(Yaoi) พักใจกับนายรูมเมท – ตอนที่ 4-9

เขาถอดชั้นในที่เป็นปราการสุดท้ายออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งเข้าจู่โจมในทันที ซองจูถึงกับหลุดครางเสียงดังออกมา  

เกี่ยวกระหวัดช่วงสะโพกที่อ้ากว้างอย่างเชิญชวนเอาไว้ พอกดลงไป ช่วงสะโพกก็พลันกระตุกเกร็งในทันที เขาคว้าสะโพกอีกคนเอาไว้ด้วยมือเดียว แล้วใช้อีกมือลูบไล้ลงไปบนช่วงกระดูกไหปลาร้า แตะสัมผัสตรงส่วนที่บุ๋มลึกลงไป พร้อมกับก้มลงดูดดึงซ้ำๆ ซองจูถึงกับกระเด้งสะโพกสวนขึ้นมาอย่างแรงในทันที 

“ฮือ อือ อึก! อื้อ!” 

ประทับร่องรอยสีกุหลาบเพื่อแสดงให้รู้ว่าคนอื่นไม่มีสิทธิ์แตะต้องร่างกายนี้ ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากลงต่ำเรื่อยๆ ดูดดึงส่วนยอดราวกับจะกลืนกินมัน จนอีกคนหลุดเสียงครางออกมา เนื่องจากความเสียวซ่านแสนทรมานเมื่อครู่ กวาดเรียวลิ้นเค้นคลึงและดูดดึงมันซ้ำๆ ในตอนนั้นเขาขบกัดลงไปตรงส่วนยอดอกที่ถูกปลุกเร้าจนมันตั้งชูชันขึ้นมา 

“อ๊ะ ฮึก! จะ เจ็บ…อือ อึก อื้อ! อึก!” 

“เจ็บจริงเหรอ? หืม?” 

“อ๊ะ อือ อึก! อื้อ! อ๊ะ อื้อ…!” 

เจ้าตัวไม่หลงเหลือสติพอจะตอบอะไร ได้แต่สะบัดหน้าไปมา นั่นทำให้เขายกยิ้มออกมา  

“ชอบหรือไม่ชอบกันล่ะ ไหนพูดออกมาให้ชัดๆ สิ” 

พูดเช่นนั้นออกมาพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งคว้าจับที่ปลายคางของอีกคนเอาไว้ แล้วริมฝีปากของซองจูก็เผยอออกในทันที พอเขาสอดนิ้วเข้าไปนิ้วหนึ่ง อีกคนจึงได้ใช้ลิ้นแลบเลียมันแทบจะทันที ซองจูปรือตาขึ้นมาจ้องมองจองอู ขณะที่ลิ้นก็ยังคงโลมเลียเรียวนิ้วอยู่เช่นนั้น 

ทั้งสองมองสบกันไปมาราวกับว่าสายตาได้ถูกตรึงเอาไว้ เรียวลิ้นที่ลากไล้โลมเลียไปมาอย่างรักใคร่ ราวกับสิ่งที่โลมเลียอยู่นั้นเป็นอย่างอื่น เจ้าตัวแลบเลียมันอย่างช้าๆ จนเรียวนิ้วชุ่มไปด้วยน้ำลาย ดูดดุนไปมาพร้อมกับส่งเสียงครางกระเส่า จองอูจ้องมองท่าทางเช่นนั้นของซองจู พร้อมกับค่อยๆ ขยับโยกสะโพก ปลุกเร้าส่วนกลางกายของเขา 

ใบหน้าของซองจูแดงจัดยิ่งขึ้น ขณะที่ลมหายใจของจองอูก็หอบหนักขึ้นเรื่อยๆ 

“จ๊วบ…” 

เสียงดูดดังขึ้นทันทีที่เขาดึงเรียวนิ้วออกมาจากปากของอีกคน จองอูดึงถอนนิ้วออกมาอย่างแรง ก่อนจะโฉบลงไปประกบริมฝีปากของซองจู 

“อื้อ อื้ม! อึก ฮือ อื้อ!” 

เสียงครางที่ฟังไม่ได้ศัพท์หลุดออกมาจากริมฝีปากของทั้งคู่ที่โรมรันกันอยู่ พร้อมกับสะโพกที่โยกขยับไปตามแรงอารมณ์ แกนกายที่แข็งชูชันของทั้งคู่เสียดสีกันไปมา จนส่วนปลายเริ่มมีน้ำเยิ้มออกมา และแล้วเสียงเฉอะแฉะจากส่วนล่างก็เริ่มดังออกมาให้ได้ยิน 

จองอูเลื่อนมือลงไป แล้วกอบกุมส่วนที่เปียกแฉะของซองจูเอาไว้ 

“ฮึก!” 

