนต่อการปลุกเร้าที่รุกเพิ่มขึ้น มันเติมเต็มความต้องการได้อย่างเยี่ยมยอด แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อความต้องการที่โถมขึ้นมาเป็นเท่าตัวนั่นได้ 

“อื้อ…แรง แรงกว่านี้อีก อีก ฮึก! อ๊ะ อร๊าง…” 

“แรงอีก? ขอร้องกันแบบนี้ทุกวันเลยนะเนี่ย อ้า ฉันก็ทำอยู่นี่ไงล่ะ” 

“ฮึก!” 

เสียงหัวเราะหึหึดังออกมา ก่อนเจ้าตัวจะบดขยี้ลงไปบนยอดอกนั่นอย่างรุนแรง จนอีกฝ่ายถึงกับเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับหวีดร้องออกมา เสียงร้องครางนั่นช่วยเติมเต็มความต้องการให้จองอู เขาจึงดึงรั้งใบหน้าของอีกคนมารับจูบดูดดื่ม 

“อื้อ อื้ม… อื้อ อุ๊บ อื้ม…” 

เสียงเฉอะแฉะดังออกมาพร้อมกับซองจูที่ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย ปลายลิ้นที่กวาดผ่านสำรวจไปทั่วโพรงปาก ทำให้ร่างกายรู้สึกหวามไหวไปเสียทุกส่วน ต้านทานไม่ไหวจนต้องขยับสะโพกสวนกลับอย่างรุนแรง ราวกับต้องการบอกอีกคนว่าห้ามหยุดขยับ ท่าทางการขยับส่วนสะโพกออกห่าง จนส่วนที่เชื่อมติดกันนั่นเกือบหลุดออก แล้วจึงกดกระแทกกลับเข้ามาอย่างยั่วยวน การตอบรับนั่นดูเจ้าเล่ห์เสียจนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าอีกคนไม่เคยเป็นฝ่ายรับแบบนี้มาก่อน  

“อึก! อ๊ะ เจ็บ!” 

เขาใช้ปลายลิ้นปาดเลียน้ำตาที่เอ่อคลอออกมาตรงหางตา ก่อนจะกดกระแทกสะโพกเข้าไปเต็มแรง จนซองจูตะคอกกลับมาอย่างโมโห 

อีกคนยังคงแสดงนิสัยเก่งแต่ปากออกมาเช่นเคย ถึงจะทำอย่างนั้น แต่ทว่าสุดท้ายแล้วก็ทำได้แค่ครางออกมาเมื่อใกล้ถึงปลายทาง และหลงเหลือไว้เพียงเสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แต่กระนั้นซองจูก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาหันหลังกลับมาในทันทีแล้วยื่นมือข้างหนึ่งไปด้านหลัง จองอูที่กดกระแทกสะโพกเข้ามาอีกครั้ง จึงได้จับประสานกับมือของอีกคนเอาไว้ คนทั้งสองขยับไหวไปพร้อมกันด้วยแรงอารมณ์ที่ท่วมท้น 

“อ๊า! ฉัน นะ เหนื่อย…ได้โปรด ข้าง…หน้า…” 

“ไม่ ทนอีกนิดนะ” 

“ฮืออ! อ๊ะ เจ็บ…อื้อ!” 

เวลาที่ได้แนบชิดกับจองอูเช่นนี้ จองอูจะกลายร่างเป็นรุ่นน้องแสนดื้อดึง ทั้งที่เขาอยากจะอยู่ในท่าที่สบายสักครั้ง แต่ไม่ว่าจะขอร้องอ้อนวอนอย่างไร อีกคนก็ไม่เคยจะรับฟังกันเลยสักนิดเดียว กลับกัน ถ้าบอกว่าสบายกับการได้เป็นฝ่ายรับ เจ้ารุ่นน้องก็จะยิ่งใส่แรงเข้ามาอีก ทำให้ซองจูได้แต่หงุดหงิดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

การที่เขาเอาแต่หมกมุ่นกับเรื่องการขย่มกันทั้งวัน แล้วยังคอยส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าอายเช่นนี้อีก มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด ทุกครั้งในเวลาที่เรามีเซ็กซ์กันกับคิมจองอูนั้น อีกฝ่ายทั้งรุนแรงและให้ความรู้สึกเหมือนโดนกดขี่ คำพูดของอีกคนมันช่างหยาบโลน แล้วยังทำเขาแทบหมดสติ ถ้าเป็นปกติแล้ว คนที่มาทำกับตัวเขาแบบนั้น คงได้ถูกโต้กลับไปแล้ว แต่ซองจูกลับไม่มีกำลังที่จะล้มอีกฝ่าย ไม่สิอีกคนทำให้เขาไม่สามารถแม้แต่จะคิดถึงเรื่องการตอบโต้กลับไปด้วยซ้ำ