ลิ้นร้อนทำให้เขาหลุดเสียงครางออกมาอย่างไร้สติ แกนกายกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง ด้วยความทรมานจากห้วงอารมณ์ที่ปะทุขึ้น 

“ฮึก! อื้อ อึก! อ๊ะ ฮือ…อื้อ อึก! อื้ม…” 

เมื่อได้เห็นท่าทางเลื่อนลอยของซองจูที่อยู่ใต้ร่างตัวเอง จองอูก็พลอยยกยิ้มขึ้นมา เขาไล้ต้อนซองจูต่อด้วยการค่อยๆ เคลื่อนมือลงต่ำไปอีก ช่องทางที่ไม่ได้ถูกสัมผัสมาเนิ่นนาน มันกำลังรอคอยเขาอยู่ 

“ตอนฉันไม่อยู่ นายเคยสัมผัสมันบ้างไหม” 

จองอูถามออกมาแบบนั้นพร้อมกับแตะสัมผัสที่ช่องทางด้านหลังของซองจู ที่ที่ไม่เคยเปิดรับให้ใครเข้าไป นอกจากตัวเขา มันกำลังเฝ้ารอคอยเขาอยู่ 

“นะ นั่นมัน…ฮึก!” 

คำตอบที่ได้รับไม่ถูกใจเขาสักเท่าไหร่ พอกดแทรกเรียวนิ้วเข้าไปในช่องทางนั้น อีกคนถึงกลับกรีดร้องออกมาในทันที เขากวาดนิ้วสำรวจไปทั่วอย่างใจเย็น เมื่อกดลงไปช่องทางอ่อนนุ่มที่คลายตัวอยู่ก่อนแล้ว เปิดขยายออกอย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะลองคิดดูอย่างไร มันก็ดูไม่เหมือนกับส่วนที่ไม่ได้ถูกแตะต้องมาเป็นเวลานาน 

“สัมผัสมันด้วยเหรอ?” 

คำพูดนั้นทำให้ซองจูหลับตาแน่น พร้อมกับเบือนหน้าหนี 

“แค่นั้นคงไม่ช่วยให้เสร็จสินะ ทำเองเหรอ? ตอนทำนายคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?” 

คำถามที่หลุดออกมาเรื่อยๆ ทำให้ซองจูได้แต่สะบัดหน้าไปมา อันที่จริงแล้วเขารู้สึกดีมากๆ เลย ในตอนนี้อีกคนเริ่มเปิดใจกับความรู้สึกของเขาแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมจะพูดมันออกมาอย่างตรงไปตรงมา 

ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เลย แต่นั่นแหละที่ทำให้น่าหลงใหล  

จองอูยกยิ้มออกมา พร้อมกับขยับเรียวนิ้วเบิกช่องทางนั้นออกทีละนิด 

“อื้อ อื้ม…!” 

เมื่อซองจูที่บิดเร้าอย่างทรมานลืมตาขึ้นมามองกัน จองอูจึงได้เอ่ยถามออกไปอีกครั้ง 

“ได้คิดถึงคนอื่นหรือเปล่า? ใคร? คนรักเก่า?” 

เจ้าตัวส่ายหน้าไปมา เพื่อคัดค้านคำพูดของจองอู 

“มะ ไม่…อื้อ!” 

“ใช่ หรือไม่ใช่กันแน่” 

“มะ ไม่ใช่…! ฮึก อื้อ จะ จองอู ได้โปรด! อ๊า!” 

“ถ้าอย่างนั้นใครล่ะ ถ้าไม่พูดก็คงต้องทรมานไปเรื่อยๆ” 

คำพูดที่จงใจกดดันอีกฝ่ายทำให้ซองจูได้แต่เขม้นมองกลับไป ด้วยดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา เขายกยิ้มออกมา พร้อมกับขยับเรียวนิ้วช้าๆ จ้องมองดูซองจูเผยอปากกว้างออกอย่างจนใจ ทั้งยังสั่นสะท้านไปทั้งตัว จองอูสอดนิ้วลึกเข้าไปและค่อยงอปลายนิ้วกดลงไปตรงนั้นบ้างตรงนี้ 

“ฮึก อื้อ อื้ม อึก…อื้อ อึก! อ๊ะ อื้อ!”  

การเคลื่อนไหวที่ไปแตะถูกจุดอ่อนไหวทำให้สะโพกของซองจูเริ่มกระตุกเกร็งถี่ขึ้นเรื่อยๆ สะโพกกระตุกไหวพร้อมกับเรียวขาที่อ้ากว้างออก ท่าทางเชิญชวนเช่นนั้นถูกใจเขาเป็นอย่างยิ่ง จองอูสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปอีกช้าๆ ช่องทางนั้นเบิกขยายกว้างมากขึ้นไปตามแรงอารมณ์ 

“ฮือ อื้อ! อื้อ! จะ จองอู…จองอู ได้โปรด…อื้อ!” 

“ฉันถามว่านายคิดถึงใคร” 

การเร่งเร้าที่รุนแรงทำให้ซองจูได้แต่หลับตาแน่น ก่อนจะตะโกนกลับไปในทันที 

“…นาย คิดถึง อื้อ! นาย…อ๊ะ อื้อ!” 

ทันทีที่ได้ยินคำตอบที่ต้องการ บนใบหน้าของจองอูก็ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง 

“ฮึก! ฮือ อื้อ! อ๊ะ อือ…อึก! อ๊ะ อื้ม…” 

ยิ่งถูกปลุกปั่นรุนแรง เสียงครางก็ยิ่งดังออกมามากขึ้น เขาชื่นชอบสีหน้าของซองจูยามมองมาที่เขา ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเช่นนี้ แม้ปกติจะแสดงท่าทางอวดเก่ง ถือดีขนาดไหน หากเมื่ออยู่กับเขา อีกคนกลับไม่คิดจะปิดกั้นและยังทำท่าอ้อนวอนออกมาอยู่เสมอ จองอูประทับจูบลงบนปรางแก้มของซองจู ก่อนจะเพิ่มนิ้วเข้าไปอีก 

“อ๊า อื้อ! มะ ไม่! ไม่นะ…ไม่เอา ฮือ อื้อ!” 

“ไม่เอาอะไร ไม่ทำแบบนี้นายจะเจ็บเอานะ” 

“มะ ไม่เอา มันแปลก…ฮึก!” 

“ไม่เห็นจะแปลกเลย” 

“นาย วันนี้ นิสัย ไม่ดี…ไม่เอา แบบนี้ ฉัน รู้สึก แปลก…ฮือ อื้อ…” 

อะไรกันที่ว่าแปลก ถึงได้คอยเอาแต่บอกว่าไม่เอาแบบนี้กันนะ เขากดนิ้วลงไปพร้อมกับคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วน แล้วก็ได้พบบางอย่างที่ต่างไปจากปกติ 

ตำแหน่งไง ตำแหน่งมันต่างไป 

ปกติเวลาที่มีอะไรกัน จองอูมักจะชอบคร่อมทับด้านหลังของอีกคน เหตุผลก็ไม่ได้พิเศษอะไร เขาแค่ไม่ชอบให้ใครได้เห็นใบหน้าของตัวเองก็เท่านั้น ไม่ชอบให้ใครมองเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้านี้ 

หากคร่อมทับด้านหน้า เวลาที่ขยับตัวไปมา แผลเป็นบนใบหน้าที่คอยปิดบังเอาไว้ก็จะต้องปรากฏชัดออกมาอย่างแน่นอน หากเป็นการมีเซ็กซ์กับคนอื่นที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้ สิ่งที่น่าอับอายนี้ก็จะถูกเปิดเผยออกมา กับซองจูเองก็เช่นกัน 

ความสัมพันธ์ที่มีตั้งแต่แรกเริ่ม จนกระทั่งเมื่อเขาหนีไป ระหว่างเขากับซองจูมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีความชัดเจนอะไรเลย เขาเคยไม่รู้ว่าต่างคนต่างก็มีใจให้กัน และตลอดเวลานั้นจองอูก็ไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจกับการเปิดเผยเรื่องน่าอับอายให้กับซองจู ดังนั้นเวลาได้แนบชิดกัน เขาจึงไม่เคยขึ้นคร่อมด้านบนตัวซองจูเหมือนคนอื่นๆ ทั่วไป 

แต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว แม้ทุกอย่างจะยังไม่ชัดเจน แต่ซองจูก็รับรู้เรื่องรอยแผลของเขาอยู่แล้ว จองอูพร้อมแล้วที่จะเปิดเผยด้านที่อ่อนแอของตัวเองให้อีกคนได้รับรู้ ไม่จำเป็นจะต้องเก็บซ่อนความรู้สึกกับอีกคน นั้นเป็นสิ่งจองอูพอใจอย่างยิ่ง 

“รังเกียจที่ต้องมองหน้าฉันงั้นเหรอ” 

ทันทีที่ถามออกไปแบบนั้น ซองจูก็ปิดปากเงียบ เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกคนนิ่งไป จองอูก็ได้รู้ว่าเขาพลาดไปเสียแล้ว 

มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ไม่จำเป็นต้องถามอะไรที่ไร้ประโยชน์เช่นนั้น ขณะที่กำลังครุ่นคิดอย่างกังวล ซองจูก็กระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา 

“มันไม่ใช่แบบนั้น…” 

“หา?” 

เขาเงี่ยหูไปใกล้ๆ โดยไม่รู้ตัว พร้อมถามซ้ำอีกครั้ง ซองจูจึงได้เขม้นมองกลับมาในทันที 

“…มันน่าอาย!” 

อีกคนเบือนหน้าหนี พร้อมกับตะคอกเสียงดังออกมาอย่างรวดเร็ว ทำเอาจองอูถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา ได้ไงเนี่ย อีกคนทำตัวน่ารักอย่างนี้ก็ได้เหรอ เขาหลงลืมเรื่องที่ซักไซ้ไปก่อนหน้านี้ จองอูได้แต่ระเบิดเสียงหัวเราะ ขณะที่คร่อมทับอยู่บนตัวของซองจู 

“นาย พอเลยนะ…”  

จองอูจ้องมองไปยังซองจูที่พูดอะไรไม่ออก ขณะที่ใบหูของเจ้าตัวก็ขึ้นสีแดงจัด แล้วจึงได้ค่อยๆ ขยับเคลื่อนมือที่หยุดชะงักไป 

“ฮึก!” 

ร่างกายของซองจูตอบรับสัมผัสจากนิ้วเรียวของเขาที่ขยับไปมาอย่างไม่หยุดหย่อน สัมผัสจากนิ้วที่เดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็วอยู่ภายในนั้น ทำให้ซองจูเริ่มกระตุกเกร็งขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ นิ้วเรียวยาวของจองอูที่ขยับเคลื่อนอยู่ในช่องทางแตะสัมผัสไปถูกจุดกระสันอย่างต่อเนื่อง เรียวนิ้วแตะลงไปที่จุดลึกสุด ในเวลาที่มันเฉียดผ่านจุดอ่อนไหว ซองจูก็ได้แต่ร้องครางเสียงดังอย่างไม่อาจขัดขืน พร้อมกับร่างกายที่กระตุกสั่นไปทั้งตัว 

“อื้อ!” 

เมื่อเสียงครางนั้นหลุดออกมา จองอูก็ประทับจูบลงไปบนกระดูกไหปลาร้าอย่างแผ่วเบา พร้อมกับดึงนิ้วออกมาอย่างช้าๆ 

“ฮืออ…” 

เมื่อสิ่งที่สอดใส่ถูกดึงถอนออกไป ความรู้สึกว่างเปล่าและอารมณ์หวามไหวที่ยังคงค้างอยู่ก็ทำให้เจ้าตัวบิดสะโพกไปมา พร้อมกับหอบหายใจถี่ ก่อนจะรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ใหญ่กว่า ที่แตะสัมผัสมาตรงช่องทางนั้น ทำให้อีกคนเผลอร่อนสะโพกตอบรับโดยสัญชาตญาณ เรียวขาอ้าออกกว้างยิ่งขึ้น พร้อมกับสะโพกที่ยกลอยขึ้นในทันที 

“อื้อ ไม่ชอบ แบบนี้…” 

ท่วงทางที่ยังไม่เคยทำมาก่อน เล่นเอาซองจูตกใจจนใจหายใจคว่ำ พร้อมกับปฏิเสธออกมาอีกครั้ง แต่ทว่าจองอูก็ไม่รับฟัง อย่างไรเสียต่อไปก็จะคุ้นชินกับท่าทางนี้ไปเอง เขาคิดเช่นนนั้น พร้อมกับเริ่มกดแทรกตัวตนของตัวเองเข้าไปในตัวของซองจู 

“ฮึก อื้อ…เจ็บ” 

อีกคนส่ายหน้าไปมา พร้อมกับหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอจนปริ่มขอบตา จองอูจึงได้ใช้ริมฝีปากจูบซับน้ำตาของอีกคน 

“เจ็บเหรอ? ฉันก็เบิกทางให้แล้วนี่” 

ซองจูพยักหน้าให้กับคำถามที่ฟังอ่อนโยนนั่น 

“นาย มัน…ใหญ่ อื้อ” 

“ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ชินไปเอง